Dat wat ik eigenlijk niet wil.
Een uitnodiging krijgen als je een burn out hebt.
Ik weet dat ik er vaker uit moet.
Ook weet ik dat alleen maar thuiszitten in mijn
ruikende joggingpak niet goed voor me is.
Maar de keren dat ik er even uit moet naar de winkel
of een bezoekje aan iemand dan ben ik blij '
dat ik weer thuis ben. Mensen ,vooral veel, om mij heen maken
mij onzeker. Ik schuifel dan wat heen en weer en begin te zweten.
Klamme handjes en een natte rug. En heel soms begin ik te bazelen.
Als ik al woorden kan vinden dan zijn het vaak woorden die niet
matchen met de avond. En achteraf komt dat besef pas.
Oeps! Geen fijne basis om nog een keer weg te gaan.
Deze avond waar ik voor uitgenodigd ben durf ik
niet alleen aan. In mijn eentje naar Utrecht s'avonds laat.
Nope! Gaat niet gebeuren. Dus vraag ik of mijn lief mee mag.
En gelukkig kan dat! Gisterenavond was het zover.
Al 2 dagen van te voren rust ik uit en probeer er niet
over na te denken waar ik heen ga en wat ik kan verwachten.
Ik wil de paniek nog even uit stellen.
Lief rijdt en is daar ooit een keer eerder geweest en besluit om
zonder navigatie dat laatste stukje door Utrecht te rijden.
P A N I E K
Maar het lukt. Hij laat mij op een zo goed als verlaten parkeerterrein
uitstappen. Ik voel mijn maag inhoud omhoog komen en probeer
aan bloemetjes en zon en zo te denken. Happy thoughts.
En voor ik kan knipperen met mijn ogen heb ik in een yellow cab gezeten en
sta ik binnen een een prachtige hal. De avond heet open en bloot.
Een vertelsel/zang/openbaring avond.
Er lopen vrouwen rond die meer vrouw zijn dan ik ooit zal zijn.
Ik glimlach en verwonder mij over de enorme hakken ,strakke leren broeken en
het ellenlange lijf met borsten en konten en make up. Veel make up.
Ik drink met iets te grote slokken mijn wijn op.
Ik onderdruk de paniek en glimlach.
Ik knik vriendelijk tegen die enorme vrouwen.
Ik vertel mijzelf dat ze mij niet zullen verslinden. Al twijfel ik over 1. Ze zou het kunnen.
Ik knuffel mijn vriendinnetje en ben blij dat ze er is.
We kunnen gaan zitten. Het gaat beginnen.
Susan,oud TROS omroepster , begint haar verhaal te vertellen.
Ze zingt en vertelt. Ook heeft ze een boodschap. Ik probeer uit alle macht de avond te halen
en moet helaas sommige stukken deleten. Niet opslaan om mijzelf te redden.
Na de pauze weet ik dat ik het kan redden.'
Ik ga weer zitten en de wijn doet zijn werk.
Bij mij ,maar ook bij de anderen. Er klinkt een beetje hysterisch gegiechel achter mij .
Het is ook een oud omroepster. Ze wil nog steeds van zich laten horen.
Ook al is het niet haar avond. Ook oud journaalman Edvard Niessing is er.
Ook hij is aanwezig. Letterlijk en figuurlijk.
En als ik zo om mij heen kijk zijn er meer mensen aanwezig.
Misschien is het omdat ik in een burn out zit ,maar ik zie de mensen vanaf de zijlijn.
Ze zijn druk en willen zich laten gelden. Men is aanwezig in lijf en leden.
Niet allemaal. Anderen duiken in de enorme snoeppot.
Zoeken zeker 10 minuten lang naar het juiste snoepje.
Ik wil mee helpen zoeken.
De afterparty gaat mij niet lukken.
Ik kan het gewoon niet. Het is teveel.
Ik heb de boodschap van Susan gehoord.
Ik heb hem gehoord. En nogmaals gehoord'.
En voor mij is het nu even niet zo.
Ik wil wel anders denken maar weet even niet hoe.
Dus denk ik maar even helemaal niet en voel.
Ik knuffel Susan na afloop en zeg dat we snel moeten afspreken.
Want wat ik die avond heb gezien is een vrouw die staat voor wat ze is.
Gepokt en gemazeld door het leven.
Ze heeft echt wat te vertellen.
Ze heeft een boodschap.
Een missie.
Go Susan.
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten