Vuurtje

Burn out.
Opgebrand.
Dat zegt men.
Om opgebrand te zijn moet je eerst het vuurtje aan gehad hebben ...toch?
Ik kan mij niet herinneren dat ik een vuurtje had.
Misschien heel lang geleden. Het vuurtje is er dus niet meer.
Als ik hem al heb gehad is die met de noorderzon vertrokken.
Misschien heb ik het daarom zo koud. Mijn vuur is weg.
En ik ga niet als een idioot zoeken naar lucifers.
Ik wacht heel even tot de ergste kou weg is en start dan langzaam weer op.
Dat is mijn doel. Geen snelle fix manieren. Gewoon rust.
Waarom mijn vuur weg is? Teveel gedoe.
Je hoort het weleens om je heen. Burn out.Overspannen

.

Dat waren slappelingen dacht ik. Van die extreem gevoelige ,geitenwollenssokken types. Die een excuus zochten om de hard werkende wereld
gedag te zeggen en al mantra's neuriënd hun chakra's te reinigen . Die vooral niet aan de maatschappij wilden deelnemen ,maar op een matje willen gaan  kronkelen. Kruidenthee drinkend elkaar diep in de ogen kijken en tot jezelf komen. Die mensen  ja....die uren lang seks kunnen hebben door het uit te stellen.
Dat dacht ik dus. Totdat er een aanntal dingen gebeurden in mijn leven die mij totaal van mijn sokken joegen. Die achterlijke auto imuunziektes bijvoorbeeld.
Mijn zijn en wie ik dacht te zijn werden overhoop geschoten door Hashimoto.
Ik bestond en dat was het. Ik maakte mijzelf wijs dat ik juist door te gaan werken mijn ritme zou houden en kon existeren. Dus ging ik door. Dag in dag uit en door routine te houden hield ik het vol.
Totdat er een aantal dingen achter elkaar gebeurden en mij van mijn stuk brachten.
Mijn moeder kwam te overlijden. Nu hadden we al even geen contact maar dan toch komt het aan.
Mijn vader met wie ik wel contact heb ,heeft haar gevonden. Zijn verdriet en zijn zorgen deden mij bijna wankelen. Ik wilde hem dicht bij mij hebben wonen. Dat ging bijna door. Hij kreeg het huis van mijn moeder gegund door de woningbouwvereniging.( Mijn ouders waren gescheiden van tafel en bed) Hij was al 3 dagen aan het schilderen toen de woningbouw vereniging van gedachten veranderde en de huur met 24 % verhoogde. Dat was de druppel. Knak hoorde ik .Niet een subtiel knakje maar een dikke boomtak die knakt en dat geluid weerkaatste in mijn hoofd.
Ik moest mijzelf oppakken want ineens moest er veel geregeld worden. Het huis moest leeg want mijn vader kon nu de huur niet meer betalen en een
zus die ik al 15 jaar niet had gezien kwam ineens ten tonele.
Damn.....dat nam gelukkig mijn man op zich.
En toen ik dacht dat het niet veel slechter kon gebeurden er nog wat dingen.
Dingen waar ik niet over kan schrijven omdat het erg persoonlijk is. En niet voor mij want ik deel vrijwel alles met jullie. Maar anderen zouden er aanstoot aan kunnen nemen.
In ieder geval stond mijn leven op zijn grondvesten te schudden en wist ik niet meer wat voor of achter was. En terwijl ik zo diep zat wist ik dat mijn ergste angsten uitgekomen waren en dat ik er nog was.Ik kon dit! Met hulp weliswaar maar het lukte.
Mijn vader woont nog in zijn oude appartement.
Mijn zus ligt nog steeds dwars. Dus de toestand om mijn moeders overlijden is nog steeds niet afgerond.
Maar mijn gezin ,mijn anker, en mijn thuishaven, wij zijn er nog.
Door weer en wind gegaan.
We varen nu weer dezelfde koers.
En i.p.v. dekknechtje ben ik een luie cruise gast die al mantra zingend op het dek ligt.
Niet op een yoga matje maar op een luie dekchair.Want deze vrouw gaat genieten.
Het is tijd voor mij.
Steek het vuurtje maar aan.


liefs Ann