te tikken. Iets waar we weer smakelijk om kunnen lachen.
vanwege de herkenning voornamelijk. Denk ik.
Ik heb afgelopen week Indisch gegeten. lekker pittig. Ik hou ervan.
En zoals het met pittig eten is, je geniet er 2 keer van.
En oh ja ....the ring of fire was gearriveerd!
En terwijl ik dit typ en vanwege brain fog af en toe even iets anders moet bekijken
komt er een artikel voorbij waarin ik mijzelf herken. En het is niet grappig.
Wel een feest der herkenning.
Het gaat over de moederwond. Heel veel informatie wat ik allemaal niet heel makkelijk kan verwerken. Wel weet ik dat ik het heb, Een moederwond. Ik was er al mee aan het werk, alleen wist ik niet dat er een naam voor was.
De moederwond omvat de pijn van:
- Vergelijking: je niet goed genoeg voelen
- Schaamte: een sluimerend gevoel dat er iets mis is met je
- Demping: het gevoel dat je je klein moet houden om liefde te krijgen
- Een aanhoudend schuldgevoel omdat je meer wil dan je nu hebt
Punt 1 tot en met 4 ...check!
Helaas heb ik ze alle 4. Ik weet dat ik blij moet zijn met mijzelf en trots enz.
Maar dan toch. Die punten sluimeren als een etterende wond steeds weer naar
de oppervlakte. En toch zijn er af en toe van die kleine momenten ,van die kleine geluksbubbels. In je buik. Die je eigenlijk
wil laten groeien en groter wil laten worden. Het moment dat ik zo'n bubbel heb dan
zit ik doodstil. Ik wil zo lang mogelijk ervan genieten maar vaak ebt hij langzaam weg.
Ik ben te bang. Eigenlijk moet ik die bubbel pakken en kneden en bewegen zodat hij door mijn hele lijf kan. Ruimte maken voor geluk.
Op schrift makkelijker dan het te doen natuurlijk.
Ik ben mij er in ieder geval van bewust. EN dat is stap 1.
De allerbelangrijkste stap.
Ik weet dat ik moet groeien en uit mijn glazen huis moet.
Ik moet mijn moederwond helen. Dat wat ons vrouwen generaties lang is doorgegeven.
Dienstbaar zijn. Luisteren en niet voelen. En dat moet dus anders.
Voor mijzelf maar ook voor mijn dochter en haar dochters.
Voor jou en jou dochters.
Ik word er leuker door. Makkelijker en opgeruimder.
Minder beren op de weg en ruimte om te ademen.
Ik krijg meer lucht omdat de druk van mijn schouders afvalt.
Ik ben er nog lang niet en zal regelmatig weer terug vallen.
Maar ik kruip weer op. Omdat ik dat kan en omdat ik die bubbel wil laten groeien.
Die bubbel waarin ik kan stralen en liefhebben.
Voor mij en voor jou.
liefs Ann
Geen opmerkingen:
Een reactie posten