Populair ook wel.
Ik hoor het regelmatig en vaak is het gerelateerd aan klusjes enzo.
Maar het dondert bij mij in mijn hoofd binnen.
Ik ben iemand die ook mijn hele leven al meet.
Mijzelf!
Ik meet mij aan anderen en aan hoe het heurt.
Aan wat ik denk dat ik zou moeten meten en wat anderen denken dat ik moet meten.
Neem nu bijvoorbeeld het schrijven van dit soort blogs.
Om mij heen begonnen meer mensen te bloggen.
Ik ging het lezen en toetste mijzelf aan hun blogs.
Ook kreeg ik verkapte "kritiek".
Verzoeken om niet over bepaalde onderwerpen te praten want
ik zou zomaar familie kunnen schaden met mijn blogs.
Toen ik net begon liet ik al mijn blogs eerst lezen door mijn oudste.
Zijn reactie was steevast : top geschreven mams, je mag schrijven over alles wat jij wil want het zijn jou blogs.
En dat wil je horen.
Dat je niet hoeft na te denken en gewoon kan ratelen over je toetsenbord.
Je lief en leed op het net kan flikkeren gewoon omdat jij dat wil.
Je kijk op de wereld en op jezelf kan ventileren met een ieder die het wil lezen.
Dat je het niet 3 x of meer hoeft na te lezen omdat misschien een schoonzus of iets aanverwants
aanstoot kan nemen aan je hersenspinsels.
Meten dus.
Dat meten is een reden van mijn burn out.
Ik heb zoveel gemeten dat ik bijna niet meer normaal iets kon zien of doen
zonder te meten.
Voor mij is gebleken dat meten geen weten is maar zweten.
Zweten omdat ik weer niet voldeed aan een standaard.
Een standaard die ik later als mijn houvast ging zien.
Een houvast wat later bleek een strop te zijn.
Ik stop met meten.
Tenminste : ik doe mijn best om te stoppen met meten.
Het is best lastig.Want zonder lijn moet je jezelf ontdekken.
Je eigen lijn maken .'
Iedere dag ontmoet ik mijzelf weer.
En regelmatig verras ik mijzelf met wie ik ben.
Ik zie mijzelf nu ook door vrienden.
Ik zie hun valkuilen die ook mijn valkuilen waren.
Ik ga weer op zoek naar ik.
Ik begin met weer een blog.
MIJN blog.
liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten