Wat zeg je?

Waarom zeggen wet het een en bedoelen we het andere?
Dat is toch gek? Wat is de reden dat we dit doen?
Of denk je dat jij dit niet doet?
Voorbeeldje : hey schatje, ik ga vanavond even naar mijn vrienden. Is dat ok?
Jij : ja hoor lieverd , geen probleem.
Maar dat meen je niet. Want het is wel een probleem. Je wou net gezellig op de bank samen
met een wijntje en wat hapjes. Maar dat zeggen we niet. Nee , we zijn dan een soort martelaars en
gaan zitten kniezen in ons eentje op de bank en vroeg naar bed.
Dat is toch raar? Waarom zeggen we niet gewoon dat we de avond anders hadden ingepland?
Denken we dan dat we aandacht vragen voor onszelf en dat dit niet mag?
Of vinden we het juist lekker om zo'n avond alleen te zitten en dan ruzie te maken als ze thuis komen? Hij komt thuis van zijn gezellige avond en dat jij lekker los kan gaan. En terecht vinden we zelf. Want wij hebben zielig alleen gezeten en ons verveeld. We hadden alles klaar voor een gezellige avond en hij ging weg. Waarom doen we dat?
Nog een voorbeeld? Je loopt ergens en iemand staat op je teen. Je teen met die ingegroeide teennagel die er half afhangt en zo verschrikkelijk klopt dat tergkloppen geen optie is. Die teen dus.
Diegene staat er vol op en jij verkrampt en roept AUTSJJ. De beul verontschuldigt zich en zegt dat die er niks aan kon doen. En wat doe jij? Met tranen in je ogen en een stem die komt vanuit het diepste van het diepste, de pijn verbijtend ,zeg je : geeft niks. Doet geen pijn.
WAAT??? Waar haal je het vandaan dat het niet zeer doet? Je strompelt verder en hebt water nodig.
Je lieffie is bezorgd en slaat lief een arm om je heen. Die je vervolgens weg slaat omdat je teen zo zeer doet dat je geen aanraking kan velen. Waarom hebben we niet tegen die beul gezegd dat het verschrikkelijk zeer doet en dat je teen er bijkant afvalt? Is toch raar?
Je komt bij het boodschappen doen een oud klasgenoot tegen. Juist nu je je niet zo goed voelt.
Je hebt slecht geslapen en ziet er uit alsof je figureert in een zombiefilm. Je huid is wit doorschijnend en je wallen donker als de nacht. Je hebt je stinkende werkkloffie nog aan en je riekt naar zweet.
En juist dan....kom je die ene tegen die er smetteloos uitziet en die vroeger al zo minachtend naar je kon kijken. Diegene die alles wist over iedereen en dan zo besmuikt kon lachen dat het je
raakte in je binnenste. Die ja...die kom je nu tegen. je hebt hier geen zin aan en duikt in de waterkers.
Te laat ,je bent gespot. Je hoort je naam al kirrend en haar stem klinkt als klaterend koel water op een zinderend warme zomerdag. Je draait je om en je wil haar naam noemen. Dit gaat niet. De waterkers heeft gekke dingen gedaan met je stem en al kraken en piepend zeg je hoe gaat het? Zij antwoord dat het fantastisch gaat en ze vraagt : hoe gaat het met jou?
Je wil zeggen dat het verrot gaat. Dat je in de steek gelaten bent door je man omdat hij het toch liever
met mannen deed. Je 3 kinderen superlastig zijn en dat de tweeling zelfs geweigerd is op de peuterspeelzaal vanwege ongeoorloofd gedrag . ( wie bepaald eigenlijk wat ongeoorloofd is? )
Maar dat zeg je natuurlijk niet. Je roept dat het fantastisch gaat en merkt ineens dat het piepende en krakende stemmetje van je verruilt is voor hysterisch gegil. Ja joh,gezellig. De hele supermarkt draait zich nog even om naar jullie om te kijken waar dat gegil vandaan komt. Je roept richting
de mensen ;hallo Jumbo, kan je het zien? Maar dat maakt het er niet beter op.
De oud klasgenoot klopt zachtjes op je schouder en zegt, wat fijn dat het zo goed gaat.
Nou tot kijk he? En daar gaat ze op haar designer schoentjes. Klikkerdeklak.
Het enige wat bij mijklikkerdeklak doet zijn mijn kaken.

En waarom zeggen we dan niet gewoon hoe het echt met ons gaat?
Iemand een idee?