donderdag 29 juni 2017

Les geleerd?!

God wat heb ik gedaan?
Waarom dacht ik dat het een goed idee was?
Dit bedenk ik mij terwijl ik sta te balanceren op een traptrede.
Met in de ene hand de stofzuiger en in de andere de zuigmond.
Het zweet loopt in stralen over mijn rug.
Ik voel mijn kuit strak worden en doe een schietgebedje.
Oh alsjeblieft Lieve Heer , geen kramp!
Niet nu!

Die hoekjes liggen vol met stof.
Hoe komt het daar?
Vaak als ik mij omdraai nestelen ze zich daar weer.
Gezellig bij elkaar.
Ik weet zeker dat ze het expres doen.
Om mij te irriteren.
Klotestof!

Ok door.
Ik krijg dus een loge.
Een oproepje van een internetvriendinnetje.
Ze fietst vanuit Belgenland naar een aantal adressen in Nederland.
Ze zocht een tussenstop.
Mijn huis woont op die route.
Ja kom maar riep ik!
Gezellig riep ik vast ook nog.
En dat het gezellig gaat worden geloof ik ook wel.
Maar dat de consequentie van een logee is dat er moet worden schoongemaakt ,
Tsja dat was ik even vergeten.
Al 2 dagen ben ik aan het opruimen en poetsen.
Ik kan haar toch niet tussen de ezel en de kwasten leggen?
Het schoonmaken met een lijf als het mijne gaat niet gemakkelijk.
Daarom doe ik er 2 dagen over.
Ook omdat het een puinhoop is natuurlijk.
Wie hou ik voor de gek?
Het is een bende!

Ik heb een lijst wat ik moet afwerken.
Ik ben op de helft.
Ik zuig de keuken en buk.
Snotver.
Klotenaaktslakken.
Een spoor op mijn keuken vloer.
Ik sta op en recht mijn rug.
Ik draai mij om en kijk.
Mijn huis.
Met mijn rommeltjes en mijn stof.
Spinnenwebben en naaktslaksporen.
Hier woon ik.
Het is genoeg.
Basta!

Ik ruim de stofzuiger op en maak een kopje thee.
Ik ga zitten en denk : het is goed zo!
De lieverd komt voor mij.
Nou ja, voor mijn opblaasbaar bed.
Ze zal geen witte handschoenen aan hebben m langs richeltjes te gaan.
Ze zal na die 130 kilometer fietsen misschien haar ogen niet eens open kunnen houden.
En ik ook niet na al dat gepoets!

Weer een les geleerd.
Tot ik er de volgende keer weer instink!
Lieve J tot straks.
Ik zit te wachten met een grote mok thee bij de vijver.
Toedeloe

liefs Ann












maandag 12 juni 2017

Loslaten is liefhebben


Het was niet echt kinderspel mijn jeugd.
Ingewikkeld en moeilijk.
Dat weer wel.
Ook een wijze les.
Dat moet anders kunnen dacht ik al jong.
Vroeg verliefd en snel samenwonen.
Onze wens was een tafel vol gezelligheid.
En een hart vol liefde.
Het werden er maar 2.
Meer mocht niet.
En die 2 heb ik enorm gekoesterd.
En vooral vast gehouden en bijna verstikt.
Waardoor die enorme tafel vol met mensen en
gezelligheid in gedrang kwam.
Ook vond ik mijzelf ineens alleen aan tafel.
Ik wilde zo graag , dat het gewoon eng werd.
Eng rondom mij.
Want als ik je te pakken had dan liet ik je
niet meer zelf denken en voelen.
Ik was bang om alleen te zijn..
Dan moet je voelen en denken en zijn.
Ik moest loslaten.
Hoe?  Dacht ik dan.
Want als je loslaat heb je niets.
Totdat ik mijzelf ineens heel ok vond.
Nou ja ineens.
Daar waren wel wat sessies aan vooraf gegaan natuurlijk.
Maar ik zag dat die tafel met alleen mij ook prima was.
Het was mijn tafel.
Ik kon uitnodigen wie ik wou.
En dat heb ik gedaan.
Ook daarin sloeg ik weer door.
Maar inmiddels vind ik mijn balans.
Ik ga zitten aan mijn tafel en kijk rustig om mij heen.
In rust en in acceptatie.
En dan 1 voor 1 komen ze aan tafel zitten.
Omdat ik daar zit en niet omdat ik dat eis of opleg.
En we praten.
We lachen en hebben lief.
Ik ga op in het moment.
Ik kijk om mij heen en voel.
En ben oprecht gelukkig.
Loslaten is liefhebben.
Ik snap het!

liefs Ann