shitverhalen enzo

Waarom? vraag ik mij dan af.
Waarom zeg je dat?
Waarom spui je jou mening?
Zitten we te wachten op wat jij denkt?
Of komt het door deze sociale media tijd misschien?
Dat we alles wat in ons opkomt roepen en aan
iedereen mededelen. Vragen zij erom?
Vragen mensen om onze mening?
Of vinden we het gewoon lekker om van alles te delen?
Alles kan tegenwoordig.
je kunt overal over praten blijkt.
Of bloggen.
Neem mij nu als voorbeeld.
Ik praat over poep en over vulva dingen.
Vrouwen en mannen problemen en de
oorlog met de bh verkopers.
Er is niets waar ik niet over praat.
En toch.
Toch vraag ik mij af of waarom wij tegenwoordig meer
willen delen via het WWW?
Komt het door de sociale armoede?
Dat we niet meer met de buurvrouw praten over wat ons
echt bezig houdt? Dat we de schone schijn ophouden en
vanachter een scherm zeggen hoe we ons voelen?
Ik snap best dat het lastig is om face to face (vroeger heette dit recht in je gezicht)
te vertellen dat je kind niet zo leuk is als iedereen denkt.
Hij smeert de stront uit zijn luier op de muur.
Daar maak je dan een leuke foto van en deelt dat op internet.
Met een beetje mazzel gaat dit viraal (de wereld over dus)
Maar jij zit met die stront op de muur.
Met een sopje ga je aan de gang en kijkt af en toe hoeveel likes
je hebt en hoevaak het gedeeld is. Dat maakt het weg poetsen van die shit
ietsje makkelijker blijkbaar. En gek genoeg ben je een soort van trots.
Niet op je kind maar opje filmpje en de reacties.
Maar dan vraag ik mij iets af.
Heeft dat pokkejong straf gehad?
Of leert hij nu dat als je een klotestreek uithaalt dat je moeder dat filmt
en dat je dan een soort van beroemd bent.
En wat wordt de volgende stap van je geniale koter?
Hoeveel likes gaat dit opleveren?
Hoe beroemd ga je worden met je schijtkind?
Ondertussenblijf ik jullie scherm vervuilen.
Met woorden weliswaar.
Maar wat is erger?

liefs Ann