Die mensen die een hele rits vrienden hebben.
Maar echt een hele rits. Bijna ieder weekend feestjes en uitjes.
Ik heb niet zoveel vrienden. Niet bewust maar er zijn er gewoon
niet zoveel. Ik heb wel veel kennissen. Maar vrienden. Nee.
Ik weet zeker dat het aan mij ligt. En dat is niet erg. Nou ja.
Nu is dat niet meer zo erg. Ik vond het wel erg dat ik niet zo een hele rits had.
Nu zijn er ook best veel vriendschappen verloren gegaan. En dat ligt in zijn geheel aan mij.
Ik ben niet makkelijk. Mijn vader zegt altijd: ie hep de or'n te kort an de kop!
En 1 van de vriendjes die ik al wel heel lang heb , laat mij regelmatig in haar spiegel kijken.
Dat ik met haar nog steeds bevriend ben komt door haar. Ze blijft terug komen ondanks mijn gemekker. Zij is echt een topper die mij aanhoort en dan meeknikt en het hare denkt.
Zij maakt niet de fout om dan tegen mij te zeggen dat ik fout zit. Daar wacht ze even mee.
Ik krijg het wel te horen hoor...heus waar. Alleen op een slimmer tijdstip.
En dan die vrienden die maar energie nemen. Ken je die?
Wat je ook doet en hoeveel tijd je daar ook in stopt...er komt niks
terug. En nu is het ook nog eens zo dat wat jij in een vriendschap stopt ,
je dit niet terug mag verwachten. En daar gaat het bij mij mis.
Ik vind dat zo moeilijk. Ik luister en verzorg en please. Ik ben er voordat ze wisten
dat ze me nodig hadden. Ik ben er en blijf er. Ik wil er voor ze zijn onvoorwaardelijk.
Klinkt eng hè? Dat is het eigenlijk ook. Omdat ik mijzelf voorbij loop.
Ik word dan een soort deurmat. Ook dit vertelt mijn vriendinnetje op een gunstig tijdstip,.
Hey Ann zegt ze dan.
Hey mop, je draaft wat door hè?
Je gaat wat ver hoor schat.
Je mag HO zeggen.
Ik kan geen HO zeggen.
Want weet je? Als je goed bent voor mij ben ik dat voor jou. Sterker nog. Al schop je mij van links naar rechts dan nog ben ik er voor jou.
En dat lieve mensen neem ik mee uit mijn jeugd.
Dat is mijn rugzak.
Want als kind werd ik al geschopt en weggeduwd en dan kwam ik altijd weer terug.
Een soort boemerang. Gewoon heel ver weg gooien en dan kom ik weer aangesneld.
En dan ineens is daar de grens . De grens is overschreden en dan klap ik om.
Dan is het klaar en dan ben ik hard zegt men. Is dat hard?
Ik moet leren om eerder HO te zeggen. Man dat is moeilijk.
Ik vind vriendschappen lastig.
Ben ik de enige die dat vindt?
Hoe denk jij over vriendschap?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten