woensdag 28 december 2016

Hallo 2017!

Wat een jaar!
Geen gewoon even tussendoor jaar.
Nee joh!
We zullen weten dat het 2016 is geweest.
Ik heb wel veel geleerd dit jaar.
De belangrijkste les is wel dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn geluk.
Man dat was wel even een eye opener.
Ik kwam dit jaar terecht bij Karin Helmers van Versa.
Zij help je bewust te worden.
Van jezelf en van anderen.
Wat jou effect is op de wereld en de wereld op jou.
God wat had ik dat even nodig zeg.
Die burn out is gewoon een allesverslindend monster die
je niet meer normaal laat denken. Daarnaast deed mijn schildklierziekte ook
nog een duit in het zakje qua rollercoasterende emoties.
Dus toen ik iets makkelijker van de bank af kwam wilde ik eigenlijk
wel iets actiever aan mijn burn out werken.
En toen kwam Karin dus op mijn pad.
Via praten en meditatie leerde ik mijzelf kennen.
Mijn manier van kijken en beleven is anders.
De reden daarvoor is zowel bijzonder als herkenbaar.
Ik herken mijn kinderen en mijn vader en oma en diens oma erin.
Erfelijk dus.
En terwijl je vroeger als gek werd bestempeld zat deze angst er bij mij dus nog in.
Wat als ik anders ben?
Dankzij Karin en onze meditaties ben ik juist blij dat ik anders ben.
Tijdens de meditaties gebeuren er heel bijzondere dingen.
Ik reis en beleef .
Ik zie en voel.
Ik open en groei.
Zo mooi en zo bijzonder.
En ik kan mij zo goed voorstellen dat het voor een aantal van jullie
hocus pocus of te zweverig is.
En dat is prima.
Maar als ik nou zeg dat het mij gelukkig maakt .
Als dit mij nou laat zijn en zien wie ik ben?
Snap je het dan?
Stel dat het een medicijn was wat ik moest innemen?
Jij weet toch ook niet hoe het medicijn precies werkt?
Nou ....dat is dus met dit hetzelfde.
Ik ben ook blij met dit proces vanwege de vriendschappen.
De echte vrienden blijven me steunen.
Laten mij zijn wie ik ben.
Van andere heb ik afscheid genomen.
Ik geef tegenwoordig mijn grenzen aan.
Ga je daar herhaaldelijk overheen dan is het exit!
Voor mijzelf is dat een heel stuk duidelijker en voor mijn vrienden ook.
Ik ben 50 geworden dit jaar.
En nog steeds ben ik aan het onderzoeken wie ik ben en wat ik kan.
Ik schilder nu ook.
Vorig jaar kreeg ik van mijn lieffie een leeg doek en een kwast in mijn handen geduwd.
Ik kreeg een behoorlijke paniekaanval.
Waar mijn lieffie dacht mij een plezier te doen kwam er een enorme faalangst naar boven.
Ik durfde niets te maken omdat ik bang was dat het niet mooi zou worden.
Geen moment heb ik nagedacht over het plezier van het klodderen zelf.
Het eindresultaat moest top zijn.
En dat ik heb ik dus nu geleerd van de bewustwordingscursus.
Het eindresultaat is altijd mooi als de reis ernaar toe ook genieten is.
Een mooie metafoor voor het leven.
Het is tijd.
Ik ga genieten.
Eindelijk!
Hallo 2017.....welkom


liefs Ann















vrijdag 23 december 2016

Kerstgemis

De donkere  dagen voor kerst wordt het wel genoemd.
De dagen dat we niet meer logisch kunnen nadenken.
De boodschappen worden al ruim een week voor de kerst gedaan.
Gewoon omdat je dan daarna nog iedere dag even naar de supermarkt kan om vergeten boodschappen te kopen .En mensen te irriteren die hun gewone boodschappen moeten hebben.
Door het hamstergedrag van anderen loop ik bijna mijn afbakbroodjes mis die ik iedere week haal.
Rare tijd is dit.
Alsof je ook meer geraakt word door leed en gevoeliger reageert.
Ik zit de krant te lezen en kom bij de rouwadvertenties.
Een man en een vrouw tegelijkertijd begraven.
Ik lees en krijg het koud.
Beide ziek en besloten om samen de laatste reis te maken.
Mijn wangen worden nat.
Geen idee wie het zijn maar het ontroert.
Een lieve blonde jongen van 7 die kanker heeft en dood gaat.
Hij verbroedert en haalt geld op voor andere kinderen die ziek zijn.
Wij smelten en doneren.
De juiste tijd van het jaar.
Ik heb boodschappentassen rondgebracht aan mensen die niet de supermarkt in kunnen.
Gewoon omdat het financieel even niet gaat.
En wat blijkt? Hun overbuurvrouw heeft ook niet veel en dus delen ze.
En in deze tijd van aanslagen en oorlogen , van onmin en haat , kies ik voor liefde!
Liefde door de dood heen , liefde door materialisme heen.
Maar ook liefde door de tijd heen.
Heus ik sluit mijn ogen niet voor ellende en verdriet
Maar ik zie ook de warmte en compassie.
Zo blijf ik mijn balans houden.

Dwars door de pijn zie ik hoop
Door verdriet zie ik een glimlach
Door de angst heen zie ik liefde
Ik geloof in een toekomst
Met  jullie en door jullie

Fijne warme kerstdagen met diegene die niet gemist kunnen worden

liefs Ann


zondag 11 december 2016

Maneschijn

Ik ben weer eens vroeg wakker.
Door de maan of de buurvrouw of door gesnurk van de liefste.
Maakt niet uit waardoor.
Gewoon wakker.
Er komen allerlei gedachtes in mijn hoofd.
Hoe komen ze daar binnen?
Doemgedachtes en zorgen maak gedachtes.
Gedachtes die van het ene slechte scenario naar de andere gaan.
Ik draai en draai.
Waarom denk ik niet happy gedachtes?
Op het strand liggen of je huis vol bloemen.
Een rollebol gevecht in marshmallows ofzo.
Weet ik veel , iets leuks.
Ik ga eruit.
Pak een kopje koffie en zit voor het raam.
De wereld slaapt en ik niet.
Ik word overspoeld door zelf medelijden.
Heerlijk!
De hele wereld is schuldig aan mijn  misère.
Het komt door iedereen behalve door mij.
Ik versterk het nog even door op facebook mijn
niet vrienden of ex vrienden te bekijken.
Die mensen , waarvan ik weet dat ik bij happy foto's van hun ,  zo'n
weeïg gevoel in de buik krijg.
Past zo fijn bij mijn melancholische bui.
De hond naast mij in de stoel zucht.
Ik zucht mee.
Ik sluit dat feestboek en typ.
Ha , lekker weer.
De woorden komen vanzelf.
En ik weet nu al dat er weer herkenning is.
Want weet je.
Ik ben jij en jij bent ik.
Samen maken wij de wereld.
Met onze kronkels en gekke gedachtes.
Vanavond weer een poging doen om lekker te slapen en niet te malen.
Maar ja....die supermaan hè!




dinsdag 22 november 2016

Friend : to be or not to be

Ik had al een blog geschreven maar nog niet op opslaan gedrukt.
Ik swipe met dikke vingers over een verkeerde balk en weg....
Mijn idee was gelijk : ok, niet voor publicatie dus. Hahaha
Stofzuigen dan maar.
En toch zit ik hier weer.
De beneden verdieping gezogen en drijfnat van het zweet.
Even op adem komen voordat ik de supermarkt in ga.
En dan toch maar die laptop op schoot.
Tikkerdetik klinkt het en ik hou ervan!
Mijn blog die helaas verschwunden is , ging over vrienden.
Echte en facebookvrienden.
Ergens gaat het soms mis en verwarren mensen een virtuele vriend met een real life vriend.
De dunne lijn van claimen en interesse tonen wordt ook nogal eens overschreden.
Als je regelmatig post denken mensen je ook erg goed te kennen.
Voor die vrienden is een virtuele vriend hetzelfde als een echte.
Slim van facebook .
Jammer voor mij.
Er zijn namelijk die facebook vrienden , laten we ze frienden noemen, die jou zien als real life vriend.
Die denken je te kennen.
Die een bepaalde status aan je friendschap hangen.
Ik vind al mijn frienden lief en leuk.
Maar mijn vrienden zie ik regelmatig.
Die knuffel ik en koester ik.
Ik hou van ze.
Mijn frienden zie ik niet of bijna niet irl.
We hebben gezamenlijke interesse ,ziektes of .

frienden
Iets wat ons verbindt.
Maar weet dat als ik mij erger aan jou als friend, of als je steeds negatief reageert of
mij ergert op facebook dat ik dan de vrijheid heb om je te ontfrienden.
Want ik bepaal wie ik in mijn leven toelaat en wie niet.
Ik heb afgelopen weekend wat frienden gewist.
Tot groot ongenoegen van 1 zo'n friend.
En dat is prima natuurlijk.
Zij zag het verschil niet tussen frienden en vrienden.
Zij was negatief.
Gaf mij het gevoel niet te deugen.
Dus zeg ik gedag.

Want vrienden laten je stralen.
Halen je omhoog als je diep zit
Beschermen en koesteren je
Omarmen je als je verdriet hebt
en laten je lachen als het moeilijk gaat

ik heb jullie lief

liefs Ann








Friend : to be or not to be

Ik had al een blog geschreven maar nog niet op opslaan gedrukt.
Ik swipe met dikke vingers over een verkeerde balk en weg....
Mijn idee was gelijk : ok, niet voor publicatie dus. Hahaha
Stofzuigen dan maar.
En toch zit ik hier weer.
De beneden verdieping gezogen en drijfnat van het zweet.
Even op adem komen voordat ik de supermarkt in ga.
En dan toch maar die laptop op schoot.
Tikkerdetik klinkt het en ik hou ervan!
Mijn blog die helaas verschwunden is , ging over vrienden.
Echte en facebookvrienden.
Ergens gaat het soms mis en verwarren mensen een virtuele vriend met een real life vriend.
De dunne lijn van claimen en interesse tonen wordt ook nogal eens overschreden.
Als je regelmatig post denken mensen je ook erg goed te kennen.
Voor die vrienden is een virtuele vriend hetzelfde als een echte.
Slim van facebook .
Jammer voor mij.
Er zijn namelijk die facebook vrienden , laten we ze frienden noemen, die jou zien als real life vriend.
Die denken je te kennen.
Die een bepaalde status aan je friendschap hangen.
Ik vind al mijn frienden lief en leuk.
Maar mijn vrienden zie ik regelmatig.
Die knuffel ik en koester ik.
Ik hou van ze.
Mijn frienden zie ik niet of bijna niet irl.
We hebben gezamenlijke interesse ,ziektes of .

frienden
Iets wat ons verbindt.
Maar weet dat als ik mij erger aan jou als friend, of als je steeds negatief reageert of
mij ergert op facebook dat ik dan de vrijheid heb om je te ontfrienden.
Want ik bepaal wie ik in mijn leven toelaat en wie niet.
Ik heb afgelopen weekend wat frienden gewist.
Tot groot ongenoegen van 1 zo'n friend.
En dat is prima natuurlijk.
Zij zag het verschil niet tussen frienden en vrienden.
Zij was negatief.
Gaf mij het gevoel niet te deugen.
Dus zeg ik gedag.

Want vrienden laten je stralen.
Halen je omhoog als je diep zit
Beschermen en koesteren je
Omarmen je als je verdriet hebt
en laten je lachen als het moeilijk gaat

ik heb jullie lief

liefs Ann








donderdag 3 november 2016

Meten is zweten

Dat is een gezegde.
Populair ook wel.
Ik hoor het regelmatig en vaak is het gerelateerd aan klusjes enzo.
Maar het dondert bij mij in mijn hoofd binnen.
Ik ben iemand die ook mijn hele leven al meet.
Mijzelf!
Ik meet mij aan anderen en aan hoe het heurt.
Aan wat ik denk dat ik zou moeten meten en wat anderen denken dat ik moet meten.
Neem nu bijvoorbeeld het schrijven van dit soort blogs.
Om mij heen begonnen meer mensen te bloggen.
Ik ging het lezen en toetste mijzelf aan hun blogs.
Ook kreeg ik verkapte "kritiek".
Verzoeken om niet over bepaalde onderwerpen te praten want
ik zou zomaar familie kunnen schaden met mijn blogs.
Toen ik net begon liet ik al mijn blogs eerst lezen door mijn oudste.
Zijn reactie was steevast : top geschreven mams, je mag schrijven over alles wat jij wil want het zijn jou blogs.
En dat wil je horen.
Dat je niet hoeft na te denken en gewoon kan ratelen over je toetsenbord.
Je lief en leed op het net kan flikkeren gewoon omdat jij dat wil.
Je kijk op de wereld en op jezelf kan ventileren met een ieder die het wil lezen.
Dat je het niet 3 x of meer hoeft na te lezen omdat misschien een schoonzus of iets aanverwants
aanstoot kan nemen aan je hersenspinsels.

Meten dus.
Dat meten is een reden van mijn burn out.
Ik heb zoveel gemeten dat ik bijna niet meer normaal iets kon zien of doen
zonder te meten.
Voor mij is gebleken dat meten geen weten is maar zweten.
Zweten omdat ik weer niet voldeed aan een standaard.
Een standaard die ik later als mijn houvast ging zien.
Een houvast wat later bleek een strop te zijn.
Ik stop met meten.
Tenminste : ik doe mijn best om te stoppen met meten.
Het is best lastig.
Want zonder lijn moet je jezelf ontdekken.
Je eigen lijn maken .'
Iedere dag ontmoet ik mijzelf weer.
En regelmatig verras ik mijzelf met wie ik ben.
Ik zie mijzelf nu ook door vrienden.
Ik zie hun valkuilen die ook mijn valkuilen waren.
Ik ga weer op zoek naar ik.
Ik begin met weer een blog.
MIJN blog.

liefs








vrijdag 19 augustus 2016

Ik hou van mij

Al bijna 1 jaar.
De tijd vliegt .
En niet alleen als je het leuk hebt.
Ook tijdens een burn out vliegt de tijd.
Dagen zijn verdwenen en weken opgelost in mist.
Een dikke mist die soms ietsje minder dik is.
Ik probeerde wat te lezen maar dat lukte vaak niet.
Concentratie is nog steeds weg.
Ik krijg nog steeds tips en trucs.
Heel lief bedoeld en ook fijn dat ik niet de enige ben met'
mijn leven op pauze.
Maar de ene tegeltjes wijsheid is niet de andere.
Wat voor de een werkt dat is voor de ander een ramp.
Er is geen simpele oplossing.
Tot jezelf komen.
En accepteren .
Aanvoelen wanneer genoeg ook echt genoeg is.
Ja ja ja ja....
maar als je jezelf kwijt bent en je acceptatievermogen is verdort.
Het voelen is overgegaan in gewoon existeren.
Wat dan?
Adem halen....
Dat was wat ik kon en wat ik zonder moeite deed.
Een AHA moment was er wel.
Toen ik te horen kreeg van mijn gezin dat ik gewoon niks meer moest.
Ik moest niet meer koken en niet meer bemoederen.
Ik moest niet meer sociaal en gezellig doen.
Ik moest vooral niet iets moeten.
Iedereen zou zich redden zonder mij.
En dat had ik nodig. Ik kreeg ietsje meer lucht.
Ik mocht zijn zonder te moeten zijn.
Maanden heb ik bestaan zonder beleving.
Zonder maar ook maar 1 moment van verveling zijn de dagen en weken
en maanden voorbij gevlogen. In de dikke mist opgegaan.
Regelmatig spookte door mijn hoofd dat het dus anders moest.
Want daarom had ik die burn out.
Dat was mij wel duidelijk gemaakt.
Dus aan het piekeren wat anders moest en vooral hoe dan?
Dan weer de frustratie dat ik het niet wist.
Ik ging ook zitten wachten.
Want ook dit werd gezegd.
Dat je op een dag het antwoord wist.
Uur na uur heb ik gewacht.
Op wat ?
De verlossing?
Antwoorden misschien.
Er kwam niks.
Ik kreeg ietsje meer energie.
Ik had het niet eens door.
Ik sliep wat minder.
Ik kreeg zin om te koken.
Zocht receptjes uit.
Makkelijk en gezond.
Zoals de burn out zich in mijn lijf en leven nestelde zo langzaam aan verdween hij ook.
Niet ineens poef of hocus pocus.
Gewoon langzaam en zonder zoektocht.
Ik loop nog op glad ijs en let goed op hoe en waar ik mijn voeten plaats.
En dat is prima.
Soms ineens ben ik onbezorgd en vrolijk en ipv van daarvan te schrikken
en het krampachtig vast te houden , haal ik diep adem en omarm het.
Kleine geluksmomentjes.
Er was een periode dat ik niet dacht dat ik dat ooit nog eens zou gaan voelen.
Ik ben op de goede weg.
Glad ijs is verraderlijk en ik zal heus nog wel eens vallen.
maar ik weet weer hoe ik moet opstaan.

Mede mogelijk gemaakt door mijn lieve man en lieve kids.
Mijn paps die mijn verandering omarmt.
Hele speciale vrienden die mij nemen zoals ik ben.
Ook mijn therapeute Digna de Vries Robbe en
mijn bewustwordingscoach Karin Helmers zijn onmisbaar voor mij.
Zij hebben mij laten zien dat ik in dit rijtje 1 belangrijk iemand nog niet genoemd heb.
Mijzelf....ik...moi !
Ik wil mijzelf bedanken voor het zijn wie ik ben.
Voor mijn humor en mijn inzicht.
Mijn doorzettingsvermogen en mijn openheid.
Mijn ingewikkelde en temperamentvolle zelf.
Gewoon ik zoals ik ben.
Ik hou van mij.
Eindelijk!

Veel liefs Ann









donderdag 14 juli 2016

Heimwee

Soms kun je ineens een soort van heimwee hebben.
Heimwee naar hoe de zorg vroeger was geregeld.
Dat de reden dat een huisarts zo heet is omdat
hij bij jou thuis komt als je erg ziek bent.
Hij zou nu eigenlijk "opvakantiemaareenvervangergeregeldarts" moeten heten.
Of een "praatmaarmetdeassistentearts" .
De assistentes van die arts die de telefoon leuk opnemen en gewoon je naam in
de agenda van de arts zetten.
Niet van alles willen weten waarom je naar de arts wil en al helemaal niet met je
bloeduitslagen willen bemoeien.
Dat je je gewoon kan melden bij de balie van de assistente en zegt wie je bent.
Dat ze kijkt in de agenda en glimlacht en zegt dat je mag plaatsnemen. Dat het wel even kan duren omdat de arts naar een ziek kindje moest thuis.
Dat de arts gewoon je oren uitspuit en je wond verzorgd.
Dat hij gaat zitten met een kopje thee en luistert.
Gewoon zoals het was en ieder wist wat zijn taak was.
En dat je als patiënt wist dat  er naar je gekeken en geluisterd werd.

Ik moet regelmatig bloedprikken en voor de uitslag bellen naar de assistente.
Iedere keer weer heb ik een naar gevoel als ik ze moet bellen.
Ik vraag of ze de uitslagen binnen heeft .
Als antwoord krijg ik een diagnose.
Alles is goed met mij.
De bloedwaardes zijn normaal.
Zucht.....
Ik vraag naar de waardes en helaas , die zijn allesbehalve normaal en goed.
Ik zeg met mijn liefste stemmetje dat de waardes niet goed zijn voor mij.
Jawel hoor mevrouw , de waardes die normaal zijn zijn  bla bla bla.....
Ik zucht.
Ik tel tot 10.....20...30...
en zeg : luister hoor eens hier , ik ben niet normaal want anders hoefde ik niet zo vaak te prikken.
De waardes die je noemt zijn goed voor mensen die geen medicijnen gebruiken!
En ineens besef ik.....zij snapt mij niet.
Zij is niet ziek.
Zij hoeft het gevecht niet steeds aan te gaan .
Niet te verklaren dat je ziek bent tegen de hele wereld.
Niet te discussiëren met artsen en assistentes, niet met werkgevers en uwvers en ook niet met je familie. Of nog erger met je eigen ziekte. Jezelf!
Ik heb de energie er vaak niet voor.
En wil het ook gewoon niet,
Ik wil gewoon een receptje en een automatische herhaling.
Gewoon omdat ik levenslang heb.
Dus schrijf dat recept en vraag om koffie van je assistente.
Vind je mij lastig?
Een vervelende zeur?
Misschien moet je dan ander werk zoeken.
Want je beroep kun je kiezen , je ziekte niet!

liefs Ann


dinsdag 5 juli 2016

Tepelpraatjes

Al een poosje doe ik het.
De kippen los in het hok
De bh verbannen uit mijn leven.
Ik draag een hemdje of een topje onder mijn shirts.
Geen ijzer meer die mijn jopen in een positie moet drukken die niet natuurlijk is.
Geen geknel op mijn rug en in mijn zij.
Geen striemen in mijn schouders omdat de banden zo snijden.
Geen zweet plekken op de ruimte ertussen omdat ze daar normaal niet zitten.
Geen getrek en geduw om op een zwetend lijf je bh aan of uit te doen.
Niet meer zodra je thuis bent dat onding uittrekken.
Ik heb het echt geprobeerd hoor.
Een comfortabele bh zoeken.
Maar het zit nooit echt fijn.
Dus nu een hemdje of een topje.
Deze verstoppen mijn bos hout niet.
Ze drukken ze niet in een onnatuurlijke houding.
En wat is dat fijn !
Mijn 2 vriendinnen moeten erg wennen aan de vrijheid en
dansen er vrolijk op los.
De tepels zijn de aanrakingen van een arm die per ongeluk langskomt niet meer
gewend en kijken parmantig met spitse neus wie er voorbijkomt.
Maar bij deze vorm van vrijheid hoort ook een minpunt.
De mannen.
Niet allemaal hoor.
Maar toch wel een flinke groep.
Voorbeeld?
Ik loop in een winkel en ineens zie ik daar een man mij aankijken.
Beetje gek staat hij half achter zijn vrouw.
Mijn van geen kwaad bewust denk ik dat hij mij misschien kent of ik hem .
Hij ziet dat ik terug kijk en draait ineens zijn hoofd weg.
Schuldbewust en betrapt eigenlijk.
Huh dacht ik.
Ik snap er niks van en loop door.
Ik voel aan mijn rok en kijk naar beneden.
En ineens zie ik het.
Mijn tepel staat fier rechtop.
De man stond dus gewoon te kijken naar mijn  tepel die door mijn trui
heen prikte. Ik was niet bloot. Ik droeg een trui , maar de contouren van mijn tepel
zag je wel. En die stiekemerd zat dus daar naar te loeren.
Ik weet waarom mijn tepel uit zijn schulp kwam.
Niet omdat ik een geile vrouw ben.
Niet omdat ik dacht aan een lekker potje sex.
Nee hoor mijnheer.
Mijn borsten en tepels zijn gemaakt om een kind te voeden.
En bij een aanraking zo licht als een veertje komt de tepel al naar voren om het
kind te geven wat het nodig heeft.
Mijn tepel kwam omhoog omdat mijn tas langs mijn borst schuurde.
Ik voelde het niet maar door deze man werd ik mij daarvan bewust.
Wat een idioot!
Draai het eens om.
Laat de mannen hun ballen eens jaren in een met ijzer gevulde zak lopen.
Lekker strak inpakken die hap want anders bungelt het zo.
Denk je dat ze dat doen?
Nee natuurlijk niet.
Waarom wij dan wel?







dinsdag 28 juni 2016

Tsjaka of chakra ?

Mijn burn out zeurt.
Hij wil iets doen.
Maar nog niet aan het werk.
Ieder half uur een klant lukt nog niet.
De gedachte eraan beneemt mij de adem.
Maar ik heb een flink aantal maanden genetflixt.
Ik heb gehuild en gerust.
Ik krijg beetje bij beetje energie.
Ik wil mijzelf helpen helen. Maar hoe?
Ik brand wierook en doe yoga.
Ik wandel en slaap.
En dan kom ik iemand tegen die een cursus bewustwording aanbied.
Een 1 dags cursus.
Ik dacht...dat kan ik.
Ik moet mij weer bewust worden.
Bewust worden van mijzelf en van wat ik wil.
Ik heb contact met deze jonge vrouw gezocht en ze
wil mij helpen.
Maar niet in 1 dag.
En niet in een groep.
Logisch ook wel...
Ik wil vooral andermans bewustworden niet in de war brengen.
Dus een intake gehad en dat was een openbaring.
We gaan samen werken aan mijn bewustworden.
En vandaag was de eerste dag.
Best spannend allemaal.
Hoe zweverig gaat het worden?
We gaan werken aan mijn blokkades.
Ik moet anders gaan voelen.
De chakra's moeten open  en ik dus ook.
We beginnen en ze praat mij erdoorheen.
En dan ben ik niet meer te stoppen.
Ik stroom van onder en van boven als een dolle door.
Wat is het bijzonder om je lijf op deze manier te voelen.
Dat lijf wat het vaker niet doet dan wel.
Wat fijn dat ik kan helen van binnenuit.
Ik ben kneiterkapot van het harde werken.
Maar oh wat is het fijn.


liefs Ann








donderdag 16 juni 2016

Een ochtendje geluk

Ik heb ze af en toe.
Van die dromen.
Meestal kan ik ze niet herinneren.
Maar zo af en toe is er weer 1 die me blij maakt.
Een droom waarin ik hardop lach .
Waarin ik stoei en rol over het gras.
Ik ren weg en spring in de lucht.
Ik verstop mij en wordt gevonden.
De schaterende lach klinkt als een echo.
Ik voel de warme zon.
De ontspanning voel ik nog  in mijn lijf als ik wakker word.
Zou het een voorbode zijn voor een goede dag ?
Weinig pijn en veel ontspanning.
Ik ga ervoor.
Alsof ik mijn droom een vervolg geef , klim ik uit bed.
Ik negeer de pijntjes.
Het moet vandaag een goede dag worden.
Ik wil het.
Ik red het tot aan de middag,
De pijn die ik verstopt heb is terug.
Natuurlijk was die niet echt weg.
Maar gewoon even weggestopt.
Achter een laagje vernis .
Het vernis slijt en de pijn komt terug.
In alle hevigheid.
Ik rol mij op en huil.
Morgen misschien ?




woensdag 15 juni 2016

Krampachtig lachen

Wat een bezoekje aan de kaakchirurg met mij doet?
Kijk...iedereen is wel nerveus. Het is ook niet fijn.
Al 3 x thuis naar het toilet geweest en natuurlijk aan de dunne.
Snotver. Doemscenario in mijn hoofd.
In de stoel en dan in je broek poepen.
Het nummer al een paar keer in getoetst om af te bellen.
En dan moet ik echt gaan.
Ik stap in de auto en rijd bijna een fietser aan.
Focus Ann zeg ik tegen mij zelf.
Ik parkeer de auto al hyperventilerend.
Klem mijn kaken lachen op elkaar en maak de lange martelgang
door de parkeerkelder richting kaakchirurg.
Ik loop de trap van het ziekenhuis op en recht mijn rug.
Ik heb een bijna maniakale glimlach met idioot gekrulde mondhoeken en loop.
Verkeerd . Ik loop dus verkeerd. Stom!
Ik draai mij om en loop in de goede richting.
Ah daar zijn ze. De lieftallige assistentes.
Volgens mij ruiken ze mijn angst.
Ze kijkt me vol medelijden aan.
Ze vraagt of ik een afspraak heb.
Ik onderdruk de neiging om heel hard NEE te zeggen en weg te rennen.
Dat NEE zeggen vormt niet echt een probleem . Het hard wegrennen weer wel.
Ik probeer de paniek te onderdrukken en zeg op zijn allerliefst : ja ik heb een afspraak.
Ik geef mijn kaart en ineens , echt vanuit het niets , hoor ik mijzelf roepen : mijn lijf wil dit niet mevrouw! Ik moet echt al mijn kracht gebruiken om niet te flippen.
Ik zweet uit poriën die nooit open hebben gestaan.
Zij juichen de natte zilte angst tegemoet en zetten zich volledig open.
Ik mag in de wachtkamer wachten tot ik geroepen wordt voor een panorama foto.
Het heet anders maar ik weet het niet meer.
Ik ben de enige alleen.
Ik begin oppervlakkig te ademen en het begint te duizelen.
Doe normaal zeg ik in mijn hoofd tegen mijzelf.
Ik mag op de foto.
En dat doet zeer, Mijn kaken passen natuurlijk weer niet.
Ik draai. Of nee de kamer draait.
Ik roep weer dat ik zo bang ben.
De mevrouw is lief en zegt dat ik niet de enige ben.
Ik kakel en kakel.
Ik mag weer zitten en ineens word het mij pijnlijk duidelijk dat de wachtkamer
heeft mee kunnen luisteren.
Klote schildklier. Door dat ellendige ding raak ik dus de controle over mijzelf  kwijt.
Maar goed.
De deur van de behandelkamer gaat open.
Aardige jonge knul.
Hij vraagt van alles en ik geef antwoord.
Ik drijf inmiddels van het angstzweet.
Aan poepen denk ik al helemaal niet.
De panorama foto is gelukt.
Ik kijk tegen een grijnzend gebit aan.
Niks mee aan de hand .
Hij wil even kijken in mijn mond.
Ik klim in de stoel en hoor mijzelf weer ratelen.
Ik snap mijzelf niet eens laat staan die chirurg.
Wat een blamage.
Zo'n leuke jonge knul en ik , ik sta als een kip zonder kop te ratelen.
Ik vraag of hij mij wel begrijpt omdat ik zo ratel.
Ik bied mijn verontschuldigingen aan en dan gebeurt het.
Hij zegt : van alle patiënten die ik vandaag heb gehad bent u 1 van de betere die ik begrijp.
Hij vervolgt met : dat zegt waarschijnlijk veel over mijn patiënten.
En dan is de maniak los.
Ik voel het opborrelen.
Een lach.
En nee geen gewone.
Zo'n lach die je in horrorfilms hoort.
Nachtmerries verschijnen ze ook in.
En ik kan hem niet stoppen.
Als een wild en losgeslagen en volledig doorgedraaide lig ik te gieren van de lach in de stoel.
Ik hoor hem zuchten.
Ik moet mijzelf weer onder controle krijgen.
Ik denk aan sluitspieren en geen controle hebben en kom weer tot bedaren.
Ik zeg niks meer.
Ik krijg de diagnose.
Overbelaste kaken.
Hoe zou dat nou komen?

liefs Ann



.











dinsdag 14 juni 2016

Klemnat

Vanavond komen ze.
Oud klasgenoten.
Een select groepje dan.
We komen regelmatig bij elkaar om te kletsen en te eten en gezellig te zijn.
We zijn inmiddels al tot de conclusie gekomen dat geen van ons
zonder zorgen door het leven is gegaan.
Wat dat betreft zijn er geen pretentieuze gedoetjes onder elkaar.
Nee gewoon warm en gezellig en makkelijk.
Vanavond dus bij mij thuis.
Dat vereist voorbereiding.
Er is een poosje niet echt gepoetst.
Ik vond dat dit nu wel even moest.
En oh ohoh wat gaat dat moeizaam.
Maar ok...ik hoefde vanmorgen alleen nog maar even te dweilen.
Ik was op 1/4 van de kamer en het zweet liep in dikke stralen langs mijn rug.
Het prikt en voelt vies.
Ik moet nog door.
Ik zwoeg mij erdoorheen.
De kleur van de vloer veranderd.
Is mooier en dieper van kleur.
En schoon!
Voldaan kijk ik rond.
Ik heb het gedaan.
Ik plak en stink.
Ik spring onder de douche , nou ja spring , en laat het
lauwwarme water mij schoon spoelen.
Mijn haar. Ik moet mijn haar ook nog wassen.
Het is veel en dus sta ik lang met mijn armen omhoog.
Ik ben gloeiende , nu al moe.
Ik ben klaar.
Afgedroogd en nog zeiknat.
Ik droog ook niet op.
Ik trek mijn onderbroek aan en pak mijn topje.
( ik ben van de makkelijk zittende topjes tegenwoordig)
Ik steek mijn armen erin en dan mijn hoofd.
Ik trek hem naar beneden van voren en grijp naar mijn rug.
Klem. Hij zit klem.
Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd af .
Ik ben nog steeds klam.
En mijn top glijd niet over mijn natte rug.
Hij zit opgerold.
Op mijn rug en achter mijn schouders.
Ik probeer te grijpen achterlangs.
Het lukt niet.
Ik kan er niet bij.
Ik zweet nog harder.
Ik zie in mijn ooghoek een klerenhanger.
Dat is het. Mijn verlengstuk.
Ik pak hem en schuif hem over mijn natte rug onder de top door.
Ik druk en trek en ....er zit geen beweging in.
Vacuüm gezogen op mijn achterkant.
Ik laat mijn klerenhanger los en hij blijft staan.
Oh nee...hij zal toch niet ook klem zitten.
Ik geef een ruk ..en hij komt los.
Ik laat me op de bedrand vallen.
Ik moet wachten tot ik op droog.
Maar hoe dan?
Ik kan toch niet zo blijven zitten?
Of zo door mijn huis lopen?
En dan ineens eureka.
Ik weet ineens hoe ik de tijd kan doden.
Ik hoef niet te wachten tot ik droog ben.
Ik kan toch ......

Raad eens hoe ik dit blog typ?







dinsdag 7 juni 2016

Hoe gaat het?

Een zoektocht zonder finish.
Een dropping zonder doel.
Zo voelt het ongeveer .
Als de artsen je los laten omdat je bloed zegt dat je
je goed moet voelen.
Als iedereen om je heen zegt dat je er zo goed uit ziet.
Kop op is ook zo 'n fijne.
Of zet je erover heen.
En al gaat het geestelijk steeds ietsje beter met mij.
Mijn lijf doet niet mee.
Moe en pijn.
Zo af en toe een opleving waar ik op teer.
En dan is het weer tijd.
Tijd om mijn bloed te laten checken.
Zelfs het prikken lijkt een martelgang te worden.
De laatste prikjuf drukte mij op het hart om de volgende keer om een vlinder te vragen.
Mijn aderen zijn niet heel makkelijk te vinden en ik laat mij liever murw
prikken dan er iets van te zeggen.
Ik doe dus weer netjes wat van mij gevraagd word en vraag om een vlinder.
Woest was de prikster. Zij had geen vlinder nodig.
Ten tweede male trap ik in de val van de ego's.
Ik zucht en laat haar haar gang gaan.
Met 3 pleisters en een aantal buisjes bloed minder ga ik naar huis.
Wachten tot ik de uitslag krijg.
En daar zit ik dan bij de huisarts.
Want de endocrinoloog wil mij niet meer zien.
De huisarts zegt hoe voel je je?
Slecht zeg ik.
De constante spierpijn zijn slopend en vermoeiend.
De krampen in mijn benen en handen houden mij s'nachts wakker.
Nog steeds niet goed ingesteld dus zeg ik.
Ik stoei nog steeds met mijn schildklier medicatie.
Het luistert nauw en dat fijn afstellen kost tijd.
Ik mag ophogen met mijn medicatie.
Mijn vitamine B 6 is te hoog.
Dat kan een probleem zijn zegt hij.
Ik moet thuis even kijken of het in mijn supplementen zit.
En ja hoor.
In 1 van de supplementen die ik slik zit vit B6.
En laat ik daar nu slecht op reageren.
Niet iedereen heeft dat ,maar ik dus wel.
Mijn B 6 lijkt niet te worden opgenomen in mijn lichaam.
Ik eet gezond en neem dus extra supplementen in.
En dat is teveel.
Veel te veel.
De waardes in je bloed mogen 160 zijn en de mijne is 1792.
En nu?
De B 6 dwaalt door mijn bloed en gaat op mijn spieren zitten.
En dat doet zeer.
Heel zeer.
De pijnlijke vingers en benen komen dus daarvan.
En veel "onverklaarbare "klachten kunnen dus hierdoor komen.
Ik ben direct gestopt met dat supplement en nu is het afwachten.
In de tussentijd drink ik veel water en beweeg ik.
Want langzaam aan bewegen is het minst pijnlijk.
Stil zitten en of liggen is een crime.
Als je dan in beweging moet komen voelt het alsof je spieren
zo straks als uitgetrokken elastiek zijn.
Dat doet zeer.
Maar ja....je went eraan.
Je bouwt het op .
En je denkt dat het erbij hoort.
Je wil zo graag normaal zijn dat je normaal faked.
Ik weet inmiddels niet meer wat normaal is.
Helaas.
Op het internet zijn veel zelfverklaarde specialisten.
Mensen die door schade en schande zich een weg hebben geworsteld
door lappen tekst en informatie.
Die door te proberen zichzelf beter zijn gaan voelen.
En die daardoor het beste weten wat goed is.......voor hun.
Want wat voor de 1 werkt is niet persee werkzaam voor een ander.
Je kan zeggen dat iets jou goed bevalt maar zeggen dat een ander daar ook baat
bij moet hebben is een boute uitspraak.
Er zijn zoveel verschillende mensen en even zoveel verschillende manieren.
Laat ons van elkaar leren en respecteer elkaar.


liefs Ann

















dinsdag 31 mei 2016

Kleur bekennen

Sinds wanneer is zwart een lelijk woord ?
Sinds wanneer is wit een rascist?
Ik ben het kwijt.
Ik ben het kwijt sinds het anders is geworden.
Ik ben mij nooit echt bewust geweest van iemands kleur.
Ja duhuh..ik zie ook wel of iemand een kleurtje heeft.
Maar dat een kleur kan bepalen of je deugt of niet is nieuw voor mij.
Maar dat kleur ineens ook een issue is voor hele volksstammen ,
is misschien wel de grootste shock voor mij.
Ik bemerk bij mijzelf dat ik ook ineens "kleur " zie.
Neem Typhoon als voorbeeld.
Heel vaak roep ik dat ik het een leuke knul vind en dat hij zo
ontwapend de wereld in kan kijken.
Zijn soms verlegen lach is bijna schattig.
En ineens lees ik op de sociale media dat hij zwart is.
Niet die zanger of die jonge knul uit Zwolle. Nee zijn kleur is ineens belangrijk.
Daar wijst hij zelf nadrukkelijk op .
Want dat is de reden dat hij is aangehouden namelijk.
Een zwarte jonge man in een dure auto.
Ik ben ook wel eens aangehouden.
Ik heb mijzelf nooit afgevraagd waarom.
Misschien was het de foute auto die ik reed.
Of was het wel omdat ik wit ben.
Geen idee.
Feit wil dat Typhoon zich gediscrimineerd voelt.
Omdat hij en zijn auto gecontroleerd zijn.
En heel eerlijk ben ik dat kleuren denken enorm zat.
Een kleur geeft geen garantie voor fatsoen of liefde.
Je kleur bepaalt niet of je slim bent of niet.
Het bepaalt ook niet of je succesvol bent of niet.
Jij als mens bepaalt dat.
Als we nou eens ophouden met wijzen op elkanders
kleur en onze eigen kleur ook niet belangrijker maken dan dat ie is.
En laten we denken met ons hoofd en voelen met ons hart.
Dan komen we al een heel eind.
Het is mei en ik ben de pieten discussie al zat.
Beiden kanten kijken gekleurd.
Wijzen naar elkaar in haat.
Zijn de weg van liefde en respect kwijt.
Ik merk van mijzelf dat ik soms 3 x nadenk of ik
niet iets zeg wat rascistisch is.
Terwijl ik absoluut geen rascist ben.
Mijn spontaniteit is weg.

Verkleurd door domheid.
Verscheurd door kleur.
Is jou ziel zwarter dat de zijne?
Klopt jou hart anders dan de mijne?
Mijn bloed is jou bloed.
Rood en warm

liefs Ann














zaterdag 14 mei 2016

Licht

Is de wens de moeder van de gedachte?
Placebo effect?
Wat het is dat is het.
Het maakt mij niet uit wat het is.
Het feit ligt er.
Ik voel mij langzaam aan weer mens worden.
De dag dat ik dat ayurvedische kruid heb genomen wat 
vrij vertaald , zweet van een paard wordt genoemd , knap ik op.
Na 2 capsules verdween die zware steen in mijn nek.
Dag 2 schrok ik van mijn eigen lach.
Een grapje en een grolletje worden vaak gemaakt hierin huis.
En waar ik vroeger kon schaterlachen was het de laatste jaren een tanden ontblotende grimas.
Nu klonk er weer  geluid tijdens de lach.
Ik kon opblijven tot na 10 uur.
Ineens had ik zin om te wandelen.
Dat na ruim 2 kilometer de kramp in mijn kuiten schoot ,nam ik op de koop toe.
Ik heb heel langzaam aan weer het gevoel dat ik leef.
De zwaarte is uit mijn leven.
Ik betrapte mijzelf erop dat ik op mijn tenen ging staan.
Dat had ik al heel lang niet meer gedaan vanwege dat zware rotsblok in mijn nek.
Het wordt langzaam aan licht.
En heel voorzichtig vier ik dat.
Stapje voor stapje wandel ik het pad van licht.
Langzaam aan gloort er hoop .
Het duistere achter mij ziet er donkerder uit dan ooit.
Ik kijk niet achterom.
Ik kijk vooruit en slik mijn capsules.
Ik kan niet wachten tot het licht van het leven mij verblijdt.
Mij de schaduwen wegneemt en laat zien hoe alles straalt.
Ik kijk omhoog naar het licht en voel de warmte.
Zo voelt het dus als je leeft.
Warm en licht .
Ik durf weer te voelen.
Ik kom eraan.
Hallo wereld.
Wat ben je mooi.

liefs Ann













woensdag 11 mei 2016

Luister jij?

En dan ben je ziek.
Niet gewoon ziek maar chronisch ziek.
Levenslang ziek dus.
En zou het dan niet fijn zijn dat je met je klachten bij
je behandelend arts komt en dat hij je helpt?
Dat hij je snapt en zegt het komt goed.
Wat een utopie!
Ik heb letterlijk gezegd : help mij!
Ik voel mij slecht en ik heb je nodig.
De deksel op mijn neus gekregen.
Wel 2 x door verschillende internisten.
En ook door de vervanger van mijn huisarts.
Waarbij ik bij de laatste alleen een afspraak wilde maken
omdat ik hartkloppingen had en het gevoel had dat mijn
schildklier op hol sloeg. De assistente dacht mee en wilde mij
bloed laten prikken zodat de huisarts een goed beeld had.
Ik moest later even terug bellen voor een afspraak en een lab papiertje.
Dit liep helemaal mis.
Verschillende assistentes aan de telefoon gekregen die dag ,waarvan de laatste een
stagiair was.Zij wilde mijn eetpatroon weten. Dat was de druppel.
Ik eiste de huisarts te spreken.
Die zou mij terug bellen deelde ze mij mee.
Kwart voor 5 ging de telefoon.
Een arts die ik niet kende nam mij in het geheel niet serieus.
Hij had mij liever in levende lijve gezien i.p.v. aan de telefoon.
Nou beste man...dat was mijn bedoeling ook toen ik vanmorgen belde voor een afspraak.
Zo in de steek gelaten.....
Panikerend het weekend ingegaan.
Mijn bed ingedoken en gehuild. Mijzelf huilend in slaap gewiegd en mijn wonden gelikt.
Inmiddels heb ik een angst voor de arts ontwikkeld.
En wat nu?
Mijn internist heeft mij terug gestuurd naar de huisarts .
Alles zit tussen mijn oren.
Ja je hebt Hashimoto.
En dat jij je zo slecht voelt komt doordat je denkt dat je je slecht voelt.
Dus zo werkt dat,
Inmiddels heb ik de bloedwaardes laten nakijken door een andere deskundige en die
deelde mij mee dat mijn vitamine waardes te laag zijn en mijn
lijf in de stress modus leeft .
En nu?
Ik ben het zat om te schreeuwen dat ik  mij niet goed voel.
Ik heb gefluisterd en gepraat.
Geschreeuwd en gemimed.
Gesmeekt en gebeden.
En nog steeds niet gehoord.
Het is klaar.
Ik stop met vechten en ga liefhebben.
In de allereerste plaats mijzelf.
Met al mijn mankementen.
Ik doe een pas op de plaats en ga luisteren naar mijn eigen lijf.
Ik ga het liefhebben en koesteren.
Slaapjes in de tuin doen en kleine wandelingen.
Ik ga kijken naar wat ik echt zie i.p.v. wat ik moet zien.
En ik neem vitamines.
De B 12 en de D 3.
De magnesium en de rhodiola.
De curcuma en de ashwagandha.
En natuurlijk de euthyrox.
Dat ik sowieso  mijn ontbijt weg krijg met  al die pillen is een wonder.
Maar ik ga het doen.
Luisteren naar mijzelf.
Misschien ga ik mijzelf wel steeds iets beter voelen.
Is het niet door de medicijnen dan wel doordat er iemand naar mij luistert.
Ik dus. Ik luister naar mij.
En jij? Luister jij?

liefs Ann










zaterdag 7 mei 2016

Moederdag

Morgen is het zover.
Moederdag.
Als de kids klein zijn dan
vertederen ze nog met die zelfgemaakte knutselwerkjes.
Al weet je vaak niet wat het moet voorstellen.
Als ze op de peuterspeelzaal zitten dan krijg je wonderbaarlijk knappe knutselwerkjes.
Je weet gewoon dat de juf die heeft gemaakt.
Of je kind is een genie qua boetseer/plak/schilder skills.
Dan volgt de vrije periode.
Ze moeten zelf iets maken.
Geen idee wat het is en zij zelf inmiddels ook niet meer.
De cadeautjes verdwijnen in een schoenendoos of "per ongeluk"
in de vuilnisbak.
De knuffels zijn het leukst.
Twee warme armpjes rond je nek en de natte klapkussen.
Het nog een beetje slaapmoe tegen je aan kruipen.
Dat is voor mij Moederdag.
Maar ja ,als ze nu tegen me aan kruipen is mijn bed vol.
Ik heb nooit zoveel eisen voor Moederdag.
Het gewoon bij elkaar zijn is voor mij het ultieme cadeau.
In de tuin lummelen en de barbecue aan steken.
Een spelletje spelen en even armpje drukken.
Afsluiten met een potje voetbal of basketbal.
En als ze dan toch cadeautjes willen meenemen dan heb ik wel een lijstje :
een stofzuigrobot.
een niet harende hond
een zichzelf uitpakkende afwasmachine
een wasmachine die wast, droogt , strijkt en vouwt
een zelfreinigende oven.
Maar als ik dat lijstje zie had ik daar meer aan toen ze nog thuis woonden.
Dus doe mij maar die natte klapzoen en stevige armen rond mijn nek.
Ik steek de barbecue wel aan en kijk naar jullie.
Laat mij jullie lach horen en jullie stoeierijtjes bekijken.
Ik roep dan , voorzichtig met elkaar en kijk uit.
En dan die ene zin : jongens we kunnen eten !
Al rollebollend komen jullie aan tafel.
Ik zie rode wangen en plezier.
Mijn wang wordt nat.
Zachtjes rolt een traan van vreugde over mijn wang.
Dit is Moederdag.
Een dag waar herinneringen en toekomst samen komen.
Groot blijft altijd klein!

liefs Ann





maandag 2 mei 2016

Vleugels

Ik zit op een gek punt in mijn leven.
De burn out doet gekke dingen met mij.
Het laat mij pieken en dalen.
In het begin heel veel dalen natuurlijk.
En als je dan vol blijft houden en gewoon blijft ademen,
dan kom je op een punt waarbij je denkt ; en nu?
Wat kan ik?
Wat wil ik?
Kan ik door met mijn oude leven?
Levensvragen die , zoals mijn zoon opmerkte, vooral
door pubers worden gebezigd.
En mij dus.
En vast ook wel door anderen die
een storm op hun pad hebben gehad.
Ik besef steeds meer dat de burn out misschien
ook iets positiefs kan brengen.
Al is het beter dat jij mij dit niet zegt!
Zover ben ik nog niet namelijk.
Maar even terug naar wat nu?
Ik ben vaak nog moe.
Maar tussendoor kan ik een opvlieging hebben.
Een opvlieging waarbij het lijkt alsof ik vleugels heb.
Mijn energie lijkt dan eindeloos en ik straal.
Ik bedenk en ontdek.
Ik creëer en leer.
Leer van wat ik ooit was en wil zijn.
En dan ineens is het licht uit.
De energie weg .
Verdwenen door een openstaand raam.
Maar weer even een pas op de plaats.
Mijn leven op pauze.
Dat is wat het is.
De pauze knop lijkt oneindig ingedrukt.
Ik wil zo graag.
Maar hoe en wat en vooral wanneer?
Ik merk vooral dat ik de vleugels ,die hebben geprobeerd
te groeien, de kop heb ingedrukt.
Niet bewust. ik denk dat veel vrouwen zich daar wel in herkennen.
Jezelf opzij zetten voor huis en haard.
Het draait om de kids.
De opvoeding en de scholen.
De sporten en het uitgaan.
De man die zo hard werkt.
En wij?
Oh ja wij werken ook tussendoor.
De vleugels die zo graag willen groeien zijn weggedrukt
als een nare pukkel.
We kunnen dit niemand kwalijk nemen behalve onszelf.
En ook dan mogen we niet te hard oordelen.
We weten niet beter. Het lijkt wel in ons DNA te zitten.
En dan gebeurt het.
De burn out. Depressie of hoe je het ook wil noemen.
Je keerpunt.
De andere zijde die lonkt.
De vleugels die jaren hebben lopen kietelen op je rug en
je hebben uitgedaagd om ze te laten groeien, zijn verwrongen
brokstukken op je schouder. Wat kan ik nog met die brokstukken?
Ik besluit ze af te beitelen.
Beetje voor beetje en de zachte donsveren te verwelkomen.
Ze horen bij mijn groei.
En weet je.....het voelt goed.
Voor het eerst sinds lange tijd kan ik af en toe vrij ademen.
Ik beitel en koester.
Ik kom er wel.
En jij?
Heb jij jou vleugels laten groeien?


liefs Ann






















zondag 24 april 2016

Nieuws enzo

Ik lees soms de krant niet.
Ook het journaal sla ik liever over.
Niet omdat de wereld mij niet interesseert.
Nee joh. Juist wel. Daarom juist!
Ik lees over de Turkse dame die door de politie is opgepakt.
Omdat ze schrijft wat ze denkt.
Ik zucht.

Ik lees over de Deventer asielzoekers waar afgelopen week
de politie in grote getale naar toe snelden.
Er was paniek uitgebroken.
Niet bij de vluchtelingen hoor.
Bij de mensen bij wie ze kwamen aankloppen voor geld.
En ze kwamen met een grote groep omdat ze het graag allemaal wilden.
Geld dus. Een soort toelage die ze ook in andere opvangcentra krijgen.
Dat leek hun wel fijn ook. Dat konden ze gezamenlijk koken
en eindelijk hun eigen eten weer maken. Dat scheelde de Nederlanders ook
weer geld en moeite. Maar omdat ze met zijn allen kwamen werden de mensen bang.
En kwam de politie en ging het op facebook rond.
De verhalen over opstandige vluchtelingen .
Met uitspraken als dat ze wel wilden ruilen met de vluchteling.
Ja joh! Jij wil ruilen?
Vluchten uit een land wat 1 van de mooiste steden van de wereld heeft.
Heb je gezien wat er over is van Palmyra?
Wat ze met de ruïnes hebben gedaan?
Jij wil naar een ander land en dan het eten van dat land eten?
Dat lukt je al niet eens op vakantie!
Dan neem je je eigen aardappelen mee.
Je gaat in Spanje op zoek naar friet van Piet.
Of in Turkije lekker all inclusive.
De hele dag zuipen en shoarma en patat eten!
Mocht ik je nog niet verwijderd hebben op facebook vanwege dit
soort statussen dan ben je erdoorheen geglipt! Je komt nog aan de beurt!
Dat is een belofte en dreigement in een!

Ik blader door in de krant.
Snel want mijn bloed kookt.
En dan kijk ik recht in het gezicht van een knul die mij
bekend voorkomt. Ach ja. Van DWDD natuurlijk.
Jesse Klaver is zijn naam.
En van de groenlinks.
Dat is jammer denk ik.
Ik ga toch lezen.
En hij zegt wat ik denk.
Hij gaat uit van zijn eigen kracht.
Een sneer van een D66 collega legt hij , ogenschijnlijk , gemakkelijk
naast zich neer. Hij focust op wat hij belangrijk vindt.
Hij gaat uit van zijn eigen kracht. Er is ene poging gedaan om hem een uitspraak
te ontlokken over andere politici.
Nope sir! Hij gaat dat niet doen.
Hij kijkt vooruit en denk globaal.
Hij zegt: : tegenover  de schreeuwers en varkenskopophangers staan duizenden vrijwilligers, die vluchtelingen helpen. We moeten de zwijgende meerderheid een stem geven.
Ook zegt hij : laten we een keer wat anders proberen.
En wat mij ontroerde was: We moeten samen strijden tegen de onrechtvaardigheid van deze tijd!
En dat is wat het is.
Samen moeten we er een betere wereld van maken.
Niet kijken wat een ander heeft maar vragen hoe het gaat.
Als je wil weten hoe iemand denkt dan moet je diegene dat vragen.
Ik zet mijn antipathie tegen groenlinks opzij en kijk nogmaals in dat aimabele snoetje
van die jonge hond Jesse.
Is het de jeugdigheid die mij inneemt?
Of zijn denken?
En dan ineens en ben ik blij.
En heb ik hoop.
Het moet goed komen met deze wereld als er meer jongeren rondlopen als
Jesse. Ambitieus en met beide benen op de grond.
Maar voor nu heb ik weer even genoeg nieuws gezien.

liefs Ann












woensdag 20 april 2016

Kwets,kwetste en gekwetst!

Soms komen woorden harder aan dan we denken.
Ik probeer mijn woorden zo nauwkeurig mogelijk te plaatsen.
Ik wil niemand kwetsen of voor hun hoofd stoten.
En toch gebeurde vorige week iets wat mij aan het denken zette.
Ik was in een leuk gesprek en diegene vroeg mij of ik
mij bewust was van de soms ongemakkelijke onderwerpen van
mijn verhaaltjes. Ik moest even nadenken en was dus stil.
Een teken voor mijn gesprekspartner om even door te vragen
Of ik er bewust van was dat mensen aannames zouden doen door mijn verhalen?
Tsja....dat ik geen namen noem wil niet zeggen
dat er een aantal mensen niet weet over wie het gaat.
Ook als ik praat over mijn ziektes zullen mensen aannames
doen over mijn liefdesleven. Zelf een invulling geven aan mijn blogs.
Tsja dacht ik weer. Ik kan toch niet steeds rekening houden met hoe mensen
gaan reageren of wat ze vinden van mijn blogs?
Of wel?
Moet ik mijn blogs zo schrijven dat er geen enkele ruimte meer is voor reflectie?
Dat ik een scene beschrijf en dat het zo gaat en niet anders?
Dat ik geen verhalen meer schrijf die openheid van zaken geven?
Die taboe doorbrekend zijn en soms vol humor en zelfspot?
Wat blijft er dan nog over?
Daar ga ik even flink over nadenken.
Hoe en wat ik moet doen om iedereen tevreden te houden.
Ik kan en wil niet schrijven over de hertjes in het plantsoen.
Of de kwetterende vogels op het puntje van mijn dak.
Ik heb een missie.
Ik had een missie.
Of is het zoals ik vanmorgen op een tv programma hoorde?
Hoe meer ik praat over dit onderwerp wat zo taboe is hoe normaler ik het vind.
Moet de wereld dan aan mij wennen of ik aan de wereld?

liefs Ann











maandag 18 april 2016

Viva la vulva

Het is vulva week.
Een hele week dat er over de vulva mag worden gepraat.
Een speciale week is er voor nodig blijkbaar.
Alsof we het alleen deze week mogen hebben over onze doos
en daarna onze mond moeten houden.
Het blijkt dat mannen gewoon niet graag horen
over de vrouwelijke onderkant.
De scheur van veur.
Nee mannen willen liever niks erover horen.
Zien wel natuurlijk.
Ja joh. Vooral op internet.
Dan is het ineens niet vervelend als het op hun netvlies komt.
Zo'n mossel of wat voor benaming je er ook aan geeft.
Nou jammer joh.
Ik ga het na deze week nog steeds over de spleet hebben.
En de meeste weten dit ook en zijn betrokken.
Zoniet dan zijn het geen vrienden.
Maar genoeg over de man zonder genotgrot.
Hoe zit het met hou onderkant?
Zorg je er goed genoeg voor?
Leg je jou voorbips in de watten of verstop je jou flamoes
het liefst?
Weet je eigenlijk wel hoe jou pruim eruit ziet?
Pak voor de gein eens een spiegel en bekijk je muis.
Mooi he?
Het licht roze en de mooie vorm van je poes.
Mocht je een wat witte verkleuring zien op je gleuf
en af en toe jeuk hebben , laat er dan even naar kijken.
En heel soms kan er een donkere verkleuring op je poenie zitten.
Ook dit is een reden om even te laten checken door een arts.
Want wist je dat er zoiets bestaat als vulvakanker?
Een bobbeltje op je schaamlip of een verkleuring van je labia
kan al kanker betekenen. En dat kan zomaar gemist worden omdat je niet kijkt daar.
Dus doe mij een lol en pak een spiegel.
Kijk of er geen verkleuringen zitten.
Ook bobbels en bulten moeten bekeken worden.
En pijn mag het al helemaal niet doen.
Dus kijk en geniet.
Wees alert en bewonder.


liefs Ann



zaterdag 16 april 2016

Tikken en typen

Ik zit op mijn favoriete stoel voor het raam.
Mijn benen omhoog,anders zwellen ze zo op.
De hond ernaast en de laptop op schoot.
Ik tik en kijk af en toe naar buiten.
De vogels zijn druk in de weer.
Ze eten mijn neergelegde brood en sjouwen af en aan
met bouwstoffen voor hun nest.
Ik ben moe. Slecht slapen levert zijn tol.
Is dat een goede zin?
Ik heb Google in een scherm ernaast open.
Ik ben vaak mijn woorden kwijt.
Zinnen lopen anders.
Ik weet het wel maar ben de woorden kwijt.
Ze zitten in mijn hoofd. In een donker hoekje verstopt.
Zo af en toe duikt er 1 op. Of 2 maar die passen eigenlijk niet bij elkaar.
Maar geeft dat? Ik gebruik dan soms Google.
Fijn is dat. Dan kan ik toch typen en mijn geheugen trainen.
Iemand zei mij ook dat dit een mooi naslagwerk kan gaan worden voor
mensen met schildklierproblemen. De ups en downs die elkaar afwisselen.
Het heel diep gaan en het bijna manisch dingen beleven.
Jezelf verliezen in gevoel. Blij en verdrietig. Hoopvol en hopeloos.
Woorden trainen in mijn hoofd dus.
Misschien dat ik dan op een dag weer de concentratie heb om een boek te lezen.
Voor nu moet ik het hiermee doen.
En zit ik dus in mijn stoel voor het raam.
De hond snurkt zachtjes terwijl ik mijn koude hand af en
toe op de verwarming leg.
De wereld trekt aan mij voorbij.
Krampachtig probeer ik aan te sluiten.
De waarheid is dat ik soms na het douchen moet uitrusten
En dan ga ik weer even zitten.
Naar de winkel lopen doe ik ook.
Ik vind dat ik moet bewegen.
En dan ga ik weer even zitten.
Alles heeft een prijs.
Ook het bewegen.
En soms zijn er dagen dat het makkelijk gaat.
Dat ik aansluiting vind en dan vier ik het,
Ik lach en ik ben.
En soms ook niet.
En dan zit ik in mijn stoel en schrijf.
Ook al gaat de wereld door.
De mijne staat even stil.
Mijn toetsenbord niet.
Die tikt nog even door.
Dan ben ik er toch nog even bij.
Ik haak aan met woorden,
Want wie schrijft die leeft.
Of was het wie schrijft is niet dood?
In mijn geval is het : wie schrijft beklijft.

liefs Ann









vrijdag 15 april 2016

Vieze pink

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan anderen.
Ik kon er nooit de vinger op leggen wat en hoe ik anders was.
De meeste mensen die ik kende waren gemakkelijk met zichzelf. Ze waren
gewoon wie ze waren . Snap je dat?
Ik had hele coole vriendinnetjes. Stoer en ook lief.
Ze hadden een mening en dartelden rond.
Ik had het gevoel dat ik overal over na moest denken.
Ik moest nadenken wie ik wou zijn.
Ik werd dus een soort copycat.
Als een vriendinnetje een schattig hinnikend lachje had deed ik dat ook.
Zat een ander vriendinnetje aan heur haar te frunniken dan deed ik dat dus ook.
Een complete na aper dus.
Niets origineels bij.
Kijken en doen.
Ik kan mij nog herinneren dat een vriendinnetje heel erg op haar gemak was met alles en iedereen.
Maar vooral met haar zelf.
Zij kon gewoon met je in gesrpek zijn en dan in haar neus pulleken.
Ik vond dat reuze stoer.
Hoe kon je zo iets vies doen en zo stoer zijn?
Haar gebrek aan schaamte was jaloersmakend.
Ik wilde dat ook.
Dus toen we op een sportkamp waren en we allemaal in de slaapzaal waren, besloot ik het te doen.
Afschuwelijk vond ik het maar ik moest.
Onwennig duwde ik mijn pink in mijn neusgat.
Ik ademde diep in om iets te vertellen toen plotseling het gordijn van de slaapzaal werd opengetrokken. Ik keek in het gezicht van de leukste jongen van het sportkamp.
Al een paar dagen liepen we om elkaar heen te dralen.
Hij kijkt naar mij en ik naar hem.
Ik lach mijn liefste lach en bedenk mij ineens waar mijn pink zit.
Ik kijk hem aan,
Zijn lach bevriest.
Hij trekt zijn neus op en roept gadver en loopt weg.
Niks stoer.
Niks grappig.
Daar stond ik dan.
Midden in de kamer met een vieze pink!


liefs Ann






donderdag 14 april 2016

Wij zijn!

Wat is de reden dat een onzichtbare ziekte vaak ook een eenzame ziekte is?
Is het omdat je het niet ziet?
Of is het omdat men , de omgeving dus,  het niet wil zien?
Een gebroken been is makkelijk te zien.
Een stel krukken en een hinkende poot.
Kek kleurtje gips voor de hippe brekebeen en instant zichtbaarheid.
Hetzelfde geld voor een missend oor!
Maar dat is zielig dus zeggen we niks.
Een vinger kwijt?
Lastig maar je hebt er nog 9 over ...denkt men!
Maar wat je niet ziet is er niet.
Dus heb je migraine en sla je je door de dag heen,
dan reageert je omgeving met : wat kijk je boos.
En als je dan oppert dat je hoofdpijn hebt dan hoor je : oh, vervelend joh.
En weg zijn ze.
Buikpijn? Coeliakie of Crohn?
Jammer joh.
Maar ze hebben allemaal wel een neef of tante of een zusje van de groenteboer die het ook heeft.
En weet je wat die gebruiken ? Of weet je wat bij hun helpt?
Vervolgens krijg je ongewild "medisch "advies van de plaatselijke expert!
Huidziekte? Ieehh krijg je soms te horen en meelijwekkende blikken.
Of je omgeving heeft liever niet dat je erover praat.
Alsof je een smet bent op de familie!
En wat er dan gebeurt met je.
Is dat je met al je zorgen en al je pijn nergens terecht kan.
Men denkt liever dat als je het niet ziet, dat het er ook niet is.
Als jij niks zegt zeggen zij ook niks...en dan is het er niet.
Doodzwijgen dus.
Verstoppen.
Jij en jou ellende.
Zo voelt het en dat is niet eerlijk!
Ik wil een rose gips om mijn nek.
Daar kan ik naar wijzen en zeggen : schildklier!
Of een groen met blauw gips voor om je hoofd : migraine!
Of gewoon een bord voor je kop met de tekst:
hieronder zit een mens met gevoel.
Fijn als we ons niet meer hoeven te verstoppen vanwege onze ziekte.
Dat we er mogen zijn.
Als mens en niet als melaatse.
Laat ons niet links liggen.
Schrijf ons niet af.
Vlak ons niet uit.
Want wij zijn!
Met al ons gevoel en al onze pijn.
Zijn wij!

liefs Ann,


dinsdag 12 april 2016

Het dooit

Kip of het ei?
Oh en dat houdt ons al eeuwen bezig.
Voor mij staat het voor iets anders.
Heb ik een burn out of komt mijn "toestand "door Hashimoto?
Feit ligt er nu eenmaal dat
ik amper functioneer.
Het gaat wel beter.
Helemaal als ik vergelijk in welke zombiale fase ik in verkeerde.
Man man wat kom ik van ver.
Dagen vlogen voorbij.
En als je mij vraagt wat ik gedaan had.
Geen idee.
Misschien genetflixt.
Lezen sowieso niet.
Dat lukt niet meer door die Japanse vriend genaamd Hashimoto.
Concentratie van een aangebrande pinda!
Maar de dagen vlogen dus voorbij.
Soms kwam ik dagen achtereen niet buiten.
En als een kind zo blij was ik als ik een cadeautje kreeg van
betrokken vriendjes of vriendinnetjes.
En veel kreeg ik.
Mooie kaarten en cadeautjes. Bloemen en wat te snaaien.
Alles alles kan een mens gelukkig maken.
De zon die doorbreekt.
Oh wacht...dit is een songtekst.
En hierdoor merk ik dus dat ik herstellende ben.
Ik schrik soms van mijn eigen stem als ik meezing met de muziek.
Niet alleen omdat ik niet de voice van Demteh ben.
Maar ook omdat het zolang stil is geweest in mij.
Stil en koud.
En langzaam aan ontdooi ik en hoor ik mij.
Ik warm op en ontluik.
Samen met de natuur.
Fuck die kip en dat ei.
Het is wat het is.
En wat het is dat boeit niet.
Ik kom er aan.
Ik ben op weg.
Joehoe.....


liefs Ann










monddood

Monddood.
Gek woord.
Alsof alleen je mond dood kan zijn.
De letterlijke vertaling is dit:
monddood maken (hinderen bij het bekendmaken van onwelgevallige informatie en meningen)
Waarom zou je dat willen? Iemand monddood maken.
Onwelgevallige informatie. Voor wie?
En wie bepaald wat onwelgevallig is?
Dan kruipt de recalcitrante in mij naar boven.
Ik!
Ik bepaal wat ik zeg .
Maar is dat wel helemaal zo?
Ik weet van mijzelf dat ik rust vind in het tikken op mijn toetsenbord.
Het liefst spui ik van alles en nog wat. 
Ik neem dan ook Heleen van Royen graag als voorbeeld.
Als je je puna tentoonstelt aan de wereld en je kids vinden je nog steeds leuk, en je mag nog steeds boeken schrijven van je uitgever,
dan mag ik heus wel typen wat ik denk. Denk ik. 
Maar zo simpel ligt het niet altijd.
Ik laat mijn verhalen "goedkeuren "door mijn oudste.
Die mij keer op keer verzekerd : mam ,jou blogs en je mag zeggen wat je wil.
En toch bereiken mij nu kritieken.
Mensen die niet blij zijn met mijn stukje ontspanning.
Oh ik heb ze nooit genoemd hoor.
En dat zal ik ook nooit doen.
Maar mijn verhalen over mijn huidziekte en mijn schildklier,
en mijn kijk op de wereld is dus voor sommige mensen ,een doorn in het oog.
En zij proberen mij nu monddood te maken.
En dat was ze bijna gelukt. 
Maar zoals mijn oudste zo treffend kan zeggen: jou blog mam.
En zo is het.
Mijn blog.
En mocht je aanstoot nemen aan mijn woorden en gespui,
sluit je ogen en kijk weg.
Maar ontneem mij niet mijn ziel en zaligheid.
Zoals ik dat ook nooit bij jou zou doen.
Want weet je...jij bent goed zoals je bent.
En ik ook!

liefs Ann






zaterdag 9 april 2016

Bangerik!

Heftig zwetend strompel ik naar binnen. Pfff thuis.
Wat n heftig rondje rennen was dit.
Na een week snotteren en snipverkouden toch maar weer opgepakt. 
Het viel niet mee en ik ben halverwege afgehaakt vanwege kuitklachten. 
Dus een glas water gepakt en na hijgend sta ik tegen mn aanrecht aan. 
In mijzelf mijmer ik over slanke tailles en nog veel meer kilometers afzien, als ik 
onderbroken word door iemand die mijn ouderwetse trekbel vernield aan de voordeur.
Breed lachend staat daar een boomlange man met mijn trekbel in zijn hand....hij is stuk zegt hij! 
De hond gaat tekeer als n malle van al dat kabaal. Hij roept ineens verschrikt...een hond. 
Ja zeg ik een hond of een kat met ballen maar de laatste x dat ik keek was het een hond. 
Ik vraag wie hij is en waarom hij mn deurbel vernield. Essent zegt hij weer vrolijk en mag de hond weg? Nou boomlange mijnheer kom binnen in mn nederige stulpje en ik doe de hond n muilkorfje om. 
Ineens staat hij middenin mijn woonkamer en deze is gevuld. 
Met een grommende hond en een vreemde mijnheer die , nu ik dit eens beter bekijk, nooit in mn kelder gaat passen. 
Ik verontschuldig mij voor mijn (nog steeds ) gehijg en bezwete kleding en lijf en hij lacht weer en zegt : ik dacht ik ruik de hond maar u bent t dus. 
Eigenlijk ben ik klaar met deze self proclaimed clown, maar a la, wat moet dat moet. 
Ik probeer mijn adem regelmatig te krijgen en stuur hem de kelder in . 
Mijn tijd om te lachen is nu aangebroken. 
Niet alleen past hij nauwelijks in mijn kelder, mijnheer 2.10 is bang! 
Bang voor honden , katten en jazeker...donkere enge kelders met bijbehorend ongedierte. 
Hij vraagt en ik antwoord heel lief en lach mijn tanden bloot. 
Nee heus mijnheer, de rattenplaag was echt vorig jaar en de gemeente heeft ze allemaal uitgeroeid. 
Ik hoor pok en een vloek. Mijnheer stoot zijn hoofd. Gna gna. 
Ik doe de deur dicht en laat hem. 
Na 10 minuten komt hij breed grijnzend weer boven. 
Hij was weer blij. Hij kon het thuis na vertellen zei hij en hoe. 
Het luik kreeg hij niet dicht en zo zit ik dus nu thuis..... met een kelder luik open en een kapotte bel! 
Hij wint

woensdag 6 april 2016

Stress


Ik heb stress.
Stress omdat ik ruzie met mijn man heb.
Het waarom en hoe is niet belangrijk.
Sterker nog, we weten beiden waarschijnlijk niet eens meer waar het over ging.
Maar waar hij na een half uur zijn schouders ophaalt en zegt zullen we erover op
houden ,begint het voor mij pas. De stress die dit alles teweeg heeft gebracht
voel ik direct in mijn lijf. Die ellendige auto immuun ziektes welen tierig op stress.
En ik voel het. Terwijl ik mij probeer te concentreren op mijn woorden ,
voel ik mijn lijf verstrakken.
Ik krijg een strakheid in mijn lijf die begint bij de spieren in mijn hand.
Gebalde vuisten dus. Dat trekt door naar mijn armen en dan mijn nek.
Vanaf daar is het een koud kunstje en trekt mijn lijf krom.
Koud krijg ik het ook.
Koud om mijn hart en kou in mijn bloed.
Met 2 dikke vesten aan op de bank.
De ruzie is over.
Het gevecht is noch gewonnen noch verloren.
Er is echter wel 1 kampioen.
Mijn Lichen Sclerosus.
De strakheid in mijn lijf is de volgende morgen vertrokken naar mijn kruis.
Daar waar ooit mijn schaamlippen zaten zit een littekengezwel wat voelt als een te strak getrokken
elastiek waar de rek uit is. Ik heb mezelf ingesmeerd met een vette zalf.
Alles om mijn huid soepel te houden. Ik weet natuurlijk dat dit van binnenuit moet
komen,maar wishfull thinking is volop aanwezig. iets  met baat het niet en zo.
Dus ik smeer. En ook die ochtend uit de douche. Voorzichtig drooggedept en de zalf
gesmeerd. Ik zucht. Nu volhouden en lief zijn voor mijzelf.
Ik kleed mij aan en maak mij op. Mijn masker zoals ik mijn make up liefdevol noem.
Als ik beneden ben moet ik naar het toilet.Ik ga zitten en plas en de scherpe pijn overvalt me.
Ik verschiet en hou mijn plas op. Koortsachtig bedenk ik mij waar ik de verdovende zalf heb gelaten.
In mijn bruine tas onder in de kast. Ik heb maar 1 zo'n tube. En die sleep ik het liefst overal mee naar toe. De tube met 30 ml lidocaïne kost ongeveer 18 euro.Ik ben er dus zuinig op.
Ik schuifel naar de kast en zie de tas. Ik buk .....en ik scheur. Een onbewaakt ogenblik.
De blijdschap over mijn gevonden tube maakt plaats voor een scherpe pijn.
Een pijn die je adem beneemt. Die je doet happen naar lucht. En je keer op keer doet beseffen dat je niet gezond bent. Dat je levenslang hebt. De donkere schaduw die als een foute vriend over je heen hangt. De foute vriend die je energie wegneemt en je lach verstomd. Die je laat huilen omdat je leeft.
Die je plezier en intimiteit ontneemt door er te zijn. Je op onverwachte momenten laat beseffen dat het nooit meer normaal is. Nooit meer gewoon gewoon zal zijn.
En ik smeer. Voorzichtig en kleine beetjes en het brandt en schrijnt en bijt.
Mijn blaas moppert en wil zijn lading kwijt en heel voorzichtig laat ik beetje bij beetje mijn urine lopen. Ik hang voorover zodat het wondje aan de achterkant misschien niet geraakt word.
Verkeerd gegokt. Kiezen op elkaar en dan maar snel plassen Ik druk om zo snel mogelijk mijn blaas te legen. Voorzichtig veeg ik af. Voorzichtig om niet nog meer wondjes te maken. Ik pak de tube en smeer de vergeten plekjes nog even in. En ik huil. Van de schrik die het iedere keer geeft , maar ook van de pijn en de onmacht. Een onbenullige ruzie die uitmondt in lichamelijke pijn.


Nooit zal ik kunnen wennen aan de pijn.
Nooit zal ik de jeuk kunnen wegwuiven.
Nooit zal ik meer zijn die ik was.
Maar die ik nu ben moet ik koesteren.
Van houden en bewaken.
Strelen en omarmen.
Met liefde en geduld.


liefs Ann




















dinsdag 5 april 2016

Geraakt

Geraakt.
Volledig aangeslagen en verdoofd
Bezoedeld en verdomd.
Verwrongen en verslagen.
Dieper dan diep.
Harder dan hard
Verder dan ver ben ik op dit moment.
De reddingslijn is weg.
Weggedreven of gepikt.
Het is niet belangrijk.
Eigen kracht wel.
Waar vind ik die?
Wie heeft hem gestolen?
Of geleend en niet teruggebracht?
Kan ik zonder of op reserves?
Ik moet.
Geen keus.
Geen reserves en geen kracht.
Opgeven is geen optie.
Niet voor mij.
Ik sta op.
Voel mijn lijf kraken.
Maar ik sta.


liefs Ann




zondag 3 april 2016

Run baby run

Ik ben in training.
Ik moet leren om eerst te denken en dan pas te zeggen.
Misschien even tot 10 tellen?
In sommige gevallen zou 100 beter passen.
Waarom kan ik zo moeilijk luisteren?
En waarom wil ik zo nodig mijn verhaal vertellen?
Daar ben ik dus mee aan de slag.
Man wat moeilijk.
Heel soms als iemand mij wat vertelt dan
kan ik een hap lucht nemen en de woorden inslikken.
Maar heel vaak ook niet.
Ik vertel dingen die ik eigenlijk aan niemand hoor te vertellen.
Wees dus gewaarschuwd. Vertel mij niet jou donkere en diepe geheimen.
Ik vertel ze gerust aan een ieder die het wil horen.
En ook als ze het niet willen horen dan vertel ik het!
Ik heb enorm de behoefte om aanwezig te zijn.
Dat blijkt wel uit de verhaaltjes die ik tik.
Ik spaar niets en niemand om te ventileren.
En het is nog stom ook.
Ik kan de energie heel goed zelf gebruiken.
Maar nee hoor.
Ik pak het woord en blaat!
Gisteren nog.
Ik was met een keurige mevrouw aan de praat,.
Zij vertelt dat als haar kids nog uit gaan zij al
naar bed wil.
Ik laat haar amper uitspreken en vertel haar mijn avond rituelen.
Waarom toch?
Die mevrouw zit heus niet te wachten op mijn verhaal van die knellende ellende
en dat ik zo blij en dat mijn witte vlees rillend uit mijn bh valt!
Ik ben inmiddels ook immuun voor de angstige gezichtsuitdrukkingen van mensen.
Ik blaat gewoon door.
Een soort van  GOTCHA!
Ik bedenk me ook wel eens van te voren dat ik op een avond, uit mijn mond eens houd.
Dat ik gewoon eens stil ga zitten luisteren naar mensen.
Én dan...als ik denk dat het mij gelukt is ,komt het onderwerp op
mijn favoriete onderwerp.
Poep en scheten.
En daar ga ik weer. Voor ik het weet deel ik mijn stoelgangrituelen
en bolle dekbed verhalen. De angstige gezichten om mij een zie ik al niet meer.
De waarschuwingsblikken van mijn naasten lijken eerder een trigger om nog harder te gaan blaten.
Het is vast iets uit mijn jeugd.
Niet gehoord of gezien misschien.
En dat ik dat nu inhaal of zo.
Mocht ik jou verschrikken met zo'n verhaal.
Kijk mij recht in de ogen en zeg hardop : STOP
Mocht dit niet lukken ,leg dan je rechterwijsvinger dwars over je linker wijsvinger en hou dit voor mijn gezicht!
Mocht dit ook niet lukken kun je nog knoflook proberen of een houten staak.
En anders REN LIEFFIE , ZO HARD ALS JE KAN!



Liefs Ann







vrijdag 1 april 2016

Drie is teveel. Veel teveel! T.E.A.B.

Er zijn van die onderwerpen die zelfs voor mij lastig zijn.
Ik wil niet veroordeeld worden.
Maar ik heb besloten open kaart te spelen.
De echte reden van mijn burn out te vertellen.
Ik ben bang dat mijn/onze levensstijl een schok zal zijn voor sommigen.
Maar ik kan het niet langer voor me houden.
Er zijn 2 mannen in mijn leven.
Met 1 ben ik getrouwd en de ander woont bij ons in.
Ik woon dus samen met 2 mannen.
Een spannend liefdesleven wat zijn tol eist.
Ik kan niet meer.
Ik ben letterlijk op.
De aandacht die die 2 mannen eisen is om horendol van te worden.
Niet de seks...die is prima. Aan aandacht geen gebrek.
Alleen wat van wie is was even lastig. Dus dat doen we niet meer.
We hebben geen gedrielijke gemeenschap meer.
Het zoeken naar het lichaamsdeel passend bij diegene die ik smachtend aankeek,
liep altijd weer anders. Vaak keek de een mij vragend aan terwijl ik drukdoende was met de ander.
Ik streelde een been om er even later achter te komen dat het mijn eigen was. (wintervachtje)
Ik voelde een hand op mijn welvingen. Ook mijn rug werd gestreeld.Mijn nek werd zachtjes gemasseerd en mijn hoofd geaaid. Ik moest me enorm concentreren. Wie bij welke hand hoorde lukte al helemaal niet meer. Ik voeldevan alles maar was alleen maar bezig om het te analyseren.
Kun je je voorstellen hoe verward ik werd toen ineens aan mijn tenen werd gelikt. Dat bleek de hond te zijn. Dus die hebben we naar buiten gebonjourd. Geen succes dus.
Nu doen we het om en om.
Dat geeft ietsje meer rust.
Geen gezoek naar passende lichaamsdelen en aanverwante zaken.
Ook hebben wij tijdelijk een extra vrouw erbij gehad.
Maar daar had ik helemaal een gebruiksaanwijzing voor nodig.
Geen idee hoe dat werkt en geen tijd om het uit te zoeken ,want de mannen
gingen er al snel mee aan de haal. Niet leuk want dan zat ik weer de hele avond te haken.
Alleen.
Die vrouw was super leuk hoor alleen geen moment rust met haar.
Alles wist ze beter en niks deden we goed. Ze bleef maar praten ook!
Dus die hebben we snel gewipt.
Nu dus alleen mijn 2 mannen.
Maar ook daar kan ik mijn draai nog niet vinden.
Als er iets kwijt is dan is het dubbel kwijt.
Er klinkt 2 x zo vaak Ann, weet jij waar dit ligt?
Niks kunnen vinden omdat ze alles overal en nergens neer leggen.
Ook 2 x zo vaak stinksokken verdwaald door het huis.
Dubbel zo vaak gesnurk en dubbel zo vaak scheten.
Het is druk thuis.
Te druk.
Dus vandaar.
Met pijn in mijn hart.
Tegen elk aannemelijk bod.
Alleen naar een goed tehuis.
Mijn mannen.

Liefs Ann