dinsdag 22 november 2016

Friend : to be or not to be

Ik had al een blog geschreven maar nog niet op opslaan gedrukt.
Ik swipe met dikke vingers over een verkeerde balk en weg....
Mijn idee was gelijk : ok, niet voor publicatie dus. Hahaha
Stofzuigen dan maar.
En toch zit ik hier weer.
De beneden verdieping gezogen en drijfnat van het zweet.
Even op adem komen voordat ik de supermarkt in ga.
En dan toch maar die laptop op schoot.
Tikkerdetik klinkt het en ik hou ervan!
Mijn blog die helaas verschwunden is , ging over vrienden.
Echte en facebookvrienden.
Ergens gaat het soms mis en verwarren mensen een virtuele vriend met een real life vriend.
De dunne lijn van claimen en interesse tonen wordt ook nogal eens overschreden.
Als je regelmatig post denken mensen je ook erg goed te kennen.
Voor die vrienden is een virtuele vriend hetzelfde als een echte.
Slim van facebook .
Jammer voor mij.
Er zijn namelijk die facebook vrienden , laten we ze frienden noemen, die jou zien als real life vriend.
Die denken je te kennen.
Die een bepaalde status aan je friendschap hangen.
Ik vind al mijn frienden lief en leuk.
Maar mijn vrienden zie ik regelmatig.
Die knuffel ik en koester ik.
Ik hou van ze.
Mijn frienden zie ik niet of bijna niet irl.
We hebben gezamenlijke interesse ,ziektes of .

frienden
Iets wat ons verbindt.
Maar weet dat als ik mij erger aan jou als friend, of als je steeds negatief reageert of
mij ergert op facebook dat ik dan de vrijheid heb om je te ontfrienden.
Want ik bepaal wie ik in mijn leven toelaat en wie niet.
Ik heb afgelopen weekend wat frienden gewist.
Tot groot ongenoegen van 1 zo'n friend.
En dat is prima natuurlijk.
Zij zag het verschil niet tussen frienden en vrienden.
Zij was negatief.
Gaf mij het gevoel niet te deugen.
Dus zeg ik gedag.

Want vrienden laten je stralen.
Halen je omhoog als je diep zit
Beschermen en koesteren je
Omarmen je als je verdriet hebt
en laten je lachen als het moeilijk gaat

ik heb jullie lief

liefs Ann








Friend : to be or not to be

Ik had al een blog geschreven maar nog niet op opslaan gedrukt.
Ik swipe met dikke vingers over een verkeerde balk en weg....
Mijn idee was gelijk : ok, niet voor publicatie dus. Hahaha
Stofzuigen dan maar.
En toch zit ik hier weer.
De beneden verdieping gezogen en drijfnat van het zweet.
Even op adem komen voordat ik de supermarkt in ga.
En dan toch maar die laptop op schoot.
Tikkerdetik klinkt het en ik hou ervan!
Mijn blog die helaas verschwunden is , ging over vrienden.
Echte en facebookvrienden.
Ergens gaat het soms mis en verwarren mensen een virtuele vriend met een real life vriend.
De dunne lijn van claimen en interesse tonen wordt ook nogal eens overschreden.
Als je regelmatig post denken mensen je ook erg goed te kennen.
Voor die vrienden is een virtuele vriend hetzelfde als een echte.
Slim van facebook .
Jammer voor mij.
Er zijn namelijk die facebook vrienden , laten we ze frienden noemen, die jou zien als real life vriend.
Die denken je te kennen.
Die een bepaalde status aan je friendschap hangen.
Ik vind al mijn frienden lief en leuk.
Maar mijn vrienden zie ik regelmatig.
Die knuffel ik en koester ik.
Ik hou van ze.
Mijn frienden zie ik niet of bijna niet irl.
We hebben gezamenlijke interesse ,ziektes of .

frienden
Iets wat ons verbindt.
Maar weet dat als ik mij erger aan jou als friend, of als je steeds negatief reageert of
mij ergert op facebook dat ik dan de vrijheid heb om je te ontfrienden.
Want ik bepaal wie ik in mijn leven toelaat en wie niet.
Ik heb afgelopen weekend wat frienden gewist.
Tot groot ongenoegen van 1 zo'n friend.
En dat is prima natuurlijk.
Zij zag het verschil niet tussen frienden en vrienden.
Zij was negatief.
Gaf mij het gevoel niet te deugen.
Dus zeg ik gedag.

Want vrienden laten je stralen.
Halen je omhoog als je diep zit
Beschermen en koesteren je
Omarmen je als je verdriet hebt
en laten je lachen als het moeilijk gaat

ik heb jullie lief

liefs Ann








donderdag 3 november 2016

Meten is zweten

Dat is een gezegde.
Populair ook wel.
Ik hoor het regelmatig en vaak is het gerelateerd aan klusjes enzo.
Maar het dondert bij mij in mijn hoofd binnen.
Ik ben iemand die ook mijn hele leven al meet.
Mijzelf!
Ik meet mij aan anderen en aan hoe het heurt.
Aan wat ik denk dat ik zou moeten meten en wat anderen denken dat ik moet meten.
Neem nu bijvoorbeeld het schrijven van dit soort blogs.
Om mij heen begonnen meer mensen te bloggen.
Ik ging het lezen en toetste mijzelf aan hun blogs.
Ook kreeg ik verkapte "kritiek".
Verzoeken om niet over bepaalde onderwerpen te praten want
ik zou zomaar familie kunnen schaden met mijn blogs.
Toen ik net begon liet ik al mijn blogs eerst lezen door mijn oudste.
Zijn reactie was steevast : top geschreven mams, je mag schrijven over alles wat jij wil want het zijn jou blogs.
En dat wil je horen.
Dat je niet hoeft na te denken en gewoon kan ratelen over je toetsenbord.
Je lief en leed op het net kan flikkeren gewoon omdat jij dat wil.
Je kijk op de wereld en op jezelf kan ventileren met een ieder die het wil lezen.
Dat je het niet 3 x of meer hoeft na te lezen omdat misschien een schoonzus of iets aanverwants
aanstoot kan nemen aan je hersenspinsels.

Meten dus.
Dat meten is een reden van mijn burn out.
Ik heb zoveel gemeten dat ik bijna niet meer normaal iets kon zien of doen
zonder te meten.
Voor mij is gebleken dat meten geen weten is maar zweten.
Zweten omdat ik weer niet voldeed aan een standaard.
Een standaard die ik later als mijn houvast ging zien.
Een houvast wat later bleek een strop te zijn.
Ik stop met meten.
Tenminste : ik doe mijn best om te stoppen met meten.
Het is best lastig.
Want zonder lijn moet je jezelf ontdekken.
Je eigen lijn maken .'
Iedere dag ontmoet ik mijzelf weer.
En regelmatig verras ik mijzelf met wie ik ben.
Ik zie mijzelf nu ook door vrienden.
Ik zie hun valkuilen die ook mijn valkuilen waren.
Ik ga weer op zoek naar ik.
Ik begin met weer een blog.
MIJN blog.

liefs