Placebo effect?
Wat het is dat is het.
Het maakt mij niet uit wat het is.
Het feit ligt er.
Ik voel mij langzaam aan weer mens worden.
De dag dat ik dat ayurvedische kruid heb genomen wat
vrij vertaald , zweet van een paard wordt genoemd , knap ik op.
Na 2 capsules verdween die zware steen in mijn nek.
Dag 2 schrok ik van mijn eigen lach.
Een grapje en een grolletje worden vaak gemaakt hierin huis.
En waar ik vroeger kon schaterlachen was het de laatste jaren een tanden ontblotende grimas.
Nu klonk er weer geluid tijdens de lach.
Ik kon opblijven tot na 10 uur.
Ineens had ik zin om te wandelen.
Dat na ruim 2 kilometer de kramp in mijn kuiten schoot ,nam ik op de koop toe.
Ik heb heel langzaam aan weer het gevoel dat ik leef.
De zwaarte is uit mijn leven.
Ik betrapte mijzelf erop dat ik op mijn tenen ging staan.
Dat had ik al heel lang niet meer gedaan vanwege dat zware rotsblok in mijn nek.
Het wordt langzaam aan licht.
En heel voorzichtig vier ik dat.
Stapje voor stapje wandel ik het pad van licht.
Langzaam aan gloort er hoop .
Het duistere achter mij ziet er donkerder uit dan ooit.
Ik kijk niet achterom.
Ik kijk vooruit en slik mijn capsules.
Ik kan niet wachten tot het licht van het leven mij verblijdt.
Mij de schaduwen wegneemt en laat zien hoe alles straalt.
Ik kijk omhoog naar het licht en voel de warmte.
Zo voelt het dus als je leeft.
Warm en licht .
Ik durf weer te voelen.
Ik kom eraan.
Hallo wereld.
Wat ben je mooi.
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten