Wij zijn!

Wat is de reden dat een onzichtbare ziekte vaak ook een eenzame ziekte is?
Is het omdat je het niet ziet?
Of is het omdat men , de omgeving dus,  het niet wil zien?
Een gebroken been is makkelijk te zien.
Een stel krukken en een hinkende poot.
Kek kleurtje gips voor de hippe brekebeen en instant zichtbaarheid.
Hetzelfde geld voor een missend oor!
Maar dat is zielig dus zeggen we niks.
Een vinger kwijt?
Lastig maar je hebt er nog 9 over ...denkt men!
Maar wat je niet ziet is er niet.
Dus heb je migraine en sla je je door de dag heen,
dan reageert je omgeving met : wat kijk je boos.
En als je dan oppert dat je hoofdpijn hebt dan hoor je : oh, vervelend joh.
En weg zijn ze.
Buikpijn? Coeliakie of Crohn?
Jammer joh.
Maar ze hebben allemaal wel een neef of tante of een zusje van de groenteboer die het ook heeft.
En weet je wat die gebruiken ? Of weet je wat bij hun helpt?
Vervolgens krijg je ongewild "medisch "advies van de plaatselijke expert!
Huidziekte? Ieehh krijg je soms te horen en meelijwekkende blikken.
Of je omgeving heeft liever niet dat je erover praat.
Alsof je een smet bent op de familie!
En wat er dan gebeurt met je.
Is dat je met al je zorgen en al je pijn nergens terecht kan.
Men denkt liever dat als je het niet ziet, dat het er ook niet is.
Als jij niks zegt zeggen zij ook niks...en dan is het er niet.
Doodzwijgen dus.
Verstoppen.
Jij en jou ellende.
Zo voelt het en dat is niet eerlijk!
Ik wil een rose gips om mijn nek.
Daar kan ik naar wijzen en zeggen : schildklier!
Of een groen met blauw gips voor om je hoofd : migraine!
Of gewoon een bord voor je kop met de tekst:
hieronder zit een mens met gevoel.
Fijn als we ons niet meer hoeven te verstoppen vanwege onze ziekte.
Dat we er mogen zijn.
Als mens en niet als melaatse.
Laat ons niet links liggen.
Schrijf ons niet af.
Vlak ons niet uit.
Want wij zijn!
Met al ons gevoel en al onze pijn.
Zijn wij!

liefs Ann,