Het is koud en guur.
Ik heb ietsje meer tijd nodig om wakker te worden en lees in mijn pyjama de krant
met een lekker kopje koffie.
De zon schijnt door mijn groezelige ramen en wijst mij snoeihard waar het stof ligt.
Ik moet een beetje lachen en bedenk dat het er morgen ook nog ligt.
Ik blader naar de volgende pagina en een mevrouw kijkt vanaf de foto mij aan en
de kop beneemt mij de adem : wonen aan de IJssel is fantastisch!
Ja , denk ik dat is het en ik lees verder.
Ik lees dat de woningbouwvereniging besloten heeft tot renovatie en niet tot sloop.
De huur gaat ook omhoog .
Want vroeger kon iedereen hier wonen vanwege Moskou aan de IJssel maar nu gaat de huur naar 715 euro en heb je geen recht meer op huursubsidie.
Hoe ik dat weet?
Omdat er bijna 4 jaar geleden een fout is gemaakt bij deze woningbouwvereniging toen ze mijn vader een flat toewezen .
(Hij moest ooit vanwege persoonlijke problemen verhuizen naar een plaats buiten Deventer.)
En nadat hij al 3 dagen aan het schilderen was ,kwamen ze met een huurverhoging die hij onmogelijk kon betalen.
We kregen een sorry en helaas.
Bedankt voor het schilderen .
Na een gesprek op kantoor wilden ze het goedmaken.
Ik heb moeten beloven geen pers erbij te halen.
Ze hebben een flat aan de Rembrandtkade beloofd.
Na 2 jaar niets gehoord te hebben werd mijn vader getipt dat er een flat vrij zou komen.
Hij heeft actie ondernomen en is naar de desbetreffende dame van de woningbouw gegaan.
Er werd hem toegezegd dat deze voor hem zou zijn.
En toen we niets meer hoorden bleek er bij navraag al iemand anders in te wonen.
Weer was er een enorme teleurstelling .
Er werden weer gouden bergen beloofd en duizendmaal excuses.
De volgende die leeg zou komen is voor mijn vader.
Die is inmiddels 76 en heeft de moed al opgegeven dat hij ooit in zijn geboortestad zal sterven.
Hij heeft vanwege heimwee klachten al in het ziekenhuis gelegen.
Hij is een Deventernaar in hart en nieren.
Geboren en getogen.
Een heftige oorlogstijd meegemaakt en zijn zusje verloren tijdens de bevrijding. Als kind in de touwen van de haven gehangen.
Op donderdagavonden , als tiener ,linksom rondjes in het centrum gelopen.
Getrouwd en kinderen gekregen hier.
Voetballers opgevangen die bij Go ahead kwamen spelen.
Ook speelde hij in 1 van de eerste rock en roll bandjes van Deventer.
Een man wiens hart hier ligt.
Hij is bang dat hij nooit meer terug kan.
De huizen zijn te duur.
De plekken te slecht.
Te weinig betaalbare woningen voor mensen die Deventer hebben gemaakt tot wat het nu is.
Een stad welk bloed door je aderen vloeit.
Waar je kan rondhangen voor de V en D om oude avonturen te delen.
Wet ie nog?
Heij ut eheurt?
Moj klapp'n en dan uitdagend tegenover elkaar staan in bokshouding, ze zijn over de 75, de Bult en de Krulle.
De bijnamen dragen ze met trots.
Zo vullen zij hun dagen.
Allemaal behalve mijn paps.
Die kan de benzine niet betalen om iedere dag naar zijn mooie Demtah te komen.
Dus 1 x per week is hij van de partij.
En als het tijd is om naar huis te gaan, naar dat dorp waar niemand hem kent ,
roepen de mannen hem na.
Ze joelen dat hij een overloper is.
Bun ie noe een Demternaar?
Hij lacht maar zijn hart huilt.
Ja hij is een Deventernaar.
In iedere vezel van zijn lijf.
Maar hier wonen lukt niet.
En dat doet zeer.
Liefs Ann
Oneerlijk!
