Liefs

Demonstraties.
Er zijn er zoveel.
Tegen zwart en voor .
Tegen 1,5 meter en voor .
Tegen demonstraties en voor .
En allerlei pluimage sluit aan.
Bij welke demonstratie dan ook.
Het gaat ze niet eens zozeer om waar ze voor roeptoeteren maar dat ze kunnen muiten is waar het omgaat.
Ze willen schreeuwen en vernielen. Ze willen hun adrenaline voelen en hun hoofd explodeert zowat.
Ze kicken op sensatie. Ze voeren de haat en de onrust.
En waarom?
Ik vermoed onvrede.
Onvrede met de overheid, de 1,5 meter wet en vooral met zichzelf.
Ze willen gehoord worden en gezien.
Want er  is geen corona en het allemaal 1 groot complot.
Ze willen buurtfeesten en zweethutsessies.
Ze verdenken hun telefoon en zelfs hun buurman.
Er wordt dankbaar gebruik gemaakt van de angst en onzekerheid van sommigen.

De grote meerderheid is stil.
Die zijn nog druk aan het werk in het ziekenhuis.
Ze zitten nog binnen want ze zijn een kwestbare groep.
Of ze zijn nog aan het rouwen.
Het verlies van dierbaren aan covid-19 was geen kattepis.
De eenzaamheid van de stervenden.
Het immense verdriet van diegene die achterblijven.

De ondernemer die knetterhard werkt om zijn verlies van omzet nog in te halen.
Niet omdat de overheid dat heeft afgepakt van hen maar omdat er een pandemie is.
IS .....je leest het goed.
We zijn nog niet uit de gevarenzone.
Dat jij er dan voor kiest om met je kinderen naar het malieveld te gaan omdat je het RECHT hebt op demonstreren is voor mij een reden om te twijfelen aan je gezond verstand!
Je kan niet zitten roeptoeteren dat je kids zo geschrokken zijn van het politiegeweld.
Want heel eerlijk?
Je had daar niets te zoeken!
Je moet in de allereerste plaats je kinderen beschermen.
Altijd!
Dus was met ze gaan zwemmen en een fijne wandeling gaan maken ipv tussen de relschoppers te gaan staan schreeuwen.

En dan voor die droeftoeters die alle redenen gebruiken om te gaan rellen : wees een vent en ga in therapie! Het is niet ok om iemand anders te willen schoppen en slaan! Je hebt issues.
Je zandbak was vroeger te klein of je mocht niet op de schommel.
Ik weet niet precies wat het is maar het is zielig!
Je onvrede ligt bij jou en niet bij iemand anders.
Doe er wat aan.

Voor de angstzaaiers en paniekmiepen.
Adem in en adem uit.
Tel tot 10 en vertrouw op jezelf.
Niemand kan jou gedachtes bepalen.
Niemand kan jouw prive afpakken.
Niemand kan jou hoofd binnendringen.
Het komt goed.

En de chronisch zieken denken alleen maar : welkom in mijn wereld.
Mijn wereld van veel thuis zitten en niet overal heen kunnen gaan.
Die nu genieten van de ruimte in restaurants en op terrassen.
Die blij zijn met de 1,5 meter want dat geeft rust en minder kans op ziek worden.

Ik zou graag willen eindigen met : mens , heb lief !

Wachten

Ik heb een probleem.

Nou ja niet 1 maar deze heb ik sinds kort ontdekt.

En weet je wat gek is?

Dat ik mijn hele leven al dit probleem heb maar er nu pas achter kom.

Bizar toch?

Gewoon 53 zijn en denken : oh wacht , mijn probleem is wachten.

Ik zie je bijna fronsen.

Wachten een probleem?

Voor mij inmiddels wel.

Ik wacht overal op.

Ik wacht tot iets over gaat of over waait.

Ik wacht tot het beter gaat .

Ik wacht op de juiste tijd.

Ook wacht ik vaak op iemand anders.

Ik zit vaak ruim van te voren al klaar als iemand mij komt ophalen.

Ik wil namelijk niet dat iemand op mij wacht.

Ik wil dat zelf doen.

Wachten.

Ik wacht tot mijn man thuis is zodat ik hem kan belagen met mijn verhalen.

Ik wacht tot hij klaar is met douchen en de administratie zodat we kunnen eten.

Er is zelfs een tijd geweest dat ik het weerbericht liet bepalen hoelang ik ging wachten.

Want zij zeiden dat het na 4 uur droog zou zijn.

En ook al was het om half 4 al droog, ik wachtte tot na 4 uur.'

Het zal je niet verbazen dat ik altijd op tijd ben.

Ruim op tijd.

Ik kan best wachten namelijk.

Nu ik dit zo typ heb ik altijd gewacht.

Als kind al.

Gewacht op een schouderklopje of een compliment.

Gewacht tot de boze bui zou overtrekken.

Gewacht tot het mijn beurt was om te spreken.

Daardoor weet ik wat wachten tot sint Juttemis betekent.

En nu ?

Besefte ik dat ik zelfs zat te wachten tot ik kon gaan eten als het een prima tijd was om dit te doen.

Ik zit alleen op de Veluwe.

Ik wachtte tot het 1 uur was zodat ik kon lunchen.

Tot minimaal 5 om te eten.

Ook al had ik honger om 4.

Ik wacht tot half 10 want dan kon ik naar bed.

Laten we eerlijk zijn.

Dat gaat toch nergens over.

Ik ben het beu om te wachten.

Ik besef mij nu dat ik wacht en dus kan ik er iets aan doen.

Dus lieve vrienden, ik zal te laat komen.

Al gegeten hebben om 4 uur en al slapen om 9.

Ik ga niet meer wachten tot iets over gaat,

Ook niet meer tot het juiste moment.

Dat moment bepaal ik

En dat is nu!

Ik wacht niet meer.

liefs

Meten is niet altijd weten.

Hoe meet je pijn?
Of verdriet?
Een dierbare met veel pijn zag het even niet meer zitten.
Diepe verontschuldigingen naar mij toe want jij hebt zoveel en zit niet bij de pakken neer, zei ze.
Ik keek in die intens blauwe en verdrietige ogen en brak.
Ik vroeg mij oprecht af.....hoe meet je pijn?

Er zijn artsen die vragen om je pijn een cijfer te geven.
Een 0 is niets en een 10 is onhoudbaar.
Maar is onhoudbaar voor iedereen onhoudbaar?
Of is het voor tante Jannie een 7 en voor ome Wim een 10?

En verdriet?
Kun je dat een cijfer geven?
De 1 stopt alles weg en voelt niks terwijl de ander dreigt te verdrinken in verdriet.
Welk cijfer klopt dan?

Ik denk dat artsen moeten stoppen met cijfers geven en weer moeten gaan kijken naar de patiënt.
Dat we niet meer naar een scherm moeten kijken maar moeten luisteren naar wat de patiënt zegt.
Dat we invoelend vermogen moeten trainen om de juiste weg te kiezen.
En dat we even stil moeten staan in de hectische wereld van pijn en verdriet.
Dat de witte jas open moet zodat het hart kan spreken.
Dat de mens achter de arts tevoorschijn moet komen i.p.v. zich te verbergen achter
specialisaties en lab waardes!
Dat de arts je weer ziet en hoort i.p.v. die stem die verstopt zit achter minimaal 2 schermen.
Die stem die zachtjes snikt omdat ze niet gezien wordt.
Die denkt dat ze lastig is omdat de arts zucht omdat ze net niet alle rijtjes aantikt voor die ene ziekte.
Hij schudt zijn hoofd want zijn scherm zegt dat ze niets mankeert!
En zij gaat weer naar huis.
Onzeker ,verdrietig , met pijn en alleen.


En laten we in vredesnaam stoppen me onszelf vergelijken met anderen.
Wij zijn allen uniek en dragen ons eigen leed.
Of dat zwaarder is dan een ander is niet relevant.
Een oordeel is niet nodig.
Wat telt is dat je er toe doet!
Met al je ongemakken en gedoetjes.
Je pijnen en je verdriet.
Jij bent ok zoals je bent.

liefs

Rouw

Rouw

Een rouwperiode is voor veel mensen een intense en moeilijke periode in hun leven.
Verlies geeft veel emoties zoals ongeloof, verdriet, somberheid en boosheid.



Dit is wat ik lees op internet als ik google op rouw.
Want ik ben het kwijt.
Mijzelf.
Ik rouw om mij.
Ik wist niet wat ik voelde maar ineens besefte ik dat ik rouwde .

Ik weet het moment nog.
Het levenslijntje wat ik had knapte.
Ik was lamgeslagen en doof.
Moe en op.
Burn out zegt men.

Ik ben ziek en langzaam verloor ik mijzelf.
Tot het moment dat ik in de spiegel keek en mijzelf kwijt was.
Echt kwijt.
Ik herken mij niet in de vrouw die ik zie in de spiegel.
De ongewassen , doffe haren en bleke huidskleur.
Opgeblazen wangen en verdrietige blik.
De hangende schouders en ineengedoken houding.
Ik weet niet wie zij is.
Zij maakt mij bang.

Ik krabbel langzaam op en heb nog hoop.
Hoop dat ik weer ga worden wie ik was.
Vrolijk en altijd goede moed.
Gestifte lippen en kleur op mijn wangen.
Een klaterende lach en een deur die altijd open staat.
Energie voor 10 en altijd iets te eten in huis voor iedereen.
Een volle agenda en een grote vriendengroep.

In plaats van haar terugvinden rouw ik om mij.
En om de leegte die ik verneem.
Vrienden die niet meer komen.
Stilte die ik wil maar die ook bang maakt
Er is een gat geslagen in mijn borst.
Waar mijn hart zat zit nu een dof kloppend hart.
Het doet zeer.
Ik kom niet meer terug.
Soms , echt heel soms hoor ik mijn lach in de verte.
Maar steeds verder weg en steeds minder vaak.

Rouwen doet zeer.
Ik mis mij.
Ik heb gehuild en ben boos geweest.
Wanhoop gevoeld en gezocht.
Maar ik heb haar niet meer gevonden.
Ik moet mijzelf loslaten.

En dan lees ik dat rouwen niet loslaten is maar anders vasthouden.
Anders vasthouden.
Mijn zicht niet laten blokkeren door wie ik was maar misschien erkennen wie ik nu ben.

Erken jij jezelf of rouw jij nog steeds?

liefs Ann

Leefregels

Wat als je leven niet meer leven is maar bestaat uit regels volgen?
Wat als je op de klok moet kijken of je kan eten , slapen , lopen of lachen?
Wat als je niet bestaat uit gevoel maar uit agendapunten?
Is leven dan nog leuk?

Nadat ik de diagnose Hashimoto kreeg zocht ik het internet af naar informatie.
Herkenbaar denk ik ?
Je hoopt iets te vinden wat je arts nog niet kent.
Een oeroude wortel bijvoorbeeld , als je die eet, je ineens geneest!
Ik kwam terecht op een facebook groep.
Zoveel informatie.
Maar ook kwam daar de angst om de hoek zetten.
Ergens zei iemand dat als je je medicatie niet innam dat je dan dood ging.
Ik was nog helemaal niet ingesteld op de medicatie en mijn stemmingen sloegen door het dak of gingen diep. Geen peil op te trekken in ieder geval.
Ik las :
op tijd innemen die pillen.
Een vast ritme krijgen.
Geen koffie en geen suiker.
Geen gluten en geen vlees.
Zo laat je fruit en nooit samen met groente.
In je slaap kun je genezen.
Nooit een middagdutje doen.
En ik deed het.
Alle regels werden mijn regels.

Angst werd mijn leidraad.
In paniek wakker worden s'nachts omdat je denkt dat je je medicatie bent vergeten.
Ik werd geleefd door mijn ziekte.
Mijn agenda stond vroeger vol met werkafspraken en leuke uitjes.
Toen werd ik ziek.
Mijn werk kon ik niet meer uitvoeren.
Ik was een dweil.
Ik zag klanten bijna achteruit deinzen als ik ze weer huilend in de armen viel.
Ik zag de paniek in hun ogen als ik weer klagend vertelde waarom ik niet meer zoveel kon werken.
Mijn agenda werd een leefboek.
Vol met afspraken met artsen en B12 injecties en vitamine D ampullen en welke pillen ik hoe laat moest slikken.
Ik kreeg nog net niet een herinnering om te ademen.

Klokslag half 10 ging ik naar bed en 7 uur s'morgens eruit.
Soms was ik niet moe maar ging ik toch want , tja dat hoort zo!
En 7 uur eruit.
Ook al lag ik al meer dan een uur te draaien en te woelen.
Ik liep met een knorrende maag maar het was nog niet kwart over 10 dus nog geen appeltijd.
Ik werd geleefd.
De spontaniteit eruit gerukt!

En voelde ik mij beter door alle regels?
Door alle diëten en opleggingen werd mijn jeuk minder ?
Want inmiddels had ik lichen sclerosus erbij gekregen.
Ondanks of misschien wel dankzij mijn erg gezonde levensstijl.
Ook zijn de valse gezusters planus mijn leven binnengekomen.
De gewone lichen planus en de orale en de vulvaire.
Met zijn drieën zijn ze.
De heksen!
Gewoon mijn leven binnengedrongen terwijl ik zo vegan was als de heiligste der heiligen!

Ik ben ermee gestopt.
Ik eet nu waar ik trek in heb en wanneer ik trek heb.
Ik lunch soms om half 12 al.
Ik ga naar bed wanneer ik wil.
Ik kom eruit als ik wakker ben.
Ik heb geen paniek meer als ik de medicatie vergeet.
Ik ga niet zomaar dood.

Ik ben bevrijd.
Vrij van de regels.
Vrij van de dwangbuis die ziek zijn heet.
Voel ik mij beter?
Ben ik nu gezond?
Welnee joh.
Maar ik word niet iedere keer herinnert aan mijn ziek zijn.
Ik word zelfs een beetje recalcitrant.
Ik voel soms een stoute kriebel als ik denk dat ik een serie de hele nacht ga kijken.
Ik zie wel of ik dan de volgende dag moe ben.

Ik ben gaan leven zonder regels.
Gewoon leven.
Vandaag en niet morgen.


Ann

Glimlach

Dat krijg je als je vluchtelingen binnenlaat.
Weer die moslims.
Dat geloof zorgt voor problemen.
De wereld gaat eraan.

Zomaar wat teksten die via sociale media binnenkwamen na de terreurdaad in Utrecht.
En ze kwamen enorm binnen.
Nog voordat er ook maar iets bekend was , werden er al dingen geroepen en aannames gedaan.

Natuurlijk was ik geschrokken.
En toen de eerste schrik gedaald was werd ik bang.
Bang voor weer een kloof tussen moslims en geen moslims.
Omdat onwetendheid welig tiert op media zoals Facebook , breiden de beschuldigingen als een olievlek over het internet.
En als het op internet staat is het waar!
Hoe vaak hebben we die niet gehoord?
Hoeveel HAOXen komen we niet tegen .
En ze komen dus letterlijk je huiskamer in omdat iemand dus niet logisch nadenkt.

Net als gisteren.
Daar waar ik bang voor was gebeurde.
De moslims krijgen de schuld.
Het geloof doet dit , zegt men.

Lieve mensen, het geloof veroorzaakt dit niet.
De moslims doen dit niet!
De extremisten doen dit soort terreur.
Heeft niets met moslims te maken of met het christendom.
Het is een volslagen idioot die niet goed is in zijn bovenkamer.
Niet zijn imam heeft hem aangezet tot deze moordpartij.
Zijn verrot zieke geest heeft dit gedaan.

Intussen stel ik mij voor dat je als moslim naar de supermarkt moet in ons land.
Je voelt de priemende blikken .
Zullen ze wat roepen?
Je hebt de beschuldigingen ook gezien op Facebook en twitter.
Ik zou mijn breedste glimlach opzetten die ik heb.
Precies zo'n glimlach als ik van mijn Turkse buurvrouw kreeg die ik  vanmorgen tegenkwam bij de slager.

Heb elkaar lief

Ann

Morgen is het vast beter

Ik ga chocola halen zegt hij.
Ik snik en knik.
Ik haal mijn neus op maar het snot zit al op mijn bovenlip.
Ik veeg het weg met mijn mouw.
Hij vertrekt naar de winkel.
Voor troostvoedsel.
Veel suiker en vol met slechtheid.
Al tijden heb ik dit niet gegeten.
Ik moest goed voor mijzelf zorgen met al die autoimmuunellende die ik heb.
Dus geen vlees en geen zuivel en geen gluten en geen leven.
Ik kreeg klachten.
Ondanks de vegan lifestyle.
Inmiddels eet ik weer normaal.
Behalve suiker.
En daar heb ik nu behoefte aan.

Laat ik eerst even vertellen welke auto immuunellende ik allemaal heb.
Voor de mensen die dit nog niet weten en er nog niet mee doodgegooid zijn.
Allereerst was er de psoriasis.
Jeuk dus.
Toen kwam er lichen sclerosus bij.
Ook jeuk maar ook pijn.
Hashimoto , schildklierontsteking en daardoor alles in de war.
Lichen planus op mijn lijf.
Toen lichen planus in mijn mond.
En sinds gisteren heb ik er weer 1 bij.
Vulvaire lichen planus.

En nu zit ik dus even stuk
Ik ken alle clichés.
Natuurlijk is het geen kanker.
Natuurlijk ga ik er ( nog ) niet aan dood.
Maar hé?
Ik leef gezond.
Probeer stress te elimineren
En dan dit.
Natuurlijk denk je heel even :waarom?
Maar ik laat dat ook weer los.
Ik heb dit niet zelf gedaan.
Ik roep dit niet over mijzelf af.
Ik hoor mensen zeggen : het is wat het is.
Ja ja ja ja.....ik weet het.
Ik moet het ermee doen.
Ik ben niet mijn ziektes enzo.
Maar het doet pijn.
Ik heb verdriet.
Ik huil met lange uithalen.
En snot.

Ik hoor de voordeur.
Hij is terug met chocola.
After eight.
Morgen is
het vast beter.


liefs Ann