Soms komen woorden harder aan dan we denken.
Ik probeer mijn woorden zo nauwkeurig mogelijk te plaatsen.
Ik wil niemand kwetsen of voor hun hoofd stoten.
En toch gebeurde vorige week iets wat mij aan het denken zette.
Ik was in een leuk gesprek en diegene vroeg mij of ik
mij bewust was van de soms ongemakkelijke onderwerpen van
mijn verhaaltjes. Ik moest even nadenken en was dus stil.
Een teken voor mijn gesprekspartner om even door te vragen
Of ik er bewust van was dat mensen aannames zouden doen door mijn verhalen?
Tsja....dat ik geen namen noem wil niet zeggen
dat er een aantal mensen niet weet over wie het gaat.
Ook als ik praat over mijn ziektes zullen mensen aannames
doen over mijn liefdesleven. Zelf een invulling geven aan mijn blogs.
Tsja dacht ik weer. Ik kan toch niet steeds rekening houden met hoe mensen
gaan reageren of wat ze vinden van mijn blogs?
Of wel?
Moet ik mijn blogs zo schrijven dat er geen enkele ruimte meer is voor reflectie?
Dat ik een scene beschrijf en dat het zo gaat en niet anders?
Dat ik geen verhalen meer schrijf die openheid van zaken geven?
Die taboe doorbrekend zijn en soms vol humor en zelfspot?
Wat blijft er dan nog over?
Daar ga ik even flink over nadenken.
Hoe en wat ik moet doen om iedereen tevreden te houden.
Ik kan en wil niet schrijven over de hertjes in het plantsoen.
Of de kwetterende vogels op het puntje van mijn dak.
Ik heb een missie.
Ik had een missie.
Of is het zoals ik vanmorgen op een tv programma hoorde?
Hoe meer ik praat over dit onderwerp wat zo taboe is hoe normaler ik het vind.
Moet de wereld dan aan mij wennen of ik aan de wereld?
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten