Humor of humeur ?

Ik kan iets later beginnen met mijn werk.
Ik zit in mijn stoel voor het raam en kijk naar buiten.
Kleine sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden en laten een witte waas
achter op de koude grond. Ik peins weer eens en vraag mij dingen af.
Het waarom en want dwarrelen door mijn hoofd zoals die kleine sneeuwvlokjes doen.
Ze laten ook een witte waas achter. Mijn nieuwe blog, moet het weer humor zijn of

mag ik ook wat serieuzer zijn? Kan ik dit met jullie delen? Verwachten jullie niet
een blog met grappen en grollen? Of zijn jullie ook klaar voor de serieuze kant?
Misschien kan ik er op het eind nog een twist aangeven.
Eigenlijk wel mooi. Een mens is niet alleen maar grappig. Dat zou dodelijk vermoeiend zijn en oersaai. De mensen die mij kennen weten dat ik ook bloedserieus kan zijn. Dat is het mooist als een lach en een traan dicht bij elkaar liggen. Heb jij dat ook wel eens gehad dat je zo hard moest lachen dat het huilen werd? Fantastisch dat emoties zo dicht bij elkaar liggen. Ook eng. Want wat als je eigenlijk heel verdrietig hoort te zijn maar dat je ineens die lach kriebel voelt opkomen? Ik heb dat ooit gehad op een begrafenis. Heel verdrietige kerkdienst en het koor begint het ave Maria te zingen. Zo verschrikkelijk vals dat ik in eerste instantie denk dat het een misplaatste grap is. Heel
voorzichtig kijk ik om mij heen en tref daar de blik van mijn man.
Hij waarschuwt mij met zijn ogen. En dat is het stomste wat hij kon doen. Ik voel het borrelen.
Hij kijkt verschrikt op als ik vanuit mijn onderbuik geluid maak. Hij schud zijn hoofd en zijn ogen zijn groot. Ik pak een zakdoek en grinnik. De mensen om mijn heen zijn verbaasd over mijn intense verdriet. Ik stik , maar blijf de zakdoek voor mijn gezicht houden en idd lopen de tranen over mijn wangen ,maar niet van verdriet, en dan eindelijk is het stil. Het koor is gestopt. Mijn buik doet zeer
en mijn hoofd is rood. Ik schaam mij diep maar er was niets wat ik had kunnen doen om dit te stoppen. Hoe zit het met jou? Heb jij wel eens zo hard moeten lachen dat het huilen werd?
Of zo erg de slappe lach gekregen dat je niet meer kon stoppen en daar weer om moest huilen?