Chronisch lopen 1

Chronisch ziek.
Dat is zo'n woord wat je van anderen hoort.
Want je moeder of je tante of een neef van een buurvrouw.
Die zijn chronisch ziek. En als je dat dan hoorde dan kon je zo meewarig kijken en
was je in gedachten alweer ergens anders, Want he.....ziek zijn is erg hoor,
 maar jij bent het niet en het verhaal komt je nu ook even niet uit.
Dat was ik ook. Ik dacht dit ook.
Tot ik een brief kreeg van een of andere instantie met een tegemoetkoming voor
de onkosten van het chronisch ziek zijn.
Eerst naar het bedrag kijken natuurlijk. Wauw , gewoon bijna 350 euro op je rekening
bijgestort. En je glimlacht en bedenkt wat je ervan van kan doen totdat je beseft, gewoon
ineens beseft, dat je het krijgt omdat je niet normaal bent.
Wie beslist dat je normaal bent of niet is niet ter discussie. Maar ik ben anders.
Dus krijg ik geld. Melaatse geld.
Ik zink op de bank neer en huil.Met enorme uithalen huil ik.
Chronisch ziek. Dat waren toch de anderen en niet ik.
Iemand vindt dus dat ik zo ziek ben dat ik geld krijg.
De volgende dag loop ik op straat en voel me ontheemd.
Moet ik mij anders gaan gedragen?
Zien de mensen het aan mij dat ik ziek ben?
Hoe ben je chronisch ziek?
Na maanden bedenk ik mij dat ik misschien wel ziek ben maar het niet wil
zijn. Ik ga stoppen met roken en ga sporten.
Maar wat voor sport kan ik doen? Ik besluit om te gaan proberen hard te lopen.
Met zo'n app van een Belgische die mij aanspoort en fier is op mij.
En het lukt. Na 3 weken proberen om les 1 vol te houden ,lukt  het mij steeds beter om het vol
te houden. Het lopen van boom naar boom gaat steeds beter. EN dan ineens ben ik bij
 les 8 van de app. En ik ben zo blij.
Ik ben ook fier op mijzelf.
Als ik loop ben ik niet ziek.
Dus ik loop.