Free Nellie

Free the Nellies.
Of toch maar niet?
 Als je zoals ik op zoek bent naar een fijne ,zachte bh die ook nog eens je borsten een mooie vorm geven en mij beschermen tegen aanvallende ,afgeknipte haren ,dan zou je denken dat de Bh idd afgeschaft moet worden. Wat een crime is het in de bh winkel. Je zou denken als je zo'n winkel binnenkomt en waar het vol hangt met die knellende martelwerktuigen,da er vast wel 1 is die je past.
Nou niet dus. Ik ga dus als eerst naar die winkel waar je de derde bh gratis krijgt. De derde?? dan moeten er zeker twee zijn die passen en lekker zitten. Ik kom daar dus binnen en kijk rond.
Wat vind ik mooi? Tsja dat is dus niet belangrijk. Hij moet lekker zitten. En gevuld zijn. Niet met eigen tiet maar met vullingen. Heus niet omdat ik niks heb om een bh te vullen maar om de haren van mijn klanten tegen te houden. Hoe dikker de vulling hoe minder makkelijk ze door de stof en dus vulling heen gaan en hoe minder haren ik in mijn borsten vindt. Ze steken dus echt als splinters in mijn lieve Nellies.
Ik loop dus alle bh's af en voel. Ik lijk wel een freak. Overal knijp ik in en boel me een breuk.
En dan zie ik haar. De verkoopster. Zou ze tijd hebben? Ja ,ik spreek haar aan en vraag haar mij te helpen in mijn zoektocht. Ik leg uit wat ik wil en ze kijkt mij aan alsof ze mij begrijpt. En ik weet dat dit niet zo is. Ze komt met bh's aan die niet lekker zitten en die ik op mijn inmiddels klamme lijf bijna niet aan krijg. Waarom is het in die pashokjes zo warm? Ik worstel met die bandjes en die haakjes en wil mijn maliënkolder draaien om mijn lijf en hij schuurt en geeft niks mee. Ik begin te zweten.
En dan is het eigenlijk einde verhaal. Niks wil meer en ik weet inmiddels dat de verkoopster mij niet snapt. Ik sta in een porno Sapph Bh, met van die bandjes op plekken waar je ze niet wil ,en waar een gedeelte van de bevolking hun geld en telefoon achter bewaren.Ik kijk naar mijzelf met mijn te witte lijf in een te strak zittende fluorgroene bh. Nee ze snapt mij echt niet en de verkoopster besluit mij niet te kunnen helpen. Ik vraag het nog een keer. Heeft u echt geen bh voor mij ?
Haar antwoord is nee mevrouw, we hebben niet wat u zoekt.
Ik zucht en kleed mij aan en besluit het anders te doen. Ik ga naar zo'n lingeriewinkel waar
mijn vriendinnetje ook altijd haar bustehouders koopt. Ik denk dat ze dat zo noemen in die winkels.
Ik vertel wederom wat ik graag wil en wat ik zoek. Zij ( de altijd begripvolle sjieke verkoopster ) knikt meewarig en vraagt of ik even wil gaan zitten en koffie wil. Ze is nog even bezig.
Koffie in een bh winkel? Ik sla vriendelijk af. Straks moet ik nog plassen. Brrrr
Ik loop wat rond en kan het niet laten om weer even te voelen en te knijpen in die (dure) bh's.
Mevroi hoor ik achter mij en ik schrik. Ik mag meelopen naar een pashok waar ik opgemeten ga worden. Ik roep mijn maat en nee nee nee ,maten verschillen enorm en ze pakt een lint en trekt hem aan. Ik houd mijn adem in. dat is vast niet slim.Ze meet en meet en komt met een bh die ik alvast aan mag doen om de maat te checken. Huh? waarom niet gelijk een mooie bh pakken in de juiste maat. Enniewee, ik trek dat witte ding aan en mijn tepels schijnen dwars door de stof heen.  Maar dat geeft niet want dit is voor de maat. Ze snapt vast dat ik gevulde bh's wil.
En niet dus. Ze brengt mij verschillende bh"s die zo dun zijn dat ik net zo goed geen bh aan kan doen.
Ik leg haar nogmaals uit dat ik heel graag een wat dikkere bh wil . Dan terwijl ik wacht in mijn hokje en mijn ernstig zwetend lijf nogmaals afdroog met mijn hemdje,ruik ik inmiddels niet meer geheel fris.Ik wacht en ik wacht en kijk naar mijzelf. Met mijn heftig kloppende vinger ,waar ik die ochtend gruwelijk in heb geknipt en bijna heb onttopt, sta ik in een bh van zalmrose kant die zo sjiek en duur is dat ik hem eigenlijk over mijn shirt zou moeten dragen. Of misschien wel op mijn hoofd.
Ik besluit om de zoektocht naar de ideale bh uit te stellen tot een niet nader te noemen datum.
Ik kleed mij aan en ben teleurgesteld.
Is er dan niemand die snapt wat voor bh ik wil?
Is er iemand in de bh maak industrie die ons kapsters kan helpen?
En anders ga ik met de trend mee en verbrand ze allemaal ritueel.
Gewoon op straat en vraag mijn buurvrouwen en vriendinnen mee te doen.
We prikken een datum en verbranden onze bh's midden op straat terwijl wij zingen en wijn drinkend erom heen dansen. Onze Nellies meedeinend op de muziek. Freedom at last!
Free Nellie

liefs

cry me a river

Het is hier echt feest in huis.
Ik heb in het vorige blog eigenlijk gezegd dat de volgende grappig zou zijn en
dat ik het niet meer over de schildklier zou hebben. Maar heel eerlijk?
Ik heb iets ontdekt. Iets wat te grappig is en wat ik wil delen met jullie.
Ik was er eerst niet zo blij mee. Nou ja ,  het overvalt me nog wel eens .
Ik heb mijn emoties niet onder controle. Nu is dat op zich niet heel grappig maar omdat
nogal extravert ben zijn mijn reacties dat ook. Nogal extreem zeg maar.
En dat allemaal dankzij de schildklier. Als ik lach dan ga ik plat!
En als ik huil...oh my! Ik creëer overstromingen met mijn tranen.
Dit is eigenlijk een verkapte waarschuwing voor mijn omgeving.
Ook een controle. Wie heeft mijn blog wel gelezen en wie niet.
Als iemand schrikt ,omdat ik vreselijk moet huilen alleen doordat ze aan mij vragen wat ik wil drinken.
Whaaaaaaaaaaa ,betrapt sukkel! Je hebt mijn  blog niet gelezen.
Of als iemand zijn hoofd afschuwelijk stoot en ik als een idioot moet lachen,
dan kan ik daar niks aan doen, En als je dan boos bent dan weet ik dat je een Annalfabeet bent.
Oftewel je hebt mijn blog niet gelezen! Ik gebruik mijn gebrek aan controle gewoon onbeschaamd!
Gisteren was wel een beetje erg. Ik was gewoon aan het werken een klant verteld mij een verdrietig verhaal over zijn overleden vrouw en hoe moedig zij was tot op het laatst.
Ik was daar zo door geraakt. Ieder ander slikt een keer en klaar. Nee hoor. Ik niet.
De zaak zit vol terwijl mijn klant gedag zegt en weg loopt en mij hevig huilend achter laat.
Mijnheer draait zich bij de deur om en ziet mij enorm uithalend schreien.
Hij komt terug en pakt mij stevig vast en geeft mij een dikke smakkerd op mijn wang.
Nou, dag rem! Ik zou een overstroming kunnen veroorzaken. Niet normaal.
De klanten die zitten te wachten kijken tomtietomtoetom de andere kant op .
Ik zie angst in hun ogen. Ze ontwijken iedere blik met mij. Ze zijn bang , bang dat ik ze aanspreek.
En ik wil het uitleggen. Maar ze draaien hun hoofd weg. Voornamelijk omdat ik niet kan praten.
Ik stoot kreten uit en maak oergeluiden. Ik krijg er geen woord uit. Biedebiedebiedebiede hoor je.
Rob komt met handen vol koffie en thee naar beneden en kijkt naar mij. Hij kijkt zoals alleen een man naar zijn vrouw kan kijken. Het lijkt alsof hij met zijn ogen zegt : WAT DOE JE?
En ik wil het ook aan hem uitleggen. Helaas. De biedebiedebiedebie is nu een ander soort geluid .
Hij herkent het ineens en zegt : schildklier? Ik knik. En hij legt het uit aan de klanten. Ze lijken een beetje opgelucht. Ze weten nu dat ik niet ineens een mes pak en gillend op ze af kom. Ze knikken nu meewarig naar mij. Oh gottegot, ze hebben meelij. Dat is vele malen erger dan angst.
Ik snotter nog even door en haal mijn volgende klant op.
De show most go on.
 Always

Chronisch hardlopen : de finale

Het is gebeurd.
Dat waar ik tegenop zag is een waarheid geworden.
Ik heb mijn startnummer weggegeven.
Het moment dat je beseft dat het weer niet gaat lukken dit jaar en dat je je startplek aanbiedt
is wel even een ding. Een moment van slikken tegen de opkomende tranen. Om mij
heen hoor ik allemaal mensen die er zo 'n zin in hebben om de Ijsselloop te doen.
Maar ook snobs. Ijssel

loop is voor watjes. Ze halen hun rete goede neus op voor een loop in hun
woonplaats. De afstand is te min. Ik hoor ze dit zeggen en kook. Ik sta letterlijk aan de grond genageld. En dat is misschien maar beter ook. Ik weet niet wat ik eruit had gekwakt als ik mij had kunnen bewegen. Ik had willen roepen dat ze blij zouden moeten zijn dat ze KUNNEN hardlopen en dat er mensen zijn die graag hadden willen lopen. Maar ik weet ook dat dit soort mensen daar helemaal niet over na denken. Die denken aan hun volgende victorieuze
loop van wel 50 km ofzo. Waarom raakt mij dit zo? Om dat ik baal en ook wil lopen.

Ik heb mijn startnummer dus te geef. En er meld zich iemand. Gelukkig een heel leuk iemand ,
die heel blij is en hem gewoon even gaat lopen zegt ze! Ze zal wel stuk gaan maar dat boeit niet.
En ik ben blij voor haar. Heel blij. Maar ongetraind een 5 km lopen is wel het laatste waar ik aan denk. Dat ik ruim 1 jaar heb moeten trainen en hem nog niet kan lopen is niet iets waar zij of iemand anders over na denken. En dat hoeft ook niet. Maar ik denk niet dat ik ga kijken zondag. Het doet namelijk echt zeer.

En ineens besef ik mij dat het niet het lopen is. Het hardlopen is een metafoor.
Het staat voor het falen van mijn lijf. Het niet kunnen bouwen op wat je draagt en waar je voor en in staat. Het hopeloos vechten , waarbij je niet weet wie de tegenstander is.
Het ronddobberen in een bootje op een enorm meer zonder peddels.
De storm zien aankomen en geen schuilkelder voor handen.
Wat wanneer en hoe dan?
Wat kan ik verwachten en wanneer? En als ik mij goed voel ,hoelang gaat dit dan duren?
Het niet weten hoe je uit je bed stapt is een crime.
En als je goed uit je bed bent gestapt ,wanneer ga je je dan weer slecht voelen.
Maar vooral die ene vraag : ga ik mij ooit beter voelen?
Komen er niet meer rariteiten om de hoek? Ik kan ze niet eens meer opnoemen.
Zoveel rare en vooral stomme ziektes heb ik. Bijna allemaal niet veel voorkomende
mankementen. Mankementen die je niet aan de buitenkant ziet en ik hoop ook dat je die niet te vaak van mij zult horen. Want de strijd die ik aanga met mijn schildklier is pittig. Misschien pittiger dan alle andere battles. Er was iemand die mij zei: oh heb je dat? Fijn joh . Even een pilletje erin en je valt af en voelt je gelijk beter.
Niet dus. Het blijkt dat het wel een maand kan duren voordat de medicijnen aanslaan en tot die tijd moet ik lief zijn voor mijzelf. Want jongens dit is niet niks. En de reden dat ik jullie hier niet teveel mee lastig wil vallen is heel simpel. Struisvogel!
Als ik het er niet over heb dan is het er ook niet.
Laat mijn lijf maar wennen aan de medicatie en tot die tijd doe ik fijne en leuke dingen.
Ik sport voorzichtig wat en werk , lach en heb lief. Ik eet en drink en huil.
Maar boven al : ik leef!

Chronisch lopen 2

Ik loop dus .
Ik loop hard. Niet echt hard maar sneller dan wandelen.
En ik voel mij daar goed bij. Ik slik vitamine D en magnesium voor mijn
Lichen sclerosus en dat helpt ook tegen al teveel spierpijn blijkt.
Ik voel mij supergoed. Ik loop vaak met de hond en samen kunnen we de wereld aan lijkt het.
Het buiten lopen en de frisse lucht opsnuiven werkt ook fijn mee.'
Het afkicken van het roken merk ik niks van.
Ik voel mij goed en bereid mij geestelijk en lichamelijk voor op
een georganiseerde loop. Van de ene brug over de IJssel via de andere brug terug.
De IJsselloop. Wat lijkt mij dat mooi en stiekem mijmer ik over hoe ik over de worp uitkijk.
En over de uitzichten vanaf de brug en hoe  ik de finish over kom als chronisch zieke.
Dat ik het gewoon even flik! En dan komt het moment dat mijn mondhygiëniste
de uitslag heeft van een eerdere kweek. Een heftige bacterie heeft zich genesteld in mijn mond en moet bestreden worden met 2 antibiotica. Ze adviseert mij om lief te zijn voor mijn lijf als ik die ellende moet slikken en ik denk dat het allemaal wel meevalt.
Ik loop de eerste dag gewoon mijn rondje en dag twee is al wat lastiger en daarna
ben ik bij mijn enkels afgebroken. Alle bijwerkingen die op de bijsluiter staan komen tevoorschijn.
Ook diegene die zelden voorkomen. En ik huil. Ik huil vanuit mijn bed omdat ik de IJsselloop moet laten varen. Ik kijk op de tv de marathon van Londen en mijmer er voorzichtig op los.
Ik ga goed voor mijn lijf zorgen en ga voorzichtig weer opbouwen.
Ik wil sporten en mijzelf goed voelen. Ik was gestopt bij les 21 van de app van hardlopen met Evy .
Dat ik daar niet gelijk mee kon beginnen snapte ik zelf ook wel. Mijzelf in mijn hardloop kleren hijsen kost al bijna al mijn energie. Op wilskracht ben ik weer begonnen denk ik.
Al was ik mij nooit bewust van het feit dat ik wilskracht had. Maar ik stelde mijn app in op les 10.
Dat moest lukken dacht ik. Helaas. Was het falen? Of slapjanussengedrag dat ik het niet volhield?
Les 3.....met pijn en moeite lukte het. Wat was ik kapot. Niet alleen van het lopen maar van het
verschrikkelijke besef dat mijn lijf niet deed wat ik verwachte. Weer niet deed wat ik graag wou.
Gewoon normaal opbouwen na een tegenslag zat er niet in. Een half jaar trainen was gewoon weggegooide moeite. Hoe diep kun je dan zakken? Dat je lijf al die ellende aantrekt is tot daar aan toe,maar dat de leuke dingen ,de dingen waar je oprecht blij van wordt, dat die je zo moeilijk, bijna onmogelijk worden gemaakt.Dat beneemt mij bijna de adem.  Ik herpak mij. Vraag niet hoe maar ik doe het en train en train. En dan is daar het moment dat ik 5 km loop . De Belgische roept van alles in mijn oor maar ik hoor de tune van Rocky en waan mij op de trappen uit de film en loop met mijn armen omhoog en lach en roep en huil. Mensen om mij heen kijken raar en ik roep FOK JOE. Frustratie van alle ellende komt eruit en ik loop gewoon nog steeds. Ik lijk vleugels te hebben. Ik wil niet eens meer stoppen. Ik wil blijven lopen en dat gevoel houden. Ik weet het zeker. Ik ga die bruggenloop doen!

En dan komt de winter en ik word verkouden. En heb last van de ijzige kou en kom niet meer vooruit.
Van bijna iedere dag lopen ga ik naar amper 2 x in de week. EN dan zomaar ineens een week niet. Die ene week niet lopen worden er 2. Gammel en moe en niet fit. Even lief voor mijzelf zijn.
Maar dat is moeilijk. Want ik wil ook normaal zijn en lopen.
Ik lees op internet dat meer vrouwen moeite hebben met deze periode en op facebook zit een groep stoere vrouwen sporten. Zij motiveren elkaar en begrijpen hoe het voelt als het even tegen zit.
Ik sluit mij aan en besluit om dan de oefeningen die zij dagelijks doen mee te doen.
Als ik niet loop dan wel mijn lijf een beetje fit houden. Ik koop een matje en lig voor de laptop
braaf mijn oefeningen te doen . En het voelt goed. Het lopen komt wel weer. Dat weet ik zeker.
Ik train mijn core,waarvan ik niet eens wist dat ik die had :) , en mijn beenspieren.
En dan ineens merk ik dat het mij zwaarder valt na een griepje.
Ik krijg mijn lijf zo ver dat ik kan werken en stort dan thuis totaal in.
Er is hormonaal ook van alles mis en kom bij de gynaecoloog terecht. Zij loopt hard en snapt mij.
Ik moet bloed laten onderzoeken van haar en ze kijkt mij aan en vinkt nog wat meer aan op het formulier. Achteraf zegt ze dat zij een ingeving had. Ze keek mij aan en dacht laat ik haar schildklier waardes eens checken. En BINGO.  Er bleek een waarde niet ok en mijn schildklier werkt te traag.
Dat ik heb hard gelopen is volgens de huisarts bijna niet te geloven en hij vroeg of ik wel vooruit kwam. Op mijn reserves heb ik gelopen dus. Dat ik zo moeilijk herstelde kwam dus door die klote schildklier. En dan die IJsselloop. Ik had mij ingeschreven. Ga ik dat nog redden?
En dan het besef, Nee,ik ga het niet redden. En ik voel mij stoer en denk aan het volgende gevecht wat ik ga hebben. Fok die loop,ik ga battelen tegen mijn schildklier ellende.
Kom maar op. Strijdlustig ben ik en lees van alles op internet en word bang. Dat was niet de bedoeling. Ik lees vrouwen die nog zwaarder worden en niet meer kunnen werken.
Vrouwen die zoveel spierpijn hebben van alleen maar uit bed komen. HELP!
Ik sluit de pc en ga niet meer lezen bedenk ik mij. Ik strijd mijn eigen battle.
Ik slik inmiddels sinds 2 dagen de medicijnen en heb hoop. Hoop dat mijn gewicht afneemt en hoop dat ik mij weer goed ga voelen. Dat mijn concentratie toeneemt en mijn zin in leven toeneemt.
En dan krijg ik een mailtje. Mijn startnummer is bekend. En mijn starttijd .
Ik huil weer. Met enorme uithalen en baal. En nee ik ga niet relativeren . Ik ben nu even zielig!
Ik wil niet weten dat iemand anders het moeilijker heeft dan dat ik het heb.
Ik stort mijzelf even in de poel van zelfmedelijden en wentel daar in. Ik zwelg en zwem.
Ik kom weer boven en duik weer even onder. Ik kijk omhoog en zie iets bekends.
Blauwe lucht,ik zie een mooie strakke en blauwe lucht en kom omhoog.
Ik ga het per dag zien.
Ik leef nu , ik adem vandaag en heb lief in het heden.

liefs

Chronisch lopen 1

Chronisch ziek.
Dat is zo'n woord wat je van anderen hoort.
Want je moeder of je tante of een neef van een buurvrouw.
Die zijn chronisch ziek. En als je dat dan hoorde dan kon je zo meewarig kijken en
was je in gedachten alweer ergens anders, Want he.....ziek zijn is erg hoor,
 maar jij bent het niet en het verhaal komt je nu ook even niet uit.
Dat was ik ook. Ik dacht dit ook.
Tot ik een brief kreeg van een of andere instantie met een tegemoetkoming voor
de onkosten van het chronisch ziek zijn.
Eerst naar het bedrag kijken natuurlijk. Wauw , gewoon bijna 350 euro op je rekening
bijgestort. En je glimlacht en bedenkt wat je ervan van kan doen totdat je beseft, gewoon
ineens beseft, dat je het krijgt omdat je niet normaal bent.
Wie beslist dat je normaal bent of niet is niet ter discussie. Maar ik ben anders.
Dus krijg ik geld. Melaatse geld.
Ik zink op de bank neer en huil.Met enorme uithalen huil ik.
Chronisch ziek. Dat waren toch de anderen en niet ik.
Iemand vindt dus dat ik zo ziek ben dat ik geld krijg.
De volgende dag loop ik op straat en voel me ontheemd.
Moet ik mij anders gaan gedragen?
Zien de mensen het aan mij dat ik ziek ben?
Hoe ben je chronisch ziek?
Na maanden bedenk ik mij dat ik misschien wel ziek ben maar het niet wil
zijn. Ik ga stoppen met roken en ga sporten.
Maar wat voor sport kan ik doen? Ik besluit om te gaan proberen hard te lopen.
Met zo'n app van een Belgische die mij aanspoort en fier is op mij.
En het lukt. Na 3 weken proberen om les 1 vol te houden ,lukt  het mij steeds beter om het vol
te houden. Het lopen van boom naar boom gaat steeds beter. EN dan ineens ben ik bij
 les 8 van de app. En ik ben zo blij.
Ik ben ook fier op mijzelf.
Als ik loop ben ik niet ziek.
Dus ik loop.

Relativeren of zo

Ik kan zo lekker relativeren.
Relativeren? Wat is dat eigenlijk?
Dat is toch gewoon jou dikke ellende vergelijken met andermans shit?
Dat is toch eigenlijk helemaal niet aardig?
Kijk naar jezelf is mij altijd geleerd en ineens moet ik naar iemand anders kijken.
Kijken hoe erg iemand anders het heeft. Dat even op je in laten werken
en dan denken: dat heb ik gelukkig niet! Wie heeft dat bedacht dat relativeren?
Is ook helemaal niet leuk . Als ik mij shit voel dan is dat zo!
Dan wil ik mij even wentelen in mijn eigen ellende.
Dan wil vooral niet denken aan andere mensen die het veeeeeeeeeel
moeilijker hebben. Ik zou niet willen dat iemand met hoofdpijn of

zo
dan ineens denkt: die Ann is sneu. HUH? Dat is toch niet ok?
Ik mag mijzelf heel sneu vinden maar iemand anders niet.
Zoals nu bijvoorbeeld.
Zit ik in de mallemolen qua hormoononderzoeken.
Oftewel ben ik al een oud wijf of bijna.
Bedenkt mijn briljante arts om ineens een extra bloedtestje te doen.
Tring....
ZIJ: hoi met je briljante arts
IK: Oh hoi je belt natuurlijk voor de uitslag van de bloedtesten
ZIJ: ja ,inderdaad Ann, je bent dus echt een oud wijf en  je schildklier werkt te traag

En dus moet ik nu terug naar de huisarts en ook dit weer laten onderzoeken.
Het lijkt wel alsof ik steeds een valse bingo heb en ik dan ipv een liedje zingen gewoon 1 of andere rare ziekte erbij krijg.
Ik ben eigenlijk wel gewoon vol nu met ziektes en zo.
Ik heb geen plek meer.
En ik vind mijzelf dus erg zielig. Ik baal en ik huil.
Ik denk ook  waarom ik?
Ik weet dat er mensen zullen zijn die zeggen:  karma.
Ik ken ze heus die dat denken en misschien hebben ze wel gelijk.
Maar als ik mijzelf dan even zo heel zielig vind heb ik liever niet dat
 anderen mij ook zielig vinden. Ik ben gewoon Ann.
Je mag mij niet gebruiken om te relativeren.
Ik ben wie ik ben en geen vergelijkingsmateriaal.
Gewoon Ann met mijn nukken en mijn buien en mijn grote
mond en klein hart.
Maar ik ben NIET die vrouw met die kut ziekte.
EN die  dikke kont komt van mijn schildklier.
Dus fok off
Ik ben Ann.


liefs