Who's there?
It's me.
Me who?
Me, writersblock.
Zucht. Geen inspiratie te vinden.
Het is stil rondom mij en mijn bloggie. Ik ben niet grappig en ik weet niks grappigs.
Boring dus. Geen diepgang en geen discussie punt. Niks om over te schrijven dus. Ik lees wel eens een blog van iemand anders en vaak zijn ze zo saai. Of ze zijn heel moeilijk. Ik heb op dit moment een concentratievermogen van een gebrande pinda. Dus doe voor mij maar niet zo ingewikkeld ajb.
Vanmorgen zat ik tegen een klant te oreren dat ik blogs schrijf. Oh ja zegt ze, dat zijn een soort dagboekjes. Autsjjj. Ik probeer uit te leggen hoe ik blog en waarover en denk na over mijn laatste blog. Shit. Geen idee meer. En geen ideeën , wat nu? Na het werk weer doodmoe mijn bed ingedoken. Doodmoe maar niet kunnen slapen.
Dan toch mijn uit bed gekropen om achter mijn laptoppie te gaan zitten. Of ervoor.
Er borrelde wel iets.
Toen ik nog hardliep kwamen de ideeën voor een blog binnenstromen als een malle.
Maar nu ik niet meer loop , omdat ik zo moe ben dat ik de kledingkast niet eens open krijg waar mijn loop spullen inzitten, is er bijna geen inspiratie. Waar zal ik het over hebben? Maar vooral wat is grappig? Ik ben van nature niet heel grappig. Ik probeer altijd wel ergens de humor van te zien. Maar mijn humor bril is stuk denk ik. Vermoord door mijn schildkliertabletten. Ik weet nu ook precies waar mijn schildklier zit. Er zitten namelijk een paar kabouters in mijn keel met een stuk keukenpapier. Die kabouters duiken soms ineens op en beginnen als een idioot mijn schildklier droog te poetsen. Nou geloof mij...je kan slikken wat je wil maar daar is niet tegenaan te slikken. Mijn stem vervormd dan ook ineens. En ik klink als Dart Vader. En heel soms valt hij gewoon weg. Mijn stem dan,niet de kabouters. Mijn omgeving vindt het minder erg dat mijn stem weg is dan dat ik als een soort monster from hell loopt te brallen. Ik snuffel wel eens op een soort facebook groepje met lotgenoten. Je zou denken dat samen hetzelfde hebben verbroedert. Helaas is het in de groepjes ook wel een hommeles. Dan wordt er een soort wedstrijdje gehouden wie het meest weet of heeft. Van die schreeuwerige typjes die alles weten en je dat ook door je strot willen duwen. Van speciale voeding tot meditatie. Het heeft hun geholpen dus is het het wondermiddel. Maar wat voor de 1 werkt werkt niet voor de ander. En dat willen ze vaak niet snappen. Ook wordt er gezegd dat je de schildklier niet overal de schuld van mag geven. Nou dat leek mij logisch. Dat mijn man niet doet wat ik zeg komt niet door mijn schildklier natuurlijk. Hij luistert gewoon niet goed! Maar terug naar zo'n groepje.
Hele ruzies worden er uit gevochten. Je zult het niet geloven maar er zitten ook mensen bij die mij afschuwelijk vinden. Die hebben mij geblokt.
Ik lees dus niks meer van hun en zij niet van mij. En dat is zooo jammer. Vooral omdat ik onmeunig nieuwsgierig ben. Het intrigeert mij ook. Hoe kan het dat mensen mij niet leuk vinden? Mij?
Ok ik ben soms wat doordrammerig. Eigenwijs ook wel. Maar echt moeilijk in de omgang niet echt.
Niet als je gewoon vindt wat ik ook vindt. Mijn mening delen is het minste wat je kan doen.
Toch?
Liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten