zondag 24 april 2016

Nieuws enzo

Ik lees soms de krant niet.
Ook het journaal sla ik liever over.
Niet omdat de wereld mij niet interesseert.
Nee joh. Juist wel. Daarom juist!
Ik lees over de Turkse dame die door de politie is opgepakt.
Omdat ze schrijft wat ze denkt.
Ik zucht.

Ik lees over de Deventer asielzoekers waar afgelopen week
de politie in grote getale naar toe snelden.
Er was paniek uitgebroken.
Niet bij de vluchtelingen hoor.
Bij de mensen bij wie ze kwamen aankloppen voor geld.
En ze kwamen met een grote groep omdat ze het graag allemaal wilden.
Geld dus. Een soort toelage die ze ook in andere opvangcentra krijgen.
Dat leek hun wel fijn ook. Dat konden ze gezamenlijk koken
en eindelijk hun eigen eten weer maken. Dat scheelde de Nederlanders ook
weer geld en moeite. Maar omdat ze met zijn allen kwamen werden de mensen bang.
En kwam de politie en ging het op facebook rond.
De verhalen over opstandige vluchtelingen .
Met uitspraken als dat ze wel wilden ruilen met de vluchteling.
Ja joh! Jij wil ruilen?
Vluchten uit een land wat 1 van de mooiste steden van de wereld heeft.
Heb je gezien wat er over is van Palmyra?
Wat ze met de ruïnes hebben gedaan?
Jij wil naar een ander land en dan het eten van dat land eten?
Dat lukt je al niet eens op vakantie!
Dan neem je je eigen aardappelen mee.
Je gaat in Spanje op zoek naar friet van Piet.
Of in Turkije lekker all inclusive.
De hele dag zuipen en shoarma en patat eten!
Mocht ik je nog niet verwijderd hebben op facebook vanwege dit
soort statussen dan ben je erdoorheen geglipt! Je komt nog aan de beurt!
Dat is een belofte en dreigement in een!

Ik blader door in de krant.
Snel want mijn bloed kookt.
En dan kijk ik recht in het gezicht van een knul die mij
bekend voorkomt. Ach ja. Van DWDD natuurlijk.
Jesse Klaver is zijn naam.
En van de groenlinks.
Dat is jammer denk ik.
Ik ga toch lezen.
En hij zegt wat ik denk.
Hij gaat uit van zijn eigen kracht.
Een sneer van een D66 collega legt hij , ogenschijnlijk , gemakkelijk
naast zich neer. Hij focust op wat hij belangrijk vindt.
Hij gaat uit van zijn eigen kracht. Er is ene poging gedaan om hem een uitspraak
te ontlokken over andere politici.
Nope sir! Hij gaat dat niet doen.
Hij kijkt vooruit en denk globaal.
Hij zegt: : tegenover  de schreeuwers en varkenskopophangers staan duizenden vrijwilligers, die vluchtelingen helpen. We moeten de zwijgende meerderheid een stem geven.
Ook zegt hij : laten we een keer wat anders proberen.
En wat mij ontroerde was: We moeten samen strijden tegen de onrechtvaardigheid van deze tijd!
En dat is wat het is.
Samen moeten we er een betere wereld van maken.
Niet kijken wat een ander heeft maar vragen hoe het gaat.
Als je wil weten hoe iemand denkt dan moet je diegene dat vragen.
Ik zet mijn antipathie tegen groenlinks opzij en kijk nogmaals in dat aimabele snoetje
van die jonge hond Jesse.
Is het de jeugdigheid die mij inneemt?
Of zijn denken?
En dan ineens en ben ik blij.
En heb ik hoop.
Het moet goed komen met deze wereld als er meer jongeren rondlopen als
Jesse. Ambitieus en met beide benen op de grond.
Maar voor nu heb ik weer even genoeg nieuws gezien.

liefs Ann












woensdag 20 april 2016

Kwets,kwetste en gekwetst!

Soms komen woorden harder aan dan we denken.
Ik probeer mijn woorden zo nauwkeurig mogelijk te plaatsen.
Ik wil niemand kwetsen of voor hun hoofd stoten.
En toch gebeurde vorige week iets wat mij aan het denken zette.
Ik was in een leuk gesprek en diegene vroeg mij of ik
mij bewust was van de soms ongemakkelijke onderwerpen van
mijn verhaaltjes. Ik moest even nadenken en was dus stil.
Een teken voor mijn gesprekspartner om even door te vragen
Of ik er bewust van was dat mensen aannames zouden doen door mijn verhalen?
Tsja....dat ik geen namen noem wil niet zeggen
dat er een aantal mensen niet weet over wie het gaat.
Ook als ik praat over mijn ziektes zullen mensen aannames
doen over mijn liefdesleven. Zelf een invulling geven aan mijn blogs.
Tsja dacht ik weer. Ik kan toch niet steeds rekening houden met hoe mensen
gaan reageren of wat ze vinden van mijn blogs?
Of wel?
Moet ik mijn blogs zo schrijven dat er geen enkele ruimte meer is voor reflectie?
Dat ik een scene beschrijf en dat het zo gaat en niet anders?
Dat ik geen verhalen meer schrijf die openheid van zaken geven?
Die taboe doorbrekend zijn en soms vol humor en zelfspot?
Wat blijft er dan nog over?
Daar ga ik even flink over nadenken.
Hoe en wat ik moet doen om iedereen tevreden te houden.
Ik kan en wil niet schrijven over de hertjes in het plantsoen.
Of de kwetterende vogels op het puntje van mijn dak.
Ik heb een missie.
Ik had een missie.
Of is het zoals ik vanmorgen op een tv programma hoorde?
Hoe meer ik praat over dit onderwerp wat zo taboe is hoe normaler ik het vind.
Moet de wereld dan aan mij wennen of ik aan de wereld?

liefs Ann











maandag 18 april 2016

Viva la vulva

Het is vulva week.
Een hele week dat er over de vulva mag worden gepraat.
Een speciale week is er voor nodig blijkbaar.
Alsof we het alleen deze week mogen hebben over onze doos
en daarna onze mond moeten houden.
Het blijkt dat mannen gewoon niet graag horen
over de vrouwelijke onderkant.
De scheur van veur.
Nee mannen willen liever niks erover horen.
Zien wel natuurlijk.
Ja joh. Vooral op internet.
Dan is het ineens niet vervelend als het op hun netvlies komt.
Zo'n mossel of wat voor benaming je er ook aan geeft.
Nou jammer joh.
Ik ga het na deze week nog steeds over de spleet hebben.
En de meeste weten dit ook en zijn betrokken.
Zoniet dan zijn het geen vrienden.
Maar genoeg over de man zonder genotgrot.
Hoe zit het met hou onderkant?
Zorg je er goed genoeg voor?
Leg je jou voorbips in de watten of verstop je jou flamoes
het liefst?
Weet je eigenlijk wel hoe jou pruim eruit ziet?
Pak voor de gein eens een spiegel en bekijk je muis.
Mooi he?
Het licht roze en de mooie vorm van je poes.
Mocht je een wat witte verkleuring zien op je gleuf
en af en toe jeuk hebben , laat er dan even naar kijken.
En heel soms kan er een donkere verkleuring op je poenie zitten.
Ook dit is een reden om even te laten checken door een arts.
Want wist je dat er zoiets bestaat als vulvakanker?
Een bobbeltje op je schaamlip of een verkleuring van je labia
kan al kanker betekenen. En dat kan zomaar gemist worden omdat je niet kijkt daar.
Dus doe mij een lol en pak een spiegel.
Kijk of er geen verkleuringen zitten.
Ook bobbels en bulten moeten bekeken worden.
En pijn mag het al helemaal niet doen.
Dus kijk en geniet.
Wees alert en bewonder.


liefs Ann



zaterdag 16 april 2016

Tikken en typen

Ik zit op mijn favoriete stoel voor het raam.
Mijn benen omhoog,anders zwellen ze zo op.
De hond ernaast en de laptop op schoot.
Ik tik en kijk af en toe naar buiten.
De vogels zijn druk in de weer.
Ze eten mijn neergelegde brood en sjouwen af en aan
met bouwstoffen voor hun nest.
Ik ben moe. Slecht slapen levert zijn tol.
Is dat een goede zin?
Ik heb Google in een scherm ernaast open.
Ik ben vaak mijn woorden kwijt.
Zinnen lopen anders.
Ik weet het wel maar ben de woorden kwijt.
Ze zitten in mijn hoofd. In een donker hoekje verstopt.
Zo af en toe duikt er 1 op. Of 2 maar die passen eigenlijk niet bij elkaar.
Maar geeft dat? Ik gebruik dan soms Google.
Fijn is dat. Dan kan ik toch typen en mijn geheugen trainen.
Iemand zei mij ook dat dit een mooi naslagwerk kan gaan worden voor
mensen met schildklierproblemen. De ups en downs die elkaar afwisselen.
Het heel diep gaan en het bijna manisch dingen beleven.
Jezelf verliezen in gevoel. Blij en verdrietig. Hoopvol en hopeloos.
Woorden trainen in mijn hoofd dus.
Misschien dat ik dan op een dag weer de concentratie heb om een boek te lezen.
Voor nu moet ik het hiermee doen.
En zit ik dus in mijn stoel voor het raam.
De hond snurkt zachtjes terwijl ik mijn koude hand af en
toe op de verwarming leg.
De wereld trekt aan mij voorbij.
Krampachtig probeer ik aan te sluiten.
De waarheid is dat ik soms na het douchen moet uitrusten
En dan ga ik weer even zitten.
Naar de winkel lopen doe ik ook.
Ik vind dat ik moet bewegen.
En dan ga ik weer even zitten.
Alles heeft een prijs.
Ook het bewegen.
En soms zijn er dagen dat het makkelijk gaat.
Dat ik aansluiting vind en dan vier ik het,
Ik lach en ik ben.
En soms ook niet.
En dan zit ik in mijn stoel en schrijf.
Ook al gaat de wereld door.
De mijne staat even stil.
Mijn toetsenbord niet.
Die tikt nog even door.
Dan ben ik er toch nog even bij.
Ik haak aan met woorden,
Want wie schrijft die leeft.
Of was het wie schrijft is niet dood?
In mijn geval is het : wie schrijft beklijft.

liefs Ann









vrijdag 15 april 2016

Vieze pink

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan anderen.
Ik kon er nooit de vinger op leggen wat en hoe ik anders was.
De meeste mensen die ik kende waren gemakkelijk met zichzelf. Ze waren
gewoon wie ze waren . Snap je dat?
Ik had hele coole vriendinnetjes. Stoer en ook lief.
Ze hadden een mening en dartelden rond.
Ik had het gevoel dat ik overal over na moest denken.
Ik moest nadenken wie ik wou zijn.
Ik werd dus een soort copycat.
Als een vriendinnetje een schattig hinnikend lachje had deed ik dat ook.
Zat een ander vriendinnetje aan heur haar te frunniken dan deed ik dat dus ook.
Een complete na aper dus.
Niets origineels bij.
Kijken en doen.
Ik kan mij nog herinneren dat een vriendinnetje heel erg op haar gemak was met alles en iedereen.
Maar vooral met haar zelf.
Zij kon gewoon met je in gesrpek zijn en dan in haar neus pulleken.
Ik vond dat reuze stoer.
Hoe kon je zo iets vies doen en zo stoer zijn?
Haar gebrek aan schaamte was jaloersmakend.
Ik wilde dat ook.
Dus toen we op een sportkamp waren en we allemaal in de slaapzaal waren, besloot ik het te doen.
Afschuwelijk vond ik het maar ik moest.
Onwennig duwde ik mijn pink in mijn neusgat.
Ik ademde diep in om iets te vertellen toen plotseling het gordijn van de slaapzaal werd opengetrokken. Ik keek in het gezicht van de leukste jongen van het sportkamp.
Al een paar dagen liepen we om elkaar heen te dralen.
Hij kijkt naar mij en ik naar hem.
Ik lach mijn liefste lach en bedenk mij ineens waar mijn pink zit.
Ik kijk hem aan,
Zijn lach bevriest.
Hij trekt zijn neus op en roept gadver en loopt weg.
Niks stoer.
Niks grappig.
Daar stond ik dan.
Midden in de kamer met een vieze pink!


liefs Ann






donderdag 14 april 2016

Wij zijn!

Wat is de reden dat een onzichtbare ziekte vaak ook een eenzame ziekte is?
Is het omdat je het niet ziet?
Of is het omdat men , de omgeving dus,  het niet wil zien?
Een gebroken been is makkelijk te zien.
Een stel krukken en een hinkende poot.
Kek kleurtje gips voor de hippe brekebeen en instant zichtbaarheid.
Hetzelfde geld voor een missend oor!
Maar dat is zielig dus zeggen we niks.
Een vinger kwijt?
Lastig maar je hebt er nog 9 over ...denkt men!
Maar wat je niet ziet is er niet.
Dus heb je migraine en sla je je door de dag heen,
dan reageert je omgeving met : wat kijk je boos.
En als je dan oppert dat je hoofdpijn hebt dan hoor je : oh, vervelend joh.
En weg zijn ze.
Buikpijn? Coeliakie of Crohn?
Jammer joh.
Maar ze hebben allemaal wel een neef of tante of een zusje van de groenteboer die het ook heeft.
En weet je wat die gebruiken ? Of weet je wat bij hun helpt?
Vervolgens krijg je ongewild "medisch "advies van de plaatselijke expert!
Huidziekte? Ieehh krijg je soms te horen en meelijwekkende blikken.
Of je omgeving heeft liever niet dat je erover praat.
Alsof je een smet bent op de familie!
En wat er dan gebeurt met je.
Is dat je met al je zorgen en al je pijn nergens terecht kan.
Men denkt liever dat als je het niet ziet, dat het er ook niet is.
Als jij niks zegt zeggen zij ook niks...en dan is het er niet.
Doodzwijgen dus.
Verstoppen.
Jij en jou ellende.
Zo voelt het en dat is niet eerlijk!
Ik wil een rose gips om mijn nek.
Daar kan ik naar wijzen en zeggen : schildklier!
Of een groen met blauw gips voor om je hoofd : migraine!
Of gewoon een bord voor je kop met de tekst:
hieronder zit een mens met gevoel.
Fijn als we ons niet meer hoeven te verstoppen vanwege onze ziekte.
Dat we er mogen zijn.
Als mens en niet als melaatse.
Laat ons niet links liggen.
Schrijf ons niet af.
Vlak ons niet uit.
Want wij zijn!
Met al ons gevoel en al onze pijn.
Zijn wij!

liefs Ann,


dinsdag 12 april 2016

Het dooit

Kip of het ei?
Oh en dat houdt ons al eeuwen bezig.
Voor mij staat het voor iets anders.
Heb ik een burn out of komt mijn "toestand "door Hashimoto?
Feit ligt er nu eenmaal dat
ik amper functioneer.
Het gaat wel beter.
Helemaal als ik vergelijk in welke zombiale fase ik in verkeerde.
Man man wat kom ik van ver.
Dagen vlogen voorbij.
En als je mij vraagt wat ik gedaan had.
Geen idee.
Misschien genetflixt.
Lezen sowieso niet.
Dat lukt niet meer door die Japanse vriend genaamd Hashimoto.
Concentratie van een aangebrande pinda!
Maar de dagen vlogen dus voorbij.
Soms kwam ik dagen achtereen niet buiten.
En als een kind zo blij was ik als ik een cadeautje kreeg van
betrokken vriendjes of vriendinnetjes.
En veel kreeg ik.
Mooie kaarten en cadeautjes. Bloemen en wat te snaaien.
Alles alles kan een mens gelukkig maken.
De zon die doorbreekt.
Oh wacht...dit is een songtekst.
En hierdoor merk ik dus dat ik herstellende ben.
Ik schrik soms van mijn eigen stem als ik meezing met de muziek.
Niet alleen omdat ik niet de voice van Demteh ben.
Maar ook omdat het zolang stil is geweest in mij.
Stil en koud.
En langzaam aan ontdooi ik en hoor ik mij.
Ik warm op en ontluik.
Samen met de natuur.
Fuck die kip en dat ei.
Het is wat het is.
En wat het is dat boeit niet.
Ik kom er aan.
Ik ben op weg.
Joehoe.....


liefs Ann










monddood

Monddood.
Gek woord.
Alsof alleen je mond dood kan zijn.
De letterlijke vertaling is dit:
monddood maken (hinderen bij het bekendmaken van onwelgevallige informatie en meningen)
Waarom zou je dat willen? Iemand monddood maken.
Onwelgevallige informatie. Voor wie?
En wie bepaald wat onwelgevallig is?
Dan kruipt de recalcitrante in mij naar boven.
Ik!
Ik bepaal wat ik zeg .
Maar is dat wel helemaal zo?
Ik weet van mijzelf dat ik rust vind in het tikken op mijn toetsenbord.
Het liefst spui ik van alles en nog wat. 
Ik neem dan ook Heleen van Royen graag als voorbeeld.
Als je je puna tentoonstelt aan de wereld en je kids vinden je nog steeds leuk, en je mag nog steeds boeken schrijven van je uitgever,
dan mag ik heus wel typen wat ik denk. Denk ik. 
Maar zo simpel ligt het niet altijd.
Ik laat mijn verhalen "goedkeuren "door mijn oudste.
Die mij keer op keer verzekerd : mam ,jou blogs en je mag zeggen wat je wil.
En toch bereiken mij nu kritieken.
Mensen die niet blij zijn met mijn stukje ontspanning.
Oh ik heb ze nooit genoemd hoor.
En dat zal ik ook nooit doen.
Maar mijn verhalen over mijn huidziekte en mijn schildklier,
en mijn kijk op de wereld is dus voor sommige mensen ,een doorn in het oog.
En zij proberen mij nu monddood te maken.
En dat was ze bijna gelukt. 
Maar zoals mijn oudste zo treffend kan zeggen: jou blog mam.
En zo is het.
Mijn blog.
En mocht je aanstoot nemen aan mijn woorden en gespui,
sluit je ogen en kijk weg.
Maar ontneem mij niet mijn ziel en zaligheid.
Zoals ik dat ook nooit bij jou zou doen.
Want weet je...jij bent goed zoals je bent.
En ik ook!

liefs Ann






zaterdag 9 april 2016

Bangerik!

Heftig zwetend strompel ik naar binnen. Pfff thuis.
Wat n heftig rondje rennen was dit.
Na een week snotteren en snipverkouden toch maar weer opgepakt. 
Het viel niet mee en ik ben halverwege afgehaakt vanwege kuitklachten. 
Dus een glas water gepakt en na hijgend sta ik tegen mn aanrecht aan. 
In mijzelf mijmer ik over slanke tailles en nog veel meer kilometers afzien, als ik 
onderbroken word door iemand die mijn ouderwetse trekbel vernield aan de voordeur.
Breed lachend staat daar een boomlange man met mijn trekbel in zijn hand....hij is stuk zegt hij! 
De hond gaat tekeer als n malle van al dat kabaal. Hij roept ineens verschrikt...een hond. 
Ja zeg ik een hond of een kat met ballen maar de laatste x dat ik keek was het een hond. 
Ik vraag wie hij is en waarom hij mn deurbel vernield. Essent zegt hij weer vrolijk en mag de hond weg? Nou boomlange mijnheer kom binnen in mn nederige stulpje en ik doe de hond n muilkorfje om. 
Ineens staat hij middenin mijn woonkamer en deze is gevuld. 
Met een grommende hond en een vreemde mijnheer die , nu ik dit eens beter bekijk, nooit in mn kelder gaat passen. 
Ik verontschuldig mij voor mijn (nog steeds ) gehijg en bezwete kleding en lijf en hij lacht weer en zegt : ik dacht ik ruik de hond maar u bent t dus. 
Eigenlijk ben ik klaar met deze self proclaimed clown, maar a la, wat moet dat moet. 
Ik probeer mijn adem regelmatig te krijgen en stuur hem de kelder in . 
Mijn tijd om te lachen is nu aangebroken. 
Niet alleen past hij nauwelijks in mijn kelder, mijnheer 2.10 is bang! 
Bang voor honden , katten en jazeker...donkere enge kelders met bijbehorend ongedierte. 
Hij vraagt en ik antwoord heel lief en lach mijn tanden bloot. 
Nee heus mijnheer, de rattenplaag was echt vorig jaar en de gemeente heeft ze allemaal uitgeroeid. 
Ik hoor pok en een vloek. Mijnheer stoot zijn hoofd. Gna gna. 
Ik doe de deur dicht en laat hem. 
Na 10 minuten komt hij breed grijnzend weer boven. 
Hij was weer blij. Hij kon het thuis na vertellen zei hij en hoe. 
Het luik kreeg hij niet dicht en zo zit ik dus nu thuis..... met een kelder luik open en een kapotte bel! 
Hij wint

woensdag 6 april 2016

Stress


Ik heb stress.
Stress omdat ik ruzie met mijn man heb.
Het waarom en hoe is niet belangrijk.
Sterker nog, we weten beiden waarschijnlijk niet eens meer waar het over ging.
Maar waar hij na een half uur zijn schouders ophaalt en zegt zullen we erover op
houden ,begint het voor mij pas. De stress die dit alles teweeg heeft gebracht
voel ik direct in mijn lijf. Die ellendige auto immuun ziektes welen tierig op stress.
En ik voel het. Terwijl ik mij probeer te concentreren op mijn woorden ,
voel ik mijn lijf verstrakken.
Ik krijg een strakheid in mijn lijf die begint bij de spieren in mijn hand.
Gebalde vuisten dus. Dat trekt door naar mijn armen en dan mijn nek.
Vanaf daar is het een koud kunstje en trekt mijn lijf krom.
Koud krijg ik het ook.
Koud om mijn hart en kou in mijn bloed.
Met 2 dikke vesten aan op de bank.
De ruzie is over.
Het gevecht is noch gewonnen noch verloren.
Er is echter wel 1 kampioen.
Mijn Lichen Sclerosus.
De strakheid in mijn lijf is de volgende morgen vertrokken naar mijn kruis.
Daar waar ooit mijn schaamlippen zaten zit een littekengezwel wat voelt als een te strak getrokken
elastiek waar de rek uit is. Ik heb mezelf ingesmeerd met een vette zalf.
Alles om mijn huid soepel te houden. Ik weet natuurlijk dat dit van binnenuit moet
komen,maar wishfull thinking is volop aanwezig. iets  met baat het niet en zo.
Dus ik smeer. En ook die ochtend uit de douche. Voorzichtig drooggedept en de zalf
gesmeerd. Ik zucht. Nu volhouden en lief zijn voor mijzelf.
Ik kleed mij aan en maak mij op. Mijn masker zoals ik mijn make up liefdevol noem.
Als ik beneden ben moet ik naar het toilet.Ik ga zitten en plas en de scherpe pijn overvalt me.
Ik verschiet en hou mijn plas op. Koortsachtig bedenk ik mij waar ik de verdovende zalf heb gelaten.
In mijn bruine tas onder in de kast. Ik heb maar 1 zo'n tube. En die sleep ik het liefst overal mee naar toe. De tube met 30 ml lidocaïne kost ongeveer 18 euro.Ik ben er dus zuinig op.
Ik schuifel naar de kast en zie de tas. Ik buk .....en ik scheur. Een onbewaakt ogenblik.
De blijdschap over mijn gevonden tube maakt plaats voor een scherpe pijn.
Een pijn die je adem beneemt. Die je doet happen naar lucht. En je keer op keer doet beseffen dat je niet gezond bent. Dat je levenslang hebt. De donkere schaduw die als een foute vriend over je heen hangt. De foute vriend die je energie wegneemt en je lach verstomd. Die je laat huilen omdat je leeft.
Die je plezier en intimiteit ontneemt door er te zijn. Je op onverwachte momenten laat beseffen dat het nooit meer normaal is. Nooit meer gewoon gewoon zal zijn.
En ik smeer. Voorzichtig en kleine beetjes en het brandt en schrijnt en bijt.
Mijn blaas moppert en wil zijn lading kwijt en heel voorzichtig laat ik beetje bij beetje mijn urine lopen. Ik hang voorover zodat het wondje aan de achterkant misschien niet geraakt word.
Verkeerd gegokt. Kiezen op elkaar en dan maar snel plassen Ik druk om zo snel mogelijk mijn blaas te legen. Voorzichtig veeg ik af. Voorzichtig om niet nog meer wondjes te maken. Ik pak de tube en smeer de vergeten plekjes nog even in. En ik huil. Van de schrik die het iedere keer geeft , maar ook van de pijn en de onmacht. Een onbenullige ruzie die uitmondt in lichamelijke pijn.


Nooit zal ik kunnen wennen aan de pijn.
Nooit zal ik de jeuk kunnen wegwuiven.
Nooit zal ik meer zijn die ik was.
Maar die ik nu ben moet ik koesteren.
Van houden en bewaken.
Strelen en omarmen.
Met liefde en geduld.


liefs Ann




















dinsdag 5 april 2016

Geraakt

Geraakt.
Volledig aangeslagen en verdoofd
Bezoedeld en verdomd.
Verwrongen en verslagen.
Dieper dan diep.
Harder dan hard
Verder dan ver ben ik op dit moment.
De reddingslijn is weg.
Weggedreven of gepikt.
Het is niet belangrijk.
Eigen kracht wel.
Waar vind ik die?
Wie heeft hem gestolen?
Of geleend en niet teruggebracht?
Kan ik zonder of op reserves?
Ik moet.
Geen keus.
Geen reserves en geen kracht.
Opgeven is geen optie.
Niet voor mij.
Ik sta op.
Voel mijn lijf kraken.
Maar ik sta.


liefs Ann




zondag 3 april 2016

Run baby run

Ik ben in training.
Ik moet leren om eerst te denken en dan pas te zeggen.
Misschien even tot 10 tellen?
In sommige gevallen zou 100 beter passen.
Waarom kan ik zo moeilijk luisteren?
En waarom wil ik zo nodig mijn verhaal vertellen?
Daar ben ik dus mee aan de slag.
Man wat moeilijk.
Heel soms als iemand mij wat vertelt dan
kan ik een hap lucht nemen en de woorden inslikken.
Maar heel vaak ook niet.
Ik vertel dingen die ik eigenlijk aan niemand hoor te vertellen.
Wees dus gewaarschuwd. Vertel mij niet jou donkere en diepe geheimen.
Ik vertel ze gerust aan een ieder die het wil horen.
En ook als ze het niet willen horen dan vertel ik het!
Ik heb enorm de behoefte om aanwezig te zijn.
Dat blijkt wel uit de verhaaltjes die ik tik.
Ik spaar niets en niemand om te ventileren.
En het is nog stom ook.
Ik kan de energie heel goed zelf gebruiken.
Maar nee hoor.
Ik pak het woord en blaat!
Gisteren nog.
Ik was met een keurige mevrouw aan de praat,.
Zij vertelt dat als haar kids nog uit gaan zij al
naar bed wil.
Ik laat haar amper uitspreken en vertel haar mijn avond rituelen.
Waarom toch?
Die mevrouw zit heus niet te wachten op mijn verhaal van die knellende ellende
en dat ik zo blij en dat mijn witte vlees rillend uit mijn bh valt!
Ik ben inmiddels ook immuun voor de angstige gezichtsuitdrukkingen van mensen.
Ik blaat gewoon door.
Een soort van  GOTCHA!
Ik bedenk me ook wel eens van te voren dat ik op een avond, uit mijn mond eens houd.
Dat ik gewoon eens stil ga zitten luisteren naar mensen.
Én dan...als ik denk dat het mij gelukt is ,komt het onderwerp op
mijn favoriete onderwerp.
Poep en scheten.
En daar ga ik weer. Voor ik het weet deel ik mijn stoelgangrituelen
en bolle dekbed verhalen. De angstige gezichten om mij een zie ik al niet meer.
De waarschuwingsblikken van mijn naasten lijken eerder een trigger om nog harder te gaan blaten.
Het is vast iets uit mijn jeugd.
Niet gehoord of gezien misschien.
En dat ik dat nu inhaal of zo.
Mocht ik jou verschrikken met zo'n verhaal.
Kijk mij recht in de ogen en zeg hardop : STOP
Mocht dit niet lukken ,leg dan je rechterwijsvinger dwars over je linker wijsvinger en hou dit voor mijn gezicht!
Mocht dit ook niet lukken kun je nog knoflook proberen of een houten staak.
En anders REN LIEFFIE , ZO HARD ALS JE KAN!



Liefs Ann







vrijdag 1 april 2016

Drie is teveel. Veel teveel! T.E.A.B.

Er zijn van die onderwerpen die zelfs voor mij lastig zijn.
Ik wil niet veroordeeld worden.
Maar ik heb besloten open kaart te spelen.
De echte reden van mijn burn out te vertellen.
Ik ben bang dat mijn/onze levensstijl een schok zal zijn voor sommigen.
Maar ik kan het niet langer voor me houden.
Er zijn 2 mannen in mijn leven.
Met 1 ben ik getrouwd en de ander woont bij ons in.
Ik woon dus samen met 2 mannen.
Een spannend liefdesleven wat zijn tol eist.
Ik kan niet meer.
Ik ben letterlijk op.
De aandacht die die 2 mannen eisen is om horendol van te worden.
Niet de seks...die is prima. Aan aandacht geen gebrek.
Alleen wat van wie is was even lastig. Dus dat doen we niet meer.
We hebben geen gedrielijke gemeenschap meer.
Het zoeken naar het lichaamsdeel passend bij diegene die ik smachtend aankeek,
liep altijd weer anders. Vaak keek de een mij vragend aan terwijl ik drukdoende was met de ander.
Ik streelde een been om er even later achter te komen dat het mijn eigen was. (wintervachtje)
Ik voelde een hand op mijn welvingen. Ook mijn rug werd gestreeld.Mijn nek werd zachtjes gemasseerd en mijn hoofd geaaid. Ik moest me enorm concentreren. Wie bij welke hand hoorde lukte al helemaal niet meer. Ik voeldevan alles maar was alleen maar bezig om het te analyseren.
Kun je je voorstellen hoe verward ik werd toen ineens aan mijn tenen werd gelikt. Dat bleek de hond te zijn. Dus die hebben we naar buiten gebonjourd. Geen succes dus.
Nu doen we het om en om.
Dat geeft ietsje meer rust.
Geen gezoek naar passende lichaamsdelen en aanverwante zaken.
Ook hebben wij tijdelijk een extra vrouw erbij gehad.
Maar daar had ik helemaal een gebruiksaanwijzing voor nodig.
Geen idee hoe dat werkt en geen tijd om het uit te zoeken ,want de mannen
gingen er al snel mee aan de haal. Niet leuk want dan zat ik weer de hele avond te haken.
Alleen.
Die vrouw was super leuk hoor alleen geen moment rust met haar.
Alles wist ze beter en niks deden we goed. Ze bleef maar praten ook!
Dus die hebben we snel gewipt.
Nu dus alleen mijn 2 mannen.
Maar ook daar kan ik mijn draai nog niet vinden.
Als er iets kwijt is dan is het dubbel kwijt.
Er klinkt 2 x zo vaak Ann, weet jij waar dit ligt?
Niks kunnen vinden omdat ze alles overal en nergens neer leggen.
Ook 2 x zo vaak stinksokken verdwaald door het huis.
Dubbel zo vaak gesnurk en dubbel zo vaak scheten.
Het is druk thuis.
Te druk.
Dus vandaar.
Met pijn in mijn hart.
Tegen elk aannemelijk bod.
Alleen naar een goed tehuis.
Mijn mannen.

Liefs Ann