Taboe or not taboe ?

Taboe ,TABOE, taboe, t a b o e
Gek woord voor een gek fenomeen.
Taboe , dat is dus eigenlijk een soort Voldemort .
Je mag er niet over praten en er eigenlijk ook niet over nadenken.
Fok joe ...mijn hoofd dus daag! Ik denk wat ik wil denken.
Maar ja. Wanneer spreek je het wel uit?
Ha....daar heb ik je. EN tegen wie?
En vooral ook WAAROM?
 Nou voorbeeldje dan maar?
Ik was niet zo heel fijn zwanger.Maar ja,er moest
ergens een roze wolk zijn. Niet gevonden.
Bevalling was ellendig. Maar ja, er werd mij verteld als je je kind
op je buik hebt ben je het vergeten. Ik heb 2 weken niet kunnen zitten!
Hoezo vergeten? Daarbij was mijn oudste niet bepaald een heel knappe baby.
Ik heb in zijn baby foto boek ook een krantenknipsel gedaan wat er op zijn
 geboortedag is gebeurd in Nederland. Er was in Artis een superleuk chimpansee baby'tje
geboren. Die foto heb ik uitgeknipt en naast zijn baby foto geplakt.
Yep,ze hadden broertjes kunnen zijn.
Dus nee heel knap was die niet. Maar blijkbaar was ik de enige die het zag.
De visite enzo hingen boven zijn wieg te brallen hoe schattig en lief hij wel
niet was. Nou. Lief was hij ook niet. Godskannonen...wat een sjankerd!
Hij heeft ons niet normaal laten slapen  tot hij 6 maanden oud was.
Etterbak! TABOE
Taboe 2?
Dat je leven regelmatig stik saai is! Wekker , opstaan,ontbijt,slaperige kop van
je liefhebbende kwalgenoot tegenover je, werken, kuttenhoofd van je baas.
Thuis word er verwacht dat je kookt en dan tv kijken en de volgende dag weer.
En als je mazzel hebt is het woensdag wil je kwalgenoot ook nog even
zijn mannelijkheid bewijzen. In die 10 minuten heb jij je boodschappenlijst al klaar
voor morgen. En stiekem hoop je dat het morgen, als je wakker wordt , ineens anders is.
SUCCES! TABOE
Taboe 3?
Dat je heel soms gewoon even wil zeuren om het zeuren.
En ruzie wil maken om te ruziën.

Gewoon omdat je wil weten dat je leeft.
Dat je boos kan worden , dus bestaat .
Dat je kan huilen , dus kan voelen.
Dat je er mag zijn.Gewoon om wie je bent.
En staat je dat niet aan . Jammer dan. Fok joe
Zo en nu naar de winkel.
 Maandverband is op.

Liefs

Bijzonder gewoon

Goh daar zit ik dan.
Mijn laptop op mijn schoot en mijn doggie die vecht voor het plekje wat overblijft.
Ik zag het oproepje van Linda magazine. Ik schrok. Zal ik ?
Ik heb namelijk al eens een prive bericht gestuurd met mijn verhaal.
Mijn verhaal wat niet meer alleen van mij is maar ook van velen met mij.
Ik ben ziek. Chronisch ziek. Ik begreep hiervoor nooit de term chronisch.
Nu wel. Het betekent levenslang. Voor altijd en het gaat never nooit meer over.
Ik moet de rest van mijn leven zonder vulva leven.

Ik doe even een allinea. Ik kan me voorstellen dat je bent geschrokken.Geen vulva?
Ja idd.In een wereld waarin vrouwen in Afrika gruwelijk verminkt worden door hun schaamlippen en clitoris weg te snijden ,en waar er vrouwen zijn die zich laten opereren omdat ze een "designer vulva 'willen hebben zitten wij.....LS patienten. Lichen sclerosus heet deze gruwelziekte.
De ziekte die je vrouwelijkheid wegneemt.Je schaamlippen en je clitoris verdwijnen en je hebt bijna altijd jeuk en pijn. Je ingang naar je vagina groeit dicht en dat moet open gehouden worden want anders kun je niet plassen. De huid is daar zo dun dat als  je iets te hard afveegt dan scheur je open.
Als ik ga zitten op een stoel dan voelt het alsof ik een A4 tje  in mijn slip heb gepropt. Sex? Daar heb ik het maar niet over. Iedere beweging wordt gecontroleerd door de LS. Sporten gaat bijna niet.
Ik werk  , ik eet en ik drink, ik luister en praat , ik lach en ik huil ,ik heb lief en ik ben boos.
Ik ben verminkt en niemand die het ziet

Een gewone vrouw ,zonder vulva, met een bijzonder verhaal.

Zien en gezien worden!

Ik twijfel.
Ik twijfel of ik een blog kan neerzetten die weergeeft hoe ik mij nu voel.
Afgelopen week hoorde ik dat iemand vertelde dat ik zulke leuke blogs schreef.
Zo grappig en zo herkenbaar. En toch moet ik daar soms voor zoeken.
Mijn oudste zegt dan Mam, je kan schrijven over alles wat jij wil.
Het is jou blog! Als je niet grappig bent dan is dat zo. En wie beter dan je eigen kind weet dat je niet altijd grappig bent. Leuk en knap en slim en mooi, ja dat wel. Maar grappig?
Ik probeer met humor te relativeren hoe klote ik mij soms voel.
Is het relativeren of verstoppen?
Is het onderschuiven met een grap ,hetzelfde als heel veel make up op doen als je je slecht voelt?

Laatst kreeg in een compliment dat ik er zo goed uit zag.
Dat was mijn masker wat ze zag. Ik had slecht geslapen en voelde mij gewoon vulva.
Ik bedacht dat ik wel wat extra make up op kon doen. En blijkbaar werkt dat.
De meeste mensen zien mijn masker en niet mijn ogen.
Ze zien een blosje ( no 9 van de HEMA) en mijn ingekleurde lippen ( ook van de HEMA)
en veronderstellen dat ik mij goed voel. Maar als je echt kijkt wat zie je dan?
Kun jij aan mensen zien hoe zij zich echt voelen?
En als je dat kan zien , wat doe je er dan mee?
Vraag je aan ze hoe het echt gaat of haal je je schouders op ?
Denk je dan dat ze vanzelf wel bij je komen als ze problemen hebben?
Of is het heel misschien lastig om de echte mens te zien?
Heb je wel tijd om te luisteren naar iemands verhaal?
Of zin?

Soms wil ik mijn zorgen en verdriet voor mijzelf houden en heel soms wil ik het delen.
Wil ik het vertellen in de hoop dat mijn pijn minder gaat worden.
En heel soms gebeurt dat. Gewoon omdat diegene aan wie ik het vertel gewoon luistert.
Luisteren zonder een raad of zonder een oordeel. Er zijn en luisteren is niet heel moeilijk,
maar toch zijn er niet veel die dat kunnen. Mensen zijn druk en geven even een snelle oplossing
 of vinden dat je niet moet zeuren.
Ik doe dit zelf ook. Helaas!
Misschien vanaf nu iets meer op letten?
Echt kijken naar de mens en vragen hoe het echt gaat?
Laten we ons masker afzetten en elkaar weer zien.
Echt zien.

liefs

Kaal nest

Je hebt jezelf altijd voorgehouden dat je dingen anders ging doen.
Nee, jij zou nooit zeggen tegen je kind "wat zei Mama nou? "
"eerst je bord leeg eten en dan  ..."
en de ergste ......" ik zeg het tegen je vader hoor!"
Natuurlijk zou je het anders gaan doen. Hallo.....
We zijn wel een volgende generatie hoor. Een generatie waarin
we op gelijke voet staan met onze kinderen. Waarin gelijkheid en luisteren
 naar elkaar voorop staat. Maar ja. Je was ff druk en hop....daar gaat de eerste zin al.
Natuurlijk schrik je ervan en de tweede keer ook. Daarna zijn de remmen los.
Fok joe gelijkheid!  Naar elkaar luisteren mijn ass! Weet je hoeveel tijd dat kost?
En dat gaat nu even niet want je moet naar school of ik moet werken of wat dan ook.
Daar gaat je voorgenomen opvoeding. Je brabbelt je ouders na.
Dat wat je absoluut niet wou , gebeurd toch. Is dat erg?
Welnee joh! Kijk hoe leuk jij bent geworden.
Al kwam ik er al wel vrij snel achter dat gelijkheid en gelijk hebben niet samen gaan.
Dus dat op gelijke voet heb ik snel afgeschaft.
Rob had ik de taak van het preken gegeven.
Dan moesten ze zitten en naar hem luisteren.
Dat lijkt niet erg maar na 3 uur ben je hem zat! Dan aten ze uit zijn hand die engeltjes.
En nu? Nu wonen ze niet meer thuis.
Nu heb ik het lege nest droom.
Iedere keer dat ik thuis kom ,en het nog steeds schoon is denk ik ....fijn zo 'n lege nest droom!
Ik heb veel minder was, en hou ik boodschappen geld over.
En ja de water rekening is een stuk lager. Ja het is erg stil idd. Ik kan lekker
even wegsoezen boven mijn laptop.
Ik kook teveel of te weinig en dat geeft niet.Want ik heb mijn vriezer lekker vol.
Je mist ze ook wel op een bepaalde manier.
Steeds zelf de afstandbediening pakken enzo. Ook zelf de vaat doen.
Nu hopen op leuke gezellige kleinkids en die snel leren hoe ze moeten afwassen !
Love u

50 tinten valentijn

Oh valentijn , oh valentijn
waar zijt gij?
Wat is Valentijnsdag eigenlijk voor dag?
Is het niet de dag dat je je geheime liefde kan laten
weten dat je bestaat? Dat je hunkert naar zijn of haar liefde?
Hunkeren we eigenlijk wel naar liefde? Of willen we kadootjes?
Ik heb een donkerbruin vermoeden dat we valentijnsdag misbuiken.
We hopen op een kado van onze geliefde ,ondanks dat we heel hard hebben geroepen dat we echt niks willen hebben. Neeheee echt niet .Ik hoef niks.
EN dan de teleurstelling als ze niks hebben gekocht.
Kennen ze je dan zo slecht dat ze niet zien dat je graag verrast wil worden?
Dat je wil weten dat je nog begeerlijk bent. Dat ze voor jou door het vuur gaan en
de wereld voor je zouden veroveren. Zucht....maar nee. Ze hebben niet eens een bosje bloemen gekocht. Want ja.....je wou niks hebben. En dan zeggen ze dat wij ingewikkeld zijn.
Nou niet dus! Jullie moeten goed kijken en luisteren mannen. Tussen de regels door lezen en
echt kijken naar ons. Misschien is dat wel wat we willen. Dat ze ons zien.
Niet gewoon kijken maar echt zien. Zien dat we nieuwe make up hebben of 3 kilo eraf hebben
door hard werken. Dat ze zien dat we er zijn en hoe we zijn.
Zou dat niet mooi zijn?
Dat je je nieuwe broek aan hebt en je naar beneden gaat en hij kijkt op van zijn mobiel.
Zijn blik is veelzeggend en zijn ogen worden gloeiende kooltjes. Je hart begint sneller te kloppen
en hij staat langzaam op, Zijn traag bewegende lijf komt dichterbij. Je oog valt op die kloppende ader bij zijn slaap.Hij slaat zijn arm om je heen en drukt zich stevig tegen je aan. Je ruikt zijn fris gewassen haar en met lome stem zegt hij : schatje,wat ben je mooi en lekker.
Hij drukt zijn lippen op de jouwe en je proeft zijn warmte. Hij opent zijn lippen en zijn tong verkent jou mond. Je opent je mond en verwelkomt zijn tong met de jouwe. Hij drukt zijn kloppend ....

HALLOOOOO

Ik dwaal af. Schijnbaar ook in de ban van grijs enzo .
Valentijn dus. Als je te laf bent om op je droomvrouw of man af te stappen dan loop je bovenstaande mis. En dat zou een beetje dom zijn
Fijne valentijnsdag

Applaus

Wat is dat toch met ons vrouwen?
Waarom kunnen wij het elkaar zo moeilijk maken?
Ik heb werkelijk waar geen idee.
Elke vrouw kent wel de spanning als je een feestje hebt.
Wat doe ik aan?
Wat zal de rest aan hebben? Je favo jurkje heb je al 3 x aan gehad maar hij zit zo fijn.
Nog maar een x aan doen?
En juist nu een pukkel en of je haar wil niet.
Dit kennen we allemaal. En onze mannen? Die hebben ook een favoriete trui of blouse.
En als die in de wasmand ligt dan pakken ze hem eruit, sniffen er even aan en halen glimlachend hun schouders op en trekken het gewoon aan. Zucht....de simpele mind van een man. If only.....
Kssst, even terug naar mijn onderwerp.
 Ok ,je laatste check in de spiegel en je voelt je goed.
Je komt de ruimte binnen waar het feestje is en je onderbuik draait iets.
Zou niemand je pukkel zien  of zien dat de jurk op je heup iets te strak zit?
Rug recht en gaan, ietwat onzeker kijk je rond en ipv herkenning van je collega vrouwen zie je
dat je gescand word. Je wordt bekeken van top tot teen en ze draaien hun hoofd weg. Je voelt je afschuwelijk. Juist nu had je wat steun kunnen gebruiken. Waarom doen wij dit?
Waarom helpen wij elkaar niet? Wij staan allemaal voor de spiegel met onze onzekerheden .
En helemaal als we naar een feestje moeten.
Is het misschien een idee dat, als jij op een feestje bent en je ziet je collega vrouw binnenkomen , dat je je mooiste glimlach aan haar geeft? Gewoon ,zodat zij weet dat ze er goed uitziet.
Dat je snapt hoe zij haar jurk heeft aangedaan en dat je weet van haar lichtelijk draaiing in de maag,voordat ze de ruimte binnenkomt.
Zouden we elkaar niet gewoon applaus moeten geven?
Zullen we ?

Stop of ik snurk

Het was weer zo'n nacht.
Zo'n nacht waarin hele bossen zijn gekapt.
Zaagmolens kunnen het niet aan.
Hij snurkt.
En volgens hem ben ik van de snurkpolitie.
Ieder geluidje spoor ik op volgens hem. Ik heb er
een oor voor en lig er voor wakker. Dat zegt hij.
Hij, wiens naam ik nog even niet noem.
Ik por en duw en soms, heel soms, sla ik.
Niet hard. Nou ja ook wel eens. Niet vaak.
Hij heeft ook een broer. En die snurkt ook.
Zijn vrouw heeft daar geen last van en
 wordt daar niet wakker van. Nee, zij niet.
Zij word ergens anders wakker van. Als de broer
namelijk op zijn rug ligt, stopt hij met ademhalen.

 ZUCHT

Nee, de mijne niet. Als de mijne op zijn rug ligt
gaat hij door de geluidsbarrière heen.
Heus is hij lief enzo.
Maar zoveel geluid uit dat lijf zou
verboden moeten worden.
De fanfare zou hem willen hebben en
ook zou hij het gebed kunnen aanroepen in de moskee.
Hij zou het fantastisch doen 1 x in de maand om 12 uur.
Maar ondertussen lig ik er wakker van. Volgens hem ,
die ik nog niet noem, ben ik diegene die snurkt.
Ik schijn bommen te kunnen ontmantelen met mijn gesnurk.
En dat lieve mensen is NIET WAAR.
Ik wind en boer , maar snurken ....

Lieve Rob, bij deze arresteer ik jou , op basis van  artikel 4.1.5.
Ik veroordeel jou tot levenslang stoppen met snurken.

Ann Dellink
opsporingsambtenaar bij de snurkpolitie

Humor of humeur ?

Ik kan iets later beginnen met mijn werk.
Ik zit in mijn stoel voor het raam en kijk naar buiten.
Kleine sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden en laten een witte waas
achter op de koude grond. Ik peins weer eens en vraag mij dingen af.
Het waarom en want dwarrelen door mijn hoofd zoals die kleine sneeuwvlokjes doen.
Ze laten ook een witte waas achter. Mijn nieuwe blog, moet het weer humor zijn of

mag ik ook wat serieuzer zijn? Kan ik dit met jullie delen? Verwachten jullie niet
een blog met grappen en grollen? Of zijn jullie ook klaar voor de serieuze kant?
Misschien kan ik er op het eind nog een twist aangeven.
Eigenlijk wel mooi. Een mens is niet alleen maar grappig. Dat zou dodelijk vermoeiend zijn en oersaai. De mensen die mij kennen weten dat ik ook bloedserieus kan zijn. Dat is het mooist als een lach en een traan dicht bij elkaar liggen. Heb jij dat ook wel eens gehad dat je zo hard moest lachen dat het huilen werd? Fantastisch dat emoties zo dicht bij elkaar liggen. Ook eng. Want wat als je eigenlijk heel verdrietig hoort te zijn maar dat je ineens die lach kriebel voelt opkomen? Ik heb dat ooit gehad op een begrafenis. Heel verdrietige kerkdienst en het koor begint het ave Maria te zingen. Zo verschrikkelijk vals dat ik in eerste instantie denk dat het een misplaatste grap is. Heel
voorzichtig kijk ik om mij heen en tref daar de blik van mijn man.
Hij waarschuwt mij met zijn ogen. En dat is het stomste wat hij kon doen. Ik voel het borrelen.
Hij kijkt verschrikt op als ik vanuit mijn onderbuik geluid maak. Hij schud zijn hoofd en zijn ogen zijn groot. Ik pak een zakdoek en grinnik. De mensen om mijn heen zijn verbaasd over mijn intense verdriet. Ik stik , maar blijf de zakdoek voor mijn gezicht houden en idd lopen de tranen over mijn wangen ,maar niet van verdriet, en dan eindelijk is het stil. Het koor is gestopt. Mijn buik doet zeer
en mijn hoofd is rood. Ik schaam mij diep maar er was niets wat ik had kunnen doen om dit te stoppen. Hoe zit het met jou? Heb jij wel eens zo hard moeten lachen dat het huilen werd?
Of zo erg de slappe lach gekregen dat je niet meer kon stoppen en daar weer om moest huilen?

Bitterkoekjes en rollade

Oh dit is er weer zo 1 waarvan je na afloop denkt , hoe kan dit?
Zit ze in mijn stiekem in mijn hoofd ?
Misschien wel , maar daar  praat ik maar niet over.
Maar laat ik beginnen met waar ik het over wil hebben .

Te strak zittend corrigerend ondergoed !

Die mag even in zijn eentje staan ,deze zin.
We kennen allemaal het beklemmende gevoel van een te strak zitten oma onderbroek.
Zo een grote vleeskleurige strakke en lucht en vet dichte kwelgeest.
Je hebt ze in verschillende vormen en maten en met verschillende doeleinden.
Je hebt er 1 die bijna heel je romp bedekt en het overtollige vet van je buik en maag streek richting je boobs drukt. Fantastisch voor ongeveer een half uur. Daarna snak je naar ruimte en lucht en vooral een joggingbroek. Je hebt ook kortere versies. Van die niet al te hoge broekjes die je vet gewoon een etage hoger drukken. Het ergst zijn de broekjes die enorm snijden in je bovenbeen. Die daar een enorm ravijn veroorzaken die ook nog eens heel goed zichtbaar is in je nieuwe rokje.
Waardeloos.
Gisteren was ik aan het werk in mijn supergave strak zittende rok. En ik kon die ochtend mijn niet al te hoge versie van de corrigerende slip niet vinden. Dus de hoge ,tot aan je boobies, slip maar aan. Het duurde ongeveer 15 minuten om hem aan te krijgen. Nat bezweet en kramp in mijn armen ,maar ik had hem aan.Mijn contouren bewonderend en fluitend naar mijzelf keek ik in de spiegel.Ik voelde mij goed in mijn harnas.
Dat goede gevoel was ik bij aankomst in de kapsalon al weer weg . De slip bleef niet onder mijn boobs hangen maar rolde langzaam en beetje voor beetje naar beneden. Bij iedere beweging die ik maakte zakte en rolde hij af. Tot hij eindelijk bleef hangen in de holte van mijn torso. (hij bleef gewoon steken op mijn heupen) De volgende 2 klanten heb ik geknipt met een sterk afknellende en veel te strak zittende , dikke rol rondom mijn taille. Althans,dat gedeelte waar die vroeger zat ,de taille .
Terwijl mijn klant praat over wereld problematiek ,denk ik alleen maar H E L P .
Ik adem op dat moment alleen nog maar oppervlakkig ,want mijn buik uitzetten lukt niet vanwege die dwangbuis. Ik vraag aan mijn klant of ze heel even kan wachten met haar vraagstuk omtrent ingewikkelde en politieke bemoeienissen , en schuifel richting toilet. Daar aangekomen rol ik langzaam maar trefzeker mijn plaaggeest uit mijn leven en van mijn lijf. Ik hoor het los ploppen van mijn goed betaalde en bitterkoekjes verslaafde rollen vet. Als een rollade die bevrijd is van zijn elastiek ,zo ziet mijn buik eruit. Het blobt en rilt zijn vrijheid tegemoet en het juicht. Eindelijk vrij.
En terwijl ik mijn vrijheid verworven buidel liefkozend streel , hul ik haar in een fijne en zachte katoenen directoire. Breed glimlachend heb ik de rest van de dag mijn werk gedaan en bij iedere diepe inhalering van lucht kwam een gevoel van vrijheid.
Mijn buidel is een door mij zelf betaald en grotendeels veroorzaakt door bitterkoekjes.
Mijn transitie van jonge blom naar rijpe vrouw zorgt ervoor dat mijn verworven "rijkdommen 'ook lekker lang bij mij blijven. En ondanks dat ik vaak dingen roep als, je lijf is je tempel en het maakt niet uit welke maat je draagt maar hoe je hem draagt , laat ik mij ook vaak verleiden tot martelwerktuigen en vrijheid benemende maatregelen. Ik doe het niet meer.
Ik ben wie ik ben.
En jij?