cry me a river

Het is hier echt feest in huis.
Ik heb in het vorige blog eigenlijk gezegd dat de volgende grappig zou zijn en
dat ik het niet meer over de schildklier zou hebben. Maar heel eerlijk?
Ik heb iets ontdekt. Iets wat te grappig is en wat ik wil delen met jullie.
Ik was er eerst niet zo blij mee. Nou ja ,  het overvalt me nog wel eens .
Ik heb mijn emoties niet onder controle. Nu is dat op zich niet heel grappig maar omdat
nogal extravert ben zijn mijn reacties dat ook. Nogal extreem zeg maar.
En dat allemaal dankzij de schildklier. Als ik lach dan ga ik plat!
En als ik huil...oh my! Ik creëer overstromingen met mijn tranen.
Dit is eigenlijk een verkapte waarschuwing voor mijn omgeving.
Ook een controle. Wie heeft mijn blog wel gelezen en wie niet.
Als iemand schrikt ,omdat ik vreselijk moet huilen alleen doordat ze aan mij vragen wat ik wil drinken.
Whaaaaaaaaaaa ,betrapt sukkel! Je hebt mijn  blog niet gelezen.
Of als iemand zijn hoofd afschuwelijk stoot en ik als een idioot moet lachen,
dan kan ik daar niks aan doen, En als je dan boos bent dan weet ik dat je een Annalfabeet bent.
Oftewel je hebt mijn blog niet gelezen! Ik gebruik mijn gebrek aan controle gewoon onbeschaamd!
Gisteren was wel een beetje erg. Ik was gewoon aan het werken een klant verteld mij een verdrietig verhaal over zijn overleden vrouw en hoe moedig zij was tot op het laatst.
Ik was daar zo door geraakt. Ieder ander slikt een keer en klaar. Nee hoor. Ik niet.
De zaak zit vol terwijl mijn klant gedag zegt en weg loopt en mij hevig huilend achter laat.
Mijnheer draait zich bij de deur om en ziet mij enorm uithalend schreien.
Hij komt terug en pakt mij stevig vast en geeft mij een dikke smakkerd op mijn wang.
Nou, dag rem! Ik zou een overstroming kunnen veroorzaken. Niet normaal.
De klanten die zitten te wachten kijken tomtietomtoetom de andere kant op .
Ik zie angst in hun ogen. Ze ontwijken iedere blik met mij. Ze zijn bang , bang dat ik ze aanspreek.
En ik wil het uitleggen. Maar ze draaien hun hoofd weg. Voornamelijk omdat ik niet kan praten.
Ik stoot kreten uit en maak oergeluiden. Ik krijg er geen woord uit. Biedebiedebiedebiede hoor je.
Rob komt met handen vol koffie en thee naar beneden en kijkt naar mij. Hij kijkt zoals alleen een man naar zijn vrouw kan kijken. Het lijkt alsof hij met zijn ogen zegt : WAT DOE JE?
En ik wil het ook aan hem uitleggen. Helaas. De biedebiedebiedebie is nu een ander soort geluid .
Hij herkent het ineens en zegt : schildklier? Ik knik. En hij legt het uit aan de klanten. Ze lijken een beetje opgelucht. Ze weten nu dat ik niet ineens een mes pak en gillend op ze af kom. Ze knikken nu meewarig naar mij. Oh gottegot, ze hebben meelij. Dat is vele malen erger dan angst.
Ik snotter nog even door en haal mijn volgende klant op.
De show most go on.
 Always