Turkcity

Deventer woon ik.
Wij zeggen Demtah.
Laatst kwam ik via een tv programma erachter dat er nog een naam is.
Turkenstad heet het.
Ok dacht ik ...ik woon dus in Turkenstad.
En door.
Ik vind het namelijk niet zo heel belangrijk.
Ik woon in een gezellige volksbuurt.
De buurt die idd gefilmd is in de link die ik ook plaats.
Mijn bakker en mijn slager en de groenteboer.
Gewoon zoals het vroeger was.
En het zijn Turken dus.
Ik merk niets aan het Turks zijn van mijn buurt.
Ik krijg altijd een vriendelijke lach.
De stoepjes zijn mooi schoon en samen helpen we
het Syrische gezin verderop.
Gewoon een fijne buurt.
En nu zijn er rellen.
Er is onvrede en gedoe.
Ik merk het niet.
Ik zie het op tv.
Maar niet hier.
Ik merk het ook niet op de markt.
De Turkse buurtman was zijn druiven vergeten bij de kraam.
Ik zag hem zitten bij de viskraam en bracht hem zijn druiven.
Ik kreeg een handkus die hij tegen zijn voorhoofd aanduwde.
Of ik vis wou.
Ik merk het niet.
Omdat ik niet woon tussen Turken maar ik woon met mijn buren.
Natuurlijk zie ik ze op tv.
Maar dat zijn geen Turken.
Dat zijn relschoppers.
Nektasje typjes en kopschoppers.
Hooligans die vechten en rellen om het rellen.
Die een Franse vlag verbranden en op plein 40/45 gaan staan schreeuwen.
Dat zijn geen Turken.
Dat zijn domme ,achter de schreeuwmeute aan lopende oproerkraaiers.
Nee niet mijn buurtmensen.
Mijn buren en stadsgenoten zijn echte Turken.
Gastvrij en hartelijk.
Vreedzaam en menselijk.
Slim en bedrijvig.
En dan ben ik trots dat ik in Turkenstad woon.


Liefs Ann