vrijdag 26 juni 2015

Wat doen zij?

Ik huil.
Het is amper half 8 in de morgen en ik zit buiten.
De tranen rollen over mijn wangen.
Nu is dat tegenwoordig niet heel moeilijk om mij aan het huilen te krijgen hoor.
Mijn vriend Hashimoto en ik zijn nog niet helemaal  aan elkaar gewend zeg maar.
Maar gisteren werd ik behoorlijk van mijn korte benen afgezwiept. Het nieuws van de 3
aanslagen met heel veel doden kwam behoorlijk binnen. De beelden van het nieuws
waag ik mij niet aan. Ik heb geen beelden nodig om te beseffen dat de
 slachtoffers  in Koeweit ,TunesiĆ« en Frankrijk ook nabestaanden hebben. Dat het
mensen op vakantie waren of aan het werk waren of bij elkaar kwamen om te bidden.
Dit laatste gebeurde ook vorige week in Charleston. Daar zijn ook veel slachtoffers gevallen.
Mensen die met elkaar aan het bidden waren in hun kerk.
Ik raak daardoor steeds meer van slag.
Wat voor mensen zijn het die besluiten om zoveel onschuldige mensen dood te schieten?
En waarom? Wat is er zo belangrijk dat zo iemand besluit om vaders of moeders of kinderen dood
te schieten?
Het kan nooit zo zijn dat het iemands geloof is die eist dat je moet moorden.
Het is de interpretatie van een geloof. Maar nooit het geloof zelf. Er is dan 1 iemand die een eigen vertaling geeft aan het geloof en dan gaat het ook ineens extreem worden. Geen God of Allah zegt
 dat je moet doden. Sterker nog , die preken dat je moet houden van je naasten!
Maar dan is er 1 mafkees die besluit een hele groep op te ruien en dan krijg je extremisten. Onder de mantel van geloof , wat dus bullshit is! Maar ik dwaal af.
Dit was dus gisteren. En na een nacht vol drukke dromen en geluidsoverlast zit ik dus beneden
en drink mijn koffie. Ik sla de krant open en kom bij de overlijdensadvertenties. Een foto van een mooie jonge vrouw staat daar. Zij kijkt mij recht aan en ik moet slikken. Zo jong en zo mooi.
Ik lees en ik huiver. Ik ken haar moeder en haar broer. Wat een verdriet. Nog zoveel moois voor haar
in het verschiet, en geen kans meer om het te pakken. Wat een leegte zal deze prachtige jonge dame achter laten.
En dan kijk ik op facebook en zie een filmpje bij een vriend over president Obama.
Ik klik en ben lek. Geen rem meer. Hij zingt Amazing Grace en ik huil. Zonder geluid.
Waarom? Waarom lijkt het alsof de wereld harder aan het worden is? Waarom
voel ik mij zo machteloos? Kan ik of kunnen wij hier iets mee?
Kunnen wij elkaar aanspreken op slecht gedrag? Spreek jij iemand aan als je ziet of hoort dat
deze slecht gedrag heeft?
En als je iemand met verdriet ziet. Wat doe je dan? Loop je door of vraag je of je diegene kan helpen? Wat doe jij? Wat doen wij?Wat doe ik?

liefs Ann
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenland/moordpartij-kerk-charleston



donderdag 18 juni 2015

Snap je?

Ik zou zo graag .....
Dat hoor ik mensen wel eens verzuchten.
Ik zou zo graag willen dat ....nou ja vul maar in
Wat iemand graag zou willen is heel persoonlijk.
Er zullen mensen zijn die graag een nieuwe auto willen.
Anderen willen graag dat iemand uit de hemel even terug kan
 komen voor een kus of een knuffel.
Ook zullen er mensen zijn die graag hun huis opgeruimd willen hebben of
die een sprong uit een vliegtuig willen maken. Wel met een parachute natuurlijk.
Al ken ik best mensen die ik ,met liefde zonder parachute , het vliegtuig uit zou
willen bonjouren. Toch? Jij niet?
Enniewee is het dus aan iemand zelf wat hij heel graag zou willen.
Iedereen kan wel iets bedenken wat hij of zij heel graag zou willen.
Maar wat wil je hebben als je ziek bent?
Wil je dan beter worden?
Of wil je gewoon het juiste medicijn hebben?
Daar heb ik nooit over nagedacht tot ik de stempel chronische shit kreeg.
Ik had duizend en 1 wensen voordat ik ziek werd en nu?
Nog steeds! Dat is dus niet veranderd. Nee ik heb niet maar 1 hele grote wens .
Dat zou lekker zijn zeg. Ik ben moeder Theresa niet!
Ik heb nog steeds al mijn vorige wensen en meer.
Dus ik wil nog steeds opruimkabouters en een hele nieuwe garderobe.
Ik wil ook nog steeds een walk in closet en een wijnkoelkast.
Ook wil ik hoge hakken die heel fijn zitten. En een buitenkeuken zou ik ook graag willen.
Ook wil ik wel een nieuw interieur en een mini gym.
Ik wil een auto zonder dak, die ik toch nooit open zou doen omdat ik bang ben dat er beesten in mijn auto vallen. Ik wil wereldvrede en geen honger op de wereld.
Ik wil liefde voor iedereen .
Maar het allerliefste wil ik gewoon normaal zijn.
Gewoon opstaan en niet hoeven kiezen wat ik vandaag ga doen.
Gewoon naar mijn werk gaan en niet daarna snel naar huis om in een bad te gaan
zitten met mijn zere onderkant.
Gewoon mijn huis kunnen poetsen en daarna lekker even de stad in.
Gewoon afspreken met mensen om gezellige dingen te doen .
Gewoon mijn ogen open kunnen houden halverwege de dag .
Gewoon gewoon dus.
Maar wat is gewoon?
Ik weet inmiddels niet meer wat gewoon is .
 Mede dankzij die klote klier is mijn geheugen een gatenkaas.
En dat is misschien maar goed ook.
Want als je niet meer weet wat gewoon is dan mis je het het minst.
Dus hier en nu dan maar?
Het is zoals het is?
Take it or leave it?
Nou dat dus.
Ik zou zo graag.....

liefs Ann


woensdag 17 juni 2015

Gezocht : vieze handen

Gezocht.
Wanted dead or alive.
Ik ben iets kwijt.
Ik ben al jaren mensen met een passie voor ambachten kwijt.
Mensen die kriebels in hun buik krijgen omdat ze dat mogen gaan doen wat ze willen doen.
Dat gaan doen waar ze blij van worden. Toen ik kapster wilde worden kon je gewoon de havo of atheneum hebben gedaan en dan naar de kappersschool gaan.
Tegenwoordig ga je naar de kappersschool als je echt niets anders meer kan.
Je hoeft zelfs je vmbo niet gehaald te hebben. De kappersschool neemt je toch wel aan.
Bij iedere leerling die zich aanmeldt krijgt de school subsidie.
De school blij ,de ouders van de leerling blij en de leerling een soort van blij.
De school krijgt geld en is dus blij.
De ouders van de leerling zijn blij want het kind is weer ff van de straat en gaat misschien
geen uitkering aanvragen.
De leerling is blij want dan kan ze gewoon haar scooter houden en met haar vriendinnen afspreken en lekker chillen op school.
En dan kom ik in beeld. Werkgever. Of nou ja ,vroeger was ik werkgever. Nu niet meer.
Ik kan het niet meer. Ongemotiveerd en ongeletterd zijn ze.De leerlingen van tegenwoordig.
Maar pas op, noem ze geen leerling want ze weten alles al.  En als je ze iets wil leren dan denken ze dat je ze afbekt. Ze zijn snel moe en werken maar met 1 hand. In de andere zit hun telefoon namelijk.
Ik heb verschillende leerlingen gehad . Van meiskes die met een trekker in de hand stonden en zich afvroegen hoe zo'n ding werkte tot jongedames die geen mensen durfden aan te raken. Ik moet zeggen dat dit ietwat lastig is om haren te wassen zonder de klant aan te raken. Ik heb het echt geprobeerd. Ik heb geprobeerd om ,de taak die ouders eigenlijk hebben , ze algemene ontwikkeling bij te brengen. Dat Malta niet een waddeneiland is en hoe je met mensen een gesprek aangaat.
Ik heb het heus geprobeerd en ik doe het niet meer.
Mijn vak ,mijn ambacht is mijn grote liefde. Ik werk als kapster omdat ik graag mensen  blij maak .
Ik doe hun haar en hun ziel.
Ik "lees" ze en maak een kapsel op maat. Gewoon omdat ik dat kan.
Omdat ik mijn ambacht serieus neem en niet omdat ik echt niets anders kan.
Ik praat met mijn klant niet over het weer of over de vakantie of de weekend uitstapjes.
Ik praat over echte dingen.  Ik adviseer en luister. Ik ben er voor hun.
Ik wil dat zij de deur uitgaan en zich de beste en de mooiste voelen.
Mijn passie is mijn werk en mijn klanten mogen dat meemaken.
Ik heb jarenlang gezocht naar jonge mensen met diezelfde passie en daar zijn er nog weinig van.
Inmiddels zwengelt het weer ietsje aan maar nog steeds vinden ouders het "dom" als hun kind een ambacht wil leren i.p.v. naar een universiteit te gaan.  En zo blijven wij kappers het mikpunt van spot van cabaretiers. Jammer dat we niet de credits krijgen die wij ambachtsmensen zo verdienen. In plaats daarvan worden we opgezadeld met het uitschot van de maatschappij. Als je echt niks meer kan ga dan maar knippen. Maar maak vooral je handen niet vies!












dinsdag 9 juni 2015

Feestje?

Geen zin.
Gewoon geen zin.
Geen vezel in mijn lijf wat staat te springen om naar dat feestje te gaan.
Toen de uitnodiging kwam ,toen leek het wel leuk.  Maar nu?
Ik heb zin om mijn joggingbroek aan te doen op de bank te kruipen.
Gewoon lekker lopen stinken in mijn huispak met chips en wijn.
Makkelijke televisie kijken en niet hoeven babbelen.
Dat moet ik namelijk de hele dag al doen. Van die oh zo gezellige klanten waar geen woord uitkomt.
Die al binnenkomen met een gezicht waar je op zou kwatten! Je zet dan je glimlach op en shined. Je babbelt en babbelt. Je praat over futiliteiten , je vraagt naar steenpuisten en ander ongemak. Dit vreet energie. En als ik dit soms op mijn werk heb,waarom zou ik dat dan opzoeken op zo'n stomvervelend feestje? Je kent de meesten op dat feestje toch niet en die je wel kent die wil je niet kennen. Poepvervelende mensen die lopen te blaten over faaaantastische kids en enorme resultaten op de zaak. Hun ellende druipt van de gladgestreken smoelen af ,maar ze blijven volharden in hun geluk.
Dat mag natuurlijk en misschien werkt dat voor hun wel. Als een soort mantra blijven roepen dat het faaantastisch gaat en dan erin gaan geloven. Priiiimaaaa!
De moed zakt mij dan ook nog enomr in mijn chausures als blijkt dat het jurkje wat ik aan wou net iets te strak zit. Geen tijd en geen zin om nog een ander jurkje te kopen.
Een andere outfit danmaar, maar wat? Heel veel kleding in de kast maar niks leuks.
Of al te vaak aangehad of te groot of te lelijk of  nou noem het maar.
Uiteindelijk nog iets onderin de kast wat ik al vaak hebt aangehad maar hop...niet zeuren en aandoen.
Ik draai een rondje in de spiegel en ben bijna blij. Totdat ik ziet dar er een vlek inzit.
Woest ben ik en ben op het randje om af te zeggen. Het helpt niet als je man zegt: je ziet er bijna niks van of dat valt straks helemaal niet op schat! Ik bries inmiddels en trek mijn jas aan en stam weg.
Op naar dat takkefeest. Ik knal mijn rode lippenstift erop en besluit om de eerste de beste die mij raar aan kijkt te pakken! Ik weet van mijzelf dat ik geen fijne bui heb maar het is stiekem ook wel lekker.
Gewoon ongegeneerd zeiken. Lekker katten en mierenneuken.
Ik bel aan en feliciteer en struin naar binnen.
Ik ga staan,gewoon pontificaal in het midden klaar om de aanval te openen.
Ik krijg een glas wijn in mijn hand gedrukt en neem een slok.
En ik ontdooi.
Ik dans en ik lach en wil niet naar huis.
Soms heb je van die feestjes waar je niet heel wil en waar jij uiteindelijk de lamp uitdoet en de deur achter je dicht.
Ik hou dr van.



dinsdag 2 juni 2015

Pleasen of niet?

Toen ik begon met bloggen was ik echt een maagd.
Geen idee waar ik aan begon ,maar lekker was het wel.
Ik schrijf dus lekker alles van mij af.
Heel soms twijfelde ik of ik het onderwerp wel kon blootleggen.'
En dan zei mijn oudste: ach mam,het is jou blog dus jou ding. Als mensen zich eraan storen dan
mag dat. Oh ja dacht ik. Ik hoef niet te pleasen. Ik mag gewoon zeggen en schrijven wat ik wil.
En toch loop ik regelmatig vast. Wat vinden ze leuk? En waar herkennen vrouwen zich in?
En daarom al even geen blog. Ik ga compleet voorbij aan waarom ik blog.
Stom toch? Ik doe weer wat mijn tweede natuur is. Het voor iedereen prettig maken en voorbij gaan aan wat ik zelf wil. Toen ik begin 20 was heb ik psychotherapie gehad. Ik had sterk het idee dat ik
dingen op een rij moest zetten en wat oud zeer kwijt moest. Fantastisch wat ik allemaal heb geleerd
daar. En regelmatig komt er weer iets boven dat ik denk..oh ja, zo zit dat!
Bijvoorbeeld : geen aannames doen! Als je wil weten wat iemand denkt,vraag het dan.
Lastig hoor,maar wel reuze handig. Ik probeer dat zoveel mogelijk te doen. Vooral als ik denk dat iets ten nadele is van mij. Dan vraag ik het gewoon. Als iemand iets zegt waarvan ik denk dat ze mij bedoelen, dan vraag ik op de man/vrouw af of ze mij bedoelen. Als ze beginnen te stotteren weet ik genoeg! LOL En heel vaak krijg ik te horen : nee joh....ik bedoel dit of dat!
Ook gebeurt het wel eens dat ik geen zin heb om het te vragen en denk ik ook vaak: fok joe.
Ik ben moeder Theresa niet! Ik ben wel slim en weet heel veel maar niet alles. Bijna alles,dat dan weer wel.
Maar om even op die therapie terug te komen. Ik kreeg bij de eerste of tweede meeting een vragenlijst.Of ik die "even "wou invullen. Ja joh ,maar natuurlijk.
Ik heb die lijst natuurlijk in een laatje gelegd en pas de avond voor de volgende afspraak uit de la gepakt. De vaat gedaan de kids op bed en gaan zitten met de lijst.
Mijn hemel. Ik kreeg allerlei vragen en wist daar gewoon het antwoord niet op.
Vragen als: wat maakt jou gelukkig? Waar word jij blij van? Wanneer was je dit voor het laatst?
Ja waar werd ik blij van? Van het pleasen van een ander dus. EN dat mag niet!!
Je moet gloeiende, eerst jezelf pleasen. Ja mevrouw dat wil ik wel ,maar hoe?
Nou ......en daar had ik dus therapie voor. Weet je hoe moeilijk dat is?
Want denk eens even na bij jezelf.
Waar word jij blij van? Hoelang is het geleden dat je echt gelukkig was?
Moeilijke vragen he?
Maar doordat je je die vragen stelt ga je je ook bewust worden van momenten.
Ik ben echt super wijs geworden van die therapie. Eigenlijk zou iedereen een keer een therapie sessie moeten volgen. Je leert zoveel over jezelf maar ook over anderen. Evenzogoed blijf ik een wankel kipje die veel bevestiging nodig heeft hoor. En soms,echt heel soms, ben ik die vrouw die ik wil zijn.
Die vrouw vol met zelfvertrouwen en ballen heeft als een vent.
Zo'n vrouw die doet wat zij wil en het leven pakt zoals het voorbijkomt.
En komt het niet voorbij zoals zij wil, dan maakt ze dat het wel zo is.
Zo een vrouw  die zegt wat ze denkt en doet wat ze voelt.
De vrouw die ik vaker wil zijn maar zo moeilijk te grijpen is.
En als ze dan voorbij komt dan verwelkom ik haar  met heel mijn hart.
Dan kijk ik haar aan in de spiegel en zeg : hallo mooie vrouw !
En mocht ik jou tegenkomen en het vuur in jou ogen zien die ik af en toe bij mijzelf zie,
dan zeg ik tegen jou : hallo mooie vrouw .