Lepeltje lepeltje

Er circuleert een verhaal op het internet over lepels. Spoons.
Een verhaal waar een chronisch zieke vriendin uitlegt aan haar gezonde vriendin
hoe zij de dag doorkomt. Zij legt uit dat zij (de chronisch zieke dus) een beperkt
aantal lepels per dag tot haar beschikking heeft en dat iedere activiteit een lepel kost.
En met activiteit bedoelt ze wassen en of aankleden. Ontbijt maken enz..
Afijn je snapt het wel. Tranentrekkend en hevig veramerikaanst is het.
Al snap ik wel het idee erachter. Als je namelijk ziek bent en het is een
verborgen ziekte ,dan "vergeten' mensen vaak dat je ziek bent. Ook dat je energie soms
ver weg is omdat je nog even de trap op liep om je andere schoenen aan te doen. Hijgend als een paard sta je dan weer beneden en denkt: wat ging ik ook alweer doen? Laat maar!
Verdelen moet je die energie. EN dat is inderdaad soms moeilijk uit te leggen en dus hebben ze
dat lepel verhaal bedacht. Maar de ene lepel is de andere niet. En heel eerlijk denk ik ook
 wel eens dat mensen lepels achter houden. Gewoon voor aandacht. En dat is een heikel punt.
Wanneer wil je aandacht en wanneer ben je op? Ben je echt kei moe of heb je nog een lepel achter de hand? Heb jij sowieso wel recht op lepels ? Zijn jou lepels wel in de juiste handen terecht gekomen?
Wie heeft er de meeste lepels? Zijn jou lepels mooier dan de mijne? Of beter misschien?
Ork ork ork soep eet je met een .....
Ik wil godsamme helemaal geen lepels. Flikker op met je lepels!
Ik wil gewoon opstaan en douchen en ontbijt maken en lekker naar mijn werk.
En al helemaal niet nadenken of ik niet al mijn lepels verspil aan het werken.
Oh maar dat is makkelijk uitleggen aan buitenstaanders.Oh ja joh?
Moet die buitenstaander gewoon eens zijn ogen open doen en in je ogen kijken.
En niet dat leuke smoeltje kijken waar make up op zit. Maar gewoon diep in de ogen.
Verder kijken dan je neus lang is dan heb je dat stomme lepel verhaal ook niet nodig.
Weet je waar ik mijn lepels aan kwijt raak?
Aan het overtuigen van mensen dat ik ziek ben!
Dus hou op met oordelen en kijk eens een keer goed.
Dat scheelt mij weer lepels.
Die heb ik s'nacht nodig.
Lepeltje lepeltje.

Liefs Ann

Vriendjes?

Ken jij ze ook?

Die mensen die een hele rits vrienden hebben.

Maar echt een hele rits. Bijna ieder weekend feestjes en uitjes.

Ik heb niet zoveel vrienden. Niet bewust maar er zijn er gewoon 

niet zoveel. Ik heb wel veel kennissen. Maar vrienden. Nee.

Ik weet zeker dat het aan mij ligt. En dat is niet erg. Nou ja.

Nu is dat niet meer zo erg. Ik vond het wel erg dat ik niet zo een hele rits had.

Nu zijn er ook best veel vriendschappen verloren gegaan. En dat ligt in zijn geheel aan mij.

Ik ben niet makkelijk. Mijn vader zegt altijd: ie hep de or'n te kort an de kop!

En 1 van de vriendjes die ik al wel heel lang heb , laat mij regelmatig in haar spiegel kijken.

Dat ik met haar nog steeds bevriend ben komt door haar. Ze blijft terug komen ondanks mijn gemekker. Zij is echt een topper die mij aanhoort en dan meeknikt en het hare denkt.

Zij maakt niet de fout om dan tegen mij te zeggen dat ik fout zit. Daar wacht ze even mee. 

Ik krijg het wel te horen hoor...heus waar. Alleen op een slimmer tijdstip.

En dan die vrienden die maar energie nemen. Ken je die?

Wat je ook doet en hoeveel tijd je daar ook in stopt...er komt niks 

terug. En nu is het ook nog eens zo dat wat jij in een vriendschap stopt ,

je dit niet terug mag verwachten. En daar gaat het bij mij mis. 

Ik vind dat zo moeilijk. Ik luister en verzorg en please. Ik ben er voordat ze wisten 

dat ze me nodig hadden. Ik ben er en blijf er. Ik wil er voor ze zijn onvoorwaardelijk.

Klinkt eng hè? Dat is het eigenlijk ook. Omdat ik mijzelf voorbij loop.

Ik word dan een soort deurmat. Ook dit vertelt mijn vriendinnetje op een gunstig tijdstip,.

Hey Ann zegt ze dan. 

Hey mop, je draaft wat door hè? 

Je gaat wat ver hoor schat. 

Je mag HO zeggen.

Ik kan geen HO zeggen.

Want weet je? Als je goed bent voor mij ben ik dat voor jou. Sterker nog. Al schop je mij van links naar rechts dan nog ben ik er voor jou.

En dat lieve mensen neem ik mee uit mijn jeugd.

Dat is mijn rugzak.

Want als kind werd ik al geschopt en weggeduwd en dan kwam ik altijd weer terug.

Een soort boemerang. Gewoon heel ver weg gooien en dan kom ik weer aangesneld.

En dan ineens is daar de grens . De grens is overschreden en dan klap ik om.

Dan is het klaar en dan ben ik hard zegt men. Is dat hard?

Ik moet leren om eerder HO te zeggen. Man dat is moeilijk.

Ik vind vriendschappen lastig.

Ben ik de enige die dat vindt?

Hoe denk jij over vriendschap?

Ann : Check check dubbelcheck!

Ann : Check check dubbelcheck!: Ja het is weer tijd. Tijd om de veredelde bostrimmer langs je venusheuvel te halen, Je wintervacht mag getrimd worden. De zomer is in aan...

Check check dubbelcheck!

Ja het is weer tijd.
Tijd om de veredelde bostrimmer langs je venusheuvel te halen,
Je wintervacht mag getrimd worden.
De zomer is in aantocht. Mocht je nog gewacht hebben met ontharen,
dan raad ik je toch aan om binnenkort te gaan beginnen.
Niets is zo erg als de pukkels op je kale onderkant die door de warmte
ineens ook erg rood en dik worden. Is gewoon niet zo een heel fijn
gezicht. Stel je gaat zwemmen en je hebt  ik weet niet hoeveel geld uitgegeven
aan een figuurcorrigerend badpak en je hebt aan de zijkanten van die rood
gevlekte plekken. Mensen zouden denken dat je in je mooie badpak een
granaatappel hebt gegeten en de pitten hebt laten vallen. Een oorlogswond
 in je liezen. En dan ga jij het water in met die vurige plekken. Euhh, ik denk
dat je het beeld wel snapt.
Trouwens figuurcorrigerendebadpakken. Al eens 1 aangehad? Je moet ze minstens
1 maat te klein kopen.In je eigen maat of een maat groter is er niks corrigerend aan namelijk.
  Mocht je je eindelijk erin gewurmd hebben en jezelf in de
spiegel zien, negeer dan die muffinbovenbenen. Dat de rand daar een beetje snijdt is logisch.
De stof geeft niet mee ,duhuh, en je kan je niet bewegen. Het is dus niet echt een badpak
 om mee te gaan zwemmen. Je kan op de kant zitten met een dekentje over je muffinbenen.
Ook kan je nog net zwaaien naar je kids en je man. Mocht je eigenwijs zijn en toch besluiten om ermee in het water te gaan . Voornamelijk om te drijven omdat zwemmen niet gaat. Prima,maar luister naar mijn advies. Neem iemand mee in je
 verkleedhokje met een zaag en een betonschaar.  Je krijgt dat corrigerend geval al
bijna niet uit als die droog is. Wanneer in contact gekomen met water is het een
 onneembare vesting! Totaal vacuüm gezogen op je gewelfde lichaam.  Je ultra diepe
navel is een krater in je badpak geworden. Je striae op je heupen is een
boek in braille geworden. Je cameltoe is 2 maten groter dan die
 van de kamelen in Dubai.  Door deze poging om het uit te trekken ,begin je ook nog eens te zweten. In dikke kleffe stralen loopt het  van je net schoon gezwommen huid. Het zweet prikt in je liezen. Want tsja, daar waar je scheert gaat ook wel eens iets mis. Helemaal als je het niet helemaal goed kan zien. Je zou eigenlijk iemand bij de hand moeten hebben die je buik opzij houdt. Gewoon een extra handje die je helpt om de boel daar onder te ontginnen.
 Of je pakt een spiegel.
Hebben jullie dat wel eens gedaan?
Jezelf bekeken met een spiegel?
Weet je dat je dat eigenlijk standaard zou moeten doen?
Je zou het in je routine mee moeten nemen als je je borsten checkt op knobbels.
Gewoon 1 x per maand even je borsten checken en dan een spiegel erbij en kijken
 hoe het down under eruit ziet. Het is niet raar of gek om jezelf te bekijken.
Bij mannen is het heel makkelijk. Dat bungelt daar een beetje aan de buitenkant rond als een nieuwsgierig " rupsje nooit genoeg". Die kunnen dat zo even checken.
Wij moeten dan toch even de spiegel pakken.  En zo leer je jezelf ook mooi even kennen.
De vorm van je schaamlippen is voor iedereen anders. De een is wat groter dan de ander.
De een heeft meer rimpels daar dan een ander. De clitoris zit mooi verscholen in een hoedje.
Zelfs kunstenaars zijn geïnspireerd door dit tafereel.
Het zou heel normaal moeten zijn en we zouden onze dochters dit moeten leren.
Kijk naar jezelf en leer jezelf kennen. Wat hoort bij jou en wat niet.
Dit zou levens kunnen redden weet je dat?
Er zijn vrouwen die niet weten hoe zij eruit zien aan de onderkant en
de sluipende ziekte vulva kanker niet als zodanig herkennen. Een bobbeltje of knobbeltje
is niet altijd een puistje of een pukkeltje. Een blauw achtige plek of een verkleuring op je vulva
 is niet altijd dat je je gestoten hebt. Het kan een sluipmoordenaar zijn.Vulvakanker heet die.
Dus wat grappig begon over het scheren gaat over in voorlichting.
Kan best hand in hand toch?
Dus hup pak die spiegel en scheer jezelf.
Mocht je daar toch bezig zijn dan kijk gelijk even hoe mooi je bent daar.
En wees gerust ,je bent niet de enige die daarnaar kijkt.
Je bent een voorbeeld voor kunstenaars.

Liefs Ann

Het is zoals ik zeg dat het is!

Knock knock.
Who's there?
It's me.
Me who?
Me, writersblock.
Zucht. Geen inspiratie te vinden.
Het is stil rondom mij en mijn bloggie. Ik ben niet grappig en ik weet niks grappigs.
Boring dus. Geen diepgang en geen discussie punt. Niks om over te schrijven dus. Ik lees wel eens een blog van iemand anders en vaak zijn ze zo saai. Of ze zijn heel moeilijk. Ik heb op dit moment een concentratievermogen van een gebrande pinda. Dus doe voor mij maar niet zo ingewikkeld ajb.
Vanmorgen zat ik tegen een klant te oreren dat ik blogs schrijf. Oh ja zegt ze, dat zijn een soort dagboekjes. Autsjjj. Ik probeer uit te leggen hoe ik blog en waarover en denk na over mijn laatste blog. Shit. Geen idee meer. En geen ideeën , wat nu? Na het werk weer doodmoe mijn bed ingedoken. Doodmoe maar niet kunnen slapen.
Dan toch mijn uit bed gekropen om achter mijn laptoppie te gaan zitten. Of ervoor.
Er borrelde wel iets.
Toen ik nog hardliep kwamen de ideeën voor een blog binnenstromen als een malle.
Maar nu ik niet meer loop , omdat ik zo moe ben dat ik de kledingkast niet eens open krijg waar mijn loop spullen inzitten, is er bijna geen inspiratie. Waar zal ik het over hebben? Maar vooral wat is grappig? Ik ben van nature niet heel grappig. Ik probeer altijd wel ergens de humor van te zien. Maar mijn humor bril is stuk denk ik. Vermoord door mijn schildkliertabletten. Ik weet nu ook precies waar mijn schildklier zit. Er zitten namelijk een paar kabouters in mijn keel met een stuk keukenpapier. Die kabouters duiken soms ineens op en beginnen als een idioot mijn schildklier droog te poetsen. Nou geloof mij...je kan slikken wat je wil maar daar is niet tegenaan te slikken. Mijn stem vervormd dan ook ineens. En ik klink als Dart Vader. En heel soms valt hij gewoon weg. Mijn stem dan,niet de kabouters. Mijn omgeving vindt het minder erg dat mijn stem weg is dan dat ik als een soort monster from hell loopt te brallen. Ik snuffel wel eens op een soort facebook groepje met lotgenoten. Je zou denken dat samen hetzelfde hebben verbroedert. Helaas is het in de groepjes ook wel een hommeles. Dan wordt er een soort wedstrijdje gehouden wie het meest weet of heeft. Van die schreeuwerige typjes die alles weten en je dat ook door je strot willen duwen. Van speciale voeding tot meditatie. Het heeft hun geholpen dus is het het wondermiddel. Maar wat voor de 1 werkt werkt niet voor de ander. En dat willen ze vaak niet snappen. Ook wordt er gezegd dat je de schildklier niet overal de schuld van mag geven. Nou dat leek mij logisch. Dat mijn man niet doet wat ik zeg komt niet door mijn schildklier natuurlijk. Hij luistert gewoon niet goed! Maar terug naar zo'n groepje.
 Hele ruzies worden er uit gevochten. Je zult het niet geloven maar er zitten ook mensen bij die mij afschuwelijk vinden. Die hebben mij geblokt.
Ik lees dus niks meer van hun en zij niet van mij. En dat is zooo jammer. Vooral omdat ik onmeunig nieuwsgierig ben. Het intrigeert mij ook. Hoe kan het dat mensen mij niet leuk vinden? Mij?
Ok ik ben soms wat doordrammerig. Eigenwijs ook wel. Maar echt moeilijk in de omgang niet echt.
Niet als je gewoon vindt wat ik ook vindt. Mijn mening delen is het minste wat je kan doen.
Toch?

 Liefs Ann