Vleugels

Ik zit op een gek punt in mijn leven.
De burn out doet gekke dingen met mij.
Het laat mij pieken en dalen.
In het begin heel veel dalen natuurlijk.
En als je dan vol blijft houden en gewoon blijft ademen,
dan kom je op een punt waarbij je denkt ; en nu?
Wat kan ik?
Wat wil ik?
Kan ik door met mijn oude leven?
Levensvragen die , zoals mijn zoon opmerkte, vooral
door pubers worden gebezigd.
En mij dus.
En vast ook wel door anderen die
een storm op hun pad hebben gehad.
Ik besef steeds meer dat de burn out misschien
ook iets positiefs kan brengen.
Al is het beter dat jij mij dit niet zegt!
Zover ben ik nog niet namelijk.
Maar even terug naar wat nu?
Ik ben vaak nog moe.
Maar tussendoor kan ik een opvlieging hebben.
Een opvlieging waarbij het lijkt alsof ik vleugels heb.
Mijn energie lijkt dan eindeloos en ik straal.
Ik bedenk en ontdek.
Ik creëer en leer.
Leer van wat ik ooit was en wil zijn.
En dan ineens is het licht uit.
De energie weg .
Verdwenen door een openstaand raam.
Maar weer even een pas op de plaats.
Mijn leven op pauze.
Dat is wat het is.
De pauze knop lijkt oneindig ingedrukt.
Ik wil zo graag.
Maar hoe en wat en vooral wanneer?
Ik merk vooral dat ik de vleugels ,die hebben geprobeerd
te groeien, de kop heb ingedrukt.
Niet bewust. ik denk dat veel vrouwen zich daar wel in herkennen.
Jezelf opzij zetten voor huis en haard.
Het draait om de kids.
De opvoeding en de scholen.
De sporten en het uitgaan.
De man die zo hard werkt.
En wij?
Oh ja wij werken ook tussendoor.
De vleugels die zo graag willen groeien zijn weggedrukt
als een nare pukkel.
We kunnen dit niemand kwalijk nemen behalve onszelf.
En ook dan mogen we niet te hard oordelen.
We weten niet beter. Het lijkt wel in ons DNA te zitten.
En dan gebeurt het.
De burn out. Depressie of hoe je het ook wil noemen.
Je keerpunt.
De andere zijde die lonkt.
De vleugels die jaren hebben lopen kietelen op je rug en
je hebben uitgedaagd om ze te laten groeien, zijn verwrongen
brokstukken op je schouder. Wat kan ik nog met die brokstukken?
Ik besluit ze af te beitelen.
Beetje voor beetje en de zachte donsveren te verwelkomen.
Ze horen bij mijn groei.
En weet je.....het voelt goed.
Voor het eerst sinds lange tijd kan ik af en toe vrij ademen.
Ik beitel en koester.
Ik kom er wel.
En jij?
Heb jij jou vleugels laten groeien?


liefs Ann