vrijdag 26 februari 2016

Zie je ons?

Ik kreeg een verzoekje.
Iemand vroeg mij om iets te schrijven over
lichen sclerosus. Deze dame "ken" ik nog niet zo lang.
Zij weet misschien niet wat ik allemaal al heb geschreven over
LS en wat het met je doet. Ik wilde haar net een linkje sturen en bedacht mij.
Is het misschien tijd voor een nieuw stuk?
Een nieuw en duidelijk verhaal over wat LS met je doet.
Dat het een kut ziekte is bijvoorbeeld.
Iemand gaf mij ooit eens de tip om te shockeren.
Om zo de aandacht van mensen te krijgen.
Ik heb daar serieus over nagedacht. Ik denk dat
LS al shocking genoeg is. Ik wil het wat menselijker maken.
Iets dichterbij halen. Het is nu nog te ver weg gedoe.
Je leest het en denkt...Oh erg zeg! En vervolgens over naar de orde van de dag.
We eten kippensoep vanavond! En Claartje moet naar de hockey.
Dat moet anders.
Ik wil je raken en bewust maken.
Maar hoe?
Helpt het als ik je vertel dat 1 op de 8 vrouwen een vulvaprobleem heeft?
Dus als je op ergens bent waar veel vrouwen zijn kijk dan eens rond.
Kijk of je diegene met een vulva probleem eruit haalt?
Is het die tante die zo zit te wiebelen op haar stoel?
Of die blonde die van het ene op het andere been staat te hupsen?
Of toch die ene in dat strakke rokje?
Je raadt het niet.
Weet je waarom niet?
Omdat onzichtbaar ziek zijn echt onzichtbaar is.
Aan de buitenkant niets te zien .
De reden is simpel.
Schaamte bijvoorbeeld.
Het "normaal" willen zijn is er ook 1.
En dat onzichtbaar ziek zijn is vermoeiend.
Maar we kiezen er ook zelf voor om onzichtbaar te zijn.
Stom eigenlijk!
We doen zo ons best om vooral niet als zieke te worden gezien,
en we zijn boos als er geen rekening met ons wordt gehouden.
Wie maakt ons eigenlijk onzichtbaar?
Zijn wij dat niet zelf?
Zijn wij niet zelf diegene die roepen dat het PRIMA gaat terwijl we pijn hebben?
We eisen respect maar moeten we onszelf dat niet eerst geven?
Moeten we het onzichtbare wat zichtbaarder maken misschien?
Of is het fijn om onzichtbaar te zijn?
Willen we niet gewoon gehoord en gezien worden?
Hoe vaak zien we niet plaatjes of tekstjes voorbij komen bij chronisch zieken en of onzichtbaar zieken? Het lijkt wel alsof we heel hard roepen om erkenning .We willen gezien en gehoord worden. We willen begrip en een luisterend oor. We willen niets meer uitleggen.
Maar hoe dan als we onzichtbaar zijn?
Ken jij ook zo iemand op je werk of in je omgeving, draai je dan niet om. Kijk ons recht in de ogen'
en zeg dat je ons ziet! Dat je ons hoort. Het is een schreeuw om aandacht en begrip.
Erger je niet aan de tekstjes en de foto's. Het is om jou te helpen ons te begrijpen.
Draai je hoofd niet weg maar zie ons. Hoor ons. Help ons.
En misschien moeten we het onzichtbare zichtbaar maken.
Dat gaat ons veel energie schelen en veel misverstanden uit de weg halen.
laten we beginnen bij onszelf.
laten we het gewoon zeggen als het niet goed gaat.
Zeg dat je pijn hebt En vraag om hulp.
De wereld kan veranderen maar we moeten zelf beginnen.
Ik heb jeuk.En ik ben moe.
Ik ben niet langer onzichtbaar!
En jij?











maandag 22 februari 2016

Ik ben je kwijt....

Dit gaat zo'n verhaal worden waar waarschijnlijk alleen ik wat aan heb.
Het van mij afschrijven is waar ik het voor doe.
Als iets je dwars zit dan moet je ervan af.
Dus blog ik. Ik zou het je ook kunnen vertellen.
Ik hou namelijk ook van praten.
Als ik graag naar mijzelf zou kijken zou ik gaan vloggen
Maar mijn stem en hoofd terug zien op een scherm is teveel van het goede.
Daarom letters op een witte achtergrond.
Neutraal.
Nou ja neutraal.
Ik snij best pittige dingen aan.
Voor sommige mensen in ieder geval.
Pittig genoeg om mij te "ontvrienden".
Op social media maar ook in real life.
Er bloedt er nu ook 1 dood.
Een vriendschap waarvan ik niet dacht dat die dood te bloeden was.
Ken je dat? Dat je een hele goede vriendschap hebt en dat je
denkt dat dit nooit over gaat? Lief en leed samen gedeeld?
Voornamelijk vrouwen leed, maar toch. Er altijd voor elkaar zijn.
Midden in de nacht uit je bed springen omdat ze je hulp nodig heeft.
Door heel het land crossen omdat ze het fijn vindt als je er bent!
Uren luisteren naar haar gedachtekronkels.
Een blik was voldoende om al schaterlachend over de grond te rollen.
Gewoon samen rondrijden en zomaar ergens terecht komen.
Liters koffie en zeker ook wijn wegdrinken.
Ze was een kei in andere vriendschappen laten doodbloeden.
Nooit ....echt niet, had ik gedacht dat dit ons zou overkomen.
Maar het gebeurd.
Ik word doodgezwegen.
Je hebt beloofd mij regelmatig te bellen.
Je berichtjes worden minder.
Ik wil het niet en blijf je appen.
Ik stuur grappige foto's.
En belachelijke filmpjes.
Ik krijg keurig antwoord.
En dan besluit ik te wachten op bericht van jou.
En dat komt niet.
Ik weet wat er gaat gebeuren.
Ik zie wat er aan de hand is.
Het doet verrekte veel pijn.
Ik heb nooit iemand tussen ons gelaten.
Ik heb je beschermd met mijn leven.
Letterlijk!
Ik heb gerend voor jou leven.
Ook letterlijk.
De hele wereld viel over je heen.
Ik stond achter jou.
Ik kreeg verwijten van je.
Ik zei sorry.
Ik heb het niet gedaan maar zeg sorry.
Sorry dat ik van je hou.
En je laat mij alleen.
Just when I needed you most!
En toch wil ik je bedanken.
Bedanken voor mijn lach en mijn traan.
Onuitwisbare herinneringen.
Momenten in mijn leven welke ik nooit zal vergeten.
De levenswijsheden en de dronken gesprekken.
De toevertrouwde geheimen en de heerlijke roddels.
Alles is mij dierbaar.
Ondanks de pijn nu , had ik dit alles niet willen missen.
Maar vooral had ik jou vriendschap niet willen missen.
Je zit voor altijd in mijn hart.
Naar het waarom kan ik alleen maar gissen.'
Te ver of teveel?
Te weinig of te vaak?
Te luid of te zacht?
Het is niet meer van belang.
Het is koud en stil.
Dag lieve jij....


liefs Ann






vrijdag 19 februari 2016

Gewonde moeder

Ik zit alweer in de startblokken om iets leuks en grappigs
te tikken. Iets waar we weer smakelijk om kunnen lachen.
vanwege de herkenning voornamelijk. Denk ik.
Ik heb afgelopen week Indisch gegeten. lekker pittig. Ik hou ervan.
En zoals het met pittig eten is, je geniet er 2 keer van.
En oh ja ....the ring of fire was gearriveerd!
En terwijl ik dit typ en vanwege brain fog af en toe even iets anders moet bekijken
komt er een artikel voorbij waarin ik mijzelf herken. En het is niet grappig.
Wel een feest der herkenning.
Het gaat over de moederwond. Heel veel informatie wat ik allemaal niet heel makkelijk kan verwerken. Wel weet ik dat ik het heb, Een moederwond. Ik was er al mee aan het werk, alleen wist ik niet dat er een naam voor was.

De moederwond omvat de pijn van:
  • Vergelijking: je niet goed genoeg voelen
  • Schaamte: een sluimerend gevoel dat er iets mis is met je
  • Demping: het gevoel dat je je klein moet houden om liefde te krijgen
  • Een aanhoudend schuldgevoel omdat je meer wil dan je nu hebt
Punt 1 tot en met 4 ...check!
Helaas heb ik ze alle 4. Ik weet dat ik blij moet zijn met mijzelf en trots enz. 
Maar dan toch. Die punten sluimeren als een etterende wond steeds weer naar 
de oppervlakte. En toch zijn er af en toe van die kleine momenten ,van die kleine geluksbubbels. In je buik. Die je eigenlijk 
wil laten groeien en groter wil laten worden. Het moment dat ik zo'n bubbel heb dan 
zit ik doodstil. Ik wil zo lang mogelijk ervan genieten maar vaak ebt hij langzaam weg.
Ik ben te bang. Eigenlijk moet ik die bubbel pakken en kneden en bewegen zodat hij door mijn hele lijf kan. Ruimte maken voor geluk.
Op schrift makkelijker dan het te doen natuurlijk.
Ik ben mij er in ieder geval van bewust. EN dat is stap 1.
De allerbelangrijkste stap. 
Ik weet dat ik moet groeien en uit mijn glazen huis moet.
Ik moet mijn moederwond helen. Dat wat ons vrouwen generaties lang is doorgegeven.
Dienstbaar zijn. Luisteren en niet voelen. En dat moet dus anders.
Voor mijzelf maar ook voor mijn dochter en haar dochters.
Voor jou en jou dochters.
Ik word er leuker door. Makkelijker en opgeruimder.
Minder beren op de weg en ruimte om te ademen.
Ik krijg meer lucht omdat de druk van mijn schouders afvalt.
Ik ben er nog lang niet en zal regelmatig weer terug vallen. 
Maar ik kruip weer op. Omdat ik dat kan en omdat ik die bubbel wil laten groeien.
Die bubbel waarin ik kan stralen en liefhebben.
Voor mij en voor jou.

liefs Ann




zaterdag 13 februari 2016

Be nice

Zeg het mij!
Vertel mij waar is het mis gegaan ?
Wanneer is de kentering gekomen?
Hoe is het gegaan?
Sluimerend of was het er ineens?
De onaardigheid van mensen bedoel ik.
De mensen zijn nu zelfs zo onaardig dat er een soort
van campagne voor moet komen. En is het alleen op
het internet of ook in real life? Is het begonnen met internet of is
internet alleen een vergrootglas? Is het omdat het anoniem kan?
Veilig achter een scherm waar niemand ziet wat je doet.
Cyberbullying is een verschrikking.
Ik ben er zelf ook slachtoffer van geweest.
Ik weet hoe het is en hoe het voelt.
Vooral als er mensen zich gaan groeperen.
Dan worden ze eng. Ze maken hun eigen regels en lachen
om andermans pijn en verdriet. Zouden ze dat in het echte leven ook doen?
Is het een fatsoenskwestie?
Misschien een hang naar macht en controle?
Jezelf groter en beter voelen dan een ander.
De ander geraakt zien en gekwetst.
Is dat grappig? Is dat bevredigend?
Krijg je daar een blij gevoel van of een stijf piemeltje?
Heb jij niet een moeder die jou een enorme schop onder je hol kan geven?
Is jou nooit geleerd om een ander niet te kwetsen?
Ik snap het niet. Echt waar niet.
Nu is er zelfs een campagne tegen vuiligheid.
T shirts met opdruk dat je aardig moet zijn.
Leuk hoor maar moet je niet aardig zijn omdat dat zo hoort?
Omdat je met aardig zijn zoveel meer bereikt dan met gesar.
Een aardigheidje levert een glimlach op.
Een warme groet of een schaterende lach.
En dat aardig zijn moet onze tweede natuur zijn.
Gewoon omdat het fijn voelt.
Natuurlijk zullen er rotzakken zijn die misbruik
maken van de goedheid van iemand anders.
En die mag je rustig de deur wijzen.
Vriendelijk doch dringend adviseren de highway te nemen.
Weggaan en optyfen.
Want dat heb ik inmiddels wel geleerd van mijn zijn zoals ik ben.
Ben je lief dan mag je blijven en doe je stom dan moet je weg.
Niet alleen op het internet  maar ook van mijn stoepje thuis.
Ik heb mijn energie nodig voor mijzelf en mensen die dat verdienen.
Dus kost je energie dan mag je doorlopen
Ben je lief voor mij dan ben ik het voor jou.
In het echt en op internet.
Als we dit nou gewoon allemaal doen en mensen gewoon ook
weer aanspreken op fout gedrag dan moet het goed komen.
Dus niks T shirt maar gewoon lief doen.

liefs Ann













zaterdag 6 februari 2016

Geopend en blootgegeven

En dan gebeurt het.
Dat wat ik eigenlijk niet wil.
Een uitnodiging krijgen als je een burn out hebt.
Ik weet dat ik er vaker uit moet.
Ook weet ik dat alleen maar thuiszitten in mijn
ruikende joggingpak niet goed voor me is.
Maar de keren dat ik er even uit moet naar de winkel
of een bezoekje aan iemand dan ben ik blij '
dat ik weer thuis ben. Mensen ,vooral veel, om mij heen maken
mij onzeker. Ik schuifel dan wat heen en weer en begin te zweten.
Klamme handjes en een natte rug. En heel soms begin ik te bazelen.
Als ik al woorden kan vinden dan zijn het vaak woorden die niet
matchen met de avond. En achteraf komt dat besef pas.
Oeps! Geen fijne basis om nog een keer weg te gaan.
Deze avond waar ik voor uitgenodigd ben durf ik
niet alleen aan. In mijn eentje naar Utrecht s'avonds laat.
Nope! Gaat niet gebeuren. Dus vraag ik of mijn lief mee mag.
En gelukkig kan dat! Gisterenavond was het zover.
Al 2 dagen van te voren rust ik uit en probeer er niet
over na te denken waar ik heen ga en wat ik kan verwachten.
Ik wil de paniek nog even uit stellen.
Lief rijdt en is daar ooit een keer eerder geweest en besluit om
zonder navigatie dat laatste stukje door Utrecht te rijden.
P A N I E K
Maar het lukt. Hij laat mij op een zo goed als verlaten parkeerterrein
uitstappen. Ik voel  mijn maag inhoud omhoog komen en probeer
aan bloemetjes en zon en zo te denken. Happy thoughts.
En voor ik kan knipperen met mijn ogen heb ik in een yellow cab gezeten en
sta ik binnen een een prachtige hal. De avond heet open en bloot.
Een vertelsel/zang/openbaring avond.
Er lopen vrouwen rond die meer vrouw zijn dan ik ooit zal zijn.
Ik glimlach en verwonder mij over de enorme hakken ,strakke leren broeken en
het ellenlange lijf met borsten en konten en make up. Veel make up.
Ik drink met iets te grote slokken mijn wijn op.
Ik onderdruk de paniek en glimlach.
Ik knik vriendelijk tegen die enorme vrouwen.
Ik vertel mijzelf dat ze mij niet zullen verslinden. Al twijfel ik over 1. Ze zou het kunnen.
Ik knuffel mijn vriendinnetje en ben blij dat ze er is.
We kunnen gaan zitten. Het gaat beginnen.
Susan,oud TROS omroepster , begint haar verhaal te vertellen.
Ze zingt en vertelt. Ook heeft ze een boodschap. Ik probeer uit alle macht de avond te halen
en moet helaas sommige stukken deleten. Niet opslaan om mijzelf te redden.
Na de pauze weet ik dat ik het kan redden.'
Ik ga weer zitten en de wijn doet zijn werk.
Bij mij ,maar ook bij de anderen. Er klinkt een beetje hysterisch gegiechel achter mij .
Het is ook een oud omroepster. Ze wil nog steeds van zich laten horen.
Ook al is het niet haar avond. Ook oud journaalman Edvard Niessing is er.
Ook hij is aanwezig. Letterlijk en figuurlijk.
En als ik zo om mij heen kijk zijn er meer mensen aanwezig.
Misschien is het omdat ik in een burn out zit ,maar ik zie de mensen vanaf de zijlijn.
Ze zijn druk en willen zich laten gelden. Men is aanwezig in lijf en leden.
Niet allemaal. Anderen duiken in de enorme snoeppot.
Zoeken zeker 10 minuten lang naar het juiste snoepje.
Ik wil mee helpen zoeken.
De afterparty gaat mij niet lukken.
Ik kan het gewoon niet. Het is teveel.
Ik heb de boodschap van Susan gehoord.
Ik heb hem gehoord. En nogmaals gehoord'.
En voor mij is het nu even niet zo.
Ik wil wel anders denken maar weet even niet hoe.
Dus denk ik maar even helemaal niet en voel.
Ik knuffel Susan na afloop en zeg dat we snel moeten afspreken.
Want wat ik die avond heb gezien is een vrouw die staat voor wat ze is.
Gepokt en gemazeld door het leven.
Ze heeft echt wat te vertellen.
Ze heeft een boodschap.
Een missie.
Go Susan.





liefs Ann