Krampachtig lachen

Wat een bezoekje aan de kaakchirurg met mij doet?
Kijk...iedereen is wel nerveus. Het is ook niet fijn.
Al 3 x thuis naar het toilet geweest en natuurlijk aan de dunne.
Snotver. Doemscenario in mijn hoofd.
In de stoel en dan in je broek poepen.
Het nummer al een paar keer in getoetst om af te bellen.
En dan moet ik echt gaan.
Ik stap in de auto en rijd bijna een fietser aan.
Focus Ann zeg ik tegen mij zelf.
Ik parkeer de auto al hyperventilerend.
Klem mijn kaken lachen op elkaar en maak de lange martelgang
door de parkeerkelder richting kaakchirurg.
Ik loop de trap van het ziekenhuis op en recht mijn rug.
Ik heb een bijna maniakale glimlach met idioot gekrulde mondhoeken en loop.
Verkeerd . Ik loop dus verkeerd. Stom!
Ik draai mij om en loop in de goede richting.
Ah daar zijn ze. De lieftallige assistentes.
Volgens mij ruiken ze mijn angst.
Ze kijkt me vol medelijden aan.
Ze vraagt of ik een afspraak heb.
Ik onderdruk de neiging om heel hard NEE te zeggen en weg te rennen.
Dat NEE zeggen vormt niet echt een probleem . Het hard wegrennen weer wel.
Ik probeer de paniek te onderdrukken en zeg op zijn allerliefst : ja ik heb een afspraak.
Ik geef mijn kaart en ineens , echt vanuit het niets , hoor ik mijzelf roepen : mijn lijf wil dit niet mevrouw! Ik moet echt al mijn kracht gebruiken om niet te flippen.
Ik zweet uit poriën die nooit open hebben gestaan.
Zij juichen de natte zilte angst tegemoet en zetten zich volledig open.
Ik mag in de wachtkamer wachten tot ik geroepen wordt voor een panorama foto.
Het heet anders maar ik weet het niet meer.
Ik ben de enige alleen.
Ik begin oppervlakkig te ademen en het begint te duizelen.
Doe normaal zeg ik in mijn hoofd tegen mijzelf.
Ik mag op de foto.
En dat doet zeer, Mijn kaken passen natuurlijk weer niet.
Ik draai. Of nee de kamer draait.
Ik roep weer dat ik zo bang ben.
De mevrouw is lief en zegt dat ik niet de enige ben.
Ik kakel en kakel.
Ik mag weer zitten en ineens word het mij pijnlijk duidelijk dat de wachtkamer
heeft mee kunnen luisteren.
Klote schildklier. Door dat ellendige ding raak ik dus de controle over mijzelf  kwijt.
Maar goed.
De deur van de behandelkamer gaat open.
Aardige jonge knul.
Hij vraagt van alles en ik geef antwoord.
Ik drijf inmiddels van het angstzweet.
Aan poepen denk ik al helemaal niet.
De panorama foto is gelukt.
Ik kijk tegen een grijnzend gebit aan.
Niks mee aan de hand .
Hij wil even kijken in mijn mond.
Ik klim in de stoel en hoor mijzelf weer ratelen.
Ik snap mijzelf niet eens laat staan die chirurg.
Wat een blamage.
Zo'n leuke jonge knul en ik , ik sta als een kip zonder kop te ratelen.
Ik vraag of hij mij wel begrijpt omdat ik zo ratel.
Ik bied mijn verontschuldigingen aan en dan gebeurt het.
Hij zegt : van alle patiënten die ik vandaag heb gehad bent u 1 van de betere die ik begrijp.
Hij vervolgt met : dat zegt waarschijnlijk veel over mijn patiënten.
En dan is de maniak los.
Ik voel het opborrelen.
Een lach.
En nee geen gewone.
Zo'n lach die je in horrorfilms hoort.
Nachtmerries verschijnen ze ook in.
En ik kan hem niet stoppen.
Als een wild en losgeslagen en volledig doorgedraaide lig ik te gieren van de lach in de stoel.
Ik hoor hem zuchten.
Ik moet mijzelf weer onder controle krijgen.
Ik denk aan sluitspieren en geen controle hebben en kom weer tot bedaren.
Ik zeg niks meer.
Ik krijg de diagnose.
Overbelaste kaken.
Hoe zou dat nou komen?

liefs Ann



.