Luister jij?

En dan ben je ziek.
Niet gewoon ziek maar chronisch ziek.
Levenslang ziek dus.
En zou het dan niet fijn zijn dat je met je klachten bij
je behandelend arts komt en dat hij je helpt?
Dat hij je snapt en zegt het komt goed.
Wat een utopie!
Ik heb letterlijk gezegd : help mij!
Ik voel mij slecht en ik heb je nodig.
De deksel op mijn neus gekregen.
Wel 2 x door verschillende internisten.
En ook door de vervanger van mijn huisarts.
Waarbij ik bij de laatste alleen een afspraak wilde maken
omdat ik hartkloppingen had en het gevoel had dat mijn
schildklier op hol sloeg. De assistente dacht mee en wilde mij
bloed laten prikken zodat de huisarts een goed beeld had.
Ik moest later even terug bellen voor een afspraak en een lab papiertje.
Dit liep helemaal mis.
Verschillende assistentes aan de telefoon gekregen die dag ,waarvan de laatste een
stagiair was.Zij wilde mijn eetpatroon weten. Dat was de druppel.
Ik eiste de huisarts te spreken.
Die zou mij terug bellen deelde ze mij mee.
Kwart voor 5 ging de telefoon.
Een arts die ik niet kende nam mij in het geheel niet serieus.
Hij had mij liever in levende lijve gezien i.p.v. aan de telefoon.
Nou beste man...dat was mijn bedoeling ook toen ik vanmorgen belde voor een afspraak.
Zo in de steek gelaten.....
Panikerend het weekend ingegaan.
Mijn bed ingedoken en gehuild. Mijzelf huilend in slaap gewiegd en mijn wonden gelikt.
Inmiddels heb ik een angst voor de arts ontwikkeld.
En wat nu?
Mijn internist heeft mij terug gestuurd naar de huisarts .
Alles zit tussen mijn oren.
Ja je hebt Hashimoto.
En dat jij je zo slecht voelt komt doordat je denkt dat je je slecht voelt.
Dus zo werkt dat,
Inmiddels heb ik de bloedwaardes laten nakijken door een andere deskundige en die
deelde mij mee dat mijn vitamine waardes te laag zijn en mijn
lijf in de stress modus leeft .
En nu?
Ik ben het zat om te schreeuwen dat ik  mij niet goed voel.
Ik heb gefluisterd en gepraat.
Geschreeuwd en gemimed.
Gesmeekt en gebeden.
En nog steeds niet gehoord.
Het is klaar.
Ik stop met vechten en ga liefhebben.
In de allereerste plaats mijzelf.
Met al mijn mankementen.
Ik doe een pas op de plaats en ga luisteren naar mijn eigen lijf.
Ik ga het liefhebben en koesteren.
Slaapjes in de tuin doen en kleine wandelingen.
Ik ga kijken naar wat ik echt zie i.p.v. wat ik moet zien.
En ik neem vitamines.
De B 12 en de D 3.
De magnesium en de rhodiola.
De curcuma en de ashwagandha.
En natuurlijk de euthyrox.
Dat ik sowieso  mijn ontbijt weg krijg met  al die pillen is een wonder.
Maar ik ga het doen.
Luisteren naar mijzelf.
Misschien ga ik mijzelf wel steeds iets beter voelen.
Is het niet door de medicijnen dan wel doordat er iemand naar mij luistert.
Ik dus. Ik luister naar mij.
En jij? Luister jij?

liefs Ann