Stress

Ik heb stress.
Stress omdat ik ruzie met mijn man heb.
Het waarom en hoe is niet belangrijk.
Sterker nog, we weten beiden waarschijnlijk niet eens meer waar het over ging.
Maar waar hij na een half uur zijn schouders ophaalt en zegt zullen we erover op
houden ,begint het voor mij pas. De stress die dit alles teweeg heeft gebracht
voel ik direct in mijn lijf. Die ellendige auto immuun ziektes welen tierig op stress.
En ik voel het. Terwijl ik mij probeer te concentreren op mijn woorden ,
voel ik mijn lijf verstrakken.
Ik krijg een strakheid in mijn lijf die begint bij de spieren in mijn hand.
Gebalde vuisten dus. Dat trekt door naar mijn armen en dan mijn nek.
Vanaf daar is het een koud kunstje en trekt mijn lijf krom.
Koud krijg ik het ook.
Koud om mijn hart en kou in mijn bloed.
Met 2 dikke vesten aan op de bank.
De ruzie is over.
Het gevecht is noch gewonnen noch verloren.
Er is echter wel 1 kampioen.
Mijn Lichen Sclerosus.
De strakheid in mijn lijf is de volgende morgen vertrokken naar mijn kruis.
Daar waar ooit mijn schaamlippen zaten zit een littekengezwel wat voelt als een te strak getrokken
elastiek waar de rek uit is. Ik heb mezelf ingesmeerd met een vette zalf.
Alles om mijn huid soepel te houden. Ik weet natuurlijk dat dit van binnenuit moet
komen,maar wishfull thinking is volop aanwezig. iets  met baat het niet en zo.
Dus ik smeer. En ook die ochtend uit de douche. Voorzichtig drooggedept en de zalf
gesmeerd. Ik zucht. Nu volhouden en lief zijn voor mijzelf.
Ik kleed mij aan en maak mij op. Mijn masker zoals ik mijn make up liefdevol noem.
Als ik beneden ben moet ik naar het toilet.Ik ga zitten en plas en de scherpe pijn overvalt me.
Ik verschiet en hou mijn plas op. Koortsachtig bedenk ik mij waar ik de verdovende zalf heb gelaten.
In mijn bruine tas onder in de kast. Ik heb maar 1 zo'n tube. En die sleep ik het liefst overal mee naar toe. De tube met 30 ml lidocaïne kost ongeveer 18 euro.Ik ben er dus zuinig op.
Ik schuifel naar de kast en zie de tas. Ik buk .....en ik scheur. Een onbewaakt ogenblik.
De blijdschap over mijn gevonden tube maakt plaats voor een scherpe pijn.
Een pijn die je adem beneemt. Die je doet happen naar lucht. En je keer op keer doet beseffen dat je niet gezond bent. Dat je levenslang hebt. De donkere schaduw die als een foute vriend over je heen hangt. De foute vriend die je energie wegneemt en je lach verstomd. Die je laat huilen omdat je leeft.
Die je plezier en intimiteit ontneemt door er te zijn. Je op onverwachte momenten laat beseffen dat het nooit meer normaal is. Nooit meer gewoon gewoon zal zijn.
En ik smeer. Voorzichtig en kleine beetjes en het brandt en schrijnt en bijt.
Mijn blaas moppert en wil zijn lading kwijt en heel voorzichtig laat ik beetje bij beetje mijn urine lopen. Ik hang voorover zodat het wondje aan de achterkant misschien niet geraakt word.
Verkeerd gegokt. Kiezen op elkaar en dan maar snel plassen Ik druk om zo snel mogelijk mijn blaas te legen. Voorzichtig veeg ik af. Voorzichtig om niet nog meer wondjes te maken. Ik pak de tube en smeer de vergeten plekjes nog even in. En ik huil. Van de schrik die het iedere keer geeft , maar ook van de pijn en de onmacht. Een onbenullige ruzie die uitmondt in lichamelijke pijn.


Nooit zal ik kunnen wennen aan de pijn.
Nooit zal ik de jeuk kunnen wegwuiven.
Nooit zal ik meer zijn die ik was.
Maar die ik nu ben moet ik koesteren.
Van houden en bewaken.
Strelen en omarmen.
Met liefde en geduld.


liefs Ann