maandag 6 november 2017

Buren fittie

Ik heb een fittie met mijn buuf.
Nou ja, zij met mij.
Om een schutting.
Je kent vast wel die populaire tv programma's waar ze
elkaar het huis uit vechten om 3 cm.
In dit geval gaat het om 180 cm.
Hoog wel te verstaan.
Ruim 9 jaar geleden hebben wij het pand naast ons verkocht.
We hadden een clausule in het contract dat ze bij verhuur van
de bovenetages , een schutting zouden zetten,
Je raadt het al.
Niks dus.
Regelmatig heb ik de nieuwe eigenaren aangesproken maar dit had geen resultaat.
En ik heb het zo gelaten.
Tot de nieuwe huurster kwam.
Vlotte moeder met 2 kids onder de 6.
En de omheining was niet safe.
Ik heb een melding gemaakt bij de gemeente en zij
zijn komen kijken of het safe was.
De moeder was er blij mee vertelde ze mij.
De schutting staat inmiddels en ik dacht : iedereen blij.
Helaas!

Zij stuurt mij ineens via whats app , om half 2 snacht's ,
een bericht , dat ik haar leven en dat van haar kids verziek.
Ik isoleer haar van de buurt.
De meest negatieve persoon op de wereld ben ik ineens.
Zelfs in Amsterdam! is er niemand zo negatief als dat ik ben.
Ik staar naar mijn scherm en begrijp het niet.
En de berichten blijven binnen komen.
Ik reageer niet.
Ik besluit na de tweede nacht met binnenkomende appjes en
wakker worden, dat ik de meldingen uit zet.
Ik lees het de volgende ochtend wel.
En terwijl ik haar vuilspuwerij lees bedenk ik mij ineens hoe ik veranderd ben.
De buuf vindt van alles van mij.
En ik?
Ik vind daar niks van.
Ik ben niet boos of verdrietig.
Het raakt mij niet.
Ik laat het niet binnen komen.

En dat maakt mij blij.
Deze hele inleiding hierboven is een voorbeeld
waardoor ik mij niet meer laat raken.
Waarin ik merk dat ik gegroeid ben.
Ik hoef haar niet te overtuigen dat ik niet negatief ben.
Dat hoef ik tegen niemand ( meer) .
En dat is een enorme opluchting.
Waar ik zo hard voor heb gewerkt is nu gelukt.
Ik ben mijzelf.
Dat iemand mij niet aardig vindt dat heeft niets met mij te maken
maar met hun perceptie.
En dat is helemaal prima.
Zij mogen mij niet aardig vinden.
En ik?
Ik hoef dat niet (meer) op te lossen.
Wat scheelt dat een boel werk en stress.
Dit mede dankzij mijn burn out.

Liefs Ann












woensdag 11 oktober 2017

Tijd

Wat als de tijd ons terug kon geven wat het heeft meegenomen?

De tijd met een dierbare opnieuw beleven.

Je mooiste moment vasthouden tot altijd.

Zou jij nog synchroon zijn met mij?

Of ben ik alleen in het nu?


dinsdag 10 oktober 2017

Een traan

Tussen alle berichten over de vermissing van Anne Faber ,
komt een klein berichtje tussendoor.
Een zeldzame oproep van de Duitse zedenpolitie.
Een foto van een lief blond meisje.
Ze kijkt hulpeloos in de camera.
Het is een still uit een film.
Mijn hart stopt even.
Zo klein en zo kwetsbaar.
En nog iedere dag in gevaar.
Ik deel haar foto in de hoop dat ze gevonden gaat worden.
Dat er iemand is die zegt : He dat is ....
Anne Faber is nog niet gevonden.
Maar het blonde meisje inmiddels wel.
Ze is nu 5.
In de pornofilm was ze 3 of 4.
Ik hoop dat ze veilig is.
In goede handen die haar helpen en laten zien dat niet
alle mensen slecht zijn.
Dat ze mag opbloeien en dat we haar lach mogen horen.
Een lach die klinkt alsof er engelen uit de hemel neerdalen.
Die vol zoete beloftes is.
En die je hoop geven op beter.
Ook in deze wereld waarin lieverds vermist en gemist worden.

Er is een oproep van de Duitse politie.
Ze willen haar foto van het internet af.
Ik haal mijn bericht weg en plaats dit.

Zodat we herinneren en niet vergeten.
Om lief te hebben en te houden.

liefs Ann



dinsdag 29 augustus 2017

Ziek en dan?

Ik zag de oproep voorbij komen.
Er zijn weer blogs welkom op de onzichtbaar ziek pagina.
Een plek waar ik vaak  mijn blogs kwijt kon.
De blogs die gingen over ziek zijn en gebeurtenissen die daarmee te maken hebben.
Ik heb daar al een poos niets geplaatst.
Sowieso al even niet geschreven.
Niet omdat ik niet meer ziek ben.
Nee helaas.
Maar omdat ik nu besef dat ik meer ben dan alleen maar ziek.
Als je net een diagnose krijgt dan ben je wanhopig.
Je zoekt naar informatie en dan het liefst die van internet.
Helaas staan daar bijna geen positieve verhalen.
Want als je genezen bent of je hebt leren leven met je ziekte,
en hebt het een plaats gegeven , dan blog je dat niet.
Ook plaats je dat niet in verborgen groepjes op facebook.
Nee joh. Je bent dan weer aan het leven.
Ook ik dus.
Al beheer ik nog wel wat groepen op facebook.
En help ik via privéberichtjes wat mensen op de juiste weg.
Maar het liefst blijf ik weg uit grote groepen.
Misschien ligt het aan het ziek zijn maar man man wat een kinnesinne onder elkaar.
Het ergst zijn de schildkliergroepen.
Er zijn er tig op internet te vinden.
Ze hakketakken op elkaar en oh wee als je een andere mening hebt.
Je hoort in hun pas te lopen anders moet je weg.
Zucht.....schildklier doet rare dingen.
En is het geen schildkliergroep dan is het wel een andere groep waar je
als anders denkende weg moet.
Wat een gedoe.
En als je net een diagnose hebt dan ben je radeloos en houd je je aan alles vast.
Ook aan valse informatie.
En ben je wat gevorderd , dan leer je wat te relativeren.
Je vertrouwt wat meer op je eigen gevoel
Je besluit om vooral te luisteren naar je behandelend arts.
Als je er uiteindelijk 1 hebt gevonden die jou snapt tenminste.
Groepjes met voornamelijk vrouwen die ziek zijn.
Die willen voorschrijven hoe jij je moet voelen en gedragen.
Die het beter weten dan je huisarts of behandelend arts.
En die jou een angst aanpraten als je niet doet wat zij doen.
Dat zijn enge groepjes.
En die groepjes kom je terecht als je net een diagnose hebt.
En dat is fucking eng.
Dus wil ik via dit blog jullie iets meegeven.

LUISTER ALTIJD NAAR JE GEZONDE VERSTAND EN NAAR JE ARTS.
En heb jezelf lief.
Je bent meer dan je ziekte.
Take a smile.

liefs Ann










dinsdag 4 juli 2017

Bah een baard

Mannen met baarden.
Ja die ...
Die zogenaamde hippe jongeren en de oude
mannen die nog stoer willen zijn.
Ik ben er klaar mee.
Maar niet gewoon klaar maar echt enorm klaar.
Jij kent ze ook wel.
Misschien heb jij ze ook in jouw omgeving.
Ze feliciteren je en komen met die enorme bos recht op je af.
Ze drukken dat riekende schaamhaar op je net gescrubde wang.
Je hebt je dure dagcrème op gedaan ,want die trekt iets glad.
Dag rimpel.
Tot die baardaap op je afkomt en je zoent.
Scratschhhh over je wang.
Dag foundation!
Die zit nu in die schuurborstel .
Samen met je rouge.
En heel veel bacteriën.
Dat groeit daar natuurlijk enorm.
Hele stammen bevolken die baard en snor.
Wel eens een baard en snor van dichtbij bekeken?
Ik wel.
Voor mijn werk.
Kun u ook even mijn baard en snor doen?
Ja natuurlijk.
Terwijl ik de tondeuse over die enorme berg haal ,moet ik mijzelf ernstig toespreken.
Nee Ann, niet kijk of er eten in hangt!
ANN!!! Nee dat is geen pulk uit zijn neus.
Mijn maag protesteert.
Er hangt een blok in.
Ik kuch en ga door met scheren.
En ineens is het daar.
Het beeld.
Zij ligt op haar rug en de benen gespreid.
Hij knielend ervoor.
Ik schud mijn hoofd en snuif.
Wat ruik ik?
Te laat.
Ik ren naar boven en daar gaat mijn maaginhoud.
Zucht.
Mannen met baarden.
Nee bedankt!






donderdag 29 juni 2017

Les geleerd?!

God wat heb ik gedaan?
Waarom dacht ik dat het een goed idee was?
Dit bedenk ik mij terwijl ik sta te balanceren op een traptrede.
Met in de ene hand de stofzuiger en in de andere de zuigmond.
Het zweet loopt in stralen over mijn rug.
Ik voel mijn kuit strak worden en doe een schietgebedje.
Oh alsjeblieft Lieve Heer , geen kramp!
Niet nu!

Die hoekjes liggen vol met stof.
Hoe komt het daar?
Vaak als ik mij omdraai nestelen ze zich daar weer.
Gezellig bij elkaar.
Ik weet zeker dat ze het expres doen.
Om mij te irriteren.
Klotestof!

Ok door.
Ik krijg dus een loge.
Een oproepje van een internetvriendinnetje.
Ze fietst vanuit Belgenland naar een aantal adressen in Nederland.
Ze zocht een tussenstop.
Mijn huis woont op die route.
Ja kom maar riep ik!
Gezellig riep ik vast ook nog.
En dat het gezellig gaat worden geloof ik ook wel.
Maar dat de consequentie van een logee is dat er moet worden schoongemaakt ,
Tsja dat was ik even vergeten.
Al 2 dagen ben ik aan het opruimen en poetsen.
Ik kan haar toch niet tussen de ezel en de kwasten leggen?
Het schoonmaken met een lijf als het mijne gaat niet gemakkelijk.
Daarom doe ik er 2 dagen over.
Ook omdat het een puinhoop is natuurlijk.
Wie hou ik voor de gek?
Het is een bende!

Ik heb een lijst wat ik moet afwerken.
Ik ben op de helft.
Ik zuig de keuken en buk.
Snotver.
Klotenaaktslakken.
Een spoor op mijn keuken vloer.
Ik sta op en recht mijn rug.
Ik draai mij om en kijk.
Mijn huis.
Met mijn rommeltjes en mijn stof.
Spinnenwebben en naaktslaksporen.
Hier woon ik.
Het is genoeg.
Basta!

Ik ruim de stofzuiger op en maak een kopje thee.
Ik ga zitten en denk : het is goed zo!
De lieverd komt voor mij.
Nou ja, voor mijn opblaasbaar bed.
Ze zal geen witte handschoenen aan hebben m langs richeltjes te gaan.
Ze zal na die 130 kilometer fietsen misschien haar ogen niet eens open kunnen houden.
En ik ook niet na al dat gepoets!

Weer een les geleerd.
Tot ik er de volgende keer weer instink!
Lieve J tot straks.
Ik zit te wachten met een grote mok thee bij de vijver.
Toedeloe

liefs Ann












maandag 12 juni 2017

Loslaten is liefhebben


Het was niet echt kinderspel mijn jeugd.
Ingewikkeld en moeilijk.
Dat weer wel.
Ook een wijze les.
Dat moet anders kunnen dacht ik al jong.
Vroeg verliefd en snel samenwonen.
Onze wens was een tafel vol gezelligheid.
En een hart vol liefde.
Het werden er maar 2.
Meer mocht niet.
En die 2 heb ik enorm gekoesterd.
En vooral vast gehouden en bijna verstikt.
Waardoor die enorme tafel vol met mensen en
gezelligheid in gedrang kwam.
Ook vond ik mijzelf ineens alleen aan tafel.
Ik wilde zo graag , dat het gewoon eng werd.
Eng rondom mij.
Want als ik je te pakken had dan liet ik je
niet meer zelf denken en voelen.
Ik was bang om alleen te zijn..
Dan moet je voelen en denken en zijn.
Ik moest loslaten.
Hoe?  Dacht ik dan.
Want als je loslaat heb je niets.
Totdat ik mijzelf ineens heel ok vond.
Nou ja ineens.
Daar waren wel wat sessies aan vooraf gegaan natuurlijk.
Maar ik zag dat die tafel met alleen mij ook prima was.
Het was mijn tafel.
Ik kon uitnodigen wie ik wou.
En dat heb ik gedaan.
Ook daarin sloeg ik weer door.
Maar inmiddels vind ik mijn balans.
Ik ga zitten aan mijn tafel en kijk rustig om mij heen.
In rust en in acceptatie.
En dan 1 voor 1 komen ze aan tafel zitten.
Omdat ik daar zit en niet omdat ik dat eis of opleg.
En we praten.
We lachen en hebben lief.
Ik ga op in het moment.
Ik kijk om mij heen en voel.
En ben oprecht gelukkig.
Loslaten is liefhebben.
Ik snap het!

liefs Ann

vrijdag 14 april 2017

Thuis komen

Je zit tegenover mij.
Je theekom geklemd in je handen.
Ik zie verdriet en angst in je ogen.
Je stem is onvast en mist zijn helderheid
Je bent bang,
Bang voor wat er komt.
Bang om te zien 
Bang om te horen
Ik zeg niks en luister
Ik vraag en knik
En dan breek je
En ik weet dat jij weet
Het is over
Het is tijd voor jouw
Om op te staan en te gaan
Daarheen waar je welkom bent
Waar je hart naar verlangt
Waar je thuiskomt in liefde
Zonder angst en zonder onzekerheid
Dat het goed is
Altijd
Omdat jouw thuis is in jou eigen hart
Jij houd van jouw
Coming home to you 

liefs




donderdag 13 april 2017

ik

De stoom trekt langzaam weg uit de douche.
Ik veeg met mijn hand over de spiegel .
Ik druk mijn neus tegen het glas .
Ik zie lach rimpels rond mijn ogen.
Ogen die van alles hebben gezien en die hebben gewaakt.
Mijn wangen waarvan de kleur is weggewassen door tranen.
Mijn haar, wat alle kleuren heeft gehad, is nu grijs.
De lichte strepen liggen in lange gekrulde slierten over mijn rug.

Ik schud mijn hoofd.
Mijn borsten deinen zachtjes mee.
Ik ga met mijn hand liefkozend over mijn huid
Ook hier zitten rimpels.
Mijn welvingen die hebben gevoed en zijn geliefkoosd.
Die zijn gekoesterd en bemind.

Mijn hand zakt af maar mijn heupen.
Deze rondingen die bescherming boden aan mijn
kinderen toen ze nog in mijn buik zaten,
die hebben gewiegd en geschud om te verleiden ,
zijn nu vol en warm en bieden houvast.
Voor mij en mijn lief.

Ik glij af naar mijn benen.
Ze zijn wit en stevig.
Een beetje gerild en gedeukt.
Ze hebben mij gedragen en gebracht.
Mij ondersteund en doen buigen.
Mij laten dansen op muziek.

En dan mijn voeten.
Met een grote knobbel en afgebladderde nagellak.
Mijn voeten die mij stevig hebben doen staan.
Die , als ik wankelde,  mij er weer bovenop kregen.
Ik zette ze eronder en we stapten verder.

Mijn lijf
Mijn leven
Er zullen nog veranderingen komen en ik zal ze omarmen
Ze bewijzen dat ik leef
Dat ik lief heb en geniet

liefs Ann

dinsdag 14 maart 2017

Turkcity

Deventer woon ik.
Wij zeggen Demtah.
Laatst kwam ik via een tv programma erachter dat er nog een naam is.
Turkenstad heet het.
Ok dacht ik ...ik woon dus in Turkenstad.
En door.
Ik vind het namelijk niet zo heel belangrijk.
Ik woon in een gezellige volksbuurt.
De buurt die idd gefilmd is in de link die ik ook plaats.
Mijn bakker en mijn slager en de groenteboer.
Gewoon zoals het vroeger was.
En het zijn Turken dus.
Ik merk niets aan het Turks zijn van mijn buurt.
Ik krijg altijd een vriendelijke lach.
De stoepjes zijn mooi schoon en samen helpen we
het Syrische gezin verderop.
Gewoon een fijne buurt.
En nu zijn er rellen.
Er is onvrede en gedoe.
Ik merk het niet.
Ik zie het op tv.
Maar niet hier.
Ik merk het ook niet op de markt.
De Turkse buurtman was zijn druiven vergeten bij de kraam.
Ik zag hem zitten bij de viskraam en bracht hem zijn druiven.
Ik kreeg een handkus die hij tegen zijn voorhoofd aanduwde.
Of ik vis wou.
Ik merk het niet.
Omdat ik niet woon tussen Turken maar ik woon met mijn buren.
Natuurlijk zie ik ze op tv.
Maar dat zijn geen Turken.
Dat zijn relschoppers.
Nektasje typjes en kopschoppers.
Hooligans die vechten en rellen om het rellen.
Die een Franse vlag verbranden en op plein 40/45 gaan staan schreeuwen.
Dat zijn geen Turken.
Dat zijn domme ,achter de schreeuwmeute aan lopende oproerkraaiers.
Nee niet mijn buurtmensen.
Mijn buren en stadsgenoten zijn echte Turken.
Gastvrij en hartelijk.
Vreedzaam en menselijk.
Slim en bedrijvig.
En dan ben ik trots dat ik in Turkenstad woon.


Liefs Ann













vrijdag 3 maart 2017

Takketeef

Duidelijke titel toch?
Ik ben de eigenaar van zo'n takketeef.
Hier in de buurt wordt ze ook wel k*thond genoemd.
De reden is simpel.
Als ze buiten is dan staat ze het liefst doodstil voor het hek.
Mensen die langs lopen zien haar dus niet.
Dan blaft ze ineens.
Gewoon vanuit het niets.
Ik zie regelmatig mensen 1 meter omhoog springen van schrik.
En dan roepen ze dus : k*thond!
Eigenlijk altijd!
Ook als ze het weten dat ze er zit dan schrikken ze nog.
Ze doet het erom.
Takketeef dus.

Ik kan haar niet uitlaten zonder muilkorfje en ze kan niet los lopen.
Niet omdat ik geen hond kan opvoeden of omdat ik niet de beginnerscursus
heb gedaan met haar.( ze kreeg een beker omdat ze de hoogste punten had)
Nee ze ruikt prooi en stormt erop af!
En prooi is in dit geval alles wat 4 poten heeft en beweegt.
En skateboarders en fietsers en mensen met trolleys en.....
Nou dat dus.
Ik roep tegen mensen wiens hond mijn kant op komt : joehoe de mijne bijt!
Wat ik dan vaak te horen krijg is...de mijne is heel lief.
Ja en?
Hou hem gewoon bij je. Want inmiddels heb ik alweer een wild rollend en grommend schepsel aan een schattig rood lijntje!

Het is een jack russel kruising.
Dat dus!
Als ze de muilkorf niet om heeft bijt ze.
Alles wat in de buurt komt.
Een Amerikaanse stafford heeft dit geweten.
Ze greep hem in de hals en hij droop jankend en bloedend af.
Ik kreeg telefoonnummers van "getuigen"want die vechthond had mijn schattige
hondje aangevallen en ze wilden wel getuigen.
Zucht...takketeef!

Maar het is wel mijn takketeef.
De tt die mij iedere dag doet lachen.
Die humor heeft en een groot hart heeft.
Verlatingsangst door haar verleden.
Die bang is voor opgevouwen kranten en stokken maar een moord
doet voor een balletje en voedsel.
Ze heeft een verleden , nou en?
We hebben samen de toekomst.

Ik vraag alleen aan andere hondenbezitters om ook mij en
mijn takketeef te respecteren.
Laat u hond niet ongevraagd snuffelen aan de mijne.
Hou u hond onder controle of aan de riem.
Let op uw eigen hond dan doe ik het op de mijne.
Want houden we niet allemaal van die eigenwijze knappe snoetjes?
In welke vorm en wat voor ras dan ook.

Voor nu ligt de takketeef naast met te knorren.
Ze is mijn vriendinnetje en mijn toeverlaat.
Ik hou van haar zoals zij van mij.
Onvoorwaardelijk en met heel mijn hart.

liefs Ann en Bubbelicious








zaterdag 11 februari 2017

Heb lief

Misschien word ik wel oud.
Of ben ik gewoon een moraalridder.
De fatsoensarmoe is aan het oprukken.
Zonder vingers te wijzen wil ik toch even mijn bezorgdheid kwijt.
Kijk...ieder mag doen wat die wil natuurlijk.
Maar hou het bij jezelf.
Val mij er niet mee lastig.
Screenshots van smerigheid.
Zogenaamde lollige carnavalsnummers waar
mijn oren van gaan bloeden en mijn plaatsvervangende schaamte is verschroeid.
Ik snap het niet.
Ik wil heus tolerant en begripvol zijn.
Maar ik kan het even niet.
Het komt voorbij op mijn tijdlijn en dus mijn huis binnen.
Mijn ogen nemen het op en mijn hoofd en hart kunnen dit niet meer verwerken.
Misschien toch te oud?
Ik mis intimiteit.
Liefde en warmte en privacy.
Het gevoel wordt overtroefd door ranzigheid.
Porno is bijna een graadmeter,
Misschien wel een online cursus.

Maar lieve allemaal.
We willen niet allemaal keihard genomen worden.
Met tuitlipjes roepen dat het harder mag en je kontje nog wat meer omhoog duwen.
Nee nee nee!
We willen zodanig gezoend worden dat de bodem onder onze grond vandaan zakt.
Je knieën die knikken omdat je bemind wordt..
Iemand die je aankijkt en je ziel raakt.
We willen vastgehouden worden en beschermd.
Niet hard maar met gevoel.
De tijd vergeten en een hart voelen kloppen.
Warme lijven tegen elkaar die samen smelten.
De passie die oplaait en je verwarmt
Ik gun jullie dat.
Ik wil jullie wakker schudden en zeggen dat er zoveel meer is dat die ranzigheid.

Lieve mensen ,  heb elkaar weer lief.

liefs Ann






woensdag 8 februari 2017

Hoor jij erbij?

Als ik iets graag wilde dan was het ergens bij horen.
Bij de familie.
Bij vrienden .
Bij een bepaalde mode stroming.
Gewoon ergens tussen passen.
En als ik terug kijk is mij dat nooit helemaal gelukt.
Oh ,in het begin wel hoor.
Ik was een kei in het observeren .
Ik kon mij als een kameleon aanpassen aan mijn omgeving.
Welke dat ook was.
Ik heb in kringen bewogen die ik kende uit bladen.
Op podia gestaan en met ministers gedanst.
Zalen gevuld en laten lachen.
Europa doorgereisd voor werk.
Gedineerd in bepaalde kringen.
Alexander Pechtold een poets gebakken.
Over de grond gerold van het lachen in mijn tweedehandse galajurk.
Samen met een mode ontwerpster op blote voeten dansen op een benefiet feest .
In een volkswijk opgegroeid.
Van die buurtjes waar voor het huis de gezelligheid heerst en
de kratten bier als bijzettafeltjes worden gebruikt.

En nu?
Pas ik eigenlijk nergens.
En dat begin ik steeds meer te accepteren.
Ik pas bij mijzelf.
Dat past mij eigenlijk het beste.
Mijn kids en aanhang al net zo.
Wij zijn ons eigen bijzondere groepje in een
grote gekke wereld.
Wij zijn bijzonder en ook weer niet.
Wij zijn onderdeel van de wereld.
En de wereld van ons.
Op onze eigen mooie manier.

Ik hoor bij mij
Alleen bij mij
En dat is ok




Liefs Ann





dinsdag 31 januari 2017

Liefde

Iedereen vind iets van Trump.
Ik natuurlijk ook.
En ik hoor jullie alweer zuchten..oh god wat heeft ze nu weer.
En dat snap ik. Maar ik moet het even kwijt.
Normaal typ ik in de ochtend wat maar ik heb expres gewacht,
Tot het over zou waaien of zo.
Niet dus.
Ik moet het dus kwijt.
Trump dus.
Van beide kanten worden spelletjes gespeeld.
Ik geloof dat niet alles waar is wat er rond gaat op het net.
Maar dat het een eng nek is is mijn mening.
Gebaseerd op wat?
Op beslissingen die hij neemt.
Ik heb ook dingen gedeeld tegen hem.
Ook een handtekening gezet onder een petitie.
En vanmorgen bedacht ik mij ineens : wat zou hij er allemaal zelf van vinden?
Al deze commotie en anti groeperingen.
En weet je wat ik denk?
Dat hij ervan smult.
Hij vindt dat hij al deze aandacht verdient want de wereld draait om hem.
Dat de aandacht negatief is boeit hem niet.
Hij is de beste...zegt hij zelf.
Zulke mensen dulden geen tegenspraak.

Misschien ken jij ze ook wel uit je eigen omgeving.
Ik wel in ieder geval.
Het moet om hen draaien.
Ze willen eigenlijk constant applaus en bevestiging.
Spreek ze ook vooral niet tegen.
Zij weten het ALTIJD beter!
Altijd!
En zeg vooral niet hoe het met jou gaat.
Ze draaien het binnen 2 seconden om naar henzelf.
Ze eigenen zich steeds meer toe.
Gedrag wat obsessief lijkt.
Zulke types wisselen vrienden /mensen om als ware het voorwerpen.
Er zit maar 1 ding op.
Wegwezen!

En dat is wat er eigenlijk ook met Trump moet gebeuren.
Hij wil provoceren en uitlokken.
Als we dit nu gewoon eens niet meer aannemen?
Niet zijn idiote mening ons laten raken
Ik weet dat het lastig is maar laten wij ons platform niet door hem laten innemen.
Het vergif uit zijn mond niet tot ons laten komen
De mensen in Amerika.zijn helaas tot hem veroordeeld.
Deels eigen schuld.
Ik wens ze succes maar ik doe niet meer mee.
Ik neem zijn vergif niet aan.
Ik ga voor liefde.
Ik kies voor liefde.
Liefde voor jou en voor mij .
Maar vooral voor de wereld.

liefs Ann










woensdag 11 januari 2017

Waarom? Daarom!

Mijn geschrijf heeft nogal wat voeten in aarde gehad.
Familieleden die het lastig vonden dat ik alles beschreef.
Vrienden die mij raar aankeken of geen vrienden meer wilden zijn.
En regelmatig krijg ik de vraag of ik het niet lastig vind om mijn
sores het net op te gooien?
Ook de vraag : waarom in hemelsnaam  , komt vaak voorbij.
Ik weet zeker dat je terwijl je dit nu leest denkt , ja inderdaad!
Maar om de laatste vraag te beantwoorden , het waarom?
Omdat ik het "probleem " onder ogen kom als ik het opschrijf.
Maar ook omdat ik herkenning krijg van andere lezers.
En zoals met veel dingen is gedeelde smart halve smart.

De allereerste blogs over mijn wel ,en voornamelijk wee ,
waren retespannend. Wat zouden de mensen denken?
Er kwamen wat lieve berichtjes.
Ook een paar likes op fb.
Gelukkig dacht ik...niet veel mensen hebben het gelezen.
Na een aantal blogs ging ik mijn blogpagina bekijken en was de status van
hoeveelheid gelezen toch anders dan de likes op fb.
Holy moly!
Maar dat geeft ook aan dat er een heleboel mensen mijn blogs wel lezen maar het niet liken.
En dat is prima.
Ik zie het aan mijn blogpagina en aan de reacties van mensen irl.
In de supermarkt bijvoorbeeld.
Een vage kennis vraagt hoe het met mij gaat.
Ik begin te vertellen en ze zegt ,ja dat weet ik al want ik
hoorde van die en die , en die leest je blogs.
Ok....fijn!
In eerste instantie is er schrik. Zij lezen het dus ook.
Inmiddels laat ik dat los. Ik ruim het op als ik het schrijf.
Eigenbelang dus.
Ha.

Gisteren had ik een vriendinnetje aan de telefoon.
Het gaat niet zo fijn met haar.
Ik luister en herken.
Teveel gedoe en stress. Geen rust punt.
Voor iedereen het beste willen en alles willen doen en helpen.
En oh ja...voor zichzelf nu even niet.
Terwijl ik dit denk zegt ze : ik heb heel veel aan je blogs.
Ik weet dat dit mij staat te wachten.
Ik leer zoveel van jou en je manier van in het leven staan.
Ook een ander vriendinnetje leest mijn blogs.
Haalt er ook veel herkenning uit.
En ik ben stil.
Ik schraap mijn keel en vraag wat ik voor haar kan doen.
Ze vraagt of ze straks met mij mag praten.
Ja
Ja lieverd jij mag met mij praten.
Nu morgen of volgend jaar.
Wanneer je mij nodig hebt.
In de tussentijd schrijf ik nog even door.
Voor jou en je vriendinnetje en voor mij.
Maar ook voor al die andere lezers die
zich herkennen en gesteund voelen door mijn woorden
Want willen we allemaal , in de eerste plaats , niet de enige zijn?

Herkenning geeft rust en moed.
Samen staan we sterk.
Samen is alles beter.
Ik voor jou en jij voor mij.

liefs