maandag 19 oktober 2015

Lekker belangrijk!

Er borrelde weer iets.
Er komen zinnen in mijn hoofd en er ontstaat langzaam weer een blog.
En ineens een dikke blop en daar zit ik dan weer.
Ik begin en de zinnen als vanzelf uit mijn vingers.
ontstaan
Maar heel eerlijk.
Over deze heb ik een beetje mijn twijfels.
Ik doe het gewoon en zie wel wat ik verwijder of laat staan.
Ik ga refereren aan een vorige blog.
Die over een bootje op zee in een storm.
Dat ik rechtop ga staan en meedein op de wind.
Tuurlijk Ann!
Jij danst mee op de wind.Stoer en onaantastbaar.
Ha..... eerlijk?
Ik ben wel 3 x uit die boot geflikkerd!
Klote storm. Natuurlijk ben ik niet ineens sterk enzo.
Was het maar zo'n feest.
Net als met die tekstplaatjes op facebook.
We zien ze allemaal bij onze 'vrienden' voorbijkomen.
Van die levenswijsheden. Foi....iedere keer dat ik er weer 1 lees denk ik:
oh dat is mooi. Dat ga ik doen.
Je weet wel: loslaten en sterk zijn en diepe dalen
en hoge bergtoppen en dat soort shit.
Een hoog Dalai Lama gehalte en wijsheden die op ieder toilet niet zouden misstaan.
Zou je er nou beter van kunnen poepen dan zou het briljant zijn.
Maar dat is niet zo helaas!
Maar ik dwaal weer af. Ik ben dus uit die boot gedonderd.
Tsjonge dat ging best hard.
Gelukkig heb ik lieve vriendinnetjes waar ik tegen kan aan kletsen.
Die mij ook weer even lekker laten huilen en mij ook normaal tegen
dingen aan laten kijken. Weet je...ik ben een soort van circus artiest geworden.
Ik voel mij verantwoordelijk voor andermans geluk. En dat is niet echt te doen.
Ik was zodanig aan het jongleren dat ik niet doorhad dat de ballen waar ik mee jongleerde, keien
waren geworden. Te zwaar en te glad. Ik deed zo verschrikkelijk mijn best om aardig gevonden te worden. Compleet ten koste van mijzelf.
Ik wil gezellig en met iedereen vriendjes zijn.
Tsja....dan moet je dus in die storm uit de boot donderen en dan keihard tot het besef komen dat je het uiteindelijk toch alleen moet doen. Al die credits die ik dacht opgebouwd te hebben door lief te zijn en mensen te pamperen en te koesteren. Die credits zijn niet ingewisseld.
Net door de mensen die ik dacht in ieder geval.
Weet je door wie wel? Door jullie.
Jullie die mij een berichtje hebben gestuurd. Een lief kaartje door de bus hebben gedaan.
Een mooi kadootje hebben laten brengen en de mooie bloemen hebben laten bezorgen.
Al die dingen hebben mij iets doen beseffen.
Hoe minder moeite ik doe , hoe groter de beloning.
Ik kom uiteindelijk tot een mooi besef. Dankzij jullie.
En weet je wat dat is?
Ik mag mijzelf zijn.
En jij dus ook.
Leer van mijn gevecht en zie dit als zo'n #facebookDalaiLamakloteberichtje .
We zijn prachtig zoals we zijn.
Zien anderen dat niet dan zijn ze niet belangrijk genoeg voor ons kringetje.
En waarschijnlijk gaan we nog wel op ons bevallige bekje.
Nou dat is dan maar zo!
Ik zeg maar zo : LEKKER BELANGRIJK!

liefs Ann






donderdag 8 oktober 2015

Frustratie ofzo

Het is teveel.
Teveel mensen die ongenuanceerd dingen roepen.
We hebben ze allemaal in onze vriendenlijst op social media.
Van die schreeuwers , die koste wat kost hun mening knetterhard
mijn kop in proberen te douwen! Hou eens op!
Ik heb recht op mijn eigen mening en hoef de jouwe niet mijn
strot doorgeduwd te hebben.
Ik heb er niet om gevraagd ook. Het is ongewenst. Heel erg ongewenst.
Het is voornamelijk napraterij. Ergens de klok horen luiden maar geen idee waar de klepel hangt.
Lekkere drama foto's erbij en lekker propageren. Geen idee hebben ze van de impact en al helemaal niet wiens boodschap ze brengen. Lieve mensen en media vriendjes. Het gaat niet om wat jij wel of niet goed vindt. Het gaat er ook niet om dat je mij iedere keer duidelijk maakt aan welke kant je staat. Zou je niet liever gewoon je mening voor je houden? We hebben geen idee wat er achter de schermen speelt. We zijn niet bij crisis overleggen en we zijn niet in een oorlogsgebied geweest.
social
We horen geen mening te hebben. We horen te kijken en te luisteren en te voelen. Naar onszelf en ons gevoel. Kijk in je hart en niet naar een propaganda foto.
En mocht je dan nog steeds vinden dat we te weinig opvangmogelijkheden hebben of je baalt dat er zoveel vluchtelingen komen , praat daar over met je vrienden of buren of je huisarts.
Maar lieve mensen duw mij jou mening niet door mijn keel.
Ik zie mensen switchen van pro naar con en weer terug. Net naar gelang welke foto erbij geplaatst wordt. Ik gruwel daarvan. Niet dat je switcht, maar dat je mij daarvan op de hoogte brengt.
Iemand vroeg mij laatst wat de rode draad van mijn blogs is.
Ik zocht koortsachtig naar een mooi en goed en eventueel literair antwoord.
Ik kwam er niet op, tot mijn man riep: frustratie!
En dat is het dus. Niks pretentieus of ingewikkelds. Gewoon frustratie.
Ordinaire zeikblogs met wat mij irriteert.
Maar blijkbaar zijn er meer mensen die mijn frustratie delen ,want ik word gelezen.
Nou ja mijn blog dan.
En daar hou ik van.
Ik probeer geenszins mijn mening door jullie keeltjes te duwen.
Nou ja een beetje dan.

                               Blijf dicht bij jezelf en wees lief voor elkaar



liefs Ann