Kleur bekennen

Sinds wanneer is zwart een lelijk woord ?
Sinds wanneer is wit een rascist?
Ik ben het kwijt.
Ik ben het kwijt sinds het anders is geworden.
Ik ben mij nooit echt bewust geweest van iemands kleur.
Ja duhuh..ik zie ook wel of iemand een kleurtje heeft.
Maar dat een kleur kan bepalen of je deugt of niet is nieuw voor mij.
Maar dat kleur ineens ook een issue is voor hele volksstammen ,
is misschien wel de grootste shock voor mij.
Ik bemerk bij mijzelf dat ik ook ineens "kleur " zie.
Neem Typhoon als voorbeeld.
Heel vaak roep ik dat ik het een leuke knul vind en dat hij zo
ontwapend de wereld in kan kijken.
Zijn soms verlegen lach is bijna schattig.
En ineens lees ik op de sociale media dat hij zwart is.
Niet die zanger of die jonge knul uit Zwolle. Nee zijn kleur is ineens belangrijk.
Daar wijst hij zelf nadrukkelijk op .
Want dat is de reden dat hij is aangehouden namelijk.
Een zwarte jonge man in een dure auto.
Ik ben ook wel eens aangehouden.
Ik heb mijzelf nooit afgevraagd waarom.
Misschien was het de foute auto die ik reed.
Of was het wel omdat ik wit ben.
Geen idee.
Feit wil dat Typhoon zich gediscrimineerd voelt.
Omdat hij en zijn auto gecontroleerd zijn.
En heel eerlijk ben ik dat kleuren denken enorm zat.
Een kleur geeft geen garantie voor fatsoen of liefde.
Je kleur bepaalt niet of je slim bent of niet.
Het bepaalt ook niet of je succesvol bent of niet.
Jij als mens bepaalt dat.
Als we nou eens ophouden met wijzen op elkanders
kleur en onze eigen kleur ook niet belangrijker maken dan dat ie is.
En laten we denken met ons hoofd en voelen met ons hart.
Dan komen we al een heel eind.
Het is mei en ik ben de pieten discussie al zat.
Beiden kanten kijken gekleurd.
Wijzen naar elkaar in haat.
Zijn de weg van liefde en respect kwijt.
Ik merk van mijzelf dat ik soms 3 x nadenk of ik
niet iets zeg wat rascistisch is.
Terwijl ik absoluut geen rascist ben.
Mijn spontaniteit is weg.

Verkleurd door domheid.
Verscheurd door kleur.
Is jou ziel zwarter dat de zijne?
Klopt jou hart anders dan de mijne?
Mijn bloed is jou bloed.
Rood en warm

liefs Ann

Licht

Is de wens de moeder van de gedachte?

Placebo effect?

Wat het is dat is het.

Het maakt mij niet uit wat het is.

Het feit ligt er.

Ik voel mij langzaam aan weer mens worden.

De dag dat ik dat ayurvedische kruid heb genomen wat 

vrij vertaald , zweet van een paard wordt genoemd , knap ik op.

Na 2 capsules verdween die zware steen in mijn nek.

Dag 2 schrok ik van mijn eigen lach.

Een grapje en een grolletje worden vaak gemaakt hierin huis.

En waar ik vroeger kon schaterlachen was het de laatste jaren een tanden ontblotende grimas.

Nu klonk er weer  geluid tijdens de lach.

Ik kon opblijven tot na 10 uur.

Ineens had ik zin om te wandelen.

Dat na ruim 2 kilometer de kramp in mijn kuiten schoot ,nam ik op de koop toe.

Ik heb heel langzaam aan weer het gevoel dat ik leef.

De zwaarte is uit mijn leven.

Ik betrapte mijzelf erop dat ik op mijn tenen ging staan.

Dat had ik al heel lang niet meer gedaan vanwege dat zware rotsblok in mijn nek.

Het wordt langzaam aan licht.

En heel voorzichtig vier ik dat.

Stapje voor stapje wandel ik het pad van licht.

Langzaam aan gloort er hoop .

Het duistere achter mij ziet er donkerder uit dan ooit.

Ik kijk niet achterom.

Ik kijk vooruit en slik mijn capsules.

Ik kan niet wachten tot het licht van het leven mij verblijdt.

Mij de schaduwen wegneemt en laat zien hoe alles straalt.

Ik kijk omhoog naar het licht en voel de warmte.

Zo voelt het dus als je leeft.

Warm en licht .

Ik durf weer te voelen.

Ik kom eraan.

Hallo wereld.

Wat ben je mooi.

liefs Ann

Luister jij?

En dan ben je ziek.
Niet gewoon ziek maar chronisch ziek.
Levenslang ziek dus.
En zou het dan niet fijn zijn dat je met je klachten bij
je behandelend arts komt en dat hij je helpt?
Dat hij je snapt en zegt het komt goed.
Wat een utopie!
Ik heb letterlijk gezegd : help mij!
Ik voel mij slecht en ik heb je nodig.
De deksel op mijn neus gekregen.
Wel 2 x door verschillende internisten.
En ook door de vervanger van mijn huisarts.
Waarbij ik bij de laatste alleen een afspraak wilde maken
omdat ik hartkloppingen had en het gevoel had dat mijn
schildklier op hol sloeg. De assistente dacht mee en wilde mij
bloed laten prikken zodat de huisarts een goed beeld had.
Ik moest later even terug bellen voor een afspraak en een lab papiertje.
Dit liep helemaal mis.
Verschillende assistentes aan de telefoon gekregen die dag ,waarvan de laatste een
stagiair was.Zij wilde mijn eetpatroon weten. Dat was de druppel.
Ik eiste de huisarts te spreken.
Die zou mij terug bellen deelde ze mij mee.
Kwart voor 5 ging de telefoon.
Een arts die ik niet kende nam mij in het geheel niet serieus.
Hij had mij liever in levende lijve gezien i.p.v. aan de telefoon.
Nou beste man...dat was mijn bedoeling ook toen ik vanmorgen belde voor een afspraak.
Zo in de steek gelaten.....
Panikerend het weekend ingegaan.
Mijn bed ingedoken en gehuild. Mijzelf huilend in slaap gewiegd en mijn wonden gelikt.
Inmiddels heb ik een angst voor de arts ontwikkeld.
En wat nu?
Mijn internist heeft mij terug gestuurd naar de huisarts .
Alles zit tussen mijn oren.
Ja je hebt Hashimoto.
En dat jij je zo slecht voelt komt doordat je denkt dat je je slecht voelt.
Dus zo werkt dat,
Inmiddels heb ik de bloedwaardes laten nakijken door een andere deskundige en die
deelde mij mee dat mijn vitamine waardes te laag zijn en mijn
lijf in de stress modus leeft .
En nu?
Ik ben het zat om te schreeuwen dat ik  mij niet goed voel.
Ik heb gefluisterd en gepraat.
Geschreeuwd en gemimed.
Gesmeekt en gebeden.
En nog steeds niet gehoord.
Het is klaar.
Ik stop met vechten en ga liefhebben.
In de allereerste plaats mijzelf.
Met al mijn mankementen.
Ik doe een pas op de plaats en ga luisteren naar mijn eigen lijf.
Ik ga het liefhebben en koesteren.
Slaapjes in de tuin doen en kleine wandelingen.
Ik ga kijken naar wat ik echt zie i.p.v. wat ik moet zien.
En ik neem vitamines.
De B 12 en de D 3.
De magnesium en de rhodiola.
De curcuma en de ashwagandha.
En natuurlijk de euthyrox.
Dat ik sowieso  mijn ontbijt weg krijg met  al die pillen is een wonder.
Maar ik ga het doen.
Luisteren naar mijzelf.
Misschien ga ik mijzelf wel steeds iets beter voelen.
Is het niet door de medicijnen dan wel doordat er iemand naar mij luistert.
Ik dus. Ik luister naar mij.
En jij? Luister jij?

liefs Ann

Moederdag

Morgen is het zover.
Moederdag.
Als de kids klein zijn dan
vertederen ze nog met die zelfgemaakte knutselwerkjes.
Al weet je vaak niet wat het moet voorstellen.
Als ze op de peuterspeelzaal zitten dan krijg je wonderbaarlijk knappe knutselwerkjes.
Je weet gewoon dat de juf die heeft gemaakt.
Of je kind is een genie qua boetseer/plak/schilder skills.
Dan volgt de vrije periode.
Ze moeten zelf iets maken.
Geen idee wat het is en zij zelf inmiddels ook niet meer.
De cadeautjes verdwijnen in een schoenendoos of "per ongeluk"
in de vuilnisbak.
De knuffels zijn het leukst.
Twee warme armpjes rond je nek en de natte klapkussen.
Het nog een beetje slaapmoe tegen je aan kruipen.
Dat is voor mij Moederdag.
Maar ja ,als ze nu tegen me aan kruipen is mijn bed vol.
Ik heb nooit zoveel eisen voor Moederdag.
Het gewoon bij elkaar zijn is voor mij het ultieme cadeau.
In de tuin lummelen en de barbecue aan steken.
Een spelletje spelen en even armpje drukken.
Afsluiten met een potje voetbal of basketbal.
En als ze dan toch cadeautjes willen meenemen dan heb ik wel een lijstje :
een stofzuigrobot.
een niet harende hond
een zichzelf uitpakkende afwasmachine
een wasmachine die wast, droogt , strijkt en vouwt
een zelfreinigende oven.
Maar als ik dat lijstje zie had ik daar meer aan toen ze nog thuis woonden.
Dus doe mij maar die natte klapzoen en stevige armen rond mijn nek.
Ik steek de barbecue wel aan en kijk naar jullie.
Laat mij jullie lach horen en jullie stoeierijtjes bekijken.
Ik roep dan , voorzichtig met elkaar en kijk uit.
En dan die ene zin : jongens we kunnen eten !
Al rollebollend komen jullie aan tafel.
Ik zie rode wangen en plezier.
Mijn wang wordt nat.
Zachtjes rolt een traan van vreugde over mijn wang.
Dit is Moederdag.
Een dag waar herinneringen en toekomst samen komen.
Groot blijft altijd klein!

liefs Ann

Vleugels

Ik zit op een gek punt in mijn leven.
De burn out doet gekke dingen met mij.
Het laat mij pieken en dalen.
In het begin heel veel dalen natuurlijk.
En als je dan vol blijft houden en gewoon blijft ademen,
dan kom je op een punt waarbij je denkt ; en nu?
Wat kan ik?
Wat wil ik?
Kan ik door met mijn oude leven?
Levensvragen die , zoals mijn zoon opmerkte, vooral
door pubers worden gebezigd.
En mij dus.
En vast ook wel door anderen die
een storm op hun pad hebben gehad.
Ik besef steeds meer dat de burn out misschien
ook iets positiefs kan brengen.
Al is het beter dat jij mij dit niet zegt!
Zover ben ik nog niet namelijk.
Maar even terug naar wat nu?
Ik ben vaak nog moe.
Maar tussendoor kan ik een opvlieging hebben.
Een opvlieging waarbij het lijkt alsof ik vleugels heb.
Mijn energie lijkt dan eindeloos en ik straal.
Ik bedenk en ontdek.
Ik creëer en leer.
Leer van wat ik ooit was en wil zijn.
En dan ineens is het licht uit.
De energie weg .
Verdwenen door een openstaand raam.
Maar weer even een pas op de plaats.
Mijn leven op pauze.
Dat is wat het is.
De pauze knop lijkt oneindig ingedrukt.
Ik wil zo graag.
Maar hoe en wat en vooral wanneer?
Ik merk vooral dat ik de vleugels ,die hebben geprobeerd
te groeien, de kop heb ingedrukt.
Niet bewust. ik denk dat veel vrouwen zich daar wel in herkennen.
Jezelf opzij zetten voor huis en haard.
Het draait om de kids.
De opvoeding en de scholen.
De sporten en het uitgaan.
De man die zo hard werkt.
En wij?
Oh ja wij werken ook tussendoor.
De vleugels die zo graag willen groeien zijn weggedrukt
als een nare pukkel.
We kunnen dit niemand kwalijk nemen behalve onszelf.
En ook dan mogen we niet te hard oordelen.
We weten niet beter. Het lijkt wel in ons DNA te zitten.
En dan gebeurt het.
De burn out. Depressie of hoe je het ook wil noemen.
Je keerpunt.
De andere zijde die lonkt.
De vleugels die jaren hebben lopen kietelen op je rug en
je hebben uitgedaagd om ze te laten groeien, zijn verwrongen
brokstukken op je schouder. Wat kan ik nog met die brokstukken?
Ik besluit ze af te beitelen.
Beetje voor beetje en de zachte donsveren te verwelkomen.
Ze horen bij mijn groei.
En weet je.....het voelt goed.
Voor het eerst sinds lange tijd kan ik af en toe vrij ademen.
Ik beitel en koester.
Ik kom er wel.
En jij?
Heb jij jou vleugels laten groeien?


liefs Ann