Vieze pink

Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik anders was dan anderen.
Ik kon er nooit de vinger op leggen wat en hoe ik anders was.
De meeste mensen die ik kende waren gemakkelijk met zichzelf. Ze waren
gewoon wie ze waren . Snap je dat?
Ik had hele coole vriendinnetjes. Stoer en ook lief.
Ze hadden een mening en dartelden rond.
Ik had het gevoel dat ik overal over na moest denken.
Ik moest nadenken wie ik wou zijn.
Ik werd dus een soort copycat.
Als een vriendinnetje een schattig hinnikend lachje had deed ik dat ook.
Zat een ander vriendinnetje aan heur haar te frunniken dan deed ik dat dus ook.
Een complete na aper dus.
Niets origineels bij.
Kijken en doen.
Ik kan mij nog herinneren dat een vriendinnetje heel erg op haar gemak was met alles en iedereen.
Maar vooral met haar zelf.
Zij kon gewoon met je in gesrpek zijn en dan in haar neus pulleken.
Ik vond dat reuze stoer.
Hoe kon je zo iets vies doen en zo stoer zijn?
Haar gebrek aan schaamte was jaloersmakend.
Ik wilde dat ook.
Dus toen we op een sportkamp waren en we allemaal in de slaapzaal waren, besloot ik het te doen.
Afschuwelijk vond ik het maar ik moest.
Onwennig duwde ik mijn pink in mijn neusgat.
Ik ademde diep in om iets te vertellen toen plotseling het gordijn van de slaapzaal werd opengetrokken. Ik keek in het gezicht van de leukste jongen van het sportkamp.
Al een paar dagen liepen we om elkaar heen te dralen.
Hij kijkt naar mij en ik naar hem.
Ik lach mijn liefste lach en bedenk mij ineens waar mijn pink zit.
Ik kijk hem aan,
Zijn lach bevriest.
Hij trekt zijn neus op en roept gadver en loopt weg.
Niks stoer.
Niks grappig.
Daar stond ik dan.
Midden in de kamer met een vieze pink!


liefs Ann