Ziek

Er word veel gezegd over ziek zijn.
De ervaringen worden gedeeld en besproken.
En als je iemand vertelt dat je ziek bent dan knikken ze soms meewarig.
Alsof ze snappen hoe je je voelt.
Je ziet hun blik alweer afdwalen terwijl jij nog niet hebt kunnen vertellen
hoe zeer je hart huilt.
Waarom moeten wij onszelf verdedigen over hoe wij ons voelen?
Tegenover de artsen en familie.
Tegenover je vrienden en je werk.
Je blijft uitleggen hoe je je voelt.
En dat terwijl je zelf amper weet hoe je
moet reageren op een lijf waar je niet op kan vertrouwen!
Hoe leg je uit dat je gisteren nog kon dansen maar vandaag moet netflixen?
Waarom ga je dan dansen ?
Je hoort het ze denken.
Oneerlijk!

Het voelt alsof je leven stilstaat en dat van iedereen gaat door.
Als een langsdenderende trein waarin jij niet mee mag reizen.
Je kijkt de trein na en huilt.
Je wil mee maar je weet niet hoe.
Je zwaait hem uit tot je je arm niet meer omhoog kan houden.
Je wangen nat en je armen zwaar.
Oneerlijk!

De warmte van je huis kan ineens benauwend worden.
De plek waar je je veilig voelt en je terug kan trekken wordt ineens een gevangenis.
De ramen waardoor je naar de buitenwereld kijkt worden spiegels van eenzaamheid.
Oneerlijk!

Maar weet dat ik er ben.
Ik zie je pijn.
Ik voel je verdriet.
Ik hoor je angst.
Bij mij ben je veilig.
Ik hou je vast en bescherm je.
Onvoorwaardelijk

Liefs