Ik hoor het vaker.
Ann je moet echt blijven schrijven. Dat doe je zo leuk.
Ja leuk. Maar waar haal ik mijn ideeën vandaan.
Uit gesprekken op straat? Die gesprekken worden niet leuker.
ik was eerst...nee ik!
Mevrouw, mag ik u wat ..
nee geen tijd!
Bij het bushokje op je mobiel kijken want daar gebeurt het.
Wat een ergernis.
En dan heb je mij.
Tot frustratie van mijn gezinsleden kwek ik er op los.
Hallo, oh die pudding is echt lekker.
Wat een leuke schoenen heeft u aan.
Tsja, ik ben dan ineens eng.
Een vreemde die tegen je praat. Dat is raar.
En gevaarlijk!
Ik heb nu inmiddels het voordeel dat ik wat ouder ben
en dus minder staatsgevaarlijk.
Mensen trekken hun kids nog net niet een arm
\uit de kom om ze tegen mij te beschermen.
Dat heet een zondagsarm weet je dat?
Vaders en moeders die op zondag met hun
kids in het park lopen en ieders een hand vastpakken
en ze van voor naar achteren zwaaien. dat levert vaak zo'n armpje uit de kom op.
Dat zal nu ook wel anders heten.'
Want vaders en moeders hebben flexibele werktijden.
En dus lopen niet alleen op zondag in het park.
De kids van nu kunnen ook allemaal al poseren. Zo knap.
Ik sta nog steeds als een debieltje op de foto.
Als je vroeger voor de spiegel stond te oefenen hoe je op de foto moest dan was je ijdel en raar!
En nu oefenen de kids alsof hun leven ervan af hangt. Maar eerlijk is eerlijk. Ze staan er allemaal
prachtig op. In tegenstelling tot mij. Ik zie of een enorm beige vlak,stomme trui, of mijn ogen zitten dicht. Verkeerde hoek roep ik ook vaak. En het ergst zijn die selfies van mensen die met jou op de foto willen.
Je kan ze niet deleten,want zij staan er leuk op.
En ik? Ik heb geen ogen en ik zie eruit als een chipmunk!
En dan doe ik een gebedje. Please...plaats hem niet op social media!
Gelukt...deze keer.
Toch maar weer oefenen.
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten