Wanted dead or alive.
Ik ben iets kwijt.
Ik ben al jaren mensen met een passie voor ambachten kwijt.
Mensen die kriebels in hun buik krijgen omdat ze dat mogen gaan doen wat ze willen doen.
Dat gaan doen waar ze blij van worden. Toen ik kapster wilde worden kon je gewoon de havo of atheneum hebben gedaan en dan naar de kappersschool gaan.
Tegenwoordig ga je naar de kappersschool als je echt niets anders meer kan.
Je hoeft zelfs je vmbo niet gehaald te hebben. De kappersschool neemt je toch wel aan.
Bij iedere leerling die zich aanmeldt krijgt de school subsidie.
De school blij ,de ouders van de leerling blij en de leerling een soort van blij.
De school krijgt geld en is dus blij.
De ouders van de leerling zijn blij want het kind is weer ff van de straat en gaat misschien
geen uitkering aanvragen.
De leerling is blij want dan kan ze gewoon haar scooter houden en met haar vriendinnen afspreken en lekker chillen op school.
En dan kom ik in beeld. Werkgever. Of nou ja ,vroeger was ik werkgever. Nu niet meer.
Ik kan het niet meer. Ongemotiveerd en ongeletterd zijn ze.De leerlingen van tegenwoordig.
Maar pas op, noem ze geen leerling want ze weten alles al. En als je ze iets wil leren dan denken ze dat je ze afbekt. Ze zijn snel moe en werken maar met 1 hand. In de andere zit hun telefoon namelijk.
Ik heb verschillende leerlingen gehad . Van meiskes die met een trekker in de hand stonden en zich afvroegen hoe zo'n ding werkte tot jongedames die geen mensen durfden aan te raken. Ik moet zeggen dat dit ietwat lastig is om haren te wassen zonder de klant aan te raken. Ik heb het echt geprobeerd. Ik heb geprobeerd om ,de taak die ouders eigenlijk hebben , ze algemene ontwikkeling bij te brengen. Dat Malta niet een waddeneiland is en hoe je met mensen een gesprek aangaat.
Ik heb het heus geprobeerd en ik doe het niet meer.
Mijn vak ,mijn ambacht is mijn grote liefde. Ik werk als kapster omdat ik graag mensen blij maak .
Ik doe hun haar en hun ziel.
Ik "lees" ze en maak een kapsel op maat. Gewoon omdat ik dat kan.
Omdat ik mijn ambacht serieus neem en niet omdat ik echt niets anders kan.
Ik praat met mijn klant niet over het weer of over de vakantie of de weekend uitstapjes.
Ik praat over echte dingen. Ik adviseer en luister. Ik ben er voor hun.
Ik wil dat zij de deur uitgaan en zich de beste en de mooiste voelen.
Mijn passie is mijn werk en mijn klanten mogen dat meemaken.
Ik heb jarenlang gezocht naar jonge mensen met diezelfde passie en daar zijn er nog weinig van.
Inmiddels zwengelt het weer ietsje aan maar nog steeds vinden ouders het "dom" als hun kind een ambacht wil leren i.p.v. naar een universiteit te gaan. En zo blijven wij kappers het mikpunt van spot van cabaretiers. Jammer dat we niet de credits krijgen die wij ambachtsmensen zo verdienen. In plaats daarvan worden we opgezadeld met het uitschot van de maatschappij. Als je echt niks meer kan ga dan maar knippen. Maar maak vooral je handen niet vies!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten