Tikken en typen

Ik zit op mijn favoriete stoel voor het raam.
Mijn benen omhoog,anders zwellen ze zo op.
De hond ernaast en de laptop op schoot.
Ik tik en kijk af en toe naar buiten.
De vogels zijn druk in de weer.
Ze eten mijn neergelegde brood en sjouwen af en aan
met bouwstoffen voor hun nest.
Ik ben moe. Slecht slapen levert zijn tol.
Is dat een goede zin?
Ik heb Google in een scherm ernaast open.
Ik ben vaak mijn woorden kwijt.
Zinnen lopen anders.
Ik weet het wel maar ben de woorden kwijt.
Ze zitten in mijn hoofd. In een donker hoekje verstopt.
Zo af en toe duikt er 1 op. Of 2 maar die passen eigenlijk niet bij elkaar.
Maar geeft dat? Ik gebruik dan soms Google.
Fijn is dat. Dan kan ik toch typen en mijn geheugen trainen.
Iemand zei mij ook dat dit een mooi naslagwerk kan gaan worden voor
mensen met schildklierproblemen. De ups en downs die elkaar afwisselen.
Het heel diep gaan en het bijna manisch dingen beleven.
Jezelf verliezen in gevoel. Blij en verdrietig. Hoopvol en hopeloos.
Woorden trainen in mijn hoofd dus.
Misschien dat ik dan op een dag weer de concentratie heb om een boek te lezen.
Voor nu moet ik het hiermee doen.
En zit ik dus in mijn stoel voor het raam.
De hond snurkt zachtjes terwijl ik mijn koude hand af en
toe op de verwarming leg.
De wereld trekt aan mij voorbij.
Krampachtig probeer ik aan te sluiten.
De waarheid is dat ik soms na het douchen moet uitrusten
En dan ga ik weer even zitten.
Naar de winkel lopen doe ik ook.
Ik vind dat ik moet bewegen.
En dan ga ik weer even zitten.
Alles heeft een prijs.
Ook het bewegen.
En soms zijn er dagen dat het makkelijk gaat.
Dat ik aansluiting vind en dan vier ik het,
Ik lach en ik ben.
En soms ook niet.
En dan zit ik in mijn stoel en schrijf.
Ook al gaat de wereld door.
De mijne staat even stil.
Mijn toetsenbord niet.
Die tikt nog even door.
Dan ben ik er toch nog even bij.
Ik haak aan met woorden,
Want wie schrijft die leeft.
Of was het wie schrijft is niet dood?
In mijn geval is het : wie schrijft beklijft.

liefs Ann