Ik loop hard. Niet echt hard maar sneller dan wandelen.
En ik voel mij daar goed bij. Ik slik vitamine D en magnesium voor mijn
Lichen sclerosus en dat helpt ook tegen al teveel spierpijn blijkt.
Ik voel mij supergoed. Ik loop vaak met de hond en samen kunnen we de wereld aan lijkt het.
Het buiten lopen en de frisse lucht opsnuiven werkt ook fijn mee.'
Het afkicken van het roken merk ik niks van.
Ik voel mij goed en bereid mij geestelijk en lichamelijk voor op
een georganiseerde loop. Van de ene brug over de IJssel via de andere brug terug.
De IJsselloop. Wat lijkt mij dat mooi en stiekem mijmer ik over hoe ik over de worp uitkijk.
En over de uitzichten vanaf de brug en hoe ik de finish over kom als chronisch zieke.
Dat ik het gewoon even flik! En dan komt het moment dat mijn mondhygiëniste
de uitslag heeft van een eerdere kweek. Een heftige bacterie heeft zich genesteld in mijn mond en moet bestreden worden met 2 antibiotica. Ze adviseert mij om lief te zijn voor mijn lijf als ik die ellende moet slikken en ik denk dat het allemaal wel meevalt.
Ik loop de eerste dag gewoon mijn rondje en dag twee is al wat lastiger en daarna
ben ik bij mijn enkels afgebroken. Alle bijwerkingen die op de bijsluiter staan komen tevoorschijn.
Ook diegene die zelden voorkomen. En ik huil. Ik huil vanuit mijn bed omdat ik de IJsselloop moet laten varen. Ik kijk op de tv de marathon van Londen en mijmer er voorzichtig op los.
Ik ga goed voor mijn lijf zorgen en ga voorzichtig weer opbouwen.
Ik wil sporten en mijzelf goed voelen. Ik was gestopt bij les 21 van de app van hardlopen met Evy .
Dat ik daar niet gelijk mee kon beginnen snapte ik zelf ook wel. Mijzelf in mijn hardloop kleren hijsen kost al bijna al mijn energie. Op wilskracht ben ik weer begonnen denk ik.
Al was ik mij nooit bewust van het feit dat ik wilskracht had. Maar ik stelde mijn app in op les 10.
Dat moest lukken dacht ik. Helaas. Was het falen? Of slapjanussengedrag dat ik het niet volhield?
Les 3.....met pijn en moeite lukte het. Wat was ik kapot. Niet alleen van het lopen maar van het
verschrikkelijke besef dat mijn lijf niet deed wat ik verwachte. Weer niet deed wat ik graag wou.
Gewoon normaal opbouwen na een tegenslag zat er niet in. Een half jaar trainen was gewoon weggegooide moeite. Hoe diep kun je dan zakken? Dat je lijf al die ellende aantrekt is tot daar aan toe,maar dat de leuke dingen ,de dingen waar je oprecht blij van wordt, dat die je zo moeilijk, bijna onmogelijk worden gemaakt.Dat beneemt mij bijna de adem. Ik herpak mij. Vraag niet hoe maar ik doe het en train en train. En dan is daar het moment dat ik 5 km loop . De Belgische roept van alles in mijn oor maar ik hoor de tune van Rocky en waan mij op de trappen uit de film en loop met mijn armen omhoog en lach en roep en huil. Mensen om mij heen kijken raar en ik roep FOK JOE. Frustratie van alle ellende komt eruit en ik loop gewoon nog steeds. Ik lijk vleugels te hebben. Ik wil niet eens meer stoppen. Ik wil blijven lopen en dat gevoel houden. Ik weet het zeker. Ik ga die bruggenloop doen!
En dan komt de winter en ik word verkouden. En heb last van de ijzige kou en kom niet meer vooruit.
Van bijna iedere dag lopen ga ik naar amper 2 x in de week. EN dan zomaar ineens een week niet. Die ene week niet lopen worden er 2. Gammel en moe en niet fit. Even lief voor mijzelf zijn.
Maar dat is moeilijk. Want ik wil ook normaal zijn en lopen.
Ik lees op internet dat meer vrouwen moeite hebben met deze periode en op facebook zit een groep stoere vrouwen sporten. Zij motiveren elkaar en begrijpen hoe het voelt als het even tegen zit.
Ik sluit mij aan en besluit om dan de oefeningen die zij dagelijks doen mee te doen.
Als ik niet loop dan wel mijn lijf een beetje fit houden. Ik koop een matje en lig voor de laptop
braaf mijn oefeningen te doen . En het voelt goed. Het lopen komt wel weer. Dat weet ik zeker.
Ik train mijn core,waarvan ik niet eens wist dat ik die had :) , en mijn beenspieren.
En dan ineens merk ik dat het mij zwaarder valt na een griepje.
Ik krijg mijn lijf zo ver dat ik kan werken en stort dan thuis totaal in.
Er is hormonaal ook van alles mis en kom bij de gynaecoloog terecht. Zij loopt hard en snapt mij.
Ik moet bloed laten onderzoeken van haar en ze kijkt mij aan en vinkt nog wat meer aan op het formulier. Achteraf zegt ze dat zij een ingeving had. Ze keek mij aan en dacht laat ik haar schildklier waardes eens checken. En BINGO. Er bleek een waarde niet ok en mijn schildklier werkt te traag.
Dat ik heb hard gelopen is volgens de huisarts bijna niet te geloven en hij vroeg of ik wel vooruit kwam. Op mijn reserves heb ik gelopen dus. Dat ik zo moeilijk herstelde kwam dus door die klote schildklier. En dan die IJsselloop. Ik had mij ingeschreven. Ga ik dat nog redden?
En dan het besef, Nee,ik ga het niet redden. En ik voel mij stoer en denk aan het volgende gevecht wat ik ga hebben. Fok die loop,ik ga battelen tegen mijn schildklier ellende.
Kom maar op. Strijdlustig ben ik en lees van alles op internet en word bang. Dat was niet de bedoeling. Ik lees vrouwen die nog zwaarder worden en niet meer kunnen werken.
Vrouwen die zoveel spierpijn hebben van alleen maar uit bed komen. HELP!
Ik sluit de pc en ga niet meer lezen bedenk ik mij. Ik strijd mijn eigen battle.
Ik slik inmiddels sinds 2 dagen de medicijnen en heb hoop. Hoop dat mijn gewicht afneemt en hoop dat ik mij weer goed ga voelen. Dat mijn concentratie toeneemt en mijn zin in leven toeneemt.
En dan krijg ik een mailtje. Mijn startnummer is bekend. En mijn starttijd .
Ik huil weer. Met enorme uithalen en baal. En nee ik ga niet relativeren . Ik ben nu even zielig!
Ik wil niet weten dat iemand anders het moeilijker heeft dan dat ik het heb.
Ik stort mijzelf even in de poel van zelfmedelijden en wentel daar in. Ik zwelg en zwem.
Ik kom weer boven en duik weer even onder. Ik kijk omhoog en zie iets bekends.
Blauwe lucht,ik zie een mooie strakke en blauwe lucht en kom omhoog.
Ik ga het per dag zien.
Ik leef nu , ik adem vandaag en heb lief in het heden.
liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten