Loslaten is liefhebben

Het was niet echt kinderspel mijn jeugd.
Ingewikkeld en moeilijk.
Dat weer wel.
Ook een wijze les.
Dat moet anders kunnen dacht ik al jong.
Vroeg verliefd en snel samenwonen.
Onze wens was een tafel vol gezelligheid.
En een hart vol liefde.
Het werden er maar 2.
Meer mocht niet.
En die 2 heb ik enorm gekoesterd.
En vooral vast gehouden en bijna verstikt.
Waardoor die enorme tafel vol met mensen en
gezelligheid in gedrang kwam.
Ook vond ik mijzelf ineens alleen aan tafel.
Ik wilde zo graag , dat het gewoon eng werd.
Eng rondom mij.
Want als ik je te pakken had dan liet ik je
niet meer zelf denken en voelen.
Ik was bang om alleen te zijn..
Dan moet je voelen en denken en zijn.
Ik moest loslaten.
Hoe?  Dacht ik dan.
Want als je loslaat heb je niets.
Totdat ik mijzelf ineens heel ok vond.
Nou ja ineens.
Daar waren wel wat sessies aan vooraf gegaan natuurlijk.
Maar ik zag dat die tafel met alleen mij ook prima was.
Het was mijn tafel.
Ik kon uitnodigen wie ik wou.
En dat heb ik gedaan.
Ook daarin sloeg ik weer door.
Maar inmiddels vind ik mijn balans.
Ik ga zitten aan mijn tafel en kijk rustig om mij heen.
In rust en in acceptatie.
En dan 1 voor 1 komen ze aan tafel zitten.
Omdat ik daar zit en niet omdat ik dat eis of opleg.
En we praten.
We lachen en hebben lief.
Ik ga op in het moment.
Ik kijk om mij heen en voel.
En ben oprecht gelukkig.
Loslaten is liefhebben.
Ik snap het!

liefs Ann