De tijd vliegt .
En niet alleen als je het leuk hebt.
Ook tijdens een burn out vliegt de tijd.
Dagen zijn verdwenen en weken opgelost in mist.
Een dikke mist die soms ietsje minder dik is.
Ik probeerde wat te lezen maar dat lukte vaak niet.
Concentratie is nog steeds weg.
Ik krijg nog steeds tips en trucs.
Heel lief bedoeld en ook fijn dat ik niet de enige ben met'
mijn leven op pauze.
Maar de ene tegeltjes wijsheid is niet de andere.
Wat voor de een werkt dat is voor de ander een ramp.
Er is geen simpele oplossing.
Tot jezelf komen.
En accepteren .
Aanvoelen wanneer genoeg ook echt genoeg is.
Ja ja ja ja....
maar als je jezelf kwijt bent en je acceptatievermogen is verdort.
Het voelen is overgegaan in gewoon existeren.
Wat dan?
Adem halen....
Dat was wat ik kon en wat ik zonder moeite deed.
Een AHA moment was er wel.
Toen ik te horen kreeg van mijn gezin dat ik gewoon niks meer moest.
Ik moest niet meer koken en niet meer bemoederen.
Ik moest niet meer sociaal en gezellig doen.
Ik moest vooral niet iets moeten.
Iedereen zou zich redden zonder mij.
En dat had ik nodig. Ik kreeg ietsje meer lucht.
Ik mocht zijn zonder te moeten zijn.
Maanden heb ik bestaan zonder beleving.
Zonder maar ook maar 1 moment van verveling zijn de dagen en weken
en maanden voorbij gevlogen. In de dikke mist opgegaan.
Regelmatig spookte door mijn hoofd dat het dus anders moest.
Want daarom had ik die burn out.
Dat was mij wel duidelijk gemaakt.
Dus aan het piekeren wat anders moest en vooral hoe dan?
Dan weer de frustratie dat ik het niet wist.
Ik ging ook zitten wachten.
Want ook dit werd gezegd.
Dat je op een dag het antwoord wist.
Uur na uur heb ik gewacht.
Op wat ?
De verlossing?
Antwoorden misschien.
Er kwam niks.
Ik kreeg ietsje meer energie.
Ik had het niet eens door.
Ik sliep wat minder.
Ik kreeg zin om te koken.
Zocht receptjes uit.
Makkelijk en gezond.
Zoals de burn out zich in mijn lijf en leven nestelde zo langzaam aan verdween hij ook.
Niet ineens poef of hocus pocus.
Gewoon langzaam en zonder zoektocht.
Ik loop nog op glad ijs en let goed op hoe en waar ik mijn voeten plaats.
En dat is prima.
Soms ineens ben ik onbezorgd en vrolijk en ipv van daarvan te schrikken
en het krampachtig vast te houden , haal ik diep adem en omarm het.
Kleine geluksmomentjes.
Er was een periode dat ik niet dacht dat ik dat ooit nog eens zou gaan voelen.
Ik ben op de goede weg.
Glad ijs is verraderlijk en ik zal heus nog wel eens vallen.
maar ik weet weer hoe ik moet opstaan.
Mede mogelijk gemaakt door mijn lieve man en lieve kids.
Mijn paps die mijn verandering omarmt.
Hele speciale vrienden die mij nemen zoals ik ben.
Ook mijn therapeute Digna de Vries Robbe en
mijn bewustwordingscoach Karin Helmers zijn onmisbaar voor mij.
Zij hebben mij laten zien dat ik in dit rijtje 1 belangrijk iemand nog niet genoemd heb.
Mijzelf....ik...moi !
Ik wil mijzelf bedanken voor het zijn wie ik ben.
Voor mijn humor en mijn inzicht.
Mijn doorzettingsvermogen en mijn openheid.
Mijn ingewikkelde en temperamentvolle zelf.
Gewoon ik zoals ik ben.
Ik hou van mij.
Eindelijk!
Veel liefs Ann
