Je geniet van kleine dingen tot je de kleine dingen niet meer ziet en
dat het gewoon gewoon is. Je leven is gewoon gewoon en je doet wat je moet doen.
Je werkt en je leeft. Je hebt het goed. Simpel maar goed. Goed voor jou.
En dan ineens is er een briesje. Je dobbert nog in je bootje op de zee.
De zee is kalm en het briesje is een beetje verkoelend en aangenaam.
Je dobbert met het briesje wat af en toe de kop op steekt. Je peddelt af en toe mee,
maar de meeste tijd zit je gewoon te genieten.
Tot de wind toeneemt. Het voelt wat ongemakkelijk die woei.
Je pakt je vast aan de rand van je bootje. Je probeert om met de wind mee te gaan.
Het is tegenwind. Hij is genadeloos en waait je om de oren. Je schuilt en probeert
de wind te ontduiken. Geen kans. De wind neemt toe en wordt een storm.
Terwijl je weggedoken zit om de wind geen kans te geven jou te laten pakken ,besef je dat dit niet werkt. De wind pakt je boot. Je klemt je vast en zet je schrap. Je prevelt schietgebedjes
en denkt koortsachtig na hoe je deze storm kan weerstaan. Je vingers doen zeer van het vasthouden.De kramp schiet er in en je benen lijken slap alsof zij jou niet kunnen dragen.
En dan ineens is er een eureka moment.Ik besef wat ik moet doen.
Ik ga mij niet schuil houden tot de storm over is. Ik moet leren hoe ik deze boot kan besturen. Ik moet de zee en de wind mij eigen maken.Ik sta rechtop in de wind en trotseer hem.
Ik zet mij niet meer schrap maar laat mij meevoeren . Ik moet mijn handen loslaten en de wind tegemoet treden. Ik sta rechtop in mijn boot en dans met de wind.
Neem mij mee wind en laat mij dansen.
Liefs
