Tsjaka of chakra ?

Mijn burn out zeurt.
Hij wil iets doen.
Maar nog niet aan het werk.
Ieder half uur een klant lukt nog niet.
De gedachte eraan beneemt mij de adem.
Maar ik heb een flink aantal maanden genetflixt.
Ik heb gehuild en gerust.
Ik krijg beetje bij beetje energie.
Ik wil mijzelf helpen helen. Maar hoe?
Ik brand wierook en doe yoga.
Ik wandel en slaap.
En dan kom ik iemand tegen die een cursus bewustwording aanbied.
Een 1 dags cursus.
Ik dacht...dat kan ik.
Ik moet mij weer bewust worden.
Bewust worden van mijzelf en van wat ik wil.
Ik heb contact met deze jonge vrouw gezocht en ze
wil mij helpen.
Maar niet in 1 dag.
En niet in een groep.
Logisch ook wel...
Ik wil vooral andermans bewustworden niet in de war brengen.
Dus een intake gehad en dat was een openbaring.
We gaan samen werken aan mijn bewustworden.
En vandaag was de eerste dag.
Best spannend allemaal.
Hoe zweverig gaat het worden?
We gaan werken aan mijn blokkades.
Ik moet anders gaan voelen.
De chakra's moeten open  en ik dus ook.
We beginnen en ze praat mij erdoorheen.
En dan ben ik niet meer te stoppen.
Ik stroom van onder en van boven als een dolle door.
Wat is het bijzonder om je lijf op deze manier te voelen.
Dat lijf wat het vaker niet doet dan wel.
Wat fijn dat ik kan helen van binnenuit.
Ik ben kneiterkapot van het harde werken.
Maar oh wat is het fijn.


liefs Ann

Een ochtendje geluk

Ik heb ze af en toe.
Van die dromen.
Meestal kan ik ze niet herinneren.
Maar zo af en toe is er weer 1 die me blij maakt.
Een droom waarin ik hardop lach .
Waarin ik stoei en rol over het gras.
Ik ren weg en spring in de lucht.
Ik verstop mij en wordt gevonden.
De schaterende lach klinkt als een echo.
Ik voel de warme zon.
De ontspanning voel ik nog  in mijn lijf als ik wakker word.
Zou het een voorbode zijn voor een goede dag ?
Weinig pijn en veel ontspanning.
Ik ga ervoor.
Alsof ik mijn droom een vervolg geef , klim ik uit bed.
Ik negeer de pijntjes.
Het moet vandaag een goede dag worden.
Ik wil het.
Ik red het tot aan de middag,
De pijn die ik verstopt heb is terug.
Natuurlijk was die niet echt weg.
Maar gewoon even weggestopt.
Achter een laagje vernis .
Het vernis slijt en de pijn komt terug.
In alle hevigheid.
Ik rol mij op en huil.
Morgen misschien ?

Krampachtig lachen

Wat een bezoekje aan de kaakchirurg met mij doet?
Kijk...iedereen is wel nerveus. Het is ook niet fijn.
Al 3 x thuis naar het toilet geweest en natuurlijk aan de dunne.
Snotver. Doemscenario in mijn hoofd.
In de stoel en dan in je broek poepen.
Het nummer al een paar keer in getoetst om af te bellen.
En dan moet ik echt gaan.
Ik stap in de auto en rijd bijna een fietser aan.
Focus Ann zeg ik tegen mij zelf.
Ik parkeer de auto al hyperventilerend.
Klem mijn kaken lachen op elkaar en maak de lange martelgang
door de parkeerkelder richting kaakchirurg.
Ik loop de trap van het ziekenhuis op en recht mijn rug.
Ik heb een bijna maniakale glimlach met idioot gekrulde mondhoeken en loop.
Verkeerd . Ik loop dus verkeerd. Stom!
Ik draai mij om en loop in de goede richting.
Ah daar zijn ze. De lieftallige assistentes.
Volgens mij ruiken ze mijn angst.
Ze kijkt me vol medelijden aan.
Ze vraagt of ik een afspraak heb.
Ik onderdruk de neiging om heel hard NEE te zeggen en weg te rennen.
Dat NEE zeggen vormt niet echt een probleem . Het hard wegrennen weer wel.
Ik probeer de paniek te onderdrukken en zeg op zijn allerliefst : ja ik heb een afspraak.
Ik geef mijn kaart en ineens , echt vanuit het niets , hoor ik mijzelf roepen : mijn lijf wil dit niet mevrouw! Ik moet echt al mijn kracht gebruiken om niet te flippen.
Ik zweet uit poriën die nooit open hebben gestaan.
Zij juichen de natte zilte angst tegemoet en zetten zich volledig open.
Ik mag in de wachtkamer wachten tot ik geroepen wordt voor een panorama foto.
Het heet anders maar ik weet het niet meer.
Ik ben de enige alleen.
Ik begin oppervlakkig te ademen en het begint te duizelen.
Doe normaal zeg ik in mijn hoofd tegen mijzelf.
Ik mag op de foto.
En dat doet zeer, Mijn kaken passen natuurlijk weer niet.
Ik draai. Of nee de kamer draait.
Ik roep weer dat ik zo bang ben.
De mevrouw is lief en zegt dat ik niet de enige ben.
Ik kakel en kakel.
Ik mag weer zitten en ineens word het mij pijnlijk duidelijk dat de wachtkamer
heeft mee kunnen luisteren.
Klote schildklier. Door dat ellendige ding raak ik dus de controle over mijzelf  kwijt.
Maar goed.
De deur van de behandelkamer gaat open.
Aardige jonge knul.
Hij vraagt van alles en ik geef antwoord.
Ik drijf inmiddels van het angstzweet.
Aan poepen denk ik al helemaal niet.
De panorama foto is gelukt.
Ik kijk tegen een grijnzend gebit aan.
Niks mee aan de hand .
Hij wil even kijken in mijn mond.
Ik klim in de stoel en hoor mijzelf weer ratelen.
Ik snap mijzelf niet eens laat staan die chirurg.
Wat een blamage.
Zo'n leuke jonge knul en ik , ik sta als een kip zonder kop te ratelen.
Ik vraag of hij mij wel begrijpt omdat ik zo ratel.
Ik bied mijn verontschuldigingen aan en dan gebeurt het.
Hij zegt : van alle patiënten die ik vandaag heb gehad bent u 1 van de betere die ik begrijp.
Hij vervolgt met : dat zegt waarschijnlijk veel over mijn patiënten.
En dan is de maniak los.
Ik voel het opborrelen.
Een lach.
En nee geen gewone.
Zo'n lach die je in horrorfilms hoort.
Nachtmerries verschijnen ze ook in.
En ik kan hem niet stoppen.
Als een wild en losgeslagen en volledig doorgedraaide lig ik te gieren van de lach in de stoel.
Ik hoor hem zuchten.
Ik moet mijzelf weer onder controle krijgen.
Ik denk aan sluitspieren en geen controle hebben en kom weer tot bedaren.
Ik zeg niks meer.
Ik krijg de diagnose.
Overbelaste kaken.
Hoe zou dat nou komen?

liefs Ann



.

Klemnat

Vanavond komen ze.
Oud klasgenoten.
Een select groepje dan.
We komen regelmatig bij elkaar om te kletsen en te eten en gezellig te zijn.
We zijn inmiddels al tot de conclusie gekomen dat geen van ons
zonder zorgen door het leven is gegaan.
Wat dat betreft zijn er geen pretentieuze gedoetjes onder elkaar.
Nee gewoon warm en gezellig en makkelijk.
Vanavond dus bij mij thuis.
Dat vereist voorbereiding.
Er is een poosje niet echt gepoetst.
Ik vond dat dit nu wel even moest.
En oh ohoh wat gaat dat moeizaam.
Maar ok...ik hoefde vanmorgen alleen nog maar even te dweilen.
Ik was op 1/4 van de kamer en het zweet liep in dikke stralen langs mijn rug.
Het prikt en voelt vies.
Ik moet nog door.
Ik zwoeg mij erdoorheen.
De kleur van de vloer veranderd.
Is mooier en dieper van kleur.
En schoon!
Voldaan kijk ik rond.
Ik heb het gedaan.
Ik plak en stink.
Ik spring onder de douche , nou ja spring , en laat het
lauwwarme water mij schoon spoelen.
Mijn haar. Ik moet mijn haar ook nog wassen.
Het is veel en dus sta ik lang met mijn armen omhoog.
Ik ben gloeiende , nu al moe.
Ik ben klaar.
Afgedroogd en nog zeiknat.
Ik droog ook niet op.
Ik trek mijn onderbroek aan en pak mijn topje.
( ik ben van de makkelijk zittende topjes tegenwoordig)
Ik steek mijn armen erin en dan mijn hoofd.
Ik trek hem naar beneden van voren en grijp naar mijn rug.
Klem. Hij zit klem.
Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd af .
Ik ben nog steeds klam.
En mijn top glijd niet over mijn natte rug.
Hij zit opgerold.
Op mijn rug en achter mijn schouders.
Ik probeer te grijpen achterlangs.
Het lukt niet.
Ik kan er niet bij.
Ik zweet nog harder.
Ik zie in mijn ooghoek een klerenhanger.
Dat is het. Mijn verlengstuk.
Ik pak hem en schuif hem over mijn natte rug onder de top door.
Ik druk en trek en ....er zit geen beweging in.
Vacuüm gezogen op mijn achterkant.
Ik laat mijn klerenhanger los en hij blijft staan.
Oh nee...hij zal toch niet ook klem zitten.
Ik geef een ruk ..en hij komt los.
Ik laat me op de bedrand vallen.
Ik moet wachten tot ik op droog.
Maar hoe dan?
Ik kan toch niet zo blijven zitten?
Of zo door mijn huis lopen?
En dan ineens eureka.
Ik weet ineens hoe ik de tijd kan doden.
Ik hoef niet te wachten tot ik droog ben.
Ik kan toch ......

Raad eens hoe ik dit blog typ?

Hoe gaat het?

Een zoektocht zonder finish.
Een dropping zonder doel.
Zo voelt het ongeveer .
Als de artsen je los laten omdat je bloed zegt dat je
je goed moet voelen.
Als iedereen om je heen zegt dat je er zo goed uit ziet.
Kop op is ook zo 'n fijne.
Of zet je erover heen.
En al gaat het geestelijk steeds ietsje beter met mij.
Mijn lijf doet niet mee.
Moe en pijn.
Zo af en toe een opleving waar ik op teer.
En dan is het weer tijd.
Tijd om mijn bloed te laten checken.
Zelfs het prikken lijkt een martelgang te worden.
De laatste prikjuf drukte mij op het hart om de volgende keer om een vlinder te vragen.
Mijn aderen zijn niet heel makkelijk te vinden en ik laat mij liever murw
prikken dan er iets van te zeggen.
Ik doe dus weer netjes wat van mij gevraagd word en vraag om een vlinder.
Woest was de prikster. Zij had geen vlinder nodig.
Ten tweede male trap ik in de val van de ego's.
Ik zucht en laat haar haar gang gaan.
Met 3 pleisters en een aantal buisjes bloed minder ga ik naar huis.
Wachten tot ik de uitslag krijg.
En daar zit ik dan bij de huisarts.
Want de endocrinoloog wil mij niet meer zien.
De huisarts zegt hoe voel je je?
Slecht zeg ik.
De constante spierpijn zijn slopend en vermoeiend.
De krampen in mijn benen en handen houden mij s'nachts wakker.
Nog steeds niet goed ingesteld dus zeg ik.
Ik stoei nog steeds met mijn schildklier medicatie.
Het luistert nauw en dat fijn afstellen kost tijd.
Ik mag ophogen met mijn medicatie.
Mijn vitamine B 6 is te hoog.
Dat kan een probleem zijn zegt hij.
Ik moet thuis even kijken of het in mijn supplementen zit.
En ja hoor.
In 1 van de supplementen die ik slik zit vit B6.
En laat ik daar nu slecht op reageren.
Niet iedereen heeft dat ,maar ik dus wel.
Mijn B 6 lijkt niet te worden opgenomen in mijn lichaam.
Ik eet gezond en neem dus extra supplementen in.
En dat is teveel.
Veel te veel.
De waardes in je bloed mogen 160 zijn en de mijne is 1792.
En nu?
De B 6 dwaalt door mijn bloed en gaat op mijn spieren zitten.
En dat doet zeer.
Heel zeer.
De pijnlijke vingers en benen komen dus daarvan.
En veel "onverklaarbare "klachten kunnen dus hierdoor komen.
Ik ben direct gestopt met dat supplement en nu is het afwachten.
In de tussentijd drink ik veel water en beweeg ik.
Want langzaam aan bewegen is het minst pijnlijk.
Stil zitten en of liggen is een crime.
Als je dan in beweging moet komen voelt het alsof je spieren
zo straks als uitgetrokken elastiek zijn.
Dat doet zeer.
Maar ja....je went eraan.
Je bouwt het op .
En je denkt dat het erbij hoort.
Je wil zo graag normaal zijn dat je normaal faked.
Ik weet inmiddels niet meer wat normaal is.
Helaas.
Op het internet zijn veel zelfverklaarde specialisten.
Mensen die door schade en schande zich een weg hebben geworsteld
door lappen tekst en informatie.
Die door te proberen zichzelf beter zijn gaan voelen.
En die daardoor het beste weten wat goed is.......voor hun.
Want wat voor de 1 werkt is niet persee werkzaam voor een ander.
Je kan zeggen dat iets jou goed bevalt maar zeggen dat een ander daar ook baat
bij moet hebben is een boute uitspraak.
Er zijn zoveel verschillende mensen en even zoveel verschillende manieren.
Laat ons van elkaar leren en respecteer elkaar.


liefs Ann