Maken of breken?

Wanneer kies je voor jezelf ?
Wat is het moment dat je onvoorwaardelijk
van jezelf houdt ?
Dat je niemand meer in je leven toelaat die jou kwetst?
En kan dat ?
Kun je je eigen leven zo inrichten dat er geen ruimte meer is voor
pijn en verdriet?
Ik ben bang van niet. Wel kun je veel dingen elimineren.
Mensen en gebeurtenissen. Die kun je weglaten of vermijden.
Waarom doen mensen dat eigenlijk?
Andere mensen kwetsen. Ik heb het wel eens gevraagd aan iemand.
Deze kwetste mij tot in mijn diepste ziel . Ik heb gevraagd naar de reden.
En die was er niet. Meer dan een beetje gehakkel kwam er niet uit.
Zouden mensen zich niet bewust zijn van het feit dat ze kwetsen ?
Of zou het hun afweer systeem zijn? Een mogelijkheid om  zichzelf beter te voelen
over de rug van een ander?
Ik weet dat ik vrij direct ben. Volgens sommige mensen ben ik een open boek.
Ik word dus vrij makkelijk gekwetst. En dat is ook vaak gebeurd. Natuurlijk word ik daar dan voorzichtiger van. Het vormt je. Wat mij het meest kwetst is als ik mij open stel en iemand maakt daar misbruik van. Ik kan daar in vriendschappen heel ver in gaan, Ik ga voor iemand door het vuur.Ook als ze zelf niet willen. Dat is dan wat minder leuk.
En de categorie kwetsen om je zelf beter te voelen heb ik ook meegemaakt.
Dat je tijdens een diner een toetje neemt en dat er door een kennis de opmerking gemaakt word:
je kan we zien dat je van toetjes houd. Met zo'n lijf eet je daar vast teveel van.
Deze kwam aan. Huilend ben ik van het diner vertrokken. Dat open boek hè.
Had ik dit kunnen voorkomen? Ja ,door niet te gaan. Ik was namelijk al eens eerder door hem geprovoceerd en heb tijdens dat diner besloten aan de andere kant van de tafel te gaan zitten.
Zonder resultaat.....hij zocht mij op.
Wat hem bezielde? Geen idee,maar ik weet dat als ik hem weer tegen kom hij dit weer doet.
Ik elimineer hem dus.Als er een kans is dat hij ergens is,dan ga ik niet.
Laf?
ja misschien.Maar ik kies voor mijzelf.
Dat is dus echt een voordeel van ouder worden. Natuurlijk wil ik nog aardig gevonden worden.
Maar ik ga daar niet meer ,koste wat kost voor door het vuur.
Ik ga zelfs zo ver dat ik mijn eigen moeder niet meer zie. Zo heel af en toe probeert ze weer contact te maken. Ik weiger dat. Ook bij je eigen familie kunnen mensen te ver gaan.
Ik heb mij keer op keer dienstbaar opgesteld en als je dan het gevoel hebt dat je er niet toe doet, dan doet dat zeer. Ik heb wel eens aangegeven dat ik niet jaloers ben. Ik ben dus niet jaloers op materiële dingen. Maar ik kan zo'n weeïg gevoel in mijn maag krijgen als ik van andere mensen hoor dat ze gezellige familie dingen doen. Dat is dus jaloezie. Dat onvoorwaardelijk familie gevoel. Dat is een gapend gat. Maar ik weet ook dat ik dat niet koste wat kost moet zoeken.
Ik heb het nu zelf gecreëerd. Ik heb een fijn en warm gezin. Een gezin waarin onvoorwaardelijk idd geld zonder dat ik er moeite voor moet doen. Ze houden van mij om dat ik mij ben. En ik hou van hun om wie zij zijn. Ook mijn schoonzoon past naadloos in ons gekke gezin. Hij is een hele mooie aanvulling. Ik koester de spelletjes avonden en het samen eten en ik weet zeker dat dit voor altijd is.
Weet je waarom?
Het is op basis van respect en liefde , gelijkwaardigheid en zorg, saamhorigheid en onvoorwaardelijk.
Wat je niet hebt kun je dus maken.

Liefs Ann