dinsdag 29 oktober 2019

Meten is niet altijd weten.

Hoe meet je pijn?
Of verdriet?
Een dierbare met veel pijn zag het even niet meer zitten.
Diepe verontschuldigingen naar mij toe want jij hebt zoveel en zit niet bij de pakken neer, zei ze.
Ik keek in die intens blauwe en verdrietige ogen en brak.
Ik vroeg mij oprecht af.....hoe meet je pijn?

Er zijn artsen die vragen om je pijn een cijfer te geven.
Een 0 is niets en een 10 is onhoudbaar.
Maar is onhoudbaar voor iedereen onhoudbaar?
Of is het voor tante Jannie een 7 en voor ome Wim een 10?

En verdriet?
Kun je dat een cijfer geven?
De 1 stopt alles weg en voelt niks terwijl de ander dreigt te verdrinken in verdriet.
Welk cijfer klopt dan?

Ik denk dat artsen moeten stoppen met cijfers geven en weer moeten gaan kijken naar de patiënt.
Dat we niet meer naar een scherm moeten kijken maar moeten luisteren naar wat de patiënt zegt.
Dat we invoelend vermogen moeten trainen om de juiste weg te kiezen.
En dat we even stil moeten staan in de hectische wereld van pijn en verdriet.
Dat de witte jas open moet zodat het hart kan spreken.
Dat de mens achter de arts tevoorschijn moet komen i.p.v. zich te verbergen achter
specialisaties en lab waardes!
Dat de arts je weer ziet en hoort i.p.v. die stem die verstopt zit achter minimaal 2 schermen.
Die stem die zachtjes snikt omdat ze niet gezien wordt.
Die denkt dat ze lastig is omdat de arts zucht omdat ze net niet alle rijtjes aantikt voor die ene ziekte.
Hij schudt zijn hoofd want zijn scherm zegt dat ze niets mankeert!
En zij gaat weer naar huis.
Onzeker ,verdrietig , met pijn en alleen.


En laten we in vredesnaam stoppen me onszelf vergelijken met anderen.
Wij zijn allen uniek en dragen ons eigen leed.
Of dat zwaarder is dan een ander is niet relevant.
Een oordeel is niet nodig.
Wat telt is dat je er toe doet!
Met al je ongemakken en gedoetjes.
Je pijnen en je verdriet.
Jij bent ok zoals je bent.

liefs








Geen opmerkingen:

Een reactie posten