Er komen zinnen in mijn hoofd en er ontstaat langzaam weer een blog.
En ineens een dikke blop en daar zit ik dan weer.
Ik begin en de zinnen als vanzelf uit mijn vingers.ontstaan
Maar heel eerlijk.
Over deze heb ik een beetje mijn twijfels.
Ik doe het gewoon en zie wel wat ik verwijder of laat staan.
Ik ga refereren aan een vorige blog.
Die over een bootje op zee in een storm.
Dat ik rechtop ga staan en meedein op de wind.
Tuurlijk Ann!
Jij danst mee op de wind.Stoer en onaantastbaar.
Ha..... eerlijk?
Ik ben wel 3 x uit die boot geflikkerd!
Klote storm. Natuurlijk ben ik niet ineens sterk enzo.
Was het maar zo'n feest.
Net als met die tekstplaatjes op facebook.
We zien ze allemaal bij onze 'vrienden' voorbijkomen.
Van die levenswijsheden. Foi....iedere keer dat ik er weer 1 lees denk ik:
oh dat is mooi. Dat ga ik doen.
Je weet wel: loslaten en sterk zijn en diepe dalen
en hoge bergtoppen en dat soort shit.
Een hoog Dalai Lama gehalte en wijsheden die op ieder toilet niet zouden misstaan.
Zou je er nou beter van kunnen poepen dan zou het briljant zijn.
Maar dat is niet zo helaas!
Maar ik dwaal weer af. Ik ben dus uit die boot gedonderd.
Tsjonge dat ging best hard.
Gelukkig heb ik lieve vriendinnetjes waar ik tegen kan aan kletsen.
Die mij ook weer even lekker laten huilen en mij ook normaal tegen
dingen aan laten kijken. Weet je...ik ben een soort van circus artiest geworden.
Ik voel mij verantwoordelijk voor andermans geluk. En dat is niet echt te doen.
Ik was zodanig aan het jongleren dat ik niet doorhad dat de ballen waar ik mee jongleerde, keien
waren geworden. Te zwaar en te glad. Ik deed zo verschrikkelijk mijn best om aardig gevonden te worden. Compleet ten koste van mijzelf.
Ik wil gezellig en met iedereen vriendjes zijn.
Tsja....dan moet je dus in die storm uit de boot donderen en dan keihard tot het besef komen dat je het uiteindelijk toch alleen moet doen. Al die credits die ik dacht opgebouwd te hebben door lief te zijn en mensen te pamperen en te koesteren. Die credits zijn niet ingewisseld.
Net door de mensen die ik dacht in ieder geval.
Weet je door wie wel? Door jullie.
Jullie die mij een berichtje hebben gestuurd. Een lief kaartje door de bus hebben gedaan.
Een mooi kadootje hebben laten brengen en de mooie bloemen hebben laten bezorgen.
Al die dingen hebben mij iets doen beseffen.
Hoe minder moeite ik doe , hoe groter de beloning.
Ik kom uiteindelijk tot een mooi besef. Dankzij jullie.
En weet je wat dat is?
Ik mag mijzelf zijn.
En jij dus ook.
Leer van mijn gevecht en zie dit als zo'n #facebookDalaiLamakloteberichtje .
We zijn prachtig zoals we zijn.
Zien anderen dat niet dan zijn ze niet belangrijk genoeg voor ons kringetje.
En waarschijnlijk gaan we nog wel op ons bevallige bekje.
Nou dat is dan maar zo!
Ik zeg maar zo : LEKKER BELANGRIJK!
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten