Heimwee

Soms kun je ineens een soort van heimwee hebben.
Heimwee naar hoe de zorg vroeger was geregeld.
Dat de reden dat een huisarts zo heet is omdat
hij bij jou thuis komt als je erg ziek bent.
Hij zou nu eigenlijk "opvakantiemaareenvervangergeregeldarts" moeten heten.
Of een "praatmaarmetdeassistentearts" .
De assistentes van die arts die de telefoon leuk opnemen en gewoon je naam in
de agenda van de arts zetten.
Niet van alles willen weten waarom je naar de arts wil en al helemaal niet met je
bloeduitslagen willen bemoeien.
Dat je je gewoon kan melden bij de balie van de assistente en zegt wie je bent.
Dat ze kijkt in de agenda en glimlacht en zegt dat je mag plaatsnemen. Dat het wel even kan duren omdat de arts naar een ziek kindje moest thuis.
Dat de arts gewoon je oren uitspuit en je wond verzorgd.
Dat hij gaat zitten met een kopje thee en luistert.
Gewoon zoals het was en ieder wist wat zijn taak was.
En dat je als patiënt wist dat  er naar je gekeken en geluisterd werd.

Ik moet regelmatig bloedprikken en voor de uitslag bellen naar de assistente.
Iedere keer weer heb ik een naar gevoel als ik ze moet bellen.
Ik vraag of ze de uitslagen binnen heeft .
Als antwoord krijg ik een diagnose.
Alles is goed met mij.
De bloedwaardes zijn normaal.
Zucht.....
Ik vraag naar de waardes en helaas , die zijn allesbehalve normaal en goed.
Ik zeg met mijn liefste stemmetje dat de waardes niet goed zijn voor mij.
Jawel hoor mevrouw , de waardes die normaal zijn zijn  bla bla bla.....
Ik zucht.
Ik tel tot 10.....20...30...
en zeg : luister hoor eens hier , ik ben niet normaal want anders hoefde ik niet zo vaak te prikken.
De waardes die je noemt zijn goed voor mensen die geen medicijnen gebruiken!
En ineens besef ik.....zij snapt mij niet.
Zij is niet ziek.
Zij hoeft het gevecht niet steeds aan te gaan .
Niet te verklaren dat je ziek bent tegen de hele wereld.
Niet te discussiëren met artsen en assistentes, niet met werkgevers en uwvers en ook niet met je familie. Of nog erger met je eigen ziekte. Jezelf!
Ik heb de energie er vaak niet voor.
En wil het ook gewoon niet,
Ik wil gewoon een receptje en een automatische herhaling.
Gewoon omdat ik levenslang heb.
Dus schrijf dat recept en vraag om koffie van je assistente.
Vind je mij lastig?
Een vervelende zeur?
Misschien moet je dan ander werk zoeken.
Want je beroep kun je kiezen , je ziekte niet!

liefs Ann

Tepelpraatjes

Al een poosje doe ik het.
De kippen los in het hok
De bh verbannen uit mijn leven.
Ik draag een hemdje of een topje onder mijn shirts.
Geen ijzer meer die mijn jopen in een positie moet drukken die niet natuurlijk is.
Geen geknel op mijn rug en in mijn zij.
Geen striemen in mijn schouders omdat de banden zo snijden.
Geen zweet plekken op de ruimte ertussen omdat ze daar normaal niet zitten.
Geen getrek en geduw om op een zwetend lijf je bh aan of uit te doen.
Niet meer zodra je thuis bent dat onding uittrekken.
Ik heb het echt geprobeerd hoor.
Een comfortabele bh zoeken.
Maar het zit nooit echt fijn.
Dus nu een hemdje of een topje.
Deze verstoppen mijn bos hout niet.
Ze drukken ze niet in een onnatuurlijke houding.
En wat is dat fijn !
Mijn 2 vriendinnen moeten erg wennen aan de vrijheid en
dansen er vrolijk op los.
De tepels zijn de aanrakingen van een arm die per ongeluk langskomt niet meer
gewend en kijken parmantig met spitse neus wie er voorbijkomt.
Maar bij deze vorm van vrijheid hoort ook een minpunt.
De mannen.
Niet allemaal hoor.
Maar toch wel een flinke groep.
Voorbeeld?
Ik loop in een winkel en ineens zie ik daar een man mij aankijken.
Beetje gek staat hij half achter zijn vrouw.
Mijn van geen kwaad bewust denk ik dat hij mij misschien kent of ik hem .
Hij ziet dat ik terug kijk en draait ineens zijn hoofd weg.
Schuldbewust en betrapt eigenlijk.
Huh dacht ik.
Ik snap er niks van en loop door.
Ik voel aan mijn rok en kijk naar beneden.
En ineens zie ik het.
Mijn tepel staat fier rechtop.
De man stond dus gewoon te kijken naar mijn  tepel die door mijn trui
heen prikte. Ik was niet bloot. Ik droeg een trui , maar de contouren van mijn tepel
zag je wel. En die stiekemerd zat dus daar naar te loeren.
Ik weet waarom mijn tepel uit zijn schulp kwam.
Niet omdat ik een geile vrouw ben.
Niet omdat ik dacht aan een lekker potje sex.
Nee hoor mijnheer.
Mijn borsten en tepels zijn gemaakt om een kind te voeden.
En bij een aanraking zo licht als een veertje komt de tepel al naar voren om het
kind te geven wat het nodig heeft.
Mijn tepel kwam omhoog omdat mijn tas langs mijn borst schuurde.

Ik voelde het niet maar door deze man werd ik mij daarvan bewust.
Wat een idioot!
Draai het eens om.
Laat de mannen hun ballen eens jaren in een met ijzer gevulde zak lopen.
Lekker strak inpakken die hap want anders bungelt het zo.
Denk je dat ze dat doen?
Nee natuurlijk niet.
Waarom wij dan wel?