Humor gezocht!

Ik heb een vastloper.
Ik wil wel bloggen en vertellen en spuien.
Maar ik ben mij te bewust van mijn omgeving.
Vertellen over dat mannen niet kunnen zoeken zijn uitgekauwd.
Over sex misschien? Maar ja daar zijn er meestal 2 bij aanwezig. Meer kan wel maar
dan moet ik een navigatie hebben anders raak ik geheid de weg kwijt. In je eentje kan ook, maar dan ben je snel klaar.

Qua vertellen bedoel ik.
Ik wil niet kwetsen of mensen zich ongemakkelijk
laten voelen. Ik kan dit natuurlijk oplossen door
alleen over mijzelf te schrijven. Maar dat is heus niet boeiend genoeg hoor.
Het is de combinatie die de muziek maakt en niet alleen de toetsenist.
Mooi woordgrapje denk ik? Toetsen. Van de laptop en de keyboard.
Na ja...laat maar. Dat bedoel ik dus. Grapjes die ik alleen leuk vind.
Schrijven over wat ik meemaak misschien. Mwah...huishouden is
niet iets waar je boeiend over kunt schrijven.
Oh ik had wel even iet waar ik van alles over kan vertellen maar om respect voor
 privacy doe ik dit maar niet. Ik bracht namelijk boodschappen rond naar mensen
die het goed konden gebruiken. Ik kan wel 2 weken bloggen om hierover te vertellen.
Doe ik maar niet. Wel dat mijn vriendinnetje en ik dwars door Deventer reden en met foute kerstnummers meezongen en de slappe lach kregen van mijn navigatie miep!
Maar ja....daar moet je bij zijn geweest om het ook grappig te vinden.
Vertellen over mijn auto immuunellende?
Mwah...niet erg grappig op het moment. Hashimoto is nog steeds niet gesetteld.
Die japanner wil  maar niet een fijn plekje krijgen. En de rest van mijn auto immuunellende heeft al wel een eigen plek gevonden en weigeren weg te gaan. Ook niet grappig dus.
En dan hoor ik regelmatig...jij hebt de humor aan je kont hangen.
Jij bent zooo grappig! Ik kan altijd zo met jou lachen.
Nou lieve mensen, mocht het zover zijn dat je met mij kan lachen of dat je iets achter mijn
broek ziet hangen wat ook maar iets op humor lijkt, please laat het me weten.
Ik ben het even kwijt!

liefs Ann

oefening baart kunst

Ik hoor het vaker.
Ann je moet echt blijven schrijven. Dat doe je zo leuk.
Ja leuk. Maar waar haal ik mijn ideeën vandaan.
Uit gesprekken op straat? Die gesprekken worden niet leuker.
ik was eerst...nee ik!
Mevrouw, mag ik u wat  ..
nee geen tijd!
Bij het bushokje op je mobiel kijken want daar gebeurt het.
Wat een ergernis.
En dan heb je mij.
Tot frustratie van mijn gezinsleden kwek ik er op los.
Hallo, oh die pudding is echt lekker.
Wat een leuke schoenen heeft u aan.
Tsja, ik ben dan ineens eng.
Een vreemde die tegen je praat. Dat is raar.
En gevaarlijk!
Ik heb nu inmiddels het voordeel dat ik wat ouder ben
en dus minder staatsgevaarlijk.
Mensen trekken hun  kids nog net niet een arm
\uit de kom om ze tegen mij te beschermen.
Dat heet een zondagsarm weet je dat?
Vaders en moeders die op zondag met hun
kids in het park lopen en ieders een hand vastpakken
en ze van voor naar achteren zwaaien. dat levert vaak zo'n armpje uit de kom op.
Dat zal nu ook wel anders heten.'
Want vaders en moeders hebben flexibele werktijden.
En dus lopen niet alleen op zondag in het park.
De kids van nu kunnen ook allemaal al poseren. Zo knap.
Ik sta nog steeds als een debieltje op de foto.
Als je vroeger voor de spiegel stond te oefenen hoe je op de foto moest dan was je ijdel en raar!
En nu oefenen de kids alsof hun leven ervan af hangt. Maar eerlijk is eerlijk. Ze staan er allemaal
prachtig op. In tegenstelling tot mij. Ik zie of een enorm beige vlak,stomme trui, of mijn ogen zitten dicht. Verkeerde hoek roep ik ook vaak. En het ergst zijn die selfies van mensen die met jou op de foto willen.
Je kan ze niet deleten,want zij staan er leuk op.
En ik? Ik heb geen ogen en ik zie eruit als een chipmunk!
En dan doe ik een gebedje. Please...plaats hem niet op social media!
Gelukt...deze keer.
Toch maar weer oefenen.


liefs Ann

Bubbel

Waarom?
Waarom is het zo moeilijk om jezelf mooi te vinden?
Gewoon hoe je bent? Met een pukkel of een wrat.
Of met 20 kilo te veel of te weinig.
Heel soms is er een momentje dat je je mooi voelt.
Sexy bijna. Een gevoel dat steeds minder en minder wordt.
Tot het zover komt dat het moment dat je je een hottie voelt en
je daar van schrikt. Gewoon omdat het niet meer zo vaak gebeurt.
Helaas is er maar weinig nodig om die bubbel te laten klappen.
Die heerlijke roze bubbel waarin je danst en lacht en mooi bent.
Je glanst en gloeit. Je bewegingen zijn vloeiend en erotisch.
Die wonderbaarlijke bubbel waarin je lijf lijkt te zweven
en je onderkant vervaarlijk begint te ontwaken. De honger stijgt van onderen
op naar je heupen en onderbuik. Je kronkelt om het kriebelen te laten opstijgen.
Je hart slaat een fractie over en je lacht. Dit is fijn en dit voelt goed.
Een stemmetje ergens in je achterhoofd bedenkt ineens dat de pindakaas
bij de jumbo in de aanbieding is.

Weg weg weg.....je bent nu even
niet de huismuts maar een vamp. Een sexy motherfocker!
En je probeert het gevoel weer terug te Hans Klokken.
Zoeken...oh wacht,daar is het. Langzaam beweeg je je heupen en
zoekt die warme loomheid weer op, En het lukt. De tinteling is er weer.
Je ietwat te zware lijf beweegt vloeiend en geruisloos door de ruimte.
Je veel te ordinaire sex bh laat je met 1 beweging op de grond vallen.
Je borsten maken een ketsend geluid tegen je buik.
NIET AAN DENKEN!
Je vlijt je op het bed. Het ruikt wat muf. Moest ik het al niet verschonen? Oh wacht de wasverzachter is op. 
KSSSTTT . Je partner kijkt je zwoel aan , of kijkt hij naar je buik?
Die ietwat opzij bubbelt terwijl jij je bevallig neervlijt op het bed.
Voorzichtig kijk je naar beneden en inderdaad. Het is wat veel.
 Ik moet nog vlees halen voor de gourmet. Want tante Mien komt ook eten.
GRRRRRR.
Je zucht en kijkt naar je partner. Hoopvol kijkt hij je aan.
Ook hij is blij met je roze sexy bubbel.
Maar het is te laat. Het onvermijdelijke is gebeurd. De kriebel is weg.
De bubbel is gebarsten en ineens is dat veel te kleine ordinaire setje
een boodschappenlijstje geworden. Waar en hoe dit kon gebeuren is een raadsel.
Je trekt je terug en hijst je in die heerlijke comfortabele tent met uit gelubberd elastiek.
Je glimlacht meewarig naar je partner .
Je schiet je joggingbroek aan en stapt op je fiets.
Hallo jumbo......

Gebruiksaanwijzing

Nooit gedacht toch gekregen.
Of zo iets!
Gekscherend roepen we wel eens dat het zoveel handiger was als je
een gebruiksaanwijzing zou kunnen krijgen bij iemand.
En dan vooral bij diegene die toch al niet te nassen is!
Nu ben ik toch wel een voorbeeld uit een boekje.
Stemmingswisselingen en hormonaal in onbalans.
Hallo chronische ellende. Welkom in mijn perfect chaotisch leven.
Je kan er heus wel bij. Voor mijn omgeving is het lastiger dan voor mij.
Nu kan ik 2 dingen doen. Mijn schouders ophalen
én denken : jullie probleem.
Of optie 2 : een gebruiksaanwijzing opstellen.
Ik ga voor dat laatste. En ik ga er voor het gemak van uit dat
deze multimaal inzetbaar is.
Komtiedan:

1   Tast voorzichtig mijn bui af. Bij twijfel gooi        eerst een stukje gebak.
2   Denk niet dat je weet hoe ik denk. Vraag aan        mij waarom ik je uitscheld.
3   En neem mij niet teveel kwalijk. Ik kan er            niks aan doen dat ik zeur!
4a Wees oprecht en eerlijk. Ik heb niet altijd de behoefte aan tact.
4b Bij twijfel aan 4 a ,kijk dan eerst of ik vuur spuug.
5   Ik kan op het laatste moment ons uitje afzeggen. Boeien, ga dan lekker alleen!
6   Ik ben ziek ....dus?
7   Oh en als we afspreken om elkaar te zien kan dat dodelijk vermoeiend zijn. Mocht ik na 10                   minuten weer naar huis willen dan ligt dat niet aan jou. Of misschien wel,tsja.....
8   En dat jij leuke dingen doet met je familie en vrienden en zo ,val mij daar niet mee lastig!
9   Als ik je zonder reden aanvlieg , bedenk dan dat ik extreme jeuk heb, of pijn heb of je gewoon            een bitch vind.
10 Vergeet tussendoor niet dat ik hoe dan ook iets menselijks heb.
11  Mocht je een briljant dieet tegenkomen waarvan je zeker weet dat dit werkt bij mij,
      waag het niet om dit te vertellen. Als ik een diëtist wil zoek ik er zelf wel 1.
12  En mocht je de achternicht van de buurman van je aangetrouwde kuttenkop oom op een                       verjaardag spreken  en die schijnt hetzelfde te hebben en die heeft een briljante arts , waag het             niet om mij die naam door te geven. Mocht ik medisch advies willen dan ga ik wel naar het                 ziekenhuis

Dit zijn gewoon wat basis regels.
Als je je hier een beetje aan houdt dan moeten we best door 1 deur kunnen samen.
Leuk toch? Dat ik de moete heb genomen. Toch ? Hey. Hallo? Hey..KSSST...


Liefs ofzo

De wereld slaat doorrrrr

Ja joh.
Doe eens lekker gek.
Laat gewoon 6 ribben verwijderen omdat je de smalste taille van de wereld wil hebben.
Soms is de sociale media een bitch.
Veel dingen komen gewoon je huiskamer binnen zonder eventuele waarschuwing.
Zo ook dit schepsel. Pixie heet ze.
Ze vergelijkt zichzelf met een transgender omdat ze in een verkeerd lichaam zit.
Ze is geen gewone vrouw maar een cartoonkarakter.
Ze heeft 15 operaties gehad en de tot nu toe laatste is het verwijderen van
6 ribben. Echt waar! Ze heeft een arts gevonden die haar heeft geopereerd.
Die arts zou gestraft moeten worden!

Dan moet ik ineens denken aan mijn mede lichen sclerosus patiënten.
Ook wij zijn geboren in een verkeerd lichaam.
Namelijk een ziek lichaam!
Een lichaam wat onze vrouwelijkheid aantast en ons genitaal verminkt.
Een lichaam , wat ons stukje genieten en opwinding voelen , afpakt.
Wat ons doet ineen krimpen als we toch proberen gemeenschap te hebben.
Of wat ons doet huilen als we met oprekmiddelen proberen om de vagina
open te houden omdat we anders niet meer kunnen plassen.
Onze schaamlippen verdwijnen. Versmelten met de rest.
Onze clitoris wordt overgroeid door littekenweefsel en huid.

En dan heb je nog de besneden vrouwen. Afschuwelijk wat zij hebben doorgemaakt.
Vernederd en verminkt. Maar ondanks dat de reden van de verminken verschillen zijn,
zijn de naweeën van ons LS ers en de besneden vrouwen hetzelfde.
Ook zijn zijn van hun vrouwelijk genitaliën ontdaan.
Weliswaar in naam van een geloof maar vaak door iemand
van wie ze onvoorwaardelijk hielden.
Hun moeder of tante of ander familielid.
Gelukkig is daar minister Schippers.
Zij wil de hersteloperaties van deze vrouwen vergoeden
omdat ze vrouwelijk genitale verminking ziet
als een "misdadige schending van de lichamelijke integriteit".
De hersteloperatie valt onder de Zorgverzekeringswet.
Prachtig....toch?

Maar wij , lichen sclerosus patiënten  , dan?
Waar kunnen wij terecht?
Wie helpt ons om de schending van ons lichaam te herstellen?
Terug naar die arts die 6 ribben heeft weggehaald en rubberbanden heeft
geïmplanteerd in haar lippen. Al dat soort artsen zouden voor een tuchtraad
moeten komen en als straf, alle vrouwen van over de hele wereld ,
ook geboren in een verkeerd lichaam ,moeten opereren .
Gratis en voor niets.
Want ook wij zijn geboren in een verkeerd lichaam.
Geboren in een ziek lijf.
Of geboren in een ziek werelddeel.
Ziek is ziek .

Vuurtje

Burn out.
Opgebrand.
Dat zegt men.
Om opgebrand te zijn moet je eerst het vuurtje aan gehad hebben ...toch?
Ik kan mij niet herinneren dat ik een vuurtje had.
Misschien heel lang geleden. Het vuurtje is er dus niet meer.
Als ik hem al heb gehad is die met de noorderzon vertrokken.
Misschien heb ik het daarom zo koud. Mijn vuur is weg.
En ik ga niet als een idioot zoeken naar lucifers.
Ik wacht heel even tot de ergste kou weg is en start dan langzaam weer op.
Dat is mijn doel. Geen snelle fix manieren. Gewoon rust.
Waarom mijn vuur weg is? Teveel gedoe.
Je hoort het weleens om je heen. Burn out.Overspannen

.

Dat waren slappelingen dacht ik. Van die extreem gevoelige ,geitenwollenssokken types. Die een excuus zochten om de hard werkende wereld
gedag te zeggen en al mantra's neuriënd hun chakra's te reinigen . Die vooral niet aan de maatschappij wilden deelnemen ,maar op een matje willen gaan  kronkelen. Kruidenthee drinkend elkaar diep in de ogen kijken en tot jezelf komen. Die mensen  ja....die uren lang seks kunnen hebben door het uit te stellen.
Dat dacht ik dus. Totdat er een aanntal dingen gebeurden in mijn leven die mij totaal van mijn sokken joegen. Die achterlijke auto imuunziektes bijvoorbeeld.
Mijn zijn en wie ik dacht te zijn werden overhoop geschoten door Hashimoto.
Ik bestond en dat was het. Ik maakte mijzelf wijs dat ik juist door te gaan werken mijn ritme zou houden en kon existeren. Dus ging ik door. Dag in dag uit en door routine te houden hield ik het vol.
Totdat er een aantal dingen achter elkaar gebeurden en mij van mijn stuk brachten.
Mijn moeder kwam te overlijden. Nu hadden we al even geen contact maar dan toch komt het aan.
Mijn vader met wie ik wel contact heb ,heeft haar gevonden. Zijn verdriet en zijn zorgen deden mij bijna wankelen. Ik wilde hem dicht bij mij hebben wonen. Dat ging bijna door. Hij kreeg het huis van mijn moeder gegund door de woningbouwvereniging.( Mijn ouders waren gescheiden van tafel en bed) Hij was al 3 dagen aan het schilderen toen de woningbouw vereniging van gedachten veranderde en de huur met 24 % verhoogde. Dat was de druppel. Knak hoorde ik .Niet een subtiel knakje maar een dikke boomtak die knakt en dat geluid weerkaatste in mijn hoofd.
Ik moest mijzelf oppakken want ineens moest er veel geregeld worden. Het huis moest leeg want mijn vader kon nu de huur niet meer betalen en een
zus die ik al 15 jaar niet had gezien kwam ineens ten tonele.
Damn.....dat nam gelukkig mijn man op zich.
En toen ik dacht dat het niet veel slechter kon gebeurden er nog wat dingen.
Dingen waar ik niet over kan schrijven omdat het erg persoonlijk is. En niet voor mij want ik deel vrijwel alles met jullie. Maar anderen zouden er aanstoot aan kunnen nemen.
In ieder geval stond mijn leven op zijn grondvesten te schudden en wist ik niet meer wat voor of achter was. En terwijl ik zo diep zat wist ik dat mijn ergste angsten uitgekomen waren en dat ik er nog was.Ik kon dit! Met hulp weliswaar maar het lukte.
Mijn vader woont nog in zijn oude appartement.
Mijn zus ligt nog steeds dwars. Dus de toestand om mijn moeders overlijden is nog steeds niet afgerond.
Maar mijn gezin ,mijn anker, en mijn thuishaven, wij zijn er nog.
Door weer en wind gegaan.
We varen nu weer dezelfde koers.
En i.p.v. dekknechtje ben ik een luie cruise gast die al mantra zingend op het dek ligt.
Niet op een yoga matje maar op een luie dekchair.Want deze vrouw gaat genieten.
Het is tijd voor mij.
Steek het vuurtje maar aan.


liefs Ann

Kopzorgen

Ik zit rechtop in bed.

Ik ben bezweet en bang.

Ik kreeg een appje in mijn droom.

Een berichtje waarin stond : ik ga

En ik was ineens bang en dacht dat ze dood was.

Maar bedacht me dat ze misschien de zin af zou maken met : voor 

een second opinion naar een andere arts. En snel opende ik het bericht.

En er stond: ik ga heen. Bedankt voor je vriendschap. Gevolgd door een 

prachtige foto van een prachtige vrouw.

Mijn oud klasgenootje en vriendinnetje is ziek. 

Ongeneeslijk ziek. Ze gaat dood. Nu gaan we allemaal ooit eens. Maar zij 

gaat ietsje eerder dan ons. Ik droom erover .

Ik denk veel aan haar. Ik stuur berichtjes. Grappige vooral.

Vraag of ik iets voor haar kan doen.

Ik heb aangeboden om haar naar de chemo te rijden en 

verhaaltjes voor te lezen.

Maar helaas ..... de chemo kan niet meer.

Haar mooie hoofd zit vol.

Vol met zorgen en verdriet. 

En met kanker.

Lekker belangrijk!

Er borrelde weer iets.
Er komen zinnen in mijn hoofd en er ontstaat langzaam weer een blog.
En ineens een dikke blop en daar zit ik dan weer.
Ik begin en de zinnen als vanzelf uit mijn vingers.
ontstaan
Maar heel eerlijk.
Over deze heb ik een beetje mijn twijfels.
Ik doe het gewoon en zie wel wat ik verwijder of laat staan.
Ik ga refereren aan een vorige blog.
Die over een bootje op zee in een storm.
Dat ik rechtop ga staan en meedein op de wind.
Tuurlijk Ann!
Jij danst mee op de wind.Stoer en onaantastbaar.
Ha..... eerlijk?
Ik ben wel 3 x uit die boot geflikkerd!
Klote storm. Natuurlijk ben ik niet ineens sterk enzo.
Was het maar zo'n feest.
Net als met die tekstplaatjes op facebook.
We zien ze allemaal bij onze 'vrienden' voorbijkomen.
Van die levenswijsheden. Foi....iedere keer dat ik er weer 1 lees denk ik:
oh dat is mooi. Dat ga ik doen.
Je weet wel: loslaten en sterk zijn en diepe dalen
en hoge bergtoppen en dat soort shit.
Een hoog Dalai Lama gehalte en wijsheden die op ieder toilet niet zouden misstaan.
Zou je er nou beter van kunnen poepen dan zou het briljant zijn.
Maar dat is niet zo helaas!
Maar ik dwaal weer af. Ik ben dus uit die boot gedonderd.
Tsjonge dat ging best hard.
Gelukkig heb ik lieve vriendinnetjes waar ik tegen kan aan kletsen.
Die mij ook weer even lekker laten huilen en mij ook normaal tegen
dingen aan laten kijken. Weet je...ik ben een soort van circus artiest geworden.
Ik voel mij verantwoordelijk voor andermans geluk. En dat is niet echt te doen.
Ik was zodanig aan het jongleren dat ik niet doorhad dat de ballen waar ik mee jongleerde, keien
waren geworden. Te zwaar en te glad. Ik deed zo verschrikkelijk mijn best om aardig gevonden te worden. Compleet ten koste van mijzelf.
Ik wil gezellig en met iedereen vriendjes zijn.
Tsja....dan moet je dus in die storm uit de boot donderen en dan keihard tot het besef komen dat je het uiteindelijk toch alleen moet doen. Al die credits die ik dacht opgebouwd te hebben door lief te zijn en mensen te pamperen en te koesteren. Die credits zijn niet ingewisseld.
Net door de mensen die ik dacht in ieder geval.
Weet je door wie wel? Door jullie.
Jullie die mij een berichtje hebben gestuurd. Een lief kaartje door de bus hebben gedaan.
Een mooi kadootje hebben laten brengen en de mooie bloemen hebben laten bezorgen.
Al die dingen hebben mij iets doen beseffen.
Hoe minder moeite ik doe , hoe groter de beloning.
Ik kom uiteindelijk tot een mooi besef. Dankzij jullie.
En weet je wat dat is?
Ik mag mijzelf zijn.
En jij dus ook.
Leer van mijn gevecht en zie dit als zo'n #facebookDalaiLamakloteberichtje .
We zijn prachtig zoals we zijn.
Zien anderen dat niet dan zijn ze niet belangrijk genoeg voor ons kringetje.
En waarschijnlijk gaan we nog wel op ons bevallige bekje.
Nou dat is dan maar zo!
Ik zeg maar zo : LEKKER BELANGRIJK!

liefs Ann

Frustratie ofzo

Het is teveel.
Teveel mensen die ongenuanceerd dingen roepen.
We hebben ze allemaal in onze vriendenlijst op social media.
Van die schreeuwers , die koste wat kost hun mening knetterhard
mijn kop in proberen te douwen! Hou eens op!
Ik heb recht op mijn eigen mening en hoef de jouwe niet mijn
strot doorgeduwd te hebben.
Ik heb er niet om gevraagd ook. Het is ongewenst. Heel erg ongewenst.
Het is voornamelijk napraterij. Ergens de klok horen luiden maar geen idee waar de klepel hangt.
Lekkere drama foto's erbij en lekker propageren. Geen idee hebben ze van de impact en al helemaal niet wiens boodschap ze brengen. Lieve mensen en media vriendjes. Het gaat niet om wat jij wel of niet goed vindt. Het gaat er ook niet om dat je mij iedere keer duidelijk maakt aan welke kant je staat. Zou je niet liever gewoon je mening voor je houden? We hebben geen idee wat er achter de schermen speelt. We zijn niet bij crisis overleggen en we zijn niet in een oorlogsgebied geweest.
social
We horen geen mening te hebben. We horen te kijken en te luisteren en te voelen. Naar onszelf en ons gevoel. Kijk in je hart en niet naar een propaganda foto.
En mocht je dan nog steeds vinden dat we te weinig opvangmogelijkheden hebben of je baalt dat er zoveel vluchtelingen komen , praat daar over met je vrienden of buren of je huisarts.
Maar lieve mensen duw mij jou mening niet door mijn keel.
Ik zie mensen switchen van pro naar con en weer terug. Net naar gelang welke foto erbij geplaatst wordt. Ik gruwel daarvan. Niet dat je switcht, maar dat je mij daarvan op de hoogte brengt.
Iemand vroeg mij laatst wat de rode draad van mijn blogs is.
Ik zocht koortsachtig naar een mooi en goed en eventueel literair antwoord.
Ik kwam er niet op, tot mijn man riep: frustratie!
En dat is het dus. Niks pretentieus of ingewikkelds. Gewoon frustratie.
Ordinaire zeikblogs met wat mij irriteert.
Maar blijkbaar zijn er meer mensen die mijn frustratie delen ,want ik word gelezen.
Nou ja mijn blog dan.
En daar hou ik van.
Ik probeer geenszins mijn mening door jullie keeltjes te duwen.
Nou ja een beetje dan.

                               Blijf dicht bij jezelf en wees lief voor elkaar



liefs Ann

Storm

Ken je dat? Je leven kabbelt rustig en kalm aan je voorbij.
Je geniet van kleine dingen tot je de kleine dingen niet meer ziet en
dat het gewoon gewoon is. Je leven is gewoon gewoon en je doet wat je moet doen.
Je werkt en je leeft. Je hebt het goed. Simpel maar goed. Goed voor jou.
En dan ineens is er een briesje. Je dobbert nog in je bootje op de zee.
De zee is kalm en het briesje is een beetje verkoelend en aangenaam.
Je dobbert met het briesje wat af en toe de kop op steekt. Je peddelt af en toe mee,
maar de meeste tijd zit je gewoon te genieten.
Tot  de wind toeneemt. Het voelt wat ongemakkelijk die woei.
Je pakt je vast aan de rand van je bootje. Je probeert om met de wind mee te gaan.
Het is tegenwind. Hij is genadeloos en waait je om de oren. Je schuilt en probeert
de wind te ontduiken. Geen kans. De wind neemt toe en wordt een storm.
Terwijl je weggedoken zit om de wind geen kans te geven jou te laten pakken ,besef je dat dit niet werkt. De wind pakt je boot. Je  klemt je vast en zet je schrap. Je prevelt schietgebedjes
en denkt koortsachtig na hoe je deze storm kan weerstaan. Je vingers doen zeer van het vasthouden.
De kramp schiet er in en je benen lijken slap alsof zij jou niet kunnen dragen.
En dan ineens is er een eureka moment.Ik besef wat ik moet doen.
Ik ga mij niet schuil houden tot de storm over is. Ik moet leren hoe ik deze boot kan besturen. Ik moet de zee en de wind mij eigen maken.Ik sta rechtop in de wind en trotseer hem.
Ik zet mij niet meer schrap maar laat mij meevoeren . Ik moet mijn handen loslaten en de wind tegemoet treden. Ik sta rechtop in mijn boot en dans met de wind.
Neem mij mee wind en laat mij dansen.


Liefs

Dreszuur

Paardensport.
En dan specifiek de dreszuur. Wat een drama is dat.
Men gunt elkaar niets. Ja rampen en ellende.
En waarom? Geen idee. Misschien dat wij er samen
achter kunnen komen. Vul gerust aan.Jou ervaringen en
meningen zijn belangrijk voor mij. Maar misschien moet
ik eerst een voorbeeld geven?
Laten we bij het begin beginnen: instructie!
Daar begint het al. De instructie is veranderd. Vroeger hadden we
instructeurs die autoriteit uitstraalden. Mijn kind leste bij mijnheer Bril.
Je haalde het niet in je hoofd om te
ja maaren. Als je instructeur zei dat je de hele week zonder beugels moest
rijden omdat je zit zo ellendig was dan deed je dat. Nu gaan de mensen naar een andere \
instructeur. Want ja niemand zit graag zonder beugels op zijn paard. En de gemakkelijkste weg is toch een andere instructeur. En dan begint het shoppen.
Net zolang instructeurs zoeken en uitproberen tot je die ene hebt gevonden. Die ene die jou de hemel in prijst en zegt dat alles wat fout gaat aan je paard of pony ligt. Die ene instructeur die al bellend in de hoek zit en af en toe opkijkt en roept: ja daaaaaar!!!! Dat is mooi!!! Goed gedaaaaaan!!!!Die ene instructeur die dan een keer meegaat naar concours omdat je nooit winst rijd. En dan gaat die mee en dan is het duidelijk waarom je geen winst rijdt......de jury! Die deugt niet en is raar!
Dat je stalgenoot wel winst rijd komt natuurlijk omdat ze de jury kent! Niet omdat ze zo keurig op de letter rijd. Die hele simpele bok loopt gewoon keurig zijn proef zonder fouten en wint. Ja dat kan natuurlijk niet. Of dat andere talentvolle paard wat af en toe de weg kwijt is. Dat die hogere punten rijdt is niet te begrijpen. Dat die goede stukken voor een 9 heeft is niet gezien natuurlijk.
Kortom, het ligt overal aan behalve aan jezelf.
Mijn kind is een dreszuurder. Bij de pony's begint het al. Stel je hebt heerlijk gereden en je bent blij. Dat kan natuurlijk niet. Want je weet de punten nog niet. De punten bepalen of je goed gereden hebt of niet. Dat is toch onzin? Wat als je de proef uitkomt en je hebt samen met je beestje een heerlijke 6 minuten lang genoten? Het aangalopperen ging deze keer bijna vanzelf. Het voelde fantastisch.
Maar dat kun je niet zeggen als iemand vraagt hoe het gegaan is. Want stel dat je slechte punten hebt dan denken ze dat je er geen verstand van hebt. Heb je wel hoge punten dan mag je niet zeggen dat het fijn ging, dan ging het per ongeluk. Hij ging best fijn zeg je dan. Want oh wee als je arrogant overkomt. Voordat mijn kind en ik die regels door hadden zijn we natuurlijk al vaak de mist in gegaan.
Ik kan mij nog een keer een kampioenschap herinneren. Mijn kind reed inmiddels bij de paarden en was 15. Het ging om een kringkampioenschap in het Z2. Zure 2 dus. Mijn kind werd reserve kampioen en ging heel enthousiast naar de kampioen. Ze gaf haar een hand en feliciteerde deze dame met haar titel. De dame stamelde wat en riep toen dat mijn kind niet kon rijden en dat het belachelijk was dat zij reserve was geworden met  haar manier  van rijden. Waarom? Geen idee. De Z van ZUUR dus.
Waarom is het not done om gewoon blij te zijn met je knol en je proef?

Wat zeg je?

Waarom zeggen wet het een en bedoelen we het andere?
Dat is toch gek? Wat is de reden dat we dit doen?
Of denk je dat jij dit niet doet?
Voorbeeldje : hey schatje, ik ga vanavond even naar mijn vrienden. Is dat ok?
Jij : ja hoor lieverd , geen probleem.
Maar dat meen je niet. Want het is wel een probleem. Je wou net gezellig op de bank samen
met een wijntje en wat hapjes. Maar dat zeggen we niet. Nee , we zijn dan een soort martelaars en
gaan zitten kniezen in ons eentje op de bank en vroeg naar bed.
Dat is toch raar? Waarom zeggen we niet gewoon dat we de avond anders hadden ingepland?
Denken we dan dat we aandacht vragen voor onszelf en dat dit niet mag?
Of vinden we het juist lekker om zo'n avond alleen te zitten en dan ruzie te maken als ze thuis komen? Hij komt thuis van zijn gezellige avond en dat jij lekker los kan gaan. En terecht vinden we zelf. Want wij hebben zielig alleen gezeten en ons verveeld. We hadden alles klaar voor een gezellige avond en hij ging weg. Waarom doen we dat?
Nog een voorbeeld? Je loopt ergens en iemand staat op je teen. Je teen met die ingegroeide teennagel die er half afhangt en zo verschrikkelijk klopt dat tergkloppen geen optie is. Die teen dus.
Diegene staat er vol op en jij verkrampt en roept AUTSJJ. De beul verontschuldigt zich en zegt dat die er niks aan kon doen. En wat doe jij? Met tranen in je ogen en een stem die komt vanuit het diepste van het diepste, de pijn verbijtend ,zeg je : geeft niks. Doet geen pijn.
WAAT??? Waar haal je het vandaan dat het niet zeer doet? Je strompelt verder en hebt water nodig.
Je lieffie is bezorgd en slaat lief een arm om je heen. Die je vervolgens weg slaat omdat je teen zo zeer doet dat je geen aanraking kan velen. Waarom hebben we niet tegen die beul gezegd dat het verschrikkelijk zeer doet en dat je teen er bijkant afvalt? Is toch raar?
Je komt bij het boodschappen doen een oud klasgenoot tegen. Juist nu je je niet zo goed voelt.
Je hebt slecht geslapen en ziet er uit alsof je figureert in een zombiefilm. Je huid is wit doorschijnend en je wallen donker als de nacht. Je hebt je stinkende werkkloffie nog aan en je riekt naar zweet.
En juist dan....kom je die ene tegen die er smetteloos uitziet en die vroeger al zo minachtend naar je kon kijken. Diegene die alles wist over iedereen en dan zo besmuikt kon lachen dat het je
raakte in je binnenste. Die ja...die kom je nu tegen. je hebt hier geen zin aan en duikt in de waterkers.
Te laat ,je bent gespot. Je hoort je naam al kirrend en haar stem klinkt als klaterend koel water op een zinderend warme zomerdag. Je draait je om en je wil haar naam noemen. Dit gaat niet. De waterkers heeft gekke dingen gedaan met je stem en al kraken en piepend zeg je hoe gaat het? Zij antwoord dat het fantastisch gaat en ze vraagt : hoe gaat het met jou?
Je wil zeggen dat het verrot gaat. Dat je in de steek gelaten bent door je man omdat hij het toch liever
met mannen deed. Je 3 kinderen superlastig zijn en dat de tweeling zelfs geweigerd is op de peuterspeelzaal vanwege ongeoorloofd gedrag . ( wie bepaald eigenlijk wat ongeoorloofd is? )
Maar dat zeg je natuurlijk niet. Je roept dat het fantastisch gaat en merkt ineens dat het piepende en krakende stemmetje van je verruilt is voor hysterisch gegil. Ja joh,gezellig. De hele supermarkt draait zich nog even om naar jullie om te kijken waar dat gegil vandaan komt. Je roept richting
de mensen ;hallo Jumbo, kan je het zien? Maar dat maakt het er niet beter op.
De oud klasgenoot klopt zachtjes op je schouder en zegt, wat fijn dat het zo goed gaat.
Nou tot kijk he? En daar gaat ze op haar designer schoentjes. Klikkerdeklak.
Het enige wat bij mijklikkerdeklak doet zijn mijn kaken.

En waarom zeggen we dan niet gewoon hoe het echt met ons gaat?
Iemand een idee?

Lepeltje lepeltje

Er circuleert een verhaal op het internet over lepels. Spoons.
Een verhaal waar een chronisch zieke vriendin uitlegt aan haar gezonde vriendin
hoe zij de dag doorkomt. Zij legt uit dat zij (de chronisch zieke dus) een beperkt
aantal lepels per dag tot haar beschikking heeft en dat iedere activiteit een lepel kost.
En met activiteit bedoelt ze wassen en of aankleden. Ontbijt maken enz..
Afijn je snapt het wel. Tranentrekkend en hevig veramerikaanst is het.
Al snap ik wel het idee erachter. Als je namelijk ziek bent en het is een
verborgen ziekte ,dan "vergeten' mensen vaak dat je ziek bent. Ook dat je energie soms
ver weg is omdat je nog even de trap op liep om je andere schoenen aan te doen. Hijgend als een paard sta je dan weer beneden en denkt: wat ging ik ook alweer doen? Laat maar!
Verdelen moet je die energie. EN dat is inderdaad soms moeilijk uit te leggen en dus hebben ze
dat lepel verhaal bedacht. Maar de ene lepel is de andere niet. En heel eerlijk denk ik ook
 wel eens dat mensen lepels achter houden. Gewoon voor aandacht. En dat is een heikel punt.
Wanneer wil je aandacht en wanneer ben je op? Ben je echt kei moe of heb je nog een lepel achter de hand? Heb jij sowieso wel recht op lepels ? Zijn jou lepels wel in de juiste handen terecht gekomen?
Wie heeft er de meeste lepels? Zijn jou lepels mooier dan de mijne? Of beter misschien?
Ork ork ork soep eet je met een .....
Ik wil godsamme helemaal geen lepels. Flikker op met je lepels!
Ik wil gewoon opstaan en douchen en ontbijt maken en lekker naar mijn werk.
En al helemaal niet nadenken of ik niet al mijn lepels verspil aan het werken.
Oh maar dat is makkelijk uitleggen aan buitenstaanders.Oh ja joh?
Moet die buitenstaander gewoon eens zijn ogen open doen en in je ogen kijken.
En niet dat leuke smoeltje kijken waar make up op zit. Maar gewoon diep in de ogen.
Verder kijken dan je neus lang is dan heb je dat stomme lepel verhaal ook niet nodig.
Weet je waar ik mijn lepels aan kwijt raak?
Aan het overtuigen van mensen dat ik ziek ben!
Dus hou op met oordelen en kijk eens een keer goed.
Dat scheelt mij weer lepels.
Die heb ik s'nacht nodig.
Lepeltje lepeltje.

Liefs Ann

Vriendjes?

Ken jij ze ook?

Die mensen die een hele rits vrienden hebben.

Maar echt een hele rits. Bijna ieder weekend feestjes en uitjes.

Ik heb niet zoveel vrienden. Niet bewust maar er zijn er gewoon 

niet zoveel. Ik heb wel veel kennissen. Maar vrienden. Nee.

Ik weet zeker dat het aan mij ligt. En dat is niet erg. Nou ja.

Nu is dat niet meer zo erg. Ik vond het wel erg dat ik niet zo een hele rits had.

Nu zijn er ook best veel vriendschappen verloren gegaan. En dat ligt in zijn geheel aan mij.

Ik ben niet makkelijk. Mijn vader zegt altijd: ie hep de or'n te kort an de kop!

En 1 van de vriendjes die ik al wel heel lang heb , laat mij regelmatig in haar spiegel kijken.

Dat ik met haar nog steeds bevriend ben komt door haar. Ze blijft terug komen ondanks mijn gemekker. Zij is echt een topper die mij aanhoort en dan meeknikt en het hare denkt.

Zij maakt niet de fout om dan tegen mij te zeggen dat ik fout zit. Daar wacht ze even mee. 

Ik krijg het wel te horen hoor...heus waar. Alleen op een slimmer tijdstip.

En dan die vrienden die maar energie nemen. Ken je die?

Wat je ook doet en hoeveel tijd je daar ook in stopt...er komt niks 

terug. En nu is het ook nog eens zo dat wat jij in een vriendschap stopt ,

je dit niet terug mag verwachten. En daar gaat het bij mij mis. 

Ik vind dat zo moeilijk. Ik luister en verzorg en please. Ik ben er voordat ze wisten 

dat ze me nodig hadden. Ik ben er en blijf er. Ik wil er voor ze zijn onvoorwaardelijk.

Klinkt eng hè? Dat is het eigenlijk ook. Omdat ik mijzelf voorbij loop.

Ik word dan een soort deurmat. Ook dit vertelt mijn vriendinnetje op een gunstig tijdstip,.

Hey Ann zegt ze dan. 

Hey mop, je draaft wat door hè? 

Je gaat wat ver hoor schat. 

Je mag HO zeggen.

Ik kan geen HO zeggen.

Want weet je? Als je goed bent voor mij ben ik dat voor jou. Sterker nog. Al schop je mij van links naar rechts dan nog ben ik er voor jou.

En dat lieve mensen neem ik mee uit mijn jeugd.

Dat is mijn rugzak.

Want als kind werd ik al geschopt en weggeduwd en dan kwam ik altijd weer terug.

Een soort boemerang. Gewoon heel ver weg gooien en dan kom ik weer aangesneld.

En dan ineens is daar de grens . De grens is overschreden en dan klap ik om.

Dan is het klaar en dan ben ik hard zegt men. Is dat hard?

Ik moet leren om eerder HO te zeggen. Man dat is moeilijk.

Ik vind vriendschappen lastig.

Ben ik de enige die dat vindt?

Hoe denk jij over vriendschap?

Ann : Check check dubbelcheck!

Ann : Check check dubbelcheck!: Ja het is weer tijd. Tijd om de veredelde bostrimmer langs je venusheuvel te halen, Je wintervacht mag getrimd worden. De zomer is in aan...

Check check dubbelcheck!

Ja het is weer tijd.
Tijd om de veredelde bostrimmer langs je venusheuvel te halen,
Je wintervacht mag getrimd worden.
De zomer is in aantocht. Mocht je nog gewacht hebben met ontharen,
dan raad ik je toch aan om binnenkort te gaan beginnen.
Niets is zo erg als de pukkels op je kale onderkant die door de warmte
ineens ook erg rood en dik worden. Is gewoon niet zo een heel fijn
gezicht. Stel je gaat zwemmen en je hebt  ik weet niet hoeveel geld uitgegeven
aan een figuurcorrigerend badpak en je hebt aan de zijkanten van die rood
gevlekte plekken. Mensen zouden denken dat je in je mooie badpak een
granaatappel hebt gegeten en de pitten hebt laten vallen. Een oorlogswond
 in je liezen. En dan ga jij het water in met die vurige plekken. Euhh, ik denk
dat je het beeld wel snapt.
Trouwens figuurcorrigerendebadpakken. Al eens 1 aangehad? Je moet ze minstens
1 maat te klein kopen.In je eigen maat of een maat groter is er niks corrigerend aan namelijk.
  Mocht je je eindelijk erin gewurmd hebben en jezelf in de
spiegel zien, negeer dan die muffinbovenbenen. Dat de rand daar een beetje snijdt is logisch.
De stof geeft niet mee ,duhuh, en je kan je niet bewegen. Het is dus niet echt een badpak
 om mee te gaan zwemmen. Je kan op de kant zitten met een dekentje over je muffinbenen.
Ook kan je nog net zwaaien naar je kids en je man. Mocht je eigenwijs zijn en toch besluiten om ermee in het water te gaan . Voornamelijk om te drijven omdat zwemmen niet gaat. Prima,maar luister naar mijn advies. Neem iemand mee in je
 verkleedhokje met een zaag en een betonschaar.  Je krijgt dat corrigerend geval al
bijna niet uit als die droog is. Wanneer in contact gekomen met water is het een
 onneembare vesting! Totaal vacuüm gezogen op je gewelfde lichaam.  Je ultra diepe
navel is een krater in je badpak geworden. Je striae op je heupen is een
boek in braille geworden. Je cameltoe is 2 maten groter dan die
 van de kamelen in Dubai.  Door deze poging om het uit te trekken ,begin je ook nog eens te zweten. In dikke kleffe stralen loopt het  van je net schoon gezwommen huid. Het zweet prikt in je liezen. Want tsja, daar waar je scheert gaat ook wel eens iets mis. Helemaal als je het niet helemaal goed kan zien. Je zou eigenlijk iemand bij de hand moeten hebben die je buik opzij houdt. Gewoon een extra handje die je helpt om de boel daar onder te ontginnen.
 Of je pakt een spiegel.
Hebben jullie dat wel eens gedaan?
Jezelf bekeken met een spiegel?
Weet je dat je dat eigenlijk standaard zou moeten doen?
Je zou het in je routine mee moeten nemen als je je borsten checkt op knobbels.
Gewoon 1 x per maand even je borsten checken en dan een spiegel erbij en kijken
 hoe het down under eruit ziet. Het is niet raar of gek om jezelf te bekijken.
Bij mannen is het heel makkelijk. Dat bungelt daar een beetje aan de buitenkant rond als een nieuwsgierig " rupsje nooit genoeg". Die kunnen dat zo even checken.
Wij moeten dan toch even de spiegel pakken.  En zo leer je jezelf ook mooi even kennen.
De vorm van je schaamlippen is voor iedereen anders. De een is wat groter dan de ander.
De een heeft meer rimpels daar dan een ander. De clitoris zit mooi verscholen in een hoedje.
Zelfs kunstenaars zijn geïnspireerd door dit tafereel.
Het zou heel normaal moeten zijn en we zouden onze dochters dit moeten leren.
Kijk naar jezelf en leer jezelf kennen. Wat hoort bij jou en wat niet.
Dit zou levens kunnen redden weet je dat?
Er zijn vrouwen die niet weten hoe zij eruit zien aan de onderkant en
de sluipende ziekte vulva kanker niet als zodanig herkennen. Een bobbeltje of knobbeltje
is niet altijd een puistje of een pukkeltje. Een blauw achtige plek of een verkleuring op je vulva
 is niet altijd dat je je gestoten hebt. Het kan een sluipmoordenaar zijn.Vulvakanker heet die.
Dus wat grappig begon over het scheren gaat over in voorlichting.
Kan best hand in hand toch?
Dus hup pak die spiegel en scheer jezelf.
Mocht je daar toch bezig zijn dan kijk gelijk even hoe mooi je bent daar.
En wees gerust ,je bent niet de enige die daarnaar kijkt.
Je bent een voorbeeld voor kunstenaars.

Liefs Ann

Het is zoals ik zeg dat het is!

Knock knock.
Who's there?
It's me.
Me who?
Me, writersblock.
Zucht. Geen inspiratie te vinden.
Het is stil rondom mij en mijn bloggie. Ik ben niet grappig en ik weet niks grappigs.
Boring dus. Geen diepgang en geen discussie punt. Niks om over te schrijven dus. Ik lees wel eens een blog van iemand anders en vaak zijn ze zo saai. Of ze zijn heel moeilijk. Ik heb op dit moment een concentratievermogen van een gebrande pinda. Dus doe voor mij maar niet zo ingewikkeld ajb.
Vanmorgen zat ik tegen een klant te oreren dat ik blogs schrijf. Oh ja zegt ze, dat zijn een soort dagboekjes. Autsjjj. Ik probeer uit te leggen hoe ik blog en waarover en denk na over mijn laatste blog. Shit. Geen idee meer. En geen ideeën , wat nu? Na het werk weer doodmoe mijn bed ingedoken. Doodmoe maar niet kunnen slapen.
Dan toch mijn uit bed gekropen om achter mijn laptoppie te gaan zitten. Of ervoor.
Er borrelde wel iets.
Toen ik nog hardliep kwamen de ideeën voor een blog binnenstromen als een malle.
Maar nu ik niet meer loop , omdat ik zo moe ben dat ik de kledingkast niet eens open krijg waar mijn loop spullen inzitten, is er bijna geen inspiratie. Waar zal ik het over hebben? Maar vooral wat is grappig? Ik ben van nature niet heel grappig. Ik probeer altijd wel ergens de humor van te zien. Maar mijn humor bril is stuk denk ik. Vermoord door mijn schildkliertabletten. Ik weet nu ook precies waar mijn schildklier zit. Er zitten namelijk een paar kabouters in mijn keel met een stuk keukenpapier. Die kabouters duiken soms ineens op en beginnen als een idioot mijn schildklier droog te poetsen. Nou geloof mij...je kan slikken wat je wil maar daar is niet tegenaan te slikken. Mijn stem vervormd dan ook ineens. En ik klink als Dart Vader. En heel soms valt hij gewoon weg. Mijn stem dan,niet de kabouters. Mijn omgeving vindt het minder erg dat mijn stem weg is dan dat ik als een soort monster from hell loopt te brallen. Ik snuffel wel eens op een soort facebook groepje met lotgenoten. Je zou denken dat samen hetzelfde hebben verbroedert. Helaas is het in de groepjes ook wel een hommeles. Dan wordt er een soort wedstrijdje gehouden wie het meest weet of heeft. Van die schreeuwerige typjes die alles weten en je dat ook door je strot willen duwen. Van speciale voeding tot meditatie. Het heeft hun geholpen dus is het het wondermiddel. Maar wat voor de 1 werkt werkt niet voor de ander. En dat willen ze vaak niet snappen. Ook wordt er gezegd dat je de schildklier niet overal de schuld van mag geven. Nou dat leek mij logisch. Dat mijn man niet doet wat ik zeg komt niet door mijn schildklier natuurlijk. Hij luistert gewoon niet goed! Maar terug naar zo'n groepje.
 Hele ruzies worden er uit gevochten. Je zult het niet geloven maar er zitten ook mensen bij die mij afschuwelijk vinden. Die hebben mij geblokt.
Ik lees dus niks meer van hun en zij niet van mij. En dat is zooo jammer. Vooral omdat ik onmeunig nieuwsgierig ben. Het intrigeert mij ook. Hoe kan het dat mensen mij niet leuk vinden? Mij?
Ok ik ben soms wat doordrammerig. Eigenwijs ook wel. Maar echt moeilijk in de omgang niet echt.
Niet als je gewoon vindt wat ik ook vindt. Mijn mening delen is het minste wat je kan doen.
Toch?

 Liefs Ann

Wat doen zij?

Ik huil.
Het is amper half 8 in de morgen en ik zit buiten.
De tranen rollen over mijn wangen.
Nu is dat tegenwoordig niet heel moeilijk om mij aan het huilen te krijgen hoor.
Mijn vriend Hashimoto en ik zijn nog niet helemaal  aan elkaar gewend zeg maar.
Maar gisteren werd ik behoorlijk van mijn korte benen afgezwiept. Het nieuws van de 3
aanslagen met heel veel doden kwam behoorlijk binnen. De beelden van het nieuws
waag ik mij niet aan. Ik heb geen beelden nodig om te beseffen dat de
 slachtoffers  in Koeweit ,Tunesië en Frankrijk ook nabestaanden hebben. Dat het
mensen op vakantie waren of aan het werk waren of bij elkaar kwamen om te bidden.
Dit laatste gebeurde ook vorige week in Charleston. Daar zijn ook veel slachtoffers gevallen.
Mensen die met elkaar aan het bidden waren in hun kerk.
Ik raak daardoor steeds meer van slag.
Wat voor mensen zijn het die besluiten om zoveel onschuldige mensen dood te schieten?
En waarom? Wat is er zo belangrijk dat zo iemand besluit om vaders of moeders of kinderen dood
te schieten?
Het kan nooit zo zijn dat het iemands geloof is die eist dat je moet moorden.
Het is de interpretatie van een geloof. Maar nooit het geloof zelf. Er is dan 1 iemand die een eigen vertaling geeft aan het geloof en dan gaat het ook ineens extreem worden. Geen God of Allah zegt
 dat je moet doden. Sterker nog , die preken dat je moet houden van je naasten!
Maar dan is er 1 mafkees die besluit een hele groep op te ruien en dan krijg je extremisten. Onder de mantel van geloof , wat dus bullshit is! Maar ik dwaal af.
Dit was dus gisteren. En na een nacht vol drukke dromen en geluidsoverlast zit ik dus beneden
en drink mijn koffie. Ik sla de krant open en kom bij de overlijdensadvertenties. Een foto van een mooie jonge vrouw staat daar. Zij kijkt mij recht aan en ik moet slikken. Zo jong en zo mooi.
Ik lees en ik huiver. Ik ken haar moeder en haar broer. Wat een verdriet. Nog zoveel moois voor haar
in het verschiet, en geen kans meer om het te pakken. Wat een leegte zal deze prachtige jonge dame achter laten.
En dan kijk ik op facebook en zie een filmpje bij een vriend over president Obama.
Ik klik en ben lek. Geen rem meer. Hij zingt Amazing Grace en ik huil. Zonder geluid.
Waarom? Waarom lijkt het alsof de wereld harder aan het worden is? Waarom
voel ik mij zo machteloos? Kan ik of kunnen wij hier iets mee?
Kunnen wij elkaar aanspreken op slecht gedrag? Spreek jij iemand aan als je ziet of hoort dat
deze slecht gedrag heeft?
En als je iemand met verdriet ziet. Wat doe je dan? Loop je door of vraag je of je diegene kan helpen? Wat doe jij? Wat doen wij?Wat doe ik?

liefs Ann
http://www.rtlnieuws.nl/nieuws/buitenland/moordpartij-kerk-charleston

Snap je?

Ik zou zo graag .....
Dat hoor ik mensen wel eens verzuchten.
Ik zou zo graag willen dat ....nou ja vul maar in
Wat iemand graag zou willen is heel persoonlijk.
Er zullen mensen zijn die graag een nieuwe auto willen.
Anderen willen graag dat iemand uit de hemel even terug kan
 komen voor een kus of een knuffel.
Ook zullen er mensen zijn die graag hun huis opgeruimd willen hebben of
die een sprong uit een vliegtuig willen maken. Wel met een parachute natuurlijk.
Al ken ik best mensen die ik ,met liefde zonder parachute , het vliegtuig uit zou
willen bonjouren. Toch? Jij niet?
Enniewee is het dus aan iemand zelf wat hij heel graag zou willen.
Iedereen kan wel iets bedenken wat hij of zij heel graag zou willen.
Maar wat wil je hebben als je ziek bent?
Wil je dan beter worden?
Of wil je gewoon het juiste medicijn hebben?
Daar heb ik nooit over nagedacht tot ik de stempel chronische shit kreeg.
Ik had duizend en 1 wensen voordat ik ziek werd en nu?
Nog steeds! Dat is dus niet veranderd. Nee ik heb niet maar 1 hele grote wens .
Dat zou lekker zijn zeg. Ik ben moeder Theresa niet!
Ik heb nog steeds al mijn vorige wensen en meer.
Dus ik wil nog steeds opruimkabouters en een hele nieuwe garderobe.
Ik wil ook nog steeds een walk in closet en een wijnkoelkast.
Ook wil ik hoge hakken die heel fijn zitten. En een buitenkeuken zou ik ook graag willen.
Ook wil ik wel een nieuw interieur en een mini gym.
Ik wil een auto zonder dak, die ik toch nooit open zou doen omdat ik bang ben dat er beesten in mijn auto vallen. Ik wil wereldvrede en geen honger op de wereld.
Ik wil liefde voor iedereen .
Maar het allerliefste wil ik gewoon normaal zijn.
Gewoon opstaan en niet hoeven kiezen wat ik vandaag ga doen.
Gewoon naar mijn werk gaan en niet daarna snel naar huis om in een bad te gaan
zitten met mijn zere onderkant.
Gewoon mijn huis kunnen poetsen en daarna lekker even de stad in.
Gewoon afspreken met mensen om gezellige dingen te doen .
Gewoon mijn ogen open kunnen houden halverwege de dag .
Gewoon gewoon dus.
Maar wat is gewoon?
Ik weet inmiddels niet meer wat gewoon is .
 Mede dankzij die klote klier is mijn geheugen een gatenkaas.
En dat is misschien maar goed ook.
Want als je niet meer weet wat gewoon is dan mis je het het minst.
Dus hier en nu dan maar?
Het is zoals het is?
Take it or leave it?
Nou dat dus.
Ik zou zo graag.....

liefs Ann

Gezocht : vieze handen

Gezocht.
Wanted dead or alive.
Ik ben iets kwijt.
Ik ben al jaren mensen met een passie voor ambachten kwijt.
Mensen die kriebels in hun buik krijgen omdat ze dat mogen gaan doen wat ze willen doen.
Dat gaan doen waar ze blij van worden. Toen ik kapster wilde worden kon je gewoon de havo of atheneum hebben gedaan en dan naar de kappersschool gaan.
Tegenwoordig ga je naar de kappersschool als je echt niets anders meer kan.
Je hoeft zelfs je vmbo niet gehaald te hebben. De kappersschool neemt je toch wel aan.
Bij iedere leerling die zich aanmeldt krijgt de school subsidie.
De school blij ,de ouders van de leerling blij en de leerling een soort van blij.
De school krijgt geld en is dus blij.
De ouders van de leerling zijn blij want het kind is weer ff van de straat en gaat misschien
geen uitkering aanvragen.
De leerling is blij want dan kan ze gewoon haar scooter houden en met haar vriendinnen afspreken en lekker chillen op school.
En dan kom ik in beeld. Werkgever. Of nou ja ,vroeger was ik werkgever. Nu niet meer.
Ik kan het niet meer. Ongemotiveerd en ongeletterd zijn ze.De leerlingen van tegenwoordig.
Maar pas op, noem ze geen leerling want ze weten alles al.  En als je ze iets wil leren dan denken ze dat je ze afbekt. Ze zijn snel moe en werken maar met 1 hand. In de andere zit hun telefoon namelijk.
Ik heb verschillende leerlingen gehad . Van meiskes die met een trekker in de hand stonden en zich afvroegen hoe zo'n ding werkte tot jongedames die geen mensen durfden aan te raken. Ik moet zeggen dat dit ietwat lastig is om haren te wassen zonder de klant aan te raken. Ik heb het echt geprobeerd. Ik heb geprobeerd om ,de taak die ouders eigenlijk hebben , ze algemene ontwikkeling bij te brengen. Dat Malta niet een waddeneiland is en hoe je met mensen een gesprek aangaat.
Ik heb het heus geprobeerd en ik doe het niet meer.
Mijn vak ,mijn ambacht is mijn grote liefde. Ik werk als kapster omdat ik graag mensen  blij maak .
Ik doe hun haar en hun ziel.
Ik "lees" ze en maak een kapsel op maat. Gewoon omdat ik dat kan.
Omdat ik mijn ambacht serieus neem en niet omdat ik echt niets anders kan.
Ik praat met mijn klant niet over het weer of over de vakantie of de weekend uitstapjes.
Ik praat over echte dingen.  Ik adviseer en luister. Ik ben er voor hun.
Ik wil dat zij de deur uitgaan en zich de beste en de mooiste voelen.
Mijn passie is mijn werk en mijn klanten mogen dat meemaken.
Ik heb jarenlang gezocht naar jonge mensen met diezelfde passie en daar zijn er nog weinig van.
Inmiddels zwengelt het weer ietsje aan maar nog steeds vinden ouders het "dom" als hun kind een ambacht wil leren i.p.v. naar een universiteit te gaan.  En zo blijven wij kappers het mikpunt van spot van cabaretiers. Jammer dat we niet de credits krijgen die wij ambachtsmensen zo verdienen. In plaats daarvan worden we opgezadeld met het uitschot van de maatschappij. Als je echt niks meer kan ga dan maar knippen. Maar maak vooral je handen niet vies!

Feestje?

Geen zin.
Gewoon geen zin.
Geen vezel in mijn lijf wat staat te springen om naar dat feestje te gaan.
Toen de uitnodiging kwam ,toen leek het wel leuk.  Maar nu?
Ik heb zin om mijn joggingbroek aan te doen op de bank te kruipen.
Gewoon lekker lopen stinken in mijn huispak met chips en wijn.
Makkelijke televisie kijken en niet hoeven babbelen.
Dat moet ik namelijk de hele dag al doen. Van die oh zo gezellige klanten waar geen woord uitkomt.
Die al binnenkomen met een gezicht waar je op zou kwatten! Je zet dan je glimlach op en shined. Je babbelt en babbelt. Je praat over futiliteiten , je vraagt naar steenpuisten en ander ongemak. Dit vreet energie. En als ik dit soms op mijn werk heb,waarom zou ik dat dan opzoeken op zo'n stomvervelend feestje? Je kent de meesten op dat feestje toch niet en die je wel kent die wil je niet kennen. Poepvervelende mensen die lopen te blaten over faaaantastische kids en enorme resultaten op de zaak. Hun ellende druipt van de gladgestreken smoelen af ,maar ze blijven volharden in hun geluk.
Dat mag natuurlijk en misschien werkt dat voor hun wel. Als een soort mantra blijven roepen dat het faaantastisch gaat en dan erin gaan geloven. Priiiimaaaa!
De moed zakt mij dan ook nog enomr in mijn chausures als blijkt dat het jurkje wat ik aan wou net iets te strak zit. Geen tijd en geen zin om nog een ander jurkje te kopen.
Een andere outfit danmaar, maar wat? Heel veel kleding in de kast maar niks leuks.
Of al te vaak aangehad of te groot of te lelijk of  nou noem het maar.
Uiteindelijk nog iets onderin de kast wat ik al vaak hebt aangehad maar hop...niet zeuren en aandoen.
Ik draai een rondje in de spiegel en ben bijna blij. Totdat ik ziet dar er een vlek inzit.
Woest ben ik en ben op het randje om af te zeggen. Het helpt niet als je man zegt: je ziet er bijna niks van of dat valt straks helemaal niet op schat! Ik bries inmiddels en trek mijn jas aan en stam weg.
Op naar dat takkefeest. Ik knal mijn rode lippenstift erop en besluit om de eerste de beste die mij raar aan kijkt te pakken! Ik weet van mijzelf dat ik geen fijne bui heb maar het is stiekem ook wel lekker.
Gewoon ongegeneerd zeiken. Lekker katten en mierenneuken.
Ik bel aan en feliciteer en struin naar binnen.
Ik ga staan,gewoon pontificaal in het midden klaar om de aanval te openen.
Ik krijg een glas wijn in mijn hand gedrukt en neem een slok.
En ik ontdooi.
Ik dans en ik lach en wil niet naar huis.
Soms heb je van die feestjes waar je niet heel wil en waar jij uiteindelijk de lamp uitdoet en de deur achter je dicht.
Ik hou dr van.

Pleasen of niet?

Toen ik begon met bloggen was ik echt een maagd.
Geen idee waar ik aan begon ,maar lekker was het wel.
Ik schrijf dus lekker alles van mij af.
Heel soms twijfelde ik of ik het onderwerp wel kon blootleggen.'
En dan zei mijn oudste: ach mam,het is jou blog dus jou ding. Als mensen zich eraan storen dan
mag dat. Oh ja dacht ik. Ik hoef niet te pleasen. Ik mag gewoon zeggen en schrijven wat ik wil.
En toch loop ik regelmatig vast. Wat vinden ze leuk? En waar herkennen vrouwen zich in?
En daarom al even geen blog. Ik ga compleet voorbij aan waarom ik blog.
Stom toch? Ik doe weer wat mijn tweede natuur is. Het voor iedereen prettig maken en voorbij gaan aan wat ik zelf wil. Toen ik begin 20 was heb ik psychotherapie gehad. Ik had sterk het idee dat ik
dingen op een rij moest zetten en wat oud zeer kwijt moest. Fantastisch wat ik allemaal heb geleerd
daar. En regelmatig komt er weer iets boven dat ik denk..oh ja, zo zit dat!
Bijvoorbeeld : geen aannames doen! Als je wil weten wat iemand denkt,vraag het dan.
Lastig hoor,maar wel reuze handig. Ik probeer dat zoveel mogelijk te doen. Vooral als ik denk dat iets ten nadele is van mij. Dan vraag ik het gewoon. Als iemand iets zegt waarvan ik denk dat ze mij bedoelen, dan vraag ik op de man/vrouw af of ze mij bedoelen. Als ze beginnen te stotteren weet ik genoeg! LOL En heel vaak krijg ik te horen : nee joh....ik bedoel dit of dat!
Ook gebeurt het wel eens dat ik geen zin heb om het te vragen en denk ik ook vaak: fok joe.
Ik ben moeder Theresa niet! Ik ben wel slim en weet heel veel maar niet alles. Bijna alles,dat dan weer wel.
Maar om even op die therapie terug te komen. Ik kreeg bij de eerste of tweede meeting een vragenlijst.Of ik die "even "wou invullen. Ja joh ,maar natuurlijk.
Ik heb die lijst natuurlijk in een laatje gelegd en pas de avond voor de volgende afspraak uit de la gepakt. De vaat gedaan de kids op bed en gaan zitten met de lijst.
Mijn hemel. Ik kreeg allerlei vragen en wist daar gewoon het antwoord niet op.
Vragen als: wat maakt jou gelukkig? Waar word jij blij van? Wanneer was je dit voor het laatst?
Ja waar werd ik blij van? Van het pleasen van een ander dus. EN dat mag niet!!
Je moet gloeiende, eerst jezelf pleasen. Ja mevrouw dat wil ik wel ,maar hoe?
Nou ......en daar had ik dus therapie voor. Weet je hoe moeilijk dat is?
Want denk eens even na bij jezelf.
Waar word jij blij van? Hoelang is het geleden dat je echt gelukkig was?
Moeilijke vragen he?
Maar doordat je je die vragen stelt ga je je ook bewust worden van momenten.
Ik ben echt super wijs geworden van die therapie. Eigenlijk zou iedereen een keer een therapie sessie moeten volgen. Je leert zoveel over jezelf maar ook over anderen. Evenzogoed blijf ik een wankel kipje die veel bevestiging nodig heeft hoor. En soms,echt heel soms, ben ik die vrouw die ik wil zijn.
Die vrouw vol met zelfvertrouwen en ballen heeft als een vent.
Zo'n vrouw die doet wat zij wil en het leven pakt zoals het voorbijkomt.
En komt het niet voorbij zoals zij wil, dan maakt ze dat het wel zo is.
Zo een vrouw  die zegt wat ze denkt en doet wat ze voelt.
De vrouw die ik vaker wil zijn maar zo moeilijk te grijpen is.
En als ze dan voorbij komt dan verwelkom ik haar  met heel mijn hart.
Dan kijk ik haar aan in de spiegel en zeg : hallo mooie vrouw !
En mocht ik jou tegenkomen en het vuur in jou ogen zien die ik af en toe bij mijzelf zie,
dan zeg ik tegen jou : hallo mooie vrouw .

Hulp gevraagd ( niet voor watjes)

Pas op ....niet voor de teergezielden!
Dit is een blog wat gaat over wat een ziekte met je doet.
Als vrouw ,want daar weet ik wat vanaf.
Wat doet een ziekte met je ?
Een ziekte die je niet laat zijn wie je bent.
Een plaaggeest van een ziekte die je lijf niet dat laat doen wat je eigenlijk wil doen.
Je niet laat zijn wie je bent, in al je waardigheid.
Je niet laat glanzen door verrukkelijke blijheid.
Je niet laat zien hoe bijzonder je bent.
Je niet laat nagloeien na heerlijke en onbekommerde seks.
Je ontneemt van enige waardigheid.
Je aantast in je vrouwelijkheid.
Je belast met een leven met beperkingen.
Wil ik dat? Kan ik dat? Moet ik dat?
Je hebt geen keus. En een veelgehoorde oplossing van derden is: je moet er maar wat van maken. Waarvan en nog belangrijker hoe dan?
Ik weet van mijzelf dat ik ga compenseren. Dat wat ik niet mijn mijn vulva kan ,jou pleasen, kan ik wel in de keuken!
Ook met mijn oren kan ik veel en met mijn hart nog meer.
Ik kan lekker koken en laat mijn liefde voor jou door de maag gaan.
Ook luister ik naar al je verhalen en  ben er 24 uur per dag voor je.
En ik hou van je, onvoorwaardelijk zoals niemand anders dat kan.
En dit alles om jou bij mij te houden. Te compenseren voor wat ik niet kan.
Ik had liever niet kunnen koken. Of een enorme kenau willen zijn.
Maar dat ben ik niet.
Ik ben een vrouw, jou vrouw.
En hoe doe ik het als moeder?
Ik ben wie ik ben en hoe ik ben.
Jou moeder of schoonmoeder.
Je tante of je buurvrouw.
Met een ziekte ,een onzichtbare ziekte.
Een ziekte die mij niet laat zijn wie ik wil zijn.
Ik moet het ermee doen.
Ik moet er wat van maken.
Maar hoe?
Help je mij?

Beroepsgeheim of niet?

Na de stroomstoring in Deventer en het daardoor kwijt raken van mijn steengoede blog ,doe ik nu deel 2.0!
Waar was ik gebleven? Oh wacht,ik was al klaar.
 Dus even opnieuw.Recoupe dus.
Ik kwam afgelopen week bij een vriendinnetje op facebook een status tegen.
Zij vroeg zich, misschien terecht, af of een psychiater wel een cabaret programma
mag maken. Mag dat? Wat vind jij?
 En zoals zo vaak bij stellingen op facebook zijn er pro en con's.
Mag je een kwetsbare groep gebruiken om grapjes over te maken?
Mag je informatie, die jou in vertrouwen is gegeven, gebruiken om mensen te laten lachen?
Felle medestanders tegen felle tegenstanders. Ik heb niet echt een mening.
Alhoewel........er is mij vaak verteld dat ik een boek moet schrijven over wat ik meemaak in de kapsalon. Als ik weer eens loop te oreren en blaten over meegemaakte ,soms hilarische ,situaties in de salon.
Al tranen afvegend van hun wangen roepen klanten tegen mij...oh Ann schrijf een boek!
Ach....dat zou ik wel willen, maar ik vind eigenlijk dat wat in de kapsalon gebeurt, in de salon moet blijven. De verhalen die verteld worden door klanten , dat die niet verspreid moeten worden op papier.En op die manier terug zouden kunnen komen bij mensen die er kwaad mee willen. Dat zou niet leuk zijn.
Maar wat als jij als klant zo uit de toon valt door of gedrag of door de problemen die je hebt
dan mag ik daar toch over vertellen? Ik noem je naam niet, en ik link je aan niks zodat mensen niet erachter kunnen komen wie je bent. Of je maakt het zo bont dat ik je schandaliseer. Dan is het terecht. Denk ik.Of moet ik dan nog je privacy bewaren? Daar mogen jullie over oordelen.
Ik praat er niet vaak over. Over de collega die aan een klant vraagt of hij wat haar op zijn voorhuid wil. Of dat ze vraagt aan de klant bij de wasbak plaats te nemen en zijn broek te laten zakken.
Klein foutje natuurlijk. Voorhuid en voorhoofd lijken op elkaar,Dat andere kan ik niet verklaren en zij zelf ook niet,  wel wil ik verklappen dat terwijl haar schaamrood steeg, ik alsmaar harder moest lachen en uiteindelijk op de rond lag en bijna gereanimeerd moest worden. Maar even dweilen en ik kon weer door.
Ook wil ik best vertellen over de desperate mevrouw die een oogje had op mijn manneke.Hij is ook mijn collega moet je weten. En dat weten ook alle klanten en zij dus ook.
Dat nam niet weg dat zij doodleuk vroeg of mijn man met de kerst even langs kon komen.
Zij was zo eenzaam. Ik slikte mijn ingehouden lach weg en keek naar mijn klant die mij met groot open ogen aankeek via de spiegel.Mijn man stamelde iets en kwam niet echt uit zijn woorden.
Waarop zij vertelde dat zij heel spannende dingen kon met haar lijf en hem de kerst van zijn leven kon geven. Mijn klant was wit weggetrokken. Niet gewoon wit maar doorschijnend wit. Ik kijk opzij en zie de klant van mijn man hoopvol naar hem opkijken. Hij kijkt alsof hij water ziet branden. Hij kijkt naar haar alsof ze een spook is en toen draaide hij zich om naar mij.
Ik kijk hem aan en vervolgens naar haar en zeg : wat een goed idee.
Mijn man kijkt naar mij en als blikken konden doden schreef ik dit niet .
Dit gebeurd vaker. Scrupuleuze vrouwen die oneerbare voorstellen doen.
Serieus.... denk ik dan. Ik sta ernaast en verbaas mij over die onnozele vrouwen.
Er is er zelfs 1 die nadat we haar de toegang hebben ontzegd door ook zoiets geks,
gewoon 4 x per dag langs de salon fietst.Ik zwaai dan heel triomfantelijk. En dat vind zij niet zo leuk.
Zij heeft ooit eens in een reflex teruggezwaaid , ze schrok zo van haarzelf , dat ze bijna op een geparkeerd auto vloog. Gekkerd dacht ik. Ook ik heb "bijzondere" mensen in de stoel
Ooit weleens gehoord over een rukker in de kapsalon?
Die heb ik gehad in mijn stoel. De Russische vertaler van 2 voetballers van een Deventer club.
Hij kwam (dat dus) op een warme zomerdag in de salon en vroeg naar mij. Ik was eigenlijk net klaar maar besloot om hem nog even te "doen". Hij begint enorm te zweten terwijl ik knip en hij "zijn bril
schoonmaakt"onder de kapmantel. Toen hij wat begin te hijgen en het zweet op zijn voorhoofd stond vroeg ik of alles goed was. Hij zuchtte hardop JA. Ik was klaar en deed de kapmantel met een zwaai af en hij stond op en ik keek naar een enorme natte plek ter hoogte van zijn kruis.
Totaal lamgeslagen nam ik hem mee naar de kassa en heb afgerekend. Een collega had hem 50 euro extra laten afrekenen vertelde ze mij later. Ik niet. Ik stamelde wat en heb hem wel de toegang tot de salon ontzegd. Klein hartje hoor deze kapster.
Maar hier een heel boek over schrijven? Oh wat zou ik graag. Heel graag zou ik willen vertellen over die ene klant die zijn nieuwe vriendin meeneemt naar de salon terwijl hij zijn vrouw (ook klant) nog niet heeft verteld dat hij wil scheiden. Ook zou ik wel willen vertellen dat toen, de koffie die toen over die vriendin haar erg strakke en witte broek ging, echt per ongeluk was gevallen. Ik ben niet  rancuneus maar wel loyaal. Ik ga voor mijn klanten door het vuur als zij dat voor mij doen.Dus gedraag je bij de kapper. Voor je het weet schrijft deze een blog of maakt een cabaret programma over jou. Ook kies je je psychiater met zorg. Kijk eerst even in de schouwburgen of jou zielenknijper daar niet bij schnabbelt.

Liefs

Gelukt of gelukkig?

Kun jij wel echt gelukkig zijn?
Deze vraag werd mij vorige week gesteld. Niet op een vervelende manier,
of met een nare ondertoon ,maar op een zeer betrokken manier. Zij vroeg het
zich oprecht af. Ik antwoordde dat ik zeer zeker af en toe van die enorme ,ineens
overvallende, bijna verliefd, onderbuik ,blije  gevoelens heb.
Dat vroeg ze zich af. Of ik wel in staat was om echt gelukkig te zijn.
Ik snapte de vraag niet. Ik vroeg haar waarom niet?
Haar antwoord was voor mij shocking maar wel verhelderend.
Als je zo'n  lijf hebt zoals jij ,met al zijn mankementen,hoe kun je dan gelukkig zijn?
 Weet je dat ik daar nooit over na heb gedacht?
Ok,mijn lijf is iets te blij met zichzelf en vult zichzelf daarom vanzelf aan,
Qua volume in ieder geval. En het laat mijn hoofd regelmatig in de steek,
ik wil links en mijn lijf rechts.
Het is niet groot maar wel stevig en daarom rotsvast. Ik  baal soms enorm.
Als ik gezellig wil doen dan besluit mijn lijf ineens niet mee te doen.
Maar omdat ik soms enorm diep ga en erg gefrustreerd ben van de jeuk of de pijn,
des te meer geniet ik van mijn goede momenten.
Ja dus! Ik kan echt gelukkig zijn. Als ik in de tuin zit met mijn hondenvriendinnetje ,
als ik de zon dan op mijn lijf voel en bedenk wat voor bofbips ik ben met een , best leuke man en best leuke kids. Ja hoor,dan kriebelt het in mijn onderbuik en glimlach ik.
Ik ben niet 24 uur per dag gelukkig. Ik denk ook niet dat dat kan. Dat niemand 24 uur per dag gelukkig is.
Stel je zweeft van geluk omdat je nieuwe schoenen hebt gekocht. Je bent blij maar ineens krijg je krampen omdat je moet poepen. Je kan niet direct naar het toilet. Dus je knijpt je billen bij elkaar.Het
voelt alsof je ieder moment kan ontploffen.
Ben je dan gelukkig?
Stel je hebt een heerlijke gezellige avond gehad met jezelf of vrienden. Lekker gegeten en gedronken.
Je gaat lekker naar bed maar wordt midden in de nacht wakker omdat je moet plassen. Je loopt in het donker naar het toilet en loopt met je scheen tegen het kastje in de gang aan.
Ben je dan gelukkig?
Je bent net bevallen van een prachtig kind. Super lief ,alleen wil die wolk van een baby niet slapen , en door het persen heb je aambeien als tennisballen.
Ben je dan gelukkig?
Is geluk te meten?
Wat is geluk?
Ik denk dat geluk voor ieder van ons iets anders is.
Maar mijn geluk hoeft niet jou geluk te zijn.
Als ik nu eens voor mijn geluk zorg en jij voor het jouwe.
Zou dat niet een goede deal zijn?


liefs Ann

Free Nellie

Free the Nellies.
Of toch maar niet?
 Als je zoals ik op zoek bent naar een fijne ,zachte bh die ook nog eens je borsten een mooie vorm geven en mij beschermen tegen aanvallende ,afgeknipte haren ,dan zou je denken dat de Bh idd afgeschaft moet worden. Wat een crime is het in de bh winkel. Je zou denken als je zo'n winkel binnenkomt en waar het vol hangt met die knellende martelwerktuigen,da er vast wel 1 is die je past.
Nou niet dus. Ik ga dus als eerst naar die winkel waar je de derde bh gratis krijgt. De derde?? dan moeten er zeker twee zijn die passen en lekker zitten. Ik kom daar dus binnen en kijk rond.
Wat vind ik mooi? Tsja dat is dus niet belangrijk. Hij moet lekker zitten. En gevuld zijn. Niet met eigen tiet maar met vullingen. Heus niet omdat ik niks heb om een bh te vullen maar om de haren van mijn klanten tegen te houden. Hoe dikker de vulling hoe minder makkelijk ze door de stof en dus vulling heen gaan en hoe minder haren ik in mijn borsten vindt. Ze steken dus echt als splinters in mijn lieve Nellies.
Ik loop dus alle bh's af en voel. Ik lijk wel een freak. Overal knijp ik in en boel me een breuk.
En dan zie ik haar. De verkoopster. Zou ze tijd hebben? Ja ,ik spreek haar aan en vraag haar mij te helpen in mijn zoektocht. Ik leg uit wat ik wil en ze kijkt mij aan alsof ze mij begrijpt. En ik weet dat dit niet zo is. Ze komt met bh's aan die niet lekker zitten en die ik op mijn inmiddels klamme lijf bijna niet aan krijg. Waarom is het in die pashokjes zo warm? Ik worstel met die bandjes en die haakjes en wil mijn maliënkolder draaien om mijn lijf en hij schuurt en geeft niks mee. Ik begin te zweten.
En dan is het eigenlijk einde verhaal. Niks wil meer en ik weet inmiddels dat de verkoopster mij niet snapt. Ik sta in een porno Sapph Bh, met van die bandjes op plekken waar je ze niet wil ,en waar een gedeelte van de bevolking hun geld en telefoon achter bewaren.Ik kijk naar mijzelf met mijn te witte lijf in een te strak zittende fluorgroene bh. Nee ze snapt mij echt niet en de verkoopster besluit mij niet te kunnen helpen. Ik vraag het nog een keer. Heeft u echt geen bh voor mij ?
Haar antwoord is nee mevrouw, we hebben niet wat u zoekt.
Ik zucht en kleed mij aan en besluit het anders te doen. Ik ga naar zo'n lingeriewinkel waar
mijn vriendinnetje ook altijd haar bustehouders koopt. Ik denk dat ze dat zo noemen in die winkels.
Ik vertel wederom wat ik graag wil en wat ik zoek. Zij ( de altijd begripvolle sjieke verkoopster ) knikt meewarig en vraagt of ik even wil gaan zitten en koffie wil. Ze is nog even bezig.
Koffie in een bh winkel? Ik sla vriendelijk af. Straks moet ik nog plassen. Brrrr
Ik loop wat rond en kan het niet laten om weer even te voelen en te knijpen in die (dure) bh's.
Mevroi hoor ik achter mij en ik schrik. Ik mag meelopen naar een pashok waar ik opgemeten ga worden. Ik roep mijn maat en nee nee nee ,maten verschillen enorm en ze pakt een lint en trekt hem aan. Ik houd mijn adem in. dat is vast niet slim.Ze meet en meet en komt met een bh die ik alvast aan mag doen om de maat te checken. Huh? waarom niet gelijk een mooie bh pakken in de juiste maat. Enniewee, ik trek dat witte ding aan en mijn tepels schijnen dwars door de stof heen.  Maar dat geeft niet want dit is voor de maat. Ze snapt vast dat ik gevulde bh's wil.
En niet dus. Ze brengt mij verschillende bh"s die zo dun zijn dat ik net zo goed geen bh aan kan doen.
Ik leg haar nogmaals uit dat ik heel graag een wat dikkere bh wil . Dan terwijl ik wacht in mijn hokje en mijn ernstig zwetend lijf nogmaals afdroog met mijn hemdje,ruik ik inmiddels niet meer geheel fris.Ik wacht en ik wacht en kijk naar mijzelf. Met mijn heftig kloppende vinger ,waar ik die ochtend gruwelijk in heb geknipt en bijna heb onttopt, sta ik in een bh van zalmrose kant die zo sjiek en duur is dat ik hem eigenlijk over mijn shirt zou moeten dragen. Of misschien wel op mijn hoofd.
Ik besluit om de zoektocht naar de ideale bh uit te stellen tot een niet nader te noemen datum.
Ik kleed mij aan en ben teleurgesteld.
Is er dan niemand die snapt wat voor bh ik wil?
Is er iemand in de bh maak industrie die ons kapsters kan helpen?
En anders ga ik met de trend mee en verbrand ze allemaal ritueel.
Gewoon op straat en vraag mijn buurvrouwen en vriendinnen mee te doen.
We prikken een datum en verbranden onze bh's midden op straat terwijl wij zingen en wijn drinkend erom heen dansen. Onze Nellies meedeinend op de muziek. Freedom at last!
Free Nellie

liefs

cry me a river

Het is hier echt feest in huis.
Ik heb in het vorige blog eigenlijk gezegd dat de volgende grappig zou zijn en
dat ik het niet meer over de schildklier zou hebben. Maar heel eerlijk?
Ik heb iets ontdekt. Iets wat te grappig is en wat ik wil delen met jullie.
Ik was er eerst niet zo blij mee. Nou ja ,  het overvalt me nog wel eens .
Ik heb mijn emoties niet onder controle. Nu is dat op zich niet heel grappig maar omdat
nogal extravert ben zijn mijn reacties dat ook. Nogal extreem zeg maar.
En dat allemaal dankzij de schildklier. Als ik lach dan ga ik plat!
En als ik huil...oh my! Ik creëer overstromingen met mijn tranen.
Dit is eigenlijk een verkapte waarschuwing voor mijn omgeving.
Ook een controle. Wie heeft mijn blog wel gelezen en wie niet.
Als iemand schrikt ,omdat ik vreselijk moet huilen alleen doordat ze aan mij vragen wat ik wil drinken.
Whaaaaaaaaaaa ,betrapt sukkel! Je hebt mijn  blog niet gelezen.
Of als iemand zijn hoofd afschuwelijk stoot en ik als een idioot moet lachen,
dan kan ik daar niks aan doen, En als je dan boos bent dan weet ik dat je een Annalfabeet bent.
Oftewel je hebt mijn blog niet gelezen! Ik gebruik mijn gebrek aan controle gewoon onbeschaamd!
Gisteren was wel een beetje erg. Ik was gewoon aan het werken een klant verteld mij een verdrietig verhaal over zijn overleden vrouw en hoe moedig zij was tot op het laatst.
Ik was daar zo door geraakt. Ieder ander slikt een keer en klaar. Nee hoor. Ik niet.
De zaak zit vol terwijl mijn klant gedag zegt en weg loopt en mij hevig huilend achter laat.
Mijnheer draait zich bij de deur om en ziet mij enorm uithalend schreien.
Hij komt terug en pakt mij stevig vast en geeft mij een dikke smakkerd op mijn wang.
Nou, dag rem! Ik zou een overstroming kunnen veroorzaken. Niet normaal.
De klanten die zitten te wachten kijken tomtietomtoetom de andere kant op .
Ik zie angst in hun ogen. Ze ontwijken iedere blik met mij. Ze zijn bang , bang dat ik ze aanspreek.
En ik wil het uitleggen. Maar ze draaien hun hoofd weg. Voornamelijk omdat ik niet kan praten.
Ik stoot kreten uit en maak oergeluiden. Ik krijg er geen woord uit. Biedebiedebiedebiede hoor je.
Rob komt met handen vol koffie en thee naar beneden en kijkt naar mij. Hij kijkt zoals alleen een man naar zijn vrouw kan kijken. Het lijkt alsof hij met zijn ogen zegt : WAT DOE JE?
En ik wil het ook aan hem uitleggen. Helaas. De biedebiedebiedebie is nu een ander soort geluid .
Hij herkent het ineens en zegt : schildklier? Ik knik. En hij legt het uit aan de klanten. Ze lijken een beetje opgelucht. Ze weten nu dat ik niet ineens een mes pak en gillend op ze af kom. Ze knikken nu meewarig naar mij. Oh gottegot, ze hebben meelij. Dat is vele malen erger dan angst.
Ik snotter nog even door en haal mijn volgende klant op.
De show most go on.
 Always

Chronisch hardlopen : de finale

Het is gebeurd.
Dat waar ik tegenop zag is een waarheid geworden.
Ik heb mijn startnummer weggegeven.
Het moment dat je beseft dat het weer niet gaat lukken dit jaar en dat je je startplek aanbiedt
is wel even een ding. Een moment van slikken tegen de opkomende tranen. Om mij
heen hoor ik allemaal mensen die er zo 'n zin in hebben om de Ijsselloop te doen.
Maar ook snobs. Ijssel

loop is voor watjes. Ze halen hun rete goede neus op voor een loop in hun
woonplaats. De afstand is te min. Ik hoor ze dit zeggen en kook. Ik sta letterlijk aan de grond genageld. En dat is misschien maar beter ook. Ik weet niet wat ik eruit had gekwakt als ik mij had kunnen bewegen. Ik had willen roepen dat ze blij zouden moeten zijn dat ze KUNNEN hardlopen en dat er mensen zijn die graag hadden willen lopen. Maar ik weet ook dat dit soort mensen daar helemaal niet over na denken. Die denken aan hun volgende victorieuze
loop van wel 50 km ofzo. Waarom raakt mij dit zo? Om dat ik baal en ook wil lopen.

Ik heb mijn startnummer dus te geef. En er meld zich iemand. Gelukkig een heel leuk iemand ,
die heel blij is en hem gewoon even gaat lopen zegt ze! Ze zal wel stuk gaan maar dat boeit niet.
En ik ben blij voor haar. Heel blij. Maar ongetraind een 5 km lopen is wel het laatste waar ik aan denk. Dat ik ruim 1 jaar heb moeten trainen en hem nog niet kan lopen is niet iets waar zij of iemand anders over na denken. En dat hoeft ook niet. Maar ik denk niet dat ik ga kijken zondag. Het doet namelijk echt zeer.

En ineens besef ik mij dat het niet het lopen is. Het hardlopen is een metafoor.
Het staat voor het falen van mijn lijf. Het niet kunnen bouwen op wat je draagt en waar je voor en in staat. Het hopeloos vechten , waarbij je niet weet wie de tegenstander is.
Het ronddobberen in een bootje op een enorm meer zonder peddels.
De storm zien aankomen en geen schuilkelder voor handen.
Wat wanneer en hoe dan?
Wat kan ik verwachten en wanneer? En als ik mij goed voel ,hoelang gaat dit dan duren?
Het niet weten hoe je uit je bed stapt is een crime.
En als je goed uit je bed bent gestapt ,wanneer ga je je dan weer slecht voelen.
Maar vooral die ene vraag : ga ik mij ooit beter voelen?
Komen er niet meer rariteiten om de hoek? Ik kan ze niet eens meer opnoemen.
Zoveel rare en vooral stomme ziektes heb ik. Bijna allemaal niet veel voorkomende
mankementen. Mankementen die je niet aan de buitenkant ziet en ik hoop ook dat je die niet te vaak van mij zult horen. Want de strijd die ik aanga met mijn schildklier is pittig. Misschien pittiger dan alle andere battles. Er was iemand die mij zei: oh heb je dat? Fijn joh . Even een pilletje erin en je valt af en voelt je gelijk beter.
Niet dus. Het blijkt dat het wel een maand kan duren voordat de medicijnen aanslaan en tot die tijd moet ik lief zijn voor mijzelf. Want jongens dit is niet niks. En de reden dat ik jullie hier niet teveel mee lastig wil vallen is heel simpel. Struisvogel!
Als ik het er niet over heb dan is het er ook niet.
Laat mijn lijf maar wennen aan de medicatie en tot die tijd doe ik fijne en leuke dingen.
Ik sport voorzichtig wat en werk , lach en heb lief. Ik eet en drink en huil.
Maar boven al : ik leef!

Chronisch lopen 2

Ik loop dus .
Ik loop hard. Niet echt hard maar sneller dan wandelen.
En ik voel mij daar goed bij. Ik slik vitamine D en magnesium voor mijn
Lichen sclerosus en dat helpt ook tegen al teveel spierpijn blijkt.
Ik voel mij supergoed. Ik loop vaak met de hond en samen kunnen we de wereld aan lijkt het.
Het buiten lopen en de frisse lucht opsnuiven werkt ook fijn mee.'
Het afkicken van het roken merk ik niks van.
Ik voel mij goed en bereid mij geestelijk en lichamelijk voor op
een georganiseerde loop. Van de ene brug over de IJssel via de andere brug terug.
De IJsselloop. Wat lijkt mij dat mooi en stiekem mijmer ik over hoe ik over de worp uitkijk.
En over de uitzichten vanaf de brug en hoe  ik de finish over kom als chronisch zieke.
Dat ik het gewoon even flik! En dan komt het moment dat mijn mondhygiëniste
de uitslag heeft van een eerdere kweek. Een heftige bacterie heeft zich genesteld in mijn mond en moet bestreden worden met 2 antibiotica. Ze adviseert mij om lief te zijn voor mijn lijf als ik die ellende moet slikken en ik denk dat het allemaal wel meevalt.
Ik loop de eerste dag gewoon mijn rondje en dag twee is al wat lastiger en daarna
ben ik bij mijn enkels afgebroken. Alle bijwerkingen die op de bijsluiter staan komen tevoorschijn.
Ook diegene die zelden voorkomen. En ik huil. Ik huil vanuit mijn bed omdat ik de IJsselloop moet laten varen. Ik kijk op de tv de marathon van Londen en mijmer er voorzichtig op los.
Ik ga goed voor mijn lijf zorgen en ga voorzichtig weer opbouwen.
Ik wil sporten en mijzelf goed voelen. Ik was gestopt bij les 21 van de app van hardlopen met Evy .
Dat ik daar niet gelijk mee kon beginnen snapte ik zelf ook wel. Mijzelf in mijn hardloop kleren hijsen kost al bijna al mijn energie. Op wilskracht ben ik weer begonnen denk ik.
Al was ik mij nooit bewust van het feit dat ik wilskracht had. Maar ik stelde mijn app in op les 10.
Dat moest lukken dacht ik. Helaas. Was het falen? Of slapjanussengedrag dat ik het niet volhield?
Les 3.....met pijn en moeite lukte het. Wat was ik kapot. Niet alleen van het lopen maar van het
verschrikkelijke besef dat mijn lijf niet deed wat ik verwachte. Weer niet deed wat ik graag wou.
Gewoon normaal opbouwen na een tegenslag zat er niet in. Een half jaar trainen was gewoon weggegooide moeite. Hoe diep kun je dan zakken? Dat je lijf al die ellende aantrekt is tot daar aan toe,maar dat de leuke dingen ,de dingen waar je oprecht blij van wordt, dat die je zo moeilijk, bijna onmogelijk worden gemaakt.Dat beneemt mij bijna de adem.  Ik herpak mij. Vraag niet hoe maar ik doe het en train en train. En dan is daar het moment dat ik 5 km loop . De Belgische roept van alles in mijn oor maar ik hoor de tune van Rocky en waan mij op de trappen uit de film en loop met mijn armen omhoog en lach en roep en huil. Mensen om mij heen kijken raar en ik roep FOK JOE. Frustratie van alle ellende komt eruit en ik loop gewoon nog steeds. Ik lijk vleugels te hebben. Ik wil niet eens meer stoppen. Ik wil blijven lopen en dat gevoel houden. Ik weet het zeker. Ik ga die bruggenloop doen!

En dan komt de winter en ik word verkouden. En heb last van de ijzige kou en kom niet meer vooruit.
Van bijna iedere dag lopen ga ik naar amper 2 x in de week. EN dan zomaar ineens een week niet. Die ene week niet lopen worden er 2. Gammel en moe en niet fit. Even lief voor mijzelf zijn.
Maar dat is moeilijk. Want ik wil ook normaal zijn en lopen.
Ik lees op internet dat meer vrouwen moeite hebben met deze periode en op facebook zit een groep stoere vrouwen sporten. Zij motiveren elkaar en begrijpen hoe het voelt als het even tegen zit.
Ik sluit mij aan en besluit om dan de oefeningen die zij dagelijks doen mee te doen.
Als ik niet loop dan wel mijn lijf een beetje fit houden. Ik koop een matje en lig voor de laptop
braaf mijn oefeningen te doen . En het voelt goed. Het lopen komt wel weer. Dat weet ik zeker.
Ik train mijn core,waarvan ik niet eens wist dat ik die had :) , en mijn beenspieren.
En dan ineens merk ik dat het mij zwaarder valt na een griepje.
Ik krijg mijn lijf zo ver dat ik kan werken en stort dan thuis totaal in.
Er is hormonaal ook van alles mis en kom bij de gynaecoloog terecht. Zij loopt hard en snapt mij.
Ik moet bloed laten onderzoeken van haar en ze kijkt mij aan en vinkt nog wat meer aan op het formulier. Achteraf zegt ze dat zij een ingeving had. Ze keek mij aan en dacht laat ik haar schildklier waardes eens checken. En BINGO.  Er bleek een waarde niet ok en mijn schildklier werkt te traag.
Dat ik heb hard gelopen is volgens de huisarts bijna niet te geloven en hij vroeg of ik wel vooruit kwam. Op mijn reserves heb ik gelopen dus. Dat ik zo moeilijk herstelde kwam dus door die klote schildklier. En dan die IJsselloop. Ik had mij ingeschreven. Ga ik dat nog redden?
En dan het besef, Nee,ik ga het niet redden. En ik voel mij stoer en denk aan het volgende gevecht wat ik ga hebben. Fok die loop,ik ga battelen tegen mijn schildklier ellende.
Kom maar op. Strijdlustig ben ik en lees van alles op internet en word bang. Dat was niet de bedoeling. Ik lees vrouwen die nog zwaarder worden en niet meer kunnen werken.
Vrouwen die zoveel spierpijn hebben van alleen maar uit bed komen. HELP!
Ik sluit de pc en ga niet meer lezen bedenk ik mij. Ik strijd mijn eigen battle.
Ik slik inmiddels sinds 2 dagen de medicijnen en heb hoop. Hoop dat mijn gewicht afneemt en hoop dat ik mij weer goed ga voelen. Dat mijn concentratie toeneemt en mijn zin in leven toeneemt.
En dan krijg ik een mailtje. Mijn startnummer is bekend. En mijn starttijd .
Ik huil weer. Met enorme uithalen en baal. En nee ik ga niet relativeren . Ik ben nu even zielig!
Ik wil niet weten dat iemand anders het moeilijker heeft dan dat ik het heb.
Ik stort mijzelf even in de poel van zelfmedelijden en wentel daar in. Ik zwelg en zwem.
Ik kom weer boven en duik weer even onder. Ik kijk omhoog en zie iets bekends.
Blauwe lucht,ik zie een mooie strakke en blauwe lucht en kom omhoog.
Ik ga het per dag zien.
Ik leef nu , ik adem vandaag en heb lief in het heden.

liefs