Ik ben je kwijt....

Dit gaat zo'n verhaal worden waar waarschijnlijk alleen ik wat aan heb.
Het van mij afschrijven is waar ik het voor doe.
Als iets je dwars zit dan moet je ervan af.
Dus blog ik. Ik zou het je ook kunnen vertellen.
Ik hou namelijk ook van praten.
Als ik graag naar mijzelf zou kijken zou ik gaan vloggen
Maar mijn stem en hoofd terug zien op een scherm is teveel van het goede.
Daarom letters op een witte achtergrond.
Neutraal.
Nou ja neutraal.
Ik snij best pittige dingen aan.
Voor sommige mensen in ieder geval.
Pittig genoeg om mij te "ontvrienden".
Op social media maar ook in real life.
Er bloedt er nu ook 1 dood.
Een vriendschap waarvan ik niet dacht dat die dood te bloeden was.
Ken je dat? Dat je een hele goede vriendschap hebt en dat je
denkt dat dit nooit over gaat? Lief en leed samen gedeeld?
Voornamelijk vrouwen leed, maar toch. Er altijd voor elkaar zijn.
Midden in de nacht uit je bed springen omdat ze je hulp nodig heeft.
Door heel het land crossen omdat ze het fijn vindt als je er bent!
Uren luisteren naar haar gedachtekronkels.
Een blik was voldoende om al schaterlachend over de grond te rollen.
Gewoon samen rondrijden en zomaar ergens terecht komen.
Liters koffie en zeker ook wijn wegdrinken.
Ze was een kei in andere vriendschappen laten doodbloeden.
Nooit ....echt niet, had ik gedacht dat dit ons zou overkomen.
Maar het gebeurd.
Ik word doodgezwegen.
Je hebt beloofd mij regelmatig te bellen.
Je berichtjes worden minder.
Ik wil het niet en blijf je appen.
Ik stuur grappige foto's.
En belachelijke filmpjes.
Ik krijg keurig antwoord.
En dan besluit ik te wachten op bericht van jou.
En dat komt niet.
Ik weet wat er gaat gebeuren.
Ik zie wat er aan de hand is.
Het doet verrekte veel pijn.
Ik heb nooit iemand tussen ons gelaten.
Ik heb je beschermd met mijn leven.
Letterlijk!
Ik heb gerend voor jou leven.
Ook letterlijk.
De hele wereld viel over je heen.
Ik stond achter jou.
Ik kreeg verwijten van je.
Ik zei sorry.
Ik heb het niet gedaan maar zeg sorry.
Sorry dat ik van je hou.
En je laat mij alleen.
Just when I needed you most!
En toch wil ik je bedanken.
Bedanken voor mijn lach en mijn traan.
Onuitwisbare herinneringen.
Momenten in mijn leven welke ik nooit zal vergeten.
De levenswijsheden en de dronken gesprekken.
De toevertrouwde geheimen en de heerlijke roddels.
Alles is mij dierbaar.
Ondanks de pijn nu , had ik dit alles niet willen missen.
Maar vooral had ik jou vriendschap niet willen missen.
Je zit voor altijd in mijn hart.
Naar het waarom kan ik alleen maar gissen.'
Te ver of teveel?
Te weinig of te vaak?
Te luid of te zacht?
Het is niet meer van belang.
Het is koud en stil.

Dag lieve jij....


liefs Ann