Rouw

Rouw

Een rouwperiode is voor veel mensen een intense en moeilijke periode in hun leven.
Verlies geeft veel emoties zoals ongeloof, verdriet, somberheid en boosheid.



Dit is wat ik lees op internet als ik google op rouw.
Want ik ben het kwijt.
Mijzelf.
Ik rouw om mij.
Ik wist niet wat ik voelde maar ineens besefte ik dat ik rouwde .

Ik weet het moment nog.
Het levenslijntje wat ik had knapte.
Ik was lamgeslagen en doof.
Moe en op.
Burn out zegt men.

Ik ben ziek en langzaam verloor ik mijzelf.
Tot het moment dat ik in de spiegel keek en mijzelf kwijt was.
Echt kwijt.
Ik herken mij niet in de vrouw die ik zie in de spiegel.
De ongewassen , doffe haren en bleke huidskleur.
Opgeblazen wangen en verdrietige blik.
De hangende schouders en ineengedoken houding.
Ik weet niet wie zij is.
Zij maakt mij bang.

Ik krabbel langzaam op en heb nog hoop.
Hoop dat ik weer ga worden wie ik was.
Vrolijk en altijd goede moed.
Gestifte lippen en kleur op mijn wangen.
Een klaterende lach en een deur die altijd open staat.
Energie voor 10 en altijd iets te eten in huis voor iedereen.
Een volle agenda en een grote vriendengroep.

In plaats van haar terugvinden rouw ik om mij.
En om de leegte die ik verneem.
Vrienden die niet meer komen.
Stilte die ik wil maar die ook bang maakt
Er is een gat geslagen in mijn borst.
Waar mijn hart zat zit nu een dof kloppend hart.
Het doet zeer.
Ik kom niet meer terug.
Soms , echt heel soms hoor ik mijn lach in de verte.
Maar steeds verder weg en steeds minder vaak.

Rouwen doet zeer.
Ik mis mij.
Ik heb gehuild en ben boos geweest.
Wanhoop gevoeld en gezocht.
Maar ik heb haar niet meer gevonden.
Ik moet mijzelf loslaten.

En dan lees ik dat rouwen niet loslaten is maar anders vasthouden.
Anders vasthouden.
Mijn zicht niet laten blokkeren door wie ik was maar misschien erkennen wie ik nu ben.

Erken jij jezelf of rouw jij nog steeds?

liefs Ann